Το Εθνικό Θέατρο πραγματοποιεί το φετινό καλοκαίρι μια νέα συμπαραγωγή με το Εθνικό Θέατρο Βελιγραδίου (Σερβία), παρουσιάζοντας τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη, σε διασκευή - σκηνοθεσία Nikita Milivojevic. Μια παράσταση που στοχάζεται πάνω στο κεντρικό ερώτημα που θέτει ο Αριστοφάνης για τον τρόπο κατανομής του πλούτου και εξετάζει τις αναγωγές του στο σήμερα.
Υπόθεση
Ο Χρεμύλος μετά την επίσκεψή του στο μαντείο των Δελφών επιστρέφει φέρνοντάς μαζί του έναν τυφλό γέρο άντρα, ύστερα από παραίνεση του Απόλλωνα. Με τη βοήθεια του δούλου του, Καρίωνα, ανακαλύπτει πως ο άντρας που έχει πάρει στο κατόπι δεν είναι άλλος από τον Πλούτο. Ο Χρεμύλος και όλοι οι τίμιοι συμπολίτες του θα ευημερήσουν, αν ο Πλούτος ξαναδεί το «φως το αληθινό». Η θεραπεία του Ασκληπιού στέφεται με επιτυχία κι η δικαιοσύνη αποκαθίσταται. Η Πενία (Φτώχεια) που τόσο καιρό διαφέντευε την πόλη, προσπαθεί τώρα να υπερασπιστεί τις χάρες της φτωχής πλην τίμιας ζωής. αλλά οι Αθηναίοι δεν πείθονται και σχεδιάζουν να εγκαταστήσουν τον Πλούτο στην παλιά του θέση, στο πίσω μέρος του ναού της Αθηνάς (εκεί όπου φυλάσσονταν τα χρήματα του Δημοσίου).
Ο σκηνοθέτης, Νικίτα Μιλιβόγεβιτς, σημειώνει: «Μία από τις μεγάλες μου απορίες εδώ και πολλά χρόνια αποτελεί η ύπαρξη διάφορων λιστών διανομής του πλούτου ανά τον κόσμο. Πώς είναι δυνατόν 100 άνθρωποι να είναι πλουσιότεροι από τη μισή ανθρωπότητα... Τι κόσμος είναι αυτός; Το αν ο Πλούτος είναι τυφλός ή βλέπει πολύ καλά τί κάνει μοιάζει παντελώς αδιάφορο: οι πλούσιοι γίνονται όλο και πιο πλούσιοι, οι φτωχοί όλο και πιο φτωχοί. Από τον καιρό του Αριστοφάνη μέχρι σήμερα τα πράγματα μοιάζουν να μην έχουν αλλάξει καθόλου. Ο Πλούτος προφανώς είναι ακόμη ο πιο ισχυρός Θεός του πλανήτη, η κινητήρια δύναμη του κόσμου, ενώ διάφορα «οικονομικά συμφέροντα» καθορίζουν τα πάντα. Η Ελλάδα και η Σερβία (και με ευρύτερη έννοια και ολόκληρα τα Βαλκάνια), είναι οι δύο όψεις του νομίσματος στα ψιλά του Πλούτου. Ο ρόλος μας σε τούτη την επ’ άπειρον επίκαιρη παγκόσμια κωμωδία είναι πάντα ίδιος: κορώνα ή γράμματα για μας δεν υπάρχει διαφορά».
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
15°
© Patroklos Skafidas
© Patroklos Skafidas
