- CITY GUIDE
- PODCAST
-
26°
Τι συμβαίνει όταν ο «Τριστάνος» μένει επιτέλους μόνος με την «Ιζόλδη» του;
Μία παράσταση για την υπέροχη, απαγορευμένη πράξη της Μουσικής
![atk_0452.jpg atk_0452.jpg](/images/120x120/3/jpg/sites/default/files/atk_0452.jpg)
![tristanos.jpg tristanos.jpg](/images/1074x600/3/jpg/sites/default/files/article/2018/05/21/tristanos.jpg)
![©DomnikiMitropoulou ©DomnikiMitropoulou](/images/w734/3/jpg/sites/default/files/tristanos6cdomnikimitropoulou.jpg)
Στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, συμβαίνει εδώ και λίγες εβδομάδες μία παράσταση από την Ομάδα Προτσές, που οδηγεί στα ωραιότερα βάθη και νοήματα του «Τριστάνου» του Τόμας Μαν και της όπερας «Τριστάνος και Ιζόλδη» του Ρίχαρντ Βάγκνερ.
“Ακούστε, αν καθήσετε τώρα εδώ και παίξετε πιάνο, τότε, μπορεί να συμβεί να δει κανείς πάλι στα μαλλιά σας να λάμπει μυστικά το μικρό, χρυσό στέμμα..” Τόμας Μαν, “Τριστάνος”
![©DomnikiMitropoulou ©DomnikiMitropoulou](/images/w734/3/jpg/sites/default/files/tristanos2cdomnikimitropoulou.jpg)
Η ιστορία: Αρχές Ιανουαρίου φθάνει για κούρα στο σανατόριο Άινφριτ η Γκαμπριέλε. Απ' τη στιγμή που γέννησε, δέκα μήνες πριν, δεν κατάφερε να ξαναβρεί τις δυνάμεις της. Στο σανατόριο συναναστρέφεται τον εστέτ, ιδιόρρυθμο συγγραφέα, Ντέτλεβ Σπινέλ. Μια ιδιαίτερη σχέση δημιουργείται μεταξύ τους. Η κορύφωσή της, μέσω της μουσικής, αποβαίνει εν τέλει μοιραία...
![©DomnikiMitropoulou ©DomnikiMitropoulou](/images/w734/3/jpg/sites/default/files/tristanos4cdomnikimitropoulou.jpg)
Γραμμένο σαν αντίστιξη στην όπερα του Ρίχαρντ Βάγκνερ Τριστάνος και Ιζόλδη, ο Τριστάνος του Τόμας Μαν (εκδ.1903), είναι ένα sui generis έργο –ένα «μπουρλέσκο» κατά τον ίδιο τον συγγραφέα. Φαινομενικά το έργο αφηγείται ένα δράμα, η λεπτή ειρωνεία που το διατρέχει όμως, μας κάνει όχι μόνο να συμπάσχουμε, αλλά και να γελάμε με τα πρόσωπα, τις σχέσεις και τα πάθη τους. Ο έρωτας, ο θάνατος, η μουσική, η μητρότητα παρουσιάζονται ως δυνάμεις που μπορούν ν’ ανυψώσουν αλλά και να συντρίψουν τους διφορούμενους ήρωές του.
![©DomnikiMitropoulou ©DomnikiMitropoulou](/images/w734/3/jpg/sites/default/files/tristanos5cdomnikimitropoulou.jpg)
Ο ρόλος του καλλιτέχνη στη μάχη ανάμεσα στην τέχνη και πραγματικότητα – το ίδιο αιώνιο ερώτημα, η σχέση ηθικής και αισθητικής. Στο έργο του «Τριστάνου» συμβαίνει μία τολμηρή υπόθεση: τι σημαίνει για την αφήγηση η χρήση της τεχνικής του λαϊτμοτίφ – τεχνική που χρησιμοποιεί ο Βάγκνερ στη μουσική του σύνθεση; Ακόμα, πώς η ίδια η δυναμική της ιστορίας επηρεάζει τη μορφή της;
![©DomnikiMitropoulou ©DomnikiMitropoulou](/images/w734/3/jpg/sites/default/files/mariamagkanaricdomnikimitropoulou.jpg)
Όπως γράφει το δελτίο τύπου: Προσπαθήσαμε να δούμε το Σανατόριο και τους τρόφιμούς του όπως ίσως θα απεικονίζονταν μέσα σ’ ένα όνειρο, όπου τίποτα δεν είναι μονοσήμαντο, το καλό και το κακό μπερδεύονται, και όπου ένας Τόπος Πόνου μπορεί την ίδια στιγμή να είναι και ένας Τόπος Θαυμάτων.
“Είχαν μαζευτεί μέσα στη σιγαλιά της νύχτας για ένα πονηρό παιχνίδι με τη φύση τους, μια, γεμάτη έμφοβη περιέργεια, δοκιμή άγνωστων τμημάτων του εαυτού τους...” Τόμας Μαν, “Το μαγικό βουνό”
![©DomnikiMitropoulou ©DomnikiMitropoulou](/images/w734/3/jpg/sites/default/files/tristanoscdomnikimitropoulou.jpg)
Η σκηνοθέτις Μαρία Μαγκανάρη η οποία υπογράφει και τη διασκευή του έργου, μας μίλησε για την παράσταση:
«Τι συμβαίνει όταν ο “Τριστάνος” μένει επιτέλους μόνος με την “Ιζόλδη” του, στην εκδοχή του Τόμας Μαν; Ποια είναι η απαγορευμένη πράξη στην οποία θα προβεί το παράνομο ζευγάρι;
Η μουσική: εκείνος θα παρασύρει το αντικείμενο του πόθου του, όχι να κάνει έρωτα μαζί του, αλλά να παίξει πιάνο, κάτι που ρητά της έχουν απαγορεύσει οι γιατροί. Μέσα σ'ένα σανατόριο (τόπο θανάτου και θαυμάτων) θ'αντηχήσει η μουσική από την όπερα “Τριστάνος και Ιζόλδη” του Ρ.Βάγκνερ, η μουσική ταμπού, ως πράξη ελευθερίας, αυτοπραγμάτωσης και εντέλει αυτοκαταστροφής για την τραγική Γκαμπριέλε/ Ιζόλδη.
Αυτή η συνθήκη, ήταν από τα πράγματα που με συγκίνησαν βαθιά όταν πρωτοδιάβασα τη νουβέλα του Τόμας Μαν, “Τριστάνος” (εκδ. 1903). Η δε αφήγηση της συγκεκριμένης βραδιάς μου έκανε μεγάλη εντύπωση: ο χρόνος σταματά, η δράση παγώνει, το ύφος αλλάζει, γίνεται ποιητικό, ο λόγος γίνεται εικόνα. Πώς μεταφέρεται αυτή η αίσθηση στο θέατρο;
Η Γκαμπριέλε/Ιζόλδη είναι σύζυγος και πρόσφατα έγινε μητέρα. Πριν ήταν κόρη. Είχε το όνομα του πατέρα της και τώρα του συζύγου της. Η Γκαμπριέλε δεν συγκινείται με τίποτα άλλο τόσο πολύ, όσο με τη μουσική. Με το να παίξει πιάνο σταματά το χρόνο, την αρρώστια της, αποκτά το δικό της όνομα, γίνεται η ίδια κυρία του σώματός της. Η περιγραφή του Μαν για το πώς έπαιξε πιάνο εκείνη τη βραδιά μου θύμισε μια άλλη περιγραφή του, στο αριστουργηματικό “Μαγικό Βουνό”, όπου μια νέα κοπέλα επικοινωνεί με πνεύματα καθώς καταλαμβάνεται από ένα από αυτά. Αυτή η “καταληψία”, η προσπάθεια να επικοινωνήσεις με το επέκεινα (της τέχνης) που πάντα σου ξεφεύγει, αποτέλεσε τη συνθήκη για να στηθεί στην παράστασή μας η συγκεκριμένη σκηνή.
![©DomnikiMitropoulou ©DomnikiMitropoulou](/images/w734/3/jpg/sites/default/files/tristanos3cdomnikimitropoulou.jpg)
Σκέφτομαι τη μεγάλη γοητεία του θεάτρου: όταν κάτι πραγματικό συμβαίνει επί σκηνής, και όταν αφηνόμαστε σ'αυτό ως δρώντες ηθοποιοί (ή ως θεατές), είμαστε ανοιχτοί σε όλα τα ενδεχόμενα: να σταματήσουμε το χρόνο, ν'αλλάξουμε το ποιοι είμαστε, να βρεθούμε σ'έναν άλλο χώρο. Κι αυτό είναι κάτι ανεκτίμητο, κάτι που ξεχωρίζει την τέχνη απ' οτιδήποτε άλλο. Κι αν η πραγματική ζωή νικάει στο τέλος (και όντως νικάει), μας μένει αυτή η πολύτιμη αίσθηση, που, όπως και τα όνειρά μας, ούτε περιγράφεται ούτε και εξαντλείται.»
Δείτε πληροφορίες για την παράσταση στο Guide της Athens Voice
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
![](/images/w400/3/jpg/files/2024-02-02/final-voice-choice4.jpg)
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά μιλάει για τη νέα του παράσταση-πλατφόρμα
Και ακόμα: «Μήδεια» στο Παλλάς, «Ηρακλής μαινόμενος» στο Κηποθέατρο Παπάγου, Yamammoto Noh Theatre στο Σχολείον της Αθήνας, 3 δουλειές της bijoux de kant
Μισός αιώνας (και βάλε) Σταμάτης Φασουλής και ό,τι συμβαίνει στην επιθεώρηση θα έχει πάντα το στίγμα του
Ο μεγάλος σκηνοθέτης μάς μιλά για την Ορέστεια που παρουσιάζει στην Επίδαυρο
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής Γιώργος Κουμεντάκης παρουσίασε το νέο, φιλόδοξο, πολυσυλλεκτικό και ευρείας απεύθυνσης πρόγραμμα
Καθώς η «Amalia Melancholia» έρχεται στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, η συγγραφέας του βιβλίου «Ο κήπος της Αμαλίας» (εκδόσεις Πατάκη) γράφει για τη «βασίλισσα των φοινίκων»
Τι κάνουν ο βραβευμένος σεναριογράφος και η καταξιωμένη ηθοποιός στο Μέγαρο της Παλαιάς Βουλής; Τους ζητήσαμε να αποκωδικοποιήσουν τις «Ετυμολογίες», αυτή τη διαφορετική παράσταση-«ημερίδα»
Ένας τετράποδος ντετέκτιβ αναλαμβάνει να εξιχνιάσει τη δολοφονία ενός άλλου σκύλου. Η βία και η μη απόδοση δικαιοσύνης βρίσκονται στο επίκεντρο της νέας παράστασης του γνωστού σκηνοθέτη
Η «ψυχή» του studio αρχαίου δράματος γράφει για το Διεθνές Εργαστήριο Αρχαίου Δράματος του Εθνικού Θεάτρου
Οι εκδηλώσεις της πρώτης εβδομάδας του θεσμού
Μιλήσαμε με τους βραβευμένους συγγραφείς Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη και Βίβιαν Στεργίου για τις ηρωίδες που εμπνεύστηκαν από την «Εκάβη» και την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη
Η διακεκριμένη σκηνοθέτις μάς συστήνει τη νέα, υπαρξιακή και ιδιαίτερη για την ίδια, δουλειά της και μας προσκαλεί σε έναν κόσμο… ανάποδο
Ο ανερχόμενος δημιουργός μιλά για όσα του έχει προσφέρει η διεθνής προβολή και διαδρομή των παραστάσεών του
Και ακόμα:«Μιντάτι» από την Τζένη Αργυρίου, «Ιεροτελεστία της άνοιξης» από τον Ροζέρ Μπερνάτ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου σκηνοθετεί ένα από τα σπουδαιότερα έργα του μεγάλου ποιητή στο αρχαίο θέατρο Επιδαύρου
Μιλήσαμε με τον ηθοποιό Χαλίλ Αλιζάντα και την σκηνοθέτρια Γιολάντα Μαρκοπούλου για τον ρόλο που παίζει η τεχνολογία στον μετασχηματισμό των οικογενειακών δεσμών των προσφύγων και μεταναστών
«Η αγαπημένη του κυρίου Λιν» με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, «50 χρόνια, μια νύχτα» από τον Μάνο Καρατζογιάννη, αφιέρωμα στον Λευτέρη Βογιατζή και άλλες παραστάσεις αυτή την εβδομάδα
Το αντιπολεμικό έργο του Ευριπίδη στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από τη ματιά του διακεκριμένου Ρώσου σκηνοθέτη Τιμοφέι Κουλιάμπιν
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.