Λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα της όπερας «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Σαρλ Γκουνό, που ανεβαίνει από την ΕΛΣ, συναντήσαμε τον Ρωμαίο της παράστασης, τον ταλαντούχο ισπανό τενόρο Ισμαέλ Τζόρντι
Μέσα σε 20 χρόνια έχει προλάβει να εμφανιστεί σε όλα τα μεγάλα ευρωπαϊκά λυρικά θέατρα, στον Καναδά και την Ιαπωνία. Έχει κερδίσει διθυραμβικές κριτικές για τις ερμηνείες και τις ηχογραφήσεις του και έχει τραγουδήσει δίπλα σε αληθινές ντίβες της όπερας, όπως η Άννα Νετρέμπκο, η Εντίτα Γκρουμπέροβα, η Σόνια Γιόντσεβα ή η Ντιάνα Νταμράου. Κι όμως, ο ανερχόμενος σταρ Ισμαέλ Τζόρντι δεν είναι... καθόλου σταρ. Ο ψηλόλιγνος Ισπανός με τα έντονα μεσογειακά χαρακτηριστικά, το casual ντύσιμο και το εγκάρδιο χαμόγελο, που γνώρισα το περασμένο Σάββατο, είναι επικοινωνιακός, άνετος και συγχρόνως απίστευτα σεμνός. Στην κουβέντα μας, λίγο πριν την πρόβα του με την ορχήστρα, ο Ισμαέλ Τζόρντι, ανακατεύοντας αγγλικά και ισπανικά, μιλά για την πόλη που γεννήθηκε και την οικογένειά του, για την εικοσάχρονη καριέρα του, τους ρόλους που αγαπά και φυσικά για τον «Ρωμαίο και Ιουλιέττα» της Λυρικής...
«Γεννήθηκα στην Jerez de la Frontera της Ανδαλουσίας, την πόλη των αλόγων, του φλαμένκο και του κρασιού Σέρι... Κανείς από την οικογένειά μου δεν είχε σχέση με την κλασική μουσική, μόνο εγώ βγήκα τρελός τενόρος! Η μητέρα μου είχε πολύ ωραία φωνή αλλά τραγουδούσε φλαμένκο, όχι όπερα. Μικρός εκστασιαζόμουν με τους δίσκους του Carlos Gardel και του Μεξικάνου Vicente Fernandez που άκουγε ο πατέρας μου, ήξερα όλα τα τραγούδια τους απ' έξω αλλά δεν πίστευα ότι έχω καλή φωνή, βασικά ντρεπόμουν να τραγουδήσω... Η «Κάρμεν», η πρώτη παράσταση όπερας που είδα στη ζωή μου στο θέατρο της πόλης, ήταν για μένα μια πραγματική αποκάλυψη. Άρχισα να αγοράζω μανιωδώς δίσκους όπερας, να μαθαίνω τη μουσική της, να ανακαλύπτω τη φωνή μου...
Οι σπουδές
Όταν η τοπική όπερα της Jerez αποφάσισε να δημιουργήσει τη δική της χορωδία, πείστηκα να συμμετάσχω και μάλιστα πολύ γρήγορα πήρα ένα μικρό ρόλο σε μια ισπανική zarzuela (οπερέτα). Τότε ήταν που ένας από τους σολίστ της παράστασης με πλησίασε και μου είπε: «Εσύ πρέπει οπωσδήποτε να πας στη Μαδρίτη και να σπουδάσεις τραγούδι με τον Αλφρέντο Κράους». Πράγματι, ξεπερνώντας τους φόβους και την ανασφάλειά μου, πήγα στην Escuela Superior de Música Reina Sofía της Μαδρίτης, τραγούδησα μπροστά του και για τα επόμενα 8 χρόνια ο διάσημος τενόρος έγινε ο δάσκαλός μου. Μετά τον θάνατό του συνέχισα τις σπουδές μου για 2 ακόμα χρόνια με την υπέροχη Τερέσα Μπεργκάνθα και έτοιμος πια, έκανα το ντεμπούτο μου στο Teatro Villamarta της Jerez, με «Ντον Πασκουάλε» του Ντονιτσέτι...
Η φωνή
Είμαι λυρικός (leggero) τενόρος. Το μπελκάντο και το γαλλικό ρεπερτόριο ταιριάζουν, πιστεύω, καλύτερα στη φωνή μου. Έχω τραγουδήσει αμέτρητες φορές «Φάουστ», «Τραβιάτα», «Ελιξίριο του Έρωτα», «Λουτσία ντι Λάμερμουρ» και βέβαια «Ρωμαίο και Ιουλιέττα». Θα ήθελα επίσης να τραγουδήσω κάποτε «Βέρθερο». Δεν νομίζω όμως ότι θα επιχειρήσω ποτέ μια «Τόσκα», έναν «Ντον Κάρλος» ή ένα «Χορό Μεταμφιεσμένων», έργα με εκπληκτικούς ανδρικούς ρόλους αλλά γραμμένους για δραματικό τενόρο.
Το έργο
Ο «Ρωμαίος και Ιουλιέττα» είναι ένα από τα ωραιότερα έργα του οπερατικού ρεπερτορίου, με θαυμάσια λυρικά μέρη, αλλά δεν ανεβαίνει συχνά – δεν είναι τυχαίο ότι το κοινό γνωρίζει την όπερα αυτή αποσπασματικά, όχι στο σύνολό της... Οι όπερες αυτού του είδους συχνά προβληματίζουν τους σκηνοθέτες γιατί το θέμα τους δεν αποκόπτεται εύκολα από το ιστορικό του πλαίσιο – ακόμα και μια αθάνατη ιστορία αγάπης όπως η συγκεκριμένη, χρειάζεται μεγάλη προσοχή για να «χωρέσει» σε ένα σύγχρονο περιβάλλον. Προσωπικά είμαι απόλυτα ανοιχτός στις μοντέρνες προσεγγίσεις –πρωταγωνίστησα στον ανατρεπτικό «Ρωμαίο και Ιουλιέττα» που σκηνοθέτησε πριν λίγα χρόνια ο Ολιβιέ Πυ για τη De Nederlandse Opera– με την προϋπόθεση ότι δεν προδίδουν την παρτιτούρα, αυτό που ο συνθέτης είχε στο μυαλό του.
Ο Ρωμαίος
Ο λυρικός τενόρος που θα ερμηνεύσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο θα πρέπει να διαθέτει όχι μόνο μεγάλη φωνητική έκταση και ένταση αλλά και μεγάλες ερμηνευτικές ικανότητες. Ο αθώος, ερωτευμένος έφηβος της πρώτης και της δεύτερης πράξης, μετά τον θάνατο του Τυβάλδου, στην τρίτη πράξη, κυριολεκτικά μεταμορφώνεται, ο χαρακτήρας του αποκτά μια απίστευτη εσωτερική δύναμη, ενώ στην τελευταία πράξη, λίγο πριν τον διπλό θάνατο του ζευγαριού, παρακολουθούμε έναν Ρωμαίο δραματικό, σπαρακτικό. Για μένα, αυτή η όπερα θέλει όχι έναν αλλά τρεις διαφορετικούς τενόρους!
H Ιουλιέττα
Εξίσου δύσκολος, τόσο φωνητικά όσο και ερμηνευτικά, είναι και ο γυναικείος πρωταγωνιστικός ρόλος. Η Μυρτώ όμως είναι μια εκπληκτική σοπράνο. Από την πρώτη κιόλας μέρα που συναντηθήκαμε, «κολλήσαμε». Υπήρξε χημεία μεταξύ μας, κάτι πολύ σημαντικό αν θέλεις να γίνεις πιστευτός στο ρόλο του ερωτευμένου που υποδύεσαι επί σκηνής.
Ο σκηνοθέτης
Ο Νίκος Μαστοράκης –ένας ιδιαίτερα απαιτητικός σκηνοθέτης– προσέγγισε τον «Ρωμαίο και Ιουλιέττα» μινιμαλιστικά και αρχικά δυσκολεύτηκα να κατανοήσω τον τρόπο σκέψης του, να «υποτάξω» το μεσογειακό μου ταμπεραμέντο στο δικό του αφαιρετικό concept. Στο τέλος όμως καταφέραμε να συνεννοηθούμε, βρήκαμε τη «χρυσή τομή». Πιστεύω ότι η παράσταση που θα ανέβει τελικά σε αυτό το μοναδικό θέατρο με τη θαυμάσια ακουστική, έχει μεγάλο ενδιαφέρον και θα αρέσει πολύ στο κοινό!»
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
Στην παράσταση στον Σταυρό του Νότου διηγείται λάιβ τα βιντεάκια του, πιάνοντας από την αστεία πλευρά -και χωρίς παρεξήγηση- την ασυναρτησία του κάθε ζωδίου
Ο διεθνής Έλληνας βαρύτονος και νέος καλλιτεχνικός διευθυντής στο Ολύμπια Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας» μιλάει για τον ρόλο του στον «Αλέκο» στην ΕΛΣ σε σκηνοθεσία Φανί Αρντάν
17°
