Είδαμε την «Κουζίνα» του Γιώργου Νανούρη
Να τρώμε και να πίνουμε, να ’χουμε και το νου μας
![4754-202316.jpeg 4754-202316.jpeg](/images/120x120/3/jpeg/sites/default/files/contributor/4754-202316_0.jpeg)
![kentriki.jpeg kentriki.jpeg](/images/1074x600/3/jpeg/sites/default/files/article/2018/10/08/kentriki.jpeg)
Σε αντίθεση με την παροιμία που θέλει τους πολλούς μάγειρες να χαλούν τη σούπα, οι δώδεκα ηθοποιοί της «Κουζίνας» φτιάχνουν ένα πιάτο μούρλια. Και που για τους μισούς και βάλε, αν δεν σου το πουν πως είναι πρωτοεμφανιζόμενοι, δεν το πιστεύεις. Παίζουν τόσο σίγουρα, σταθερά και στην κόψη, που δικαιώνουν την επιλογή τους από τον Γιώργο Νανούρη: «Η Κουζίνα μιλάει για τη ζωή του καθένα μας. Άλλωστε η πραγματική ζωή δεν απέχει πολύ από αυτό που βλέπει κανείς στην παράσταση, και οι μισοί ηθοποιοί της παράστασης εργάζονται ή έχουν εργαστεί σε εστιατόρια και μπαρ».
![01_left.jpeg 01_left.jpeg](/images/w734/3/jpeg/sites/default/files/01_left.jpeg)
Κυριακή βράδυ και στο θέατρο «Αποθήκη» στου Ψυρρή δεν πέφτει καρφίτσα. Τα φυντάνια εισβάλλουν στη σκηνή, ένας θίασος από χειριστές μαχαιριών και κουταλοπίρουνων, κατσαρολιστές, σεφ, σου σεφ, ψήστες και ζαχαροπλάστες, βοηθοί παραγωγής, μετρ υποδοχής και σερβιτόρες, μαζί και το αφεντικό του εστιατορίου όπου εργάζονται. Για τα επόμενα ενενήντα λεπτά, αυτοί οι εργαζόμενοι στη μαζική εστίαση, ένα ταπεινό προλεταριακό ασκέρι κρυμμένο στα βάθη της σάλας, που ποτέ δεν τους βλέπεις, κόβουν πατάτες, ψήνουν πατάτες, φτιάχνουν πατατοσαλάτες, τηγανίζουν πατάτες, κάνουν αστειάκια, πατατείς με, πατατώσε, αλλά και πατείς με, πατώσε.
![02_center.jpeg 02_center.jpeg](/images/w734/3/jpeg/sites/default/files/02_center.jpeg)
Το προλεταριάτο δεν έχει ταξική συνείδηση, δεν είναι συνασπισμένο σε συνδικάτο ή κόμμα. Ο ένα θέλει να πατήσει τον άλλο. Εξόχως παζολινικό, καμιά ταξική συνείδηση, ο καθένας μόνος του, να προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με την κούρασή του αλλά και τα όνειρα να αναβαθμιστεί ή να ξεφύγει. Να πάνε να γαμηθούν όλοι και όλα, γιατί εγώ ελπίζω να τη βολέψω. Τραγικά μόνοι, αυτό ακριβώς, είναι τραγικά μόνοι, το ξέρουν και οι ίδιοι, ασχέτως αν κάνουν τα πάντα για να το κρύψουν. Και όλοι εναντίον όλων. Κάνουν μπούλινγκ στη χοντρούλα σερβιτόρα, βρίζουν τον μετανάστη συνάδελφο εργαζόμενο, και παρ' όλο που κανένας τους δεν θέλει να δουλεύει σ' αυτή την καθημερινή εξοντωτική κόλαση της κουζίνας, που τα ευδαιμονικά της πιάτα, έξω από αυτήν σκορπίζουν ρίγη συγκίνησης στους ουρανίσκους των πελατών, (σ.σ. η ψόφια κλισέ γλώσσα των φουντ μπλόγκερς), τούτοι μόνο που δεν φτύνουν μέσα τους από τα νεύρα και την οργή τους.
![gnanoyrisbw1lr.jpg gnanoyrisbw1lr.jpg](/images/w734/3/jpg/sites/default/files/gnanoyrisbw1lr.jpg)
Εβραϊκής καταγωγής, με γονείς άθεους μετανάστες, ο Γουέσκερ θέλησε μέσα από τις εμπειρίες που ο ίδιος είχε αντλήσει δουλεύοντας ως μάγειρας όπως και η μητέρα του στο εστιατόριο του Bell Hotel, στο Νόργουιτς, και στο Παρίσι, να γράψει μια αλληγορία του καπιταλιστικού μοντέλου εργασίας με τους φρενήρεις ρυθμούς του. Επικεντρώνοντας στην πίεση και τον ανταγωνισμό, καθώς και στις χαμηλές αμοιβές, καυτηριάζει την εργασιακή εκμετάλλευση και την αδυναμία του σύγχρονου ατόμου να ονειρευτεί ένα καλύτερο αύριο.
![pan180925_5d4_8115.jpeg pan180925_5d4_8115.jpeg](/images/w734/3/jpeg/sites/default/files/pan180925_5d4_8115.jpeg)
Διασκευάζοντας την «Κουζίνα», ο Νανούρης αποφεύγει εντελώς μα εντελώς να ανεβάσει μια παράσταση διδακτική ή σοσιαλρεαλιστική, πάντα δεν ελλοχεύει ο κίνδυνος μιας «αριστερόστροφης» στρατευμένης ματιάς, σε τέτοιου είδους έργα; Καμιά σχέση.
![pan180925_5d4_7978.jpeg pan180925_5d4_7978.jpeg](/images/w734/3/jpeg/sites/default/files/pan180925_5d4_7978.jpeg)
Ωμά, ρεαλιστικά, με μια μετρονομημένη σκηνοθεσία που ακόμα και τις σκηνές έντασης τις αποφορτίζει παίζοντας ακόμα και με το μιούζικαλ ή χρησιμοποιώντας τεχνικές και μουσικές εκφράσεις από τους περίφημους Stomp, ο Νανούρης στήνει μια παράσταση δεξιοτεχνικού θορύβου αλλά και σιωπής, όπου χρειάζεται. Με το εύρημα ενός σάουντρακ που συνεχώς κατά τη διάρκεια του έργου δεν παίζεται από το βάθος των ηχείων και της μουσικής κάποιου μαέστρου, αλλά φτιάχνεται χειροποίητα και εμπρός σου από τους δώδεκα ηθοποιούς που παράγουν συμφωνικό ήχο ορχήστρας, παίζοντας όργανα φτιαγμένα από μεταλλικά χασαπομάχαιρα, τρίφτες, χύτρες ταχύτητας, κουτάλια, πιάτα και δισκοπότηρα, ο Νανούρης προσφέρει ένα σωματικό θέατρο που δεν αφήνει τους θεατές να χαλαρώσουν, καθώς αναπόφευκτα συντονίζεσαι κι εσύ με το νεύρο και τον ρυθμό των πρωταγωνιστών, ηθοποιών και μουσικών συνάμα.
![pan180925_5d4_7610.jpeg pan180925_5d4_7610.jpeg](/images/w734/3/jpeg/sites/default/files/pan180925_5d4_7610.jpeg)
Σ' αυτόν τον τόπο όσοι αγαπάνε τρώνε βρόμικο ψωμί, τραγούδησε κάποτε ο Σαββόπουλος. «Παρόλο που γράφτηκε πριν 60 χρόνια, όλα όσα θίγει παραμένουν ίδια, ο κόσμος δεν έχει προχωρήσει παρά ελάχιστα. Τα εργασιακά προβλήματα ήταν πανομοιότυπα με τα σημερινά, υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν 10 ώρες την ημέρα και δεν τους φτάνουν για να ζήσουν. «Φιλία, εργασιακά, μετανάστευση, φασισμός, ρατσισμός, πίεση και σπασμένα νεύρα από την κούραση, σεξισμός, έρωτας και εκμετάλλευση, βρίσκονται διαρκώς στο προσκήνιο». Εμβολιασμένα με στριτ σλανγκ και δυνατό χιούμορ, που ακόμα και τη βωμολοχία την εντάσσει τόσο φυσικά στο λεξιλόγιο μιας εργατικής τάξης που «τρώει πακέτο», ο Νανούρης στήνει μια παράσταση μπίνγκο, απ' όπου κι αν την κοιτάξεις. Στην Αθήνα της δεκαετούς κρίσης, που τα παιδιά διαλέγουν είτε να πάνε στο Master Chef, πιστεύοντας πως τους περιμένει ζωή αντάξια των ποπ σταρ μουσικών, αν καταφέρουν να μπουν σε κουζίνες-διάσημες πίστες, είτε διαγωνίζονται για μια θέση εξασφάλισης στις ένοπλες δυνάμεις -καθόλου τυχαία η σύζευξη της ιεραρχίας είτε σε στρατόπεδο είτε σε εστιατόριο με τον ίδιο κώδικα βίαιης γλώσσας και τυπολατρικής ιεραρχίας-, ο Νανούρης το λέει ξεκάθαρα: «Όταν φτιάχναμε την παράσταση, σκεφτόμουν τελικά πως το έργο μιλά για όσους προσπαθούν να τα καταφέρουν. Στη ζωή, στη δουλειά, στην αγάπη. Δηλαδή για όλους μας».
![pan180925_5d4_8800.jpeg pan180925_5d4_8800.jpeg](/images/w734/3/jpeg/sites/default/files/pan180925_5d4_8800.jpeg)
Όπως ήταν αναμενόμενο, στο τέλος έπεσε ένα χειροκρότημα απόλυτα φυσικό και γάργαρο, χειροκρότημα όχι για να ενθαρρύνουν το πρώτο ξεκίνημα των δώδεκα ηθοποιών, αλλά χειροκρότημα γιατί τα κατάφεραν να παίξουν στα ίσια σαν παλιοσείρια του σανιδιού. Όπως η Όλια Λαζαρίδου και ο Άγγελος Παπαδημητρίου, που τους τίμησαν, ή και η Μελίνα Τανάγρη, λίγο παραδίπλα, που πάω στοίχημα πως πολύ συγκινήθηκε όταν από τα ηχεία, λίγο πριν το τέλος, ο Antony and the Johnsons, απογείωσε όλα τα περί αγάπης, οδύνης και άλλων εργασιακών δαιμονίων. Προστρέξτε...
![pan180925_5d4_8831.jpeg pan180925_5d4_8831.jpeg](/images/w734/3/jpeg/sites/default/files/pan180925_5d4_8831.jpeg)
Συντελεστές
Μετάφραση-Διασκευή-Σκηνοθεσία: Γιώργος Νανούρης
Παίζουν: Μαρία Αθητάκη, Μοσχούλα Ατσιδαύτη, Παναγιώτης Γαβρέλας, Κωνσταντίνος Γιουρνάς, Απόστολος Καμιτσάκης, Φίλιους-Μιχαήλ Κανάκης, Χρήστος Καρνάκης, Τάσος Κορκός, Γρηγορία Μεθενίτη, Μάριος Ράμμος, Σταύρος Τσουμάνης
Κοστούμια: Λάζαρος Τζοβάρας
Σκηνικό-Φωτισμοί: Γιώργος Νανούρης
Κινησιολογία και Μουσική επιμέλεια: Γιώργος Νανούρης και Θίασος
Παραγωγή: Αθηναϊκά Θέατρα
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στο Guide της Athens Voice
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Κι αν τα σκυλιά αναλάμβαναν δράση; Καταιγιστική πλοκή και ευαίσθητη ματιά
Το ανσάμπλ της Κομεντί Φρανσέζ επιστρέφει στην Επίδαυρο με το νέο έργο του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ της Αβινιόν. Ποια είναι, λοιπόν, αυτή η Εκάβη που δεν είναι η Εκάβη;
Και ακόμα: «Τα σκυλιά» και «Ετυμολογίες» στο Φεστιβάλ Αθηνών, «Θεόφιλος sold» από την Όλια Λαζαρίδου και το πολυταξιδεμένο «Lemon»
Το Θεσσαλικό Θέατρο εμπιστεύεται τα ηνία του θεσμού στο νέο αίμα του ελληνικού θεάτρου
Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος παρουσιάζει την αριστοφανική κωμωδία σε σκηνοθεσία - απόδοση του Γιάννη Κακλέα
Είδαμε τη «Μήδεια» του Σάιμον Στόουν στο θέατρο Παλλάς, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου
Εντυπώσεις από την παράσταση σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη, με τους Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο Γιώργο Χρυσοστόμου και άλλους εξαιρετικούς ηθοποιούς
Οι μοναδικές λυρικές βραδιές και το ντοκιμαντέρ που θα προβληθεί
Μιλήσαμε για τον ρόλο του ως Αργκάν στην περιοδεία της παράστασης «Ο κατά φαντασίαν ασθενής», το θέατρο και τη δύσκολη απόφαση που έχει πάρει μέχρι τώρα στην καριέρα του
Σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα και με τον Μάνο Βακούση στον πρωταγωνιστικό ρόλο, το ΚΘΒΕ «κατηφορίζει» στην Επίδαυρο
Μισός αιώνας (και βάλε) Σταμάτης Φασουλής και ό,τι συμβαίνει στην επιθεώρηση θα έχει πάντα το στίγμα του
Ο μεγάλος σκηνοθέτης μάς μιλά για την Ορέστεια που παρουσιάζει στην Επίδαυρο
Ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά μιλάει για τη νέα του παράσταση-πλατφόρμα
Και ακόμα: «Μήδεια» στο Παλλάς, «Ηρακλής μαινόμενος» στο Κηποθέατρο Παπάγου, Yamammoto Noh Theatre στο Σχολείον της Αθήνας, 3 δουλειές της bijoux de kant
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής Γιώργος Κουμεντάκης παρουσίασε το νέο, φιλόδοξο, πολυσυλλεκτικό και ευρείας απεύθυνσης πρόγραμμα
Καθώς η «Amalia Melancholia» έρχεται στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, η συγγραφέας του βιβλίου «Ο κήπος της Αμαλίας» (εκδόσεις Πατάκη) γράφει για τη «βασίλισσα των φοινίκων»
Τι κάνουν ο βραβευμένος σεναριογράφος και η καταξιωμένη ηθοποιός στο Μέγαρο της Παλαιάς Βουλής; Τους ζητήσαμε να αποκωδικοποιήσουν τις «Ετυμολογίες», αυτή τη διαφορετική παράσταση-«ημερίδα»
Ένας τετράποδος ντετέκτιβ αναλαμβάνει να εξιχνιάσει τη δολοφονία ενός άλλου σκύλου. Η βία και η μη απόδοση δικαιοσύνης βρίσκονται στο επίκεντρο της νέας παράστασης του γνωστού σκηνοθέτη
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.