«Είσαι η Δήμητρα;»
«Κατερίνα»
«Αν έπαιζες στους “Απαράδεκτους”, θα ήσουν η Δήμητρα;»
«Σίγουρα όχι. Μάλλον ο Γιάννης».
Λοιπόν, αυτές ήταν οι πρώτες λέξεις που ανταλλάξαμε με τον Γιώργο Σπάνια, που μπορεί να μην θυμάται ονόματα (αν και ξέρει να το σώζει), θυμάται όμως όλες τις ατάκες, τις σειρές, τα παιχνίδια και όλες τις ιδιαίτερες αποχρώσεις μιας δεκαετίας που σημάδεψε την παιδική ή εφηβική ηλικία πολλών από εμάς. Η παράσταση που έγραψαν μαζί με τον Νικόλα Φραγκιουδάκη ονομάζεται Inemuri, ανεβαίνει αυτή την Παρασκευή 2 Μαρτίου στο θέατρο Tempus Verum και ενσωματώνει τα μύρια όσα από μία δεκαετία που δεν θέλουμε καθόλου να ξεχάσουμε.
Για να σας βάλουμε στο κλίμα, πριν μιλήσουμε για το Inemuri και όλα τα ωραία που συμβαίνουν στην 70λεπτη διάρκεια αυτής της παράστασης, αποφασίσαμε να σας θυμίσουμε μερικά καρέ από τις αγαπημένες σειρές που άλλοι προλάβατε στην ακμή τους και άλλοι παρακολουθούσατε σε λούπα κάθε καλοκαίρι.
Ο Κωνσταντίνος Μαρκοράς έμενε στην Πλάκα; Χριστός και Απόστολος Γκλέτσος! Πού ακριβώς βρίσκεται το ρετιρέ σου Κατερίνα Σοφιανού; Σπύρο, Γιάννη, Δήμητρα, Βλάσση, Αστροπελέκι, γελάσαμε πολύ με όσα συνέβησαν στην οδό Αδάμαντος 4, να ξέρετε ότι οι ένοικοι της πολυκατοικίας είναι φαν.
Γίγαντα Γιάγκο Δράκο, τι έχουν δει οι τοίχοι του κολοσσού (και τα ματάκια μας);
Βρισκόμαστε έξω από την πολυκατοικία που φιλοξένησε όλο το παρεάκι, όχι όμως και στην οδό Αδάμαντος 4. Η πολυκατοικία που βλέπαμε πάντα στους τίτλους υπάρχει όντως στους πρόποδες του Λυκαβηττού, αν και ο Χαλακατεβάκης δεν μένει πια εδώ.
Τα γραφεία του Γιάγκου Δράκου βρήκαν στέγη σε ένα γυάλινο πολυώροφο κτίριο επί της Κηφισίας. Όλες οι συμφωνίες για το ουράνιο, μαζί και όλες οι απιστίες του ντουνιά συνέβησαν εδώ. Τι λέει η Βίρνα για αυτό;
Ρετιρέ
Το σπίτι της Κατερίνας βρίσκεται απέναντι από το Χίλτον και βλέπει τα ταξί να διασχίζουν τη Μιχαλακοπούλου.
Δυο ξένοι
Ο μονόχνοτος (αλλά στιλάτος) γιος της Ντένης Μαρκορά μεγάλωσε με την Τανσού στο σπίτι της οδού Μητσαίων. Μια χαμηλοτάβανη μονοκατοικία στη Πλάκα. Όντως το σπίτι βρίσκεται στη Μητσαίων δίπλα από το μουσείο της Ακρόπολης.
Νοσταλγήσατε; Κι εμείς. Καιρός να επιστρέψουμε σε αυτό που αφήσαμε πίσω και να το συνεχίσουμε. Ακριβώς όπως συμβαίνει στην παράσταση Inemuri. Στο έργο που υπογράφουν, σκηνοθετούν και πρωταγωνιστούν ο Γιώργος Σπάνιας και ο Νικόλας Φραγκιουδάκης η συνθήκη είναι πάντα η ίδια: δυο παιδικοί φίλοι συναντιούνται μετά από χρόνια στην κηδεία δύο άλλων φίλων τους. Συγκρούονται στο σήμερα, φιλιώνουν ξανά και ξανά ταξιδεύοντας στην περίοδο που σφράγισε τη σχέση τους – στη δεκαετία των ‘90s.
“Inemuri” είναι μια ιαπωνική λέξη που περιγράφει τη συνήθεια των Ιαπώνων να κοιμούνται εν ώρα εργασίας. Για τον Γιώργο και το Νικόλα όμως είναι «αυτό που έχεις αφήσει πίσω και περιμένεις να συνεχιστεί». Μπορεί να συνεχιστεί μια φιλία που τέλειωσε πριν από χρόνια; Από τη μια υπάρχει η αίσθηση της οικειότητας των παιδικών μας χρόνων, από την άλλη η συνειδητοποίηση ότι δεν είμαστε πια οι ίδιοι άνθρωποι. Η σύγχρονη εκδοχή του εαυτού μας είναι στα αλήθεια τόσο κυνική; Δεν ξέρω. Το Inemuri αλλάζει κάθε φορά που το βλέπω, κάθε φορά που οι χαρακτήρες του Γιώργου και του Νικόλα ξεδιπλώνονται στη σκηνή και μαζί τους παρασέρνουν μια αμμοθύελλα μνήμης με τηλεκάρτες, walkman, τον Μουσάφα από το Lion King και ένα σωρό αναμνήσεις που είχα ασυναίσθητα σπρώξει στην άκρη του μυαλού μου.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν πιστεύω ότι υπάρχουμε ξεχωριστά από τους παρελθοντικούς εαυτούς μας. Σε μια μη γραμμική αντίληψη του χρόνου, υπάρχουμε ταυτόχρονα. Αυτό ακριβώς είναι που με συγκινεί στη συγκεκριμένη παράσταση. Η υποκριτική τους ικανότητα εγείρει την ικανότητα της μνήμης να υπάρχει τόσο ζωντανά ώστε να αφυπνίζει τα συναισθήματα που κάποτε ένιωσες, αλλά δεν υπάρχουν πια. Σωστά η παράσταση τοποθετήθηκε στις 23.30 το βράδυ, σωστά και ονομάστηκε «Μια μεταμεσονύκτια bromantic κωμωδία». Θα γελάσεις, θα θυμηθείς, θα νοσταλγήσεις, θα συγκινηθείς. Συναισθήματα που οξύνονται τις μεταμεσονύκτιες ώρες, ακριβώς όπως και οι μνήμες.
Φωτογραφία: Μαρίζα Καψάμπελη
Το Inemuri είναι κάθε φορά διαφορετικό γιατί ένα μεγάλο μέρος του καθοδηγείται από τον αυτοσχεδιασμό. «Μας αρέσει η ιδέα να ξαναγεννάμε τα πράγματα κάθε φορά από την αρχή», λέει ο Γιώργος, «Στον αυτοσχεδιασμό, ξέρω τι ζητάω εγώ, ξέρω τι ζητάει ο άλλος, συγκρουόμαστε και γεννιέται κάτι. Συγκρουόμαστε τώρα και συγκρουόμαστε όταν ήμασταν μικροί. Αυτό έχει ενδιαφέρον να το δεις».
*Η παράσταση Inemuri διακρίθηκε στο Festival Off OffAthens 2017 του Θεάτρου Επί Κολωνώ και παρουσιάστηκε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά στο πλαίσιο του Φεστιβάλ «Ανοιχτές Πόρτες».
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
14°
