Ένα πρόσωπο με δυνατό καλλιτεχνικό γονίδιο, κόρη του μεγάλου ιταλού σκηνοθέτη Ρομπέρτο Ροσελίνι και της κινηματογραφικής θεότητας Ίνγκριντ Μπέργκμαν. Φιγούρα που κυκλοφόρησε σε αφίσες και διαφημίσεις της Lancome, αλλά και στις καρδιές των σινεφίλ είτε σαν μούσα του Ντέιβιντ Λιντς, του Μάρτιν Σκορτσέζε, είτε σαν ηθοποιός με έντονη, επιβλητική παρουσία και πάντα έναν αέρα «μεγαλύτερο από την ίδια τη ζωή».
Η ζωή όμως είναι αυτό που την ενδιαφέρει και, μάλιστα η ζωή των ζώων και η σχέση τους με τους ανθρώπους, οι συμπεριφορές, τα ένστικτα, η εξέλιξη. Πριν δέκα χρόνια η Isabella Rossellini επέστρεψε στα πανεπιστημιακά έδρανα για να ολοκληρώσει τις σπουδές της στη βιολογία και να συνεχίσει με διατριβή στο αγαπημένο της θέμα, τις συμπεριφορές του ζωικού βασιλείου. Με την παρότρυνση του Ρόμπερτ Ρέντφορντ, δημιούργησε μία σειρά ταινιών για το κανάλι του Sundance που, αργότερα, μεταφέρθηκαν στη σκηνή, σε μία παράσταση με τίτλο «Green Porno», ένα κωμικό ταξίδι με εντυπωσιακά κοστούμια και μεταμφιέσεις στον θαυμαστό κόσμο του έρωτα των ζώων. Η επιτυχία ήταν μεγάλη σε πολλές χώρες – είδαμε την παράσταση και στην Αθήνα.
Τώρα, επιστρέφει με τη νέα της παράσταση «Link Link» που θα δούμε στο Μέγαρο Μουσικής στις 20 Οκτωβρίου. Ένα τσίρκο αγάπης για τα ζώα και τη γλώσσα ανάμεσα σε αυτά και στους ανθρώπους. Μαζί με την Isabella στη σκηνή και μία χαριτωμένη σκυλίτσα με ερμηνευτικό χάρισμα, η Pan.
Μιλήσαμε τηλεφωνικά με την Isabella. Βρισκόταν στο Μιλάνο για την Εβδομάδα Μόδας. Ευγενική, με χιούμορ και χειμαρρώδης στις απαντήσεις της, μίλησε για όλα ακόμα και για την πασαρέλα που έκανε το προηγούμενο βράδυ στην επίδειξη των Dolce Gabbana, μαζί με την κόρη της Elettra Rossellini Wiedemann, τον χαριτωμένο εγγονό της Ronin, τον μπαμπά του Ronin, Caleb Lane, και τον γιο της Roberto Rossellini.
«Ήταν πολύ όμορφα» λέει γελώντας. «Ένιωθα πολύ χαρούμενη! Τα παιδιά μου είναι μοντέλα και βρεθήκαμε όλοι μαζί στο Μιλάνο για το σόου των Dolce & Gabbana. O Domenico Dolce γίνεται 60 χρονών φέτος και ήθελε να το γιορτάσει με μία επίδειξη με όλους τους φίλους του. Εκτός από εμάς περπάτησαν στην πασαρέλα και η Carla Bruni, η Monica Bellucci, η Eva Herzigova, η Helena Christensen… Ήταν πολύ όμορφα… Δεν ξέρω αν θα έχω ξανά μία καριέρα σαν μοντέλο, τόσο πλούσια όσο παλιότερα, αλλά με κάλεσαν να πάω και το έκανα με προθυμία. Θα δούμε!»
Σας έχω δει σε βίντεο με τα κοτόπουλά σας στη φάρμα όπου ζείτε και δείχνετε να είστε σε απόλυτη ευτυχία. Πώς αποφασίσατε να ζήσετε σε μία φάρμα;
Ξέρετε, όλοι οι Νεοϋορκέζοι έχουν φάρμες στην εξοχή, έτσι είχα κι εγώ. Τη σχέση μου με τη φάρμα την ξεκίνησα όταν στα πρώτα βήματα της καριέρας μου με φωτογράφιζε ο Bruce Weber ο οποίος ζούσε κι αυτός με τη γυναίκα του στην εξοχή, στο Bradford. Έπαιρνα το τρένο και πήγαινα εκεί για τις φωτογραφήσεις κι έτσι αποφάσισα να νοικιάσω ένα σπίτι εκεί, το οποίο μετά αγόρασα και τελικά αγόρασα και τη φάρμα γύρω από αυτό. Έχω μείνει σε αυτό το μικρό χωριό περισσότερο από όλα τα άλλα μέρη που έζησα. Πριν από δέκα χρόνια μετακόμισα εκεί οριστικά, έφυγα από την πόλη. Αν και κατεβαίνω στη Νέα Υόρκη κάθε εβδομάδα.
Τι άλλα ζώα εκτρέφετε στη φάρμα;
Η φάρμα έχει καλό χώμα και συνεργαζόμαστε με κάποιους σεφ που θέλουν ιδιαίτερα υλικά, οπότε παράγουμε λαχανικά, αυγά και μέλι. Από ζώα έχουμε γαλοπούλες, μερικά πρόβατα, γενικά πειραματιζόμαστε. Την εκτροφή την ξεκινήσαμε μόλις 5 χρόνια πριν, ακόμα μαθαίνουμε.
Το γεγονός ότι πήγατε στο πανεπιστήμιο για να σπουδάσετε Ηθολογία και συμπεριφορά των ζώων σας επηρέασε στο να πάρετε αυτή την απόφαση;
Μμμ, ναι, θα έλεγα. Πιστεύω ότι δεν θα μπορούσα να είχα γράψει αυτούς του θεατρικούς μονόλογους και τα διάφορα κωμικά φιλμ μικρού μήκους, αν δεν είχα πάρει αυτά τα μαθήματα. Ξέρετε, στη Νέα Υόρκη υπάρχουν τόσοι πολλοί πειρασμοί, είναι μια πόλη όπου η κοινωνική ζωή είναι τόσο έντονη που καταλήγεις να μην κάνεις και πολλά. Είσαι όλη την ώρα «α, ας πάμε στην πρεμιέρα αυτού του φανταστικού φιλμ» ή «ας πάμε για δείπνο με αυτόν τον φανταστικό άνθρωπο» κι έτσι δεν μπορείς να συγκεντρωθείς. Αντίθετα, στην εξοχή, μπόρεσα να διαβάσω, να μελετήσω, να γράψω – αυτό ήθελα να κάνω. Η Νέα Υόρκη έχει γίνει πολύ χαοτική, δεν ξέρω αν φαίνεται έτσι λόγω του ότι μεγαλώνω ή όντως η πόλη έχει χειροτερέψει, μάλλον είναι ένας συνδυασμός των δύο. Έχει γίνει πολύ δύσκολο να ζεις εκεί. Δεν με πειράζει καθόλου να πηγαίνω μία ή δύο φορές την εβδομάδα, να βλέπω παραστάσεις, να βλέπω τους φίλους μου. Κυρίως πηγαίνω στην πόλη για να δω θέατρο. Αλλά το να ζεις εκεί, να βγαίνεις για ψώνια στο μπακάλη ή για να πας στο ταχυδρομείο, έχει γίνει πολύ δύσκολο.
Πώς είναι μία καθημερινή μέρα της ζωής σας;
Ξέρετε, ακόμα δουλεύω πολύ. Δεν θα έλεγα ότι έχω μία «τυπική μέρα». Βλέπετε, 6 με 7 μήνες τον χρόνο είμαι σε περιοδεία. Χτες και σήμερα είμαι στο Μιλάνο, μετά πάω στη Νάπολη μόνο για μια μέρα για να δω την παράσταση ενός φίλου στο θέατρο, μετά στη Ρώμη για την προώθηση ενός βιβλίου που έχω γράψει κι από κει πάω στη Βαρκελώνη για μία εβδομάδα για να κάνω πρόβες στην παράσταση που θα δείτε στην Αθήνα την οποία θα περιοδεύσω σε 9 πόλεις. Μετά επιστρέφω σπίτι για 10 μέρες και μετά ξανά σε περιοδεία σε πόλεις των ΗΠΑ. Έτσι λοιπόν, όταν είμαι σπίτι κάνω «catch up», επισκευάζω πράγματα που έχουν χαλάσει, τσεκάρω όλη την οικογένεια να δω αν είναι καλά, ο γιος μου ζει στη Νέα Υόρκη και η κόρη μου μαζί με τον εγγονό μου ζουν μαζί μου στη φάρμα, το χαίρομαι πάρα πολύ που τους έχω κοντά μου.
Είσαστε vegetarian;
Όχι, δεν είμαι. Πρέπει να ομολογήσω ότι μου είναι δύσκολο να τρώω τα δικά μου ζώα, οπότε τρώω κοτόπουλα που αγοράζω από το σούπερ μάρκετ (γελώντας). Τα δικά μου κοτόπουλα τα εκτρέφω για τα αυγά τους, όχι για το κρέας τους.
Ποιες είναι οι διαφορές ανάμεσα στο «Green Porno» και το «Link Link»;
Άρχισα το Green Porno σαν σειρά και κάναμε περίπου 20 φιλμάκια που είχαν να κάνουν με το σύστημα αναπαραγωγής των ζώων και είχε πολύ μεγάλη επιτυχία στο internet και στο youtube που ξεκινούσε περίπου τότε. Αλλά, όπως ξέρετε, με τη λέξη «porno» δεν μπορείς να κάνεις διαφήμιση στο internet. Οπότε κάναμε μία άλλη σειρά με τίτλο «Αποπλάνησέ με» (Seduce me) με θέμα τις τεχνικές γοητείας των ζώων και άλλη μία με τίτλο «Μαμάδες» (Mammas) με θέμα τη μητρότητα. Αλλά το «Green Porno» παρέμεινε γιατί ήταν πολύ ωραίος τίτλος για τις παραστάσεις μου. Οι φίλοι μου με συμβούλευσαν, αντί για το internet, να το ανεβάσω με τον παλιό, καλό, τρόπο του θεάτρου. Όπου ξέρεις πόσοι θεατές βρίσκονται στην αίθουσα, μπορείς να μοιραστείς τις εισπράξεις με τον παραγωγό, το θέατρο και τους άλλους ανθρώπους που δουλεύουν για την παράσταση, και αυτό σου επιτρέπει να κάνεις περισσότερα και να επαναλάβεις τη δουλειά σου γιατί, διαφορετικά, το κάνεις μία φορά, σου τελειώνουν τα χρήματα και σταματάς εκεί. Έτσι λοιπόν έκανα το «Green Porno» που το είχα φέρει και στην Αθήνα και το περιόδευσα σε 52 πόλεις όπου είχε μεγάλη επιτυχία. Αυτή τη φορά δεν έχω σαν θέμα μου την αναπαραγωγή, τις τεχνικές αποπλάνησης ή τη μητρότητα των ζώων, αλλά το ότι τα ζώα μπορούν να σκέφτονται –to think– και να νιώθουν. Είναι η απάντηση στην ερώτηση που είχα από μικρή.
Στην παράσταση έχετε μαζί σας επί σκηνής και το σκυλάκι σας, την Pan. Πώς είναι επάνω στη σκηνή; Πώς εκπαιδεύτηκε;
Κοιτάξτε, μπορείς πάρα πολύ εύκολα να κάνεις αστεία σχετικά με το σεξ. Και πάντα θέλω οι παραστάσεις μου να είναι κωμικές. Έτσι, σκέφτηκα, εφόσον αυτή τη φορά μιλάω για εξυπνάδα, χρειαζόμουν ένα στοιχείο για να ανεβάσω τα κέφια στο κοινό και χμμμ, θα φέρω στη σκηνή τον σκύλο μου. Προσφέρει μεγάλη χαρά στο ακροατήριο. Είναι θηλυκή, είναι σκυλάκι που είχε εγκαταλειφθεί και διασώθηκε, πριν έναν χρόνο περίπου. Στην αρχή προσπάθησα να είμαι στην παράσταση με τον δικό μου σκύλο αλλά μόλις το δοκιμάσαμε στο θέατρο, έτρεχε προς το κοινό. Μόλις το έβλεπαν άρχισαν να κάνουν «Α, τι ωραίο σκυλάκι, έλα! Έλα εδώ!» και αυτός πήγαινε και τους έκανε χαρές και τους χαιρετούσε όλους. Οπότε έπρεπε να δουλέψω με έναν εκπαιδευτή και του είπα ότι ήθελα ένα μικρό σκυλάκι, ελαφρύ ώστε να μπορεί να ταξιδέψει μαζί μου στην καμπίνα του αεροπλάνου, γιατί ήξερα ότι θα περιοδεύαμε. Έτσι λοιπόν, πριν έναν χρόνο περίπου, βρέθηκε η Pan, είναι περίπου 7 κιλά, μικρούλα. Ο εκπαιδευτής έχει δουλέψει σε παραστάσεις στο Μπρόντγουεϊ όπως «Ο Μάγος του Οζ», το «Άννι» και όλα αυτά τα μιούζικαλ όπου χρειαζόταν κι εκεί σκύλος. Μου έλεγε λοιπόν ότι δεν μπορούν όλα τα σκυλιά να ερμηνεύσουν ρόλους, πρέπει να τους αρέσει και για να το κάνουν πρέπει να είναι πολύ προσηλωμένα σε σένα, διαφορετικά τους αποσπά την προσοχή το κοινό.
Επίσης χρειαζόμουν ένα σκυλάκι που να έχει κηλίδες χρώματος και φουντωτά αυτάκια και διάφορα άλλα γνωρίσματα γιατί είναι ένα θέμα που το αναφέρω στο μονόλογό μου, ότι όλα τα είδη ζώων προέρχονται από ένα άγριο είδος τους αρχικά αλλά κάποια από αυτά πέρασαν μία φάση εξέλιξης και έγιναν «men made», φτιαγμένα από τον άνθρωπο κατ’ επιλογή. Όπως τα κοτόπουλα που ο άνθρωπος ήθελε να γίνουν πιο παχιά, ή να κάνουν πιο πολλά αυγά, ή οι πάπιες να είναι συγκεκριμένου είδους, ή πρόβατα που θα έχουν μαλλί σε πιο λευκό χρώμα από το κανονικό τους. Έτσι, λοιπόν, ένα από τα πράγματα που ξέρουμε ότι συμβαίνει αλλά ακόμα δεν ξέρουμε το γιατί, είναι ότι ένα ζώο, όπως μία αγελάδα για παράδειγμα, πηγαίνει από άγριο είδος σε εξημέρωση, αποκτάει κηλίδες χρώματος, συχνά σε λευκό και μαύρο χρώμα ή καφέ. Αν σκεφτείς το αρχικό είδος των ζώων, τότε βλέπεις ότι έχουν ένα και μόνο χρώμα, συνήθως μπεζ ή καφέ. Αυτά τα «μπαλώματα» είναι σημάδι εξημέρωσης. Το σκυλάκι λοιπόν που ήθελα έπρεπε να έχει «μπαλώματα» στο χρώμα του και κάπως μακριά, φουντωτά αυτάκια γιατί οι πρόγονοί του, οι λύκοι ή τα λυκόσκυλα, έχουν όλα όρθια αυτιά ενώ τα εξημερωμένα έχουν πιο πεσμένα αυτάκια. Έτσι λοιπόν βρέθηκε η Pan, η οποία λατρεύει να παίζει θέατρο. Όταν πάμε στο θέατρο είναι ήδη κουρδισμένη, θέλει σαν τρελή να παίξει.
Στο πειραματικό ντοκιμαντέρ «My fanther is 100 years old» (Ο πατέρας μου είναι 100 ετών), ενσαρκώνετε κάποια ιερά τέρατα του κινηματογράφου, μεταξύ αυτών και τη μητέρα σας. Υπάρχουν κάποια ίχνη του «Green Porno» μέσα σε αυτό το φιλμ, σωστά;
Ναι, έκανα αυτό το φιλμ το 2006, τη χρονιά που ο πατέρας μου θα γινόταν 100 χρονών. Ήξερα ότι αρκετά μουσεία θα έκαναν ρετροσπεκτίβες για τη δουλειά του, μια και ήταν ένας πολύ αναγνωρισμένος κινηματογραφικός σκηνοθέτης. Ήξερα ότι τα μουσεία θα μου ζητούσαν να κάνω συνεντεύξεις για να προωθήσω τις εκθέσεις. Πολύ συχνά μου λένε για τη λαμπερή ζωή, τους διάσημους, το κόκκινο χαλί. Εγώ όμως ήθελα να κάνω κάτι που θα ήταν πιο κοντά στην καρδιά των αναζητήσεών του σαν καλλιτέχνη, για το τι ήταν σημαντικό γι’ αυτόν κάνοντας μία ταινία. Έκανα αυτό το φιλμ σε συνεργασία με τον καναδό σκηνοθέτη Guy Maddin. Αυτοί οι καναδοί σκηνοθέτες γυρίζουν ταινίες σε μαύρο-άσπρο σαν να είναι παλιές, που μοιάζουν κάπως με τις ταινίες του πατέρα μου, αλλά με μία μοντέρνα αίσθηση. Μοιάζουν σαν ταινίες του βωβού κινηματογράφου. Ο Guy είναι ένας θαυμάσιος λόγιος, γνώστης του κινηματογράφου, γνωρίζει πολλά και έχω δουλέψει μαζί του, έχω κάνει 5 ταινίες. Ήθελα να έχω αυτή την αισθητική του, λοιπόν, στο φιλμ για τον πατέρα μου, να υπάρχει αυτή η αίσθηση σαν να εξαφανίζεται σχεδόν, αυτές οι εικόνες να φαίνονται τόσο εφήμερες, γιατί η αποκατάσταση των παλιών ταινιών είναι κάτι που άρχισε να συμβαίνει τα τελευταία 30 χρόνια. Κάναμε λοιπόν αυτή την 20λεπτη ταινία που περίμενα να προβληθεί κάπου αν κάποιοι έδειχναν ενδιαφέρον, αλλά στο κανάλι του Sundance (είναι ένα τηλεοπτικό κανάλι στην Αμερική) άρεσε πολύ η ταινία και με ρώτησαν αν ήθελα να κάνω μία σειρά ταινιών μικρού μήκους. Ήταν η εποχή που το YouTube μόλις είχε ξεκινήσει. Και έτσι ξεκίνησα να κάνω το «Green Porno».
Μετά το «Link Link» έχετε σχέδια να κάνετε και πάλι θέατρο;
Δεν ξέρω… Αγαπώ πολύ το θέατρο, αλλά βρίσκω πολύ δύσκολη την περιοδεία. Είμαστε στον δρόμο για 5 εβδομάδες και παίζουμε σε 11 πόλεις. Κουράζομαι, νιώθω μοναξιά. Μου αρέσει η σκηνή, μου αρέσει η επικοινωνία με το κοινό αλλά μου λείπει και η οικογένειά μου. Δεν ξέρω αν θα το κάνω αλλά, ιδανικά, θα μου άρεσε να γράψω και να σκηνοθετήσω. Όχι να ερμηνεύσω.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
17°
