- CITY GUIDE
- PODCAST
-
14°
Οι μεταμοντέρνες μεταγραφές των αρχαίων μύθων βασίστηκαν στο δεδομένο ότι οι λεγόμενες «μεγάλες» αλήθειες που για αιώνες πιστοποιούσαν το υποτιθέμενο ουμανιστικό μεγαλείο της Δύσης, έχουν πλέον καταρρεύσει. Συνακόλουθα, οι ρομαντικοί Προμηθείς, οι αντάρτισσες Αντιγόνες και οι εκχριστιανισμένες Ιφιγένειες και Φαίδρες γκρεμίστηκαν από τα βάθρα τους και στη θέση τους υψώθηκαν πολιτισμικά ερείπια επενδυμένα με νέα σάρκα.
Ο συμφυρμός και το κολλάζ ετερόκλητων υλικών, όπως και η ανοικείωση ή ο ριζικός αποσχηματισμός των μυθικών μοντέλων, αποτέλεσαν βασικές δραματουργικές τεχνικές των μεταμοντέρνων συγγραφέων. Ειδικότερα όμως για τα ελληνικά δεδομένα, τα εγχειρήματα αυτά είχαν ιδιαιτέρως ευεργετική επίδραση επειδή ακριβώς συνέβαλαν στην κριτική αναθεώρηση των πολιτισμικών «κεφαλαίων» που είχαν χρησιμοποιηθεί ως εμβλήματα ενός ανυπέρβλητου εθνικού «μεγαλείου». Κι ας μη λησμονούμε ότι η «αυθεντικότητα» και η υποτιθέμενη ανωτερότητα του έθνους «τεκμηριώθηκαν» μέσω «αναπαραστάσεων» της Ελληνικότητας, που μαζί με τους κίονες και τις χλαμύδες επέστρεψαν στους τάφους τους μόνο μετά τη δεκαετία του ’80.
Τίποτε από τα παραπάνω, ωστόσο, δεν εγγυάται τη διαχρονικότητα ενός έργου, με δεδομένο ότι πολλά από τα μεταμοντέρνα κείμενα αποτελούν «ποιητικά» συμπτώματα μιας συγκεκριμένης ιστορικής στιγμής. Τέτοια είναι τα έργα τα οποία γράφτηκαν σύμφωνα με κάποια θεατρική μόδα ή «ποιητική» τάση που μοιάζει σήμερα παρωχημένη ή αντιθεατρική, ειδικότερα όταν απουσιάζει μια σοβαρή ιδεολογική εφόρμηση. Πρέπει να έχουμε υπόψη, εξάλλου, πως και η ίδια η έννοια της «θεατρικότητας» είναι αντικείμενο ιστορικής μεταβολής σε αλληλεπίδραση με κάποια Ποιητική του δράματος.
Τι συμβαίνει όμως όταν συμπλέκονται «μυθολογικά» το Σταρ Τρεκ με τον Κόροιβο, η Κασσάνδρα με τους κοκκινοτρίχηδες Ιρλανδούς, η Ατλαντίδα με τον Τζον Κένεντι και τη Σινέντ Ο’ Κόνορ, η Τροία με τον Σπάιντερμαν, και ο Οίκος των Ατρειδών με τα τεμένη της Τεχεράνης; Από αυτές τις συναντήσεις προκύπτει η Κάσσυ (2008) του Α. Φλουράκη, την οποία εξακολουθώ να αντιλαμβάνομαι ως λογοτεχνική χειρονομία που χρησιμοποιεί την τεχνική της ανάμειξης υλικών για την ειρωνική ανακατασκευή μιας υπερ-μυθικής γυναικείας φιγούρας. Έτσι που να ’ναι καλά η Ιφιγένεια και η καταραμένη της γενιά!
Η Κάσσυ αφήνει τον Άδη και ακολουθεί μια δίοδο πίσω στον κόσμο των ζωντανών έπειτα από επίκληση της Ιφιγένειας που αγωνιά να μάθει το μέλλον του αδελφού της, Ορέστη. Σε αυτόν ακριβώς τον χωρόχρονο του «μεταξύ» είναι που η Μνήμη αποδεσμεύεται και η Κασσάνδρα ανασυντάσσεται ως γυναίκα και προφήτισσα. Μαθαίνουμε, λοιπόν, ότι η Τροία κάηκε από τα τσιγάρα των Αχαιών, η Κλυταιμνήστρα σκότωσε την Κάσσυ με μια σφαίρα, και ο Πρίαμος ήταν απλώς ένας «μπαμπάς», τον οποίο η Κάσσυ είχε παρακαλέσει να μη της μιλάει όταν βλέπει τηλεόραση, γιατί έχανε τη συνέχεια. Ταυτοχρόνως, οι μυθικοί διεκδικητές της Κασσάνδρας, Απόλλων και Αγαμέμνων, παρουσιάζονται −πάλι απλώς− ως αποτυχημένοι εραστές. Κι έτσι η Κάσσυ μένει να προφητεύει μια επερχόμενη μετα-ουμανιστική Καταστροφή, αν τελικά την αποκαλύψει.
Η βασική ιδέα της συν-σκηνοθεσίας από τέσσερεις γυναίκες σκηνοθέτιδες ήταν ότι τέσσερεις «Κάσσυ» συναντήθηκαν στην πλαζ του Κάτω Κόσμου, όπου έκαναν «κουρ ντε μποτέ» και άκουγαν μουσική, χαλαρώνοντας όλες μαζί στις ωραίες ξαπλώστρες του Άδη (τα σκηνικά της Ά. Δημητρολοπούλου).
Οι γυναίκες ηθοποιοί που μοιράστηκαν την Κάσσυ, έδωσαν τέσσερις διαφορετικούς σκηνικούς τόνους στον ρόλο. Η Μ. Αλικάκη (σε σκηνοθεσία Ρ. Μοσχοχωρίτη) προσέγγισε την Κάσσυ με τη «μαγκιά» των ανθρώπων του δρόμου και με μια δυναμική γυναικεία εξωστρέφεια. Η Α. Αρσένη (σε σκηνοθεσία Λ. Μελεμέ) στράφηκε σε μια θυμωμένη ανθρώπινη ευαισθησία, και η Λ. Ουζουνίδου (σε σκηνοθεσία Κ. Καραλή) υπεράσπισε μια πολύ έντονη παραθετική δυναμικότητα.
Η Φ. Ξυλά (σε σκηνοθεσία Κ. Σπανού) απέδειξε για άλλη μια φορά την υποκριτική υπεροπλία της, δίνοντας την πυρηνική, για μένα, ουσία του ρόλου και, δηλαδή, τη μελαγχολική ειρωνεία της Κάσσυ απέναντι στη σύγχρονη Ιστορία. Με την αστραφτερή τουαλέτα της και κρατώντας ένα λούτρινο panda, περνούσε με άνεση από την ειρωνική κωμικότητα στη βαθιά δραματικότητα.
Οι τέσσερις σκηνοθεσίες δεν ήταν ούτε ακριβώς ανισότιμες ούτε ανισοβαρείς. Μετέφεραν απλώς το έργο σε τέσσερα διαφορετικά ύφη ως προβολές, ίσως, των «ηλικιακών» ψυχισμών της Κάσσυ.
Καθοριστική ήταν η συμβολή των κοστουμιών της Ά. Δημητρολοπούλου, που με τα ρόλεϊ, τις χειρουργικές στολές, τα κιμονό πανωφόρια και τα street-style σύνολα, επέβαλαν στην παράσταση μια λειτουργική ειρωνεία και πολυφωνία.
Τέλος, το μουσικό περιβάλλον του The Boy έφερε αποχρώσεις τρόμου, χαλαρότητας και ειρωνείας.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στο Guide της Athens Voice
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Η Θεοδώρα Τζήμου οδηγεί και οδηγείται από μια ομάδα νέων και ταλαντούχων ηθοποιών σε σκηνοθεσία της Ζωής Χατζηαντωνίου
Ο πρώην γιατρός που αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με το θέατρο, οι πετυχημένες παραστάσεις, οι διακρίσεις και το νέο του έργο στο θέατρο του Νέου Κόσμου
Μιλήσαμε με τον σκηνοθέτη για την παράσταση στο «Θέατρον» και την ανάγκη του κοινού για έργα με κοινωνικο-πολιτικά μηνύματα
Συνεχόμενα sold out για τη λυτρωτική ροκ τελετουργία για τον Αντονέν Αρτώ με τον Γεράσιμο Γεννατά
Ο γνωστός καραγκιοζοπαίχτης μας μίλησε για την παράσταση όπου συμμετέχει αλλά και για το θέατρο σκιών
Μιλήσαμε με τον δημοφιλή σκηνοθέτη που μετέτρεψε τη σκηνή της Στέγης σε «αρένα» ενός rave party για την παράσταση «Οξυγόνο»
Το θεατρικό ισπανικό έργο της Μάρτα Μπαρσελό, σε σκηνοθεσία Νίκου Καραγέωργου, είναι ένας ύμνος στη αγάπη δίχως όρους
Ο ηθοποιός φέρνει στη σκηνή την αληθινή ιστορία της Charlotte Von Mahlsdorf, της πιο διάσημης Γερμανίδας trans γυναίκας
Τι παραστάσεις ξεκινούν στα θέατρα της Αθήνας τις μέρες που ακολουθούν;
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Ο Ιωάννης Απέργης πρωταγωνιστεί στο διασημότερο μουσικό παραμύθι όλων των εποχών
Τι μας είπε ο σκηνοθέτης για το έργο και τον Μποστ λίγο πριν την πρεμιέρα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
Μιλήσαμε με τη συγγραφέα του «Frankenstein & Eliza» λίγο πριν την πρεμιέρα στο θέατρο Πορεία
Μια παράσταση της Χριστίνας Κυριαζίδη για το φως και το σκοτάδι της γυναικείας ψυχής
Η γνωστή ηθοποιός μιλάει για το έργο «Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ» στο θέατρο ΕΛΕΡ και όλα όσα την απασχολούν
Το θέατρο Πόρτα άνοιξε την πρόβα του έργου του Μπέκετ σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, σε νέους 14-17 ετών
Κριτική για την παράσταση στο θέατρο Κνωσός
Κωμωδίες, υπαρξιακές αναζητήσεις, σάτιρα, σύγχρονες μεταφορές κλασικών έργων, πρεμιέρες σύγχρονων έργων
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Μια καριέρα που ξεπερνάει τα σύνορα της Ελλάδας
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.