Αυτό το καλοκαίρι η Λουίζα Κωστούλα (Violet Louise) διασκευάζει σε συναυλία-ηχητική παρτιτούρα τα πιο γνωστά ποιήματα και αφηγήματα του Έντγκαρ Άλαν Πόε δημιουργώντας μια νέα σύνθεση. Τις δικές της «Παράξενες Ιστορίες» που παρουσιάζει μαζί με την Aγλαΐα Παππά στη σκηνή της Πειραιώς 260 ως τις 28 Ιουνίου. Μία παράσταση που κινείται μεταξύ θεάτρου, συναυλίας, ηχητικής και εικαστικής εγκατάστασης, όπου οι ηθοποιοί λειτουργούν ως αφηγητές-ραψωδοί στη σύγχρονη πραγματικότητα. Εικόνες από το σκοτεινό και μυστηριώδη σύμπαν του Πόε του 19ου αιώνααντηχούν στο σήμερα μέσα από μία νέα ανάγνωση του σπουδαίου συγγραφέα. Η Violet Louise μάς εξηγεί γιατί δεν έχει βγει ακόμα από τον κόσμο του Πόε.
Ο Πόε έχει συνδεθεί με την goth μυθολογία. Πώς προσεγγίσατε τη γραφή και το πνεύμα του στις δικές σας «Παράξενες Ιστορίες»;
Προσπαθήσαμε να μην ακολουθήσουμε την πεπατημένη της goth μυθολογίας, όχι επειδή υπήρξε η επιθυμία να διαφοροποιηθούμε, αλλά γιατί ήταν αποτέλεσμα της προσωπικής ανάγνωσής μας πάνω στο έργο του Πόε. Εστιάσαμε στο αλλόκοτο, το παράξενο, το απρόσμενο, το μεταφυσικό, στοιχεία που είναι συνυφασμένα με την ανθρώπινη ύπαρξη.
Η γραφή του Πόε είναι πιο σύγχρονη παρά ποτέ. Τα διηγήματά του είναι μικρά δοκίμια για τον άνθρωπο, για το σκοτάδι και το φως της ανθρώπινης ψυχής. Οι ήρωές του πάσχουν και βυθίζονται στο υποσυνείδητό τους με έναν τρόπο οικείο σε όλους μας. Ο καθένας μας θα μπορούσε να κάνει πράξη αυτά που σκέφτεται, οι κοινωνικοί κανόνες μάς συγκρατούν. Στις φανταστικές ιστορίες του Πόε, ο άνθρωπος τολμά να πραγματώσει τη σκέψη του, ο εν δυνάμει εγκληματίας είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Και όπως και ο ίδιος ο Πόε έγραφε, το σκοτάδι δεν υπάρχει στη Γερμανία αλλά στην ανθρώπινη ψυχή.
Bασίλης Κουντούρης (Studio 19)
Συνδέετε ήχο, μουσική, εικόνα και αφήγηση σε μία διαφορετική φόρμα από το κλασικό θεατρικό έργο. Πώς διαμορφώνεται το εγχείρημα αυτό με κάθε νέο έργο που ολοκληρώνετε;
Οι παραστάσεις μου βασίζονται στη σύνθεση των στοιχείων, δηλαδή στο κείμενο, τη μουσική, την εικόνα, τον ήχο. Και μόνο κάτω από αυτό το πρίσμα μπορώ να συλλάβω την απόδοση ενός αφηγηματικού κειμένου. Με γοητεύει η mutimedia απόδοση της αφήγησης, γιατί δημιουργεί έναν πλουραλισμό, τα σημαινόμενα μπορούν να είναι πολύ περισσότερα, ενώ ο θεατής έχει την ευκαιρία να προσλάβει πολλαπλά στοιχεία και πληροφορίες. Μπορείς έτσι να δημιουργήσεις έναν εξ ολοκλήρου καινούργιο κόσμο και να αναδείξεις σημεία των κειμένων που δε διαφαίνονται σε πρώτη ανάγνωση.
Πώς ήταν η ετοιμασία του συγκεκριμένου έργου εστιάζοντας στο έργο του Πόε;
Η περίοδος που ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη γραφή του σπουδαίου συγγραφέα ήταν αρκετά δύσκολη για μένα. Μέσα σε περίπου ένα χρόνο, είχα δὐο σημαντικές απώλειες. Της μητέρας μου και του στενού μου φἰλου και συνεργάτη Παναγιώτη Γαρμπή, που ήμασταν μαζί επί σκηνής από το 2014. Σίγουρα κάποια πράγματα δεν είναι τυχαία. Ήρθα αντιμέτωπη με το φόβο της επόμενης ημέρας και τα κείμενα αυτά ήρθαν σα βάλσαμο στην καθημερινότητά μου. Η απώλεια, ο φόβος του θανάτου, ο χρόνος που περνά είναι ζητήματα πανανθρώπινα, έστω και αν βιώνονται μοναχικά.
Bασίλης Κουντούρης (Studio 19)
Τι ακολουθεί;
Δεν ξέρω ποιο είναι το επόμενο βήμα. Έχω πλέον συνειδητοποιήσει ότι τα πιο σημαντικά γεγονότα στη ζωή μας έρχονται συγκυριακά. Δεν έχω βγει ακόμα από τον κόσμο του Πόε και χρειάζομαι χρόνο να σκεφτώ όλη αυτή τη διαδρομή. Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω πως επιτέλους ήρθε το καλοκαίρι και να δώσω στον εαυτό μου μία ευκαιρία για ανάπαυλα μετά από ένα τόσο δύσκολο χειμώνα.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
19°
