Από τέλος Σεπτεμβρίου και για 20 μόνο παραστάσεις, ο Τάσος Νούσιας φορά το κοστούμι Ριχάρδου Β’ και βουτά στα άδυτα της ψυχοσύνθεσής του, ενσαρκώνοντας παράλληλα και τους κύριους αντιπάλους του. Η παράσταση, μια συμπυκνωμένη εκδοχή του σαιξπηρικού «Ριχάρδος Β'», ξεκινά αντίστροφα. Ο Ριχάρδος, έχοντας χάσει ήδη το θρόνο του από τον αντίπαλό του τον Μπόλιμπροκ βιώνει την απόλυτη μοναξιά φυλακισμένος, χωρίς αξιώματα και προνόμια. Ώσπου ένας απροσδόκητος επισκέπτης, που εμφανίζεται σο παράθυρο της φυλακής και ισχυρίζεται πως είναι ο πρώην σταβλίτης του, γίνεται η αφορμή ώστε να επιστρέψει νοερά στο ένδοξο παρελθόν. Μεταξύ παραληρήματος και διαύγειας, αμφιβολιών και αλαζονείας, χιούμορ και αυτολύπησης, ο έκπτωτος βασιλιάς αναλογίζεται τα αίτια του ξεπεσμού του και το ζοφερό μέλλον. Πλέον αναζητά απάντηση σε μία τελευταία −ίσως την πιο καθοριστική− ερώτηση: «Τώρα που τα έχασα όλα, ποιος είμαι;». Το ερώτημα είναι τώρα, καθώς ο θάνατος πλησιάζει, θα μπορέσει τελικά να «συναντήσει την ψυχή του»;
Θα σε δούμε στο έργο του Σαίξπηρ «Ριχάρδος Β’- Το Ρέκβιεμ ενός Βασιλιά». Γιατί επέλεξες αυτό το έργο; Θεωρείς ότι είναι επίκαιρος ο Σαίξπηρ;
Ο Σαίξπηρ, όπως και οι τραγικοί μας, είναι πάντα επίκαιροι. Αυτό, άλλωστε, τους καθιστά κλασικούς. Ο τρόπος που επεξεργάζονται τα θέματά τους αφορά την ανθρωπότητα στο σύνολό της διαχρονικά. Καταπιάνονται με ζητήματα που «παιδεύουν» τον άνθρωπο από τη γέννησή του. Γι' αυτό και παραμένουν μια ανεξάντλητη δεξαμενή σκέψης, στοχασμού, αξιακής και υπαρξιακής «πυξίδας».
Τι σε έλκει στην προσωπικότητα του Ριχάρδου; Υπάρχει κάποια ταύτιση;
Ο αναγκαστικός ασκητικός του βίος, λόγω φυλακής. Η γύμνια που έρχεται με τον πιο βίαιο κι ανατρεπτικό τρόπο στη ζωή ενός εξουσιαστή. Η διαχείριση της μεγάλης ήττας και η υπαρξιακή αγωνία του θανάτου. Στρεβλώσεις και ερωτηματικά που απασχολούν και το δικό μου βηματισμό.
Ο Ριχάρδος έρχεται αντιμέτωπος με μια τελευταία −ίσως την πιο καθοριστική− ερώτηση: «Τώρα που τα έχασα όλα, ποιος είμαι;». Σήμερα, με την κρίση, μπορεί να σκεφτεί κανείς το ίδιο. Τώρα που τα χάσαμε όλα, ποιοι είμαστε; Θα βρούμε απαντήσεις στο σαιξπιρικό δράμα για το «ελληνικό δράμα»;
Μέσα από τη συντριβή του ο άνθρωπος καλείται συνεχώς να στοιχηθεί με τη θνησιγενή του φύση, τις αντοχές, την ανημποριά της γύμνιας του, τον φόβο και κατ' επέκταση την επιβίωσή του. Για να βρει κάποιος απαντήσεις για τα αίτια της δίκης του πτώσης, χρειάζεται πρωτίστως να διαβεί με γενναιότητα το δύσκολο δρόμο της αυτογνωσίας. Ο Ριχάρδος το κάνει και μαζί του το κάνω κι εγώ. Εάν ο θεατής δεν έχει βρει απάντηση ακόμα, ίσως τον βοηθήσει ο Σαίξπηρ διά στόματος Ριχάρδου να τη βρει. Άλλωστε, δεν θα 'χε κανένα νόημα να παραστήσουμε μια ζωή που φτάνει στο τέλος της, χωρίς προηγουμένως να 'χει ματώσει στη διαδρομή της.
Η σύζυγός σου Marlene Kaminsky σκηνοθετεί την παράσταση. Πόσο εύκολο είναι να σε σκηνοθετεί αλλά και πόσο εύκολο είναι και για εκείνη να σκηνοθετεί για το ελληνικό κοινό;
Η Μαρλέν γνωρίζει τις δυνατότητές μου τόσο καλά που η δουλειά μαζί της γίνεται ευλογία. Σαφώς και υπάρχουν συγκρούσεις, αλλά η ώθηση που δίνει ο ένας στον άλλον να ξεπεράσουμε εαυτούς και να δώσουμε στο κοινό ένα αποτέλεσμα υψηλό αισθητικά, μετατρέπει την όποια δυσκολία σε απόλυτη δημιουργία.
Είσαι ικανοποιημένος με τη θεατρική κατάσταση στην Ελλάδα; Τι θα άλλαζες αν περνούσε από το χέρι σου;
Δεν υπάρχει ταβάνι στην τέχνη, τα όρια συνεχώς διευρύνονται και σε προκαλούν να τα ακολουθήσεις. Αυτό που σίγουρα θέλει αλλαγή, όχι μόνο στο θέατρο αλλά συνολικά στην ελληνική κοινωνία, είναι αυτή η πειναλέα ιδιοποίηση των πάντων όταν αναλαμβάνει κανείς θέση εξουσίας. Ιδιοποιείται τα πάντα λες και του ανήκουν. Είτε πρωθυπουργός είναι αυτός είτε διευθυντής του φεστιβάλ Αθηνών. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να δουλεύει για τον εαυτό του και την κλειστή ομάδα που τον περιβάλλει, δουλεύοντας ταυτόχρονα με τον πιο χυδαίο τρόπο όλους τους υπόλοιπους.
Ποια είναι η μεγάλη αγάπη; Το θέατρο ή το σύγχρονο ελληνικό σινεμά;
Οι καλές δουλειές. Το κάθε μέσο έχει τη δική του γοητεία, το δικό του βαθμό δυσκολίας, τη δίκη του υποκριτική τεχνική και μαγεία. Δεν ξεχωρίζω κανένα από τα δύο γιατί τα υπηρετώ και τα δύο παράλληλα από την αρχή της καριέρας μου.
Σε χαρακτηρίζουν «έναν από τους πιο σημαντικούς ηθοποιούς της γενιάς σου». Τι σημαίνει αυτό για σένα; (χωρίς σεμνοτυφίες).
Κατ' αρχάς τους ευχαριστώ πολύ για τον χαρακτηρισμό αυτό (κοινό και συναδέλφους). Είναι σπουδαίο πράγμα να αναγνωρίζεται η δουλειά σου και να αποτιμάται ως σημαντική. Επειδή όμως, όπως λέει κι ο Ριχαρδος Β’, «η έπαρση συχνά προηγείται της πτώσης», θα μου επιτρέψετε να χαρώ τόσο όσο μου επιτρέπεται!
Τι αγαπάς πιο πολύ στη δουλειά σου;
Την ίδια της τη φύση. Το ευρύ κι ανεξάντλητο πεδίο της. Η ταυτόχρονη πνευματική, ψυχική και σωματική αναζήτηση, καθώς και οι δεξιότητες που απαιτούνται για να την υπηρετήσεις σωστά, καθιστούν την υποκριτική, την πιο συγκεραστική και πιο απαιτητική τέχνη από πλευράς ανθρωπίνων δυνατοτήτων και αντοχών.
Ποιος σκηνοθέτης σε έχει καθορίσει;
Συγχωρήστε με αλλά μου είναι δύσκολο να απαντήσω γιατί δεν θα 'θελα να αδικήσω κανέναν παραλείποντάς τον. Έχουμε σπουδαίους και σκηνοθέτες και ηθοποιούς, καθώς και τεχνικούς. Είχα κι έχω την ευλογία να έχω δουλέψει με τους περισσότερους. Μέσα απ' όλους έχω εξελιχθεί και εξελίσσομαι.
Παίζεις για τον εαυτό σου ή για τους άλλους;
Ποτέ δεν παίζεις για τον εαυτό σου. Πάντα θα πρέπει να υπάρχει αυτή η μυστικιστική σύνδεση με το κοινό, έτσι ώστε να μεταφέρεται αυτούσια η εμπειρία του ήρωα που ενσαρκώνεις κάθε φορά. Διαφορετικά η ίδια η θεατρική πράξη δεν έχει νόημα και καταντάει αυνανισμός, ενώ είναι συνουσία.
Ασχολείσαι με την πολιτική; Πιστεύεις ότι πρέπει να έχουν πολιτικό λόγο, να παρεμβαίνουν οι άνθρωποι της τέχνης στα δημόσια πράγματα; Και αν ναι, με ποιον τρόπο;
Θα πρέπει να απαντήσουμε καταρχάς στο ερώτημα τι εστί πολιτική, ποιος την παράγει και με ποιους; Ο ανεπάγγελτος, επαγγελματίας πολιτικός που μάχεται για την επιβίωση του κόμματος και της καρέκλας του ή ο πολίτης στην καθημερινότητά του, με την στάση του απέναντι στον εαυτό του και την κοινωνία που διαβιεί; Εάν απαλλαχθεί η πολιτεία από τους πολιτικούς ταγούς της, η ευθύνη θα πέσει μοιραία στις πλάτες του καθενός μας ξεχωριστά. Συνεπώς, δεν τίθεται θέμα επαγγελματικής ιδιότητας, αλλά συνευθύνης των ανθρώπων που συστήνουν τις κοινωνίες τους. Με την ιδιότητα του ανθρώπου, λοιπόν, θα πρέπει όλοι μας να ασχολούμαστε με την πολιτική ζωή μας.
Τι άλλο ετοιμάζεις αυτό τον καιρό;
Δεν περισσεύει χρόνος για τίποτα άλλο. Είμαι λίγο πριν την πρεμιέρα της παράστασης «Ριχάρδος B’- Tο Ρέκβιεμ ενός Βασιλιά» που ανεβαίνει στις 29 Σεπτέμβρη στο θέατρο Άλφα Ιδέα και απόλυτα δοσμένος σε αυτόν τον τόσο συμπλεγματικό βασιλιά-άνθρωπο.
Ταυτότητα παράστασης
Ριχάρδος Β’- Το Ρέκβιεμ ενός Βασιλιά. Σκηνοθεσία: Marlene Kaminsky. Κατασκευή σκηνικού και σκηνικών αντικειμένων: Ρούλης και Γιώργος Αλαχούζος. Πρωτότυπη μουσική: Constantine. Σχεδιασμός φωτισμού: Σεσίλια Τσελεπίδη. Φωτογραφίες: Δημοσθένης Γαλλής. Κινηματογράφηση trailer: Γιώργος Γεωργόπουλος - Multivision. Εκτέλεση παραγωγής: Πάνος Αγγελόπουλος. Δημόσιες σχέσεις: Βάσω Σωτηρίου-We Will. Social media manager: Χριστίνα Αντωνοπούλου. Παίζουν: Τάσος Νούσιας, Αλέξανδρος Φιλιππόπουλος. Φωνή της Βασίλισσας: Μάιρα Μηλολιδάκη
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
Στην παράσταση στον Σταυρό του Νότου διηγείται λάιβ τα βιντεάκια του, πιάνοντας από την αστεία πλευρά -και χωρίς παρεξήγηση- την ασυναρτησία του κάθε ζωδίου
Ο διεθνής Έλληνας βαρύτονος και νέος καλλιτεχνικός διευθυντής στο Ολύμπια Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας» μιλάει για τον ρόλο του στον «Αλέκο» στην ΕΛΣ σε σκηνοθεσία Φανί Αρντάν
17°
