«Πάρτε ένα ευρώ»

Πλησίασε διστακτικά, κρατώντας ένα ντοσιέ. Υπέθεσα ότι είναι βιογραφικό. «Μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Για θέατρο. Σου έφερα κείμενά μου». Ανοίγω το ντοσιέ και διαβάζω: «Μικρά Θεατρικά Αστικού Τύπου». Δηλαδή; «Είναι θεατρικές στιγμές της Αθήνας. Στιγμές γι’ ανθρώπους που κινούνται με το μετρό, που περιμένουν λεωφορείο, που κάθονται σε παγκάκια ή που απλά βιάζονται να φτάσουν στη δουλειά». Διάβασα μία μία τις ιστορίες και ήταν σα να τις ακούω: ο ήχος του μετρό, οι διάλογοι στο πάρκο, οι κουβέντες στη στάση του λεωφορείου.«Τι θα έλεγες αν κάναμε μια θεατρική παραγωγή, τύπου ραδιοφώνου, στο ίντερνετ ;». Κι έτσι χωρίς πολλή σκέψη ανεβάσαμε τα «Αστικά Μονόπρακτα» της Athens Voice – το πρώτο δημόσιο θεατρικό ντεμπούτο της Δώρας Τσόγια.

Η Δώρα Τσόγια γεννήθηκε, μεγάλωσε και σπούδασε στη Θεσσαλονίκη. Συνέχισε σπουδές Ψυχολογίας στην Αγγλία. Τώρα ζει και εργάζεται στην Αθήνα, ως Κλινική Ψυχολόγος. Από το 2007 παρακολουθεί μαθήματα θεατρικής συγγραφής με τον Ανδρέα Φλουράκη. Άλλα της έργα: Οι Θάλασσες (2007), Πλατεία Ελευθερίας (2011, 3ο Βραβείο, Όμιλος Unesco), Κανονικοί Γονείς (2012), Όσο Χρειάζεται (2013).

«Πάρτε ένα ευρώ» (της Δώρας Τσόγια)

Ακούγεται η ηθοποιός: Βούλα Συμπεθέρου

Σκηνοθετική επιμέλεια: Ανδρέας Φλουράκης

Φωτογραφίες: Ελένη Παπαϊωάννου

Γυναίκα. Κάπου με κόσμο.

Θέλετε ένα ευρώ; Σας παρακαλώ, ποιος θέλει ένα ευρώ; Όποιος έχει ανάγκη ας το πει, μη ντρέπεστε. Δεν είναι ντροπή, να το, εδώ το χω. Πάρτε το σας παρακαλώ, αν το θέλει κάποιος ας το πάρει. Κανείς; Μα γιατί; Κάθε μέρα τόσοι ζητάνε, τώρα δεν βρίσκεται κανείς; Σας το προσφέρω εγώ. Για να μη χρειαστεί να το ζητήσετε. Για να πάρετε μια τυροπιτούλα, έναν καφέ, ένα λεωφωρείο. (Μικρή παύση) Μα σας παρακαλώ, κι εγώ δε ζητάω τίποτα. Σας δίνω μόνο. Δε θέλω τίποτα από σας. Ίσως μόνο, να, όποιος έχει την καλοσύνη, αν μπορεί, ας μου χαμογελάσει. Να μου πει έναν καλό λόγο. Να δω μια χαρούμενη φάτσα. Κάποιος να μου πει ότι όλα θα πάνε καλά. Δε ζητάω τίποτα σε αντάλλαγμα, πάρτε το, αν θέλετε μην το παίρνετε ούτε αυτό, δε ζητάω τίποτα, μόνο χαμογελάστε μου, σας παρακαλώ, πείτε μου μια καλή κουβέντα, δεν αντέχω άλλο, είμαι απελπισμένη. Κανείς δε χαμογελάει πια σε κανέναν. Δεν είναι τόσο άσχημα τα πράγματα, είναι; Πάρτε ένα ευρώ, αν το θέλετε, να, ορίστε δύο, θέλετε δύο; Εγώ δεν τα χρειάζομαι. Εμένα ένας καλός λόγος μου φτιάχνει τη διάθεση, αλλά δεν τον βρίσκω, αυτό θέλω μόνο. «Μη στεναχωριέσαι, όλα θα φτιάξουν», ή έστω να ακούσω γέλια το βράδυ από ένα μπαλκόνι, να τρώνε σουβλάκια, να μιλάνε, κάποιος να γελάσει, κι η τηλεόραση ανοιχτή, να μην φοβόμαστε να δούμε. Να μη φοβόμαστε να γελάσουμε. Σας παρακαλώ, δε ζητάω τίποτα δύσκολο. Πάρτε ένα ευρώ. (Κάποιος το παίρνει.) Ευχαριστώ. Ευχαριστώ πολύ. Τώρα μπορώ να βγάλω τη μέρα.