Μπορεί να βαίνει, αισίως, στην πέμπτη δεκαετία της καριέρας της, να ήταν μαθήτρια και ηθοποιός του Κάρολου Κουν, να έχει συνεργαστεί με την αφρόκρεμα των Ελλήνων σκηνοθετών, αλλά η ίδια ξέρει, πολύ καλά, ότι το ευρύ κοινό την αναγνωρίζει από τους τελευταίους της ρόλους στη μικρή οθόνη, όπου έπαιξε τη μυστηριώδη γιαγιά στο «Κάτω Παρτάλι» και την Φωτεινή Αγγελοπούλου στο «Νησί».
Γεγονός που, όπως μου ομολογεί στο φιλόξενο φουαγιέ της Β’ σκηνής του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας, όπου και συναντιόμαστε, το βρίσκει «απόλυτα φυσικό».
Η Όλγα Δαμάνη κάνει πρεμιέρα στο θέατρο με έναν ρόλο, τελείως, κόντρα από τις τηλεοπτικές φιγούρες που έχουμε συνηθίσει να ερμηνεύει, καθώς στο άπαιχτο στη χώρα μας έργο του Ζωρζ Φεϋντώ, που σκηνοθετεί η Αθηνά Κεφαλά με τίτλο «Η Λεονί εν αναμονή ή το όμορφο κακό», θα υποδυθεί μια αριστοκράτισσα.
>> Συστήνοντας έναν άπαιχτο Φεϋντώ…Το έργο είναι άπαιχτο στην Ελλάδα, αλλά πολύ αγαπημένο και πολυπαιγμένο στη Γαλλία. Είναι μονόπρακτο, φάρσα κλασική, γιατί, ως γνωστόν, ο Ζωρζ Φεϋντώ προσχώρησε στοΒοντβίλ από τον Λαμπίς κι έγραψε αυτές τις καταπληκτικές φάρσες ως ένα είδος ιδιαίτερα δημοφιλές στην Ελλάδα,καθώς σατιρίζουν την αστική τάξη και την αριστοκρατία των αρχών του 19ου αιώνα. Ο συγγραφέας είναι καυστικός και επικεντρώνεται σε ζητήματα γάμου και καθημερινότητας με απίστευτο χιούμορ. Είναι μεγάλο ατού να συστήνεις ένα έργο ενός τόσο αγαπητού συγγραφέα. Τώρα, αναφορικά με το αποτέλεσμα της παράστασης, αυτό θα κριθεί από το κοινό, φυσικά.
>> Ο ρόλος μου... είναι αυτή η «αριστοκρατία». Παίζω μια κόμισσα, η οποία αποδομείται από τον συγγραφέα, ο οποίος πάντα είναι στο πλευρό της λαϊκής τάξης. Έτσι, παρακολουθούμε μια φοβερή σύγκρουση, μια «εγκυμοσύνη» που αποκαλύπτει ότι η αριστοκρατία είναι στείρα μ’ όλη τη σημασία της λέξης, είναι συνώνυμητου συντηρητισμού, της υποκρισίας και της στείρας συμπεριφοράς.
>> Ο Φεϋντώ 100 χρόνια μετά… Νομίζω πώς όλη η τσαχπινιά, για να μας αφορά το έργο σήμερα, κρύβεται στο πώς θα παρουσιαστεί. Η φάρσα, είναι ένα πάρα πολύ ωραίο σχολείο για τους ηθοποιούς.Είναι ένα δύσκολο είδος, το οποίο σέβομαι πάρα πολύ κι είναι απόλαυση, πραγματικά, να ερμηνεύεις τέτοια κείμενα. Πιστεύω ότι εκεί έγκειται κι η διαχρονικότητά του, στο κτίσιμο της παράστασης. Όπως ανέφερα και πριν η κριτική του στη συγκεκριμένη κοινωνική τάξη (από την οποία προέρχεται) είναι, ιδιαιτέρως, σκληρή. Χρησιμοποιεί τις κωμικές καταστάσεις για να ασκήσει δριμεία κριτική στην ευρωπαϊκή αστική τάξη, ενώ πλάθει χαρακτήρες της διπλανής πόρτας.
«Αν μπορούσε να δει κανείς τις γυναίκες 20 χρόνια μετά δεν θα τις παντρευόταν 20 χρόνια πριν» είναι ένα από τα γνωστά αποφθέγματα του συγγραφέα… Η αλήθεια είναι ότι είχε πολλά προβλήματα ο ίδιος στην προσωπική του ζωή και στο γάμο του. Αρρώστησε και πέθανε νέος από σύφιλη, οπότε η προσωπική του εμπειρία αποτυπώθηκε τόσο στα έργα του, όσο και στις δημόσιες εκδηλώσεις του.
>> Από το 1975 που ξεκίνησα με τον Κάρολο Κουν και τους «Επτά Επί Θήβας» παίζω ασταμάτητα εδώ και 43 χρόνια. Σίγουρα το Θέατρο Τέχνης με έχει καθορίσει, όπως και οι ωραίοι ρόλοι μου στο Εθνικό. Ό,τι έχω κάνει,το έχω αντιμετωπίσει, πάντα, με την ίδια ευθύνη. Θεωρώ πολύ ξεχωριστήτη συμμετοχή μου στον «Κοινό λόγο» της Έλλης Παπαδημητρίου, που σκηνοθέτησε ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος πριν είκοσι χρόνια, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Αυτό ήταν ένα ξάφνιασμα, εκείνο το καλοκαίρι, για το αθηναϊκό κοινό, που το αγκάλιασε, όμως, με τρομερή αγάπη. Στη συνέχεια, ακολούθησε μια περιοδεία σ’ όλη την Ελλάδα.Παίξαμε όπου μπορείς να φανταστείς, σε αλώνια, σε βράχια, σε λιμάνια,σε τόσο μη συμβατικά μέρη, γεγονός που αποτέλεσε, για μένα, μια ξεχωριστή εμπειρία.
>> Για να μιλήσεις για τον Κουν χρειάζεται μια ολόκληρη συνέντευξη… Δουλεύοντας μαζί του ανακάλυψα το πάθος και την αφοσίωση. Ήταν μια προσωπικότητα ανεπανάληπτη, ερωτική, παθιασμένη και μαγική. Και μόνο που ήταν κάποιος κοντά του μπορούσε να ανθίσει. Ήταν δάσκαλος με «δ» κεφαλαίο. Από τους λίγους που έδωσε ώθηση στο θέατρο, και δεν αναφέρομαι μόνο για τους ηθοποιούς, αλλά και για όλους τους δημιουργούς, δηλαδή τους μουσικούς, τους ενδυματολόγους, τους μεταφραστές και τους συγγραφείς. Ας μην ξεχνάμε ότι ήταν αυτός που έδωσε «φωνή» σε τόσους Έλληνες συγγραφείς σ’ αυτό το μαγικό Υπόγειο να αρθρώσουν λόγο.
>> Πιστεύω ότι και, σήμερα, υπάρχει πάθος από τα νέα παιδιά, απλά έχουν αλλάξει οι συνθήκες. Δεν μπορεί να σταθεί κανείς στο σανίδι χωρίς αφοσίωση και πάθος. Αν δεν υπάρχει δόσιμο και προσωπικό «σκάψιμο» δεν γίνεται…Αυτό μένει πάντα ίδιο.
>> Δεν έχω καταγωγή από την Κρήτη… αλλά είχε τόσο μεγάλη επιτυχία το «Νησί» κι ο ρόλος μου εκεί, που ο κόσμος συχνά νομίζει ότι είμαι Κρητικιά! Το ίδιο συνέβη, πρόσφατα, και με την ταινία του Σμαραγδή, τον «Καζαντζάκη». Είναι, ιδιαίτερα, κολακευτικό να συμβαίνει αυτό, να έχεις πετύχει τόσο πολύ την προφορά. Εμένα, πάντως, οι ρίζες μου δεν είναι κρητικές. Ο πατέρας μου κατάγεται από τη Μακεδονία κι η μητέρα από την Κέρκυρα.
>> Λυπήθηκα πολύ που στεναχωρήθηκε ο Γιάννης (Σμαραγδής) για όσα είπαν για την ταινία. Νομίζω ότι οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει την κριτική του,χωρίς να θίγει τον καλλιτέχνη. Καλό είναι να είμαστε, όσο γίνεται, πιο προσεκτικοί στις εκφράσεις μας. Πιστεύω πως κριτική πρέπει να γίνεται, πάντα, και να τη λαμβάνουμε υπόψιν μας. Το θέμα είναι ο τρόπος που ασκείται.
>> Στο Mega… φιλοξενήθηκαν πολλές και πετυχημένες σειρές. Είναι λυπηρό να κλείσει ένα τέτοιο κανάλι. Το «Νησί» ξαναπροβάλλεται και το βλέπει, πάλι, ο κόσμος, ύστερα από τόσα χρόνια. Νομίζω πως έκανε τόσο μεγάλη επιτυχία, γιατί πέρα από την εξαιρετική δουλειά όλων των συντελεστών, ήταν ένα κομμάτι ιστορίας του τόπου, που πολλοί Έλληνες αγνοούσαν. Το γεγονός ότι γυρίστηκε μέσα στην ίδια τη Σπιναλόγκα κι απέναντι στην Πλάκα ήταν καταλυτικής σημασίας για την επιτυχία του. Είναι κρίμα που δεν γυρίσαμε μερικά ακόμη επεισόδια δεδομένου ότι υπήρχε υλικό.
>> Μου λείπει πολύ μια καλή τηλεοπτική σειρά. Πιστεύω πολύ στη δύναμή της τηλεόρασης. Η τηλεόραση είναι ένα πολύ δυνατό μέσον. Λυπάμαι, πολλές φορές, για το επίπεδο που επικρατεί, καθώς είναι πολύ σημαντικό αυτό που μπαίνει στα σπίτια μας.
Info: «Η Λεονί εν αναμονή ή το όμορφο κακό» (πρωτ. τίτλος «Leonie est enavanceoulemaljoli») σε σκηνοθεσία-μετάφραση της Αθηνάς Κεφαλά, με τη Μάνια Παπαδημητρίου, την Όλγα Δαμάνη, τον Στέλιο Πετράκη, τη Βιργινία Ταμπαροπούλου, τον Μανώλη Γιούργο και την Άννα Μωραΐτου παρουσιάζεται στη Β’ Σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή από τις 16/3.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
