Η «Γρανάδα», που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Γιάννης Καλαβριανός, είναι μια παράσταση για τις συμπτώσεις που δένουν τις ζωές μας για πάντα, τις τροχιές των άστρων, τα γεγονότα που κανονικά δεν έπρεπε να συμβούν και τους ανθρώπους που θέλουν να προχωρήσουν. Περισσότερο απ' όλα φαίνεται ότι είναι ένα έργο που αγγίζει προσωπικά μας θέματα που έχουν να κάνουν με τις μεγάλες της ζωής μας απώλειες.
Η Φιλαρέτη Κομνηνού −πρωταγωνιστεί στην «Γρανάδα»− εξομολογείται πως στη διάρκεια των προβών ασυνείδητα έκλεισε μια... πληγή που κουβαλούσε στην ψυχή της.
«Σκέφτομαι... πως με αφορμή μια παράσταση κάθε φορά μαζευόμαστε μια παρέα ανθρώπων −χωρίς αναγκαστικά να γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας από πριν− και δημιουργούμε έναν μικρόκοσμο· μια καινούρια καλλιτεχνική οικογένεια όπου ο καθένας μας, με άλλοθι το έργο, θα κάνει τη δική του εξομολόγηση στο κοινό.
Καθώς οι πρόβες προχωρούν και χαλαρώνουν οι αντιστάσεις έρχονται στις συζητήσεις και προσωπικές αφηγήσεις· αρχίζουν να μοιράζονται εμπειρίες. Σε μια πρόβα στο Κουκάκι, έτσι όπως καθόμασταν κυκλικά −έμοιαζε με εκείνες τις καλοκαιρινές στιγμές που ξαπλώναμε νέοι γύρω από φωτιές με κιθάρες, τραγούδια και εξομολογήσεις− κάτι συνέβη.
Άρχισα να τους μιλάω για τον πατέρα μου που έφυγε ξαφνικά από ανεύρισμα, στα μέσα του '90, και ότι πολύ αργότερα, μετά από χρόνια, όταν σε μια μετακόμιση έπεσα πάνω σε κάτι δικό του... έσπασε η άμυνα που είχα δημιουργήσει αντί της θλίψης − θρυμματίστηκε κανονικά... Έτσι όπως συνέβη και με την Άννα, την ηρωίδα που παίζω στη "Γρανάδα".
Καθώς έβλεπα τα βουρκωμένα μάτια των συνοδοιπόρων μου σε αυτή την παράσταση ήθελα να πω ένα ευχαριστώ στην πρόβα(;), στο έργο(;), ό,τι θέλεις κράτησε, που με έκανε να ανοίξω, να μιλήσω και να ξαλαφρώσει η ψυχή μου... Μεγάλη υπόθεση ν' αλαφραίνει η ψυχή σου, ειδικά μετά από μια απώλεια. Αυτό λένε και οι θεατές φεύγοντας από τη "Γρανάδα".
Όταν οι άνθρωποι περνάνε και φεύγουν κάποιος πρέπει να πει τις ιστορίες τους... Γιατί οι ιστοριες που δεν τις θυμάται κανείς δεν… ελαφραίνουν ποτέ».
Τι είναι λοιπόν η «Γρανάδα»; Γιατί και πώς γράφτηκε; Ο Γιάννης Καλαβριανός μας τα εξήγησε μέσω μιας ποιητικής εξομολόγησης.
«Οι άνθρωποι που φτιάχνουν σταθερούς και μακροχρόνιους δεσμούς,
ζούνε τρέμοντας το τέλος. Και φοβούνται.
Ένας φόβος κρύβεται συχνά πριν από κάθε αρχή.
Έτσι, ξεκίνησε να γράφεται και η Γρανάδα. Για να ξεγελάσει έναν φόβο.
Τον ισχυρότερο από όλους. Αυτόν του τέλους.
Μήπως και προλάβουμε να καταλάβουμε πώς να αντιδράσουμε,
όταν μας συναντήσει το κακό.
Ακόμη κι αν γνωρίζουμε, πως η ζωή δεν μαθαίνεται με προπόνηση,
ούτε το πένθος μετριάζεται με προσομοιώσεις.
Ο στόχος ήταν, από την αρχή, να γραφτεί ένα μεγάλο, άφοβο ποίημα.
Αφιερωμένο σε εκείνους που έφυγαν
και σε εκείνους που φοβόμαστε πως θα φύγουν.
Ένα ποίημα για το αποίητο, το πιο χειροπιαστό και άπιαστο απ' όλα,
τον χρόνο ανάμεσα στην αρχή και το τέλος του καθενός.
Μαζί με τα ερωτήματα για το πριν και το μετά, που έτσι κι αλλιώς συναντιούνται.
Εικόνες ποιημάτων γέννησαν τις σκηνές του, σε στίχο γράφτηκε το κείμενό του
και οι χαρακτήρες του αγαπούν τους ποιητές.
Τα ζητήματα της διαχείρισης και της σκηνικής αναπαράστασης αυτού του τέλους και του πιο κοινού γεγονότος για όλους μας, της απώλειας,
αποδείχτηκαν εξαιρετικά περίπλοκα.
Γιατί το πιο αληθινό γεγονός, η ζωή, δεν μπορεί να παιχτεί "αληθινά".
Μπροστά μας παίζεται το θέατρο και μέσα μας η ζωή. Το ανάποδο είναι λάθος. Όλα είναι μάταια σε αυτή τη ζωή, αφού όλοι όσοι αγαπήσαμε είναι θνητοί.
Αλλά όλα γίνονται. Και προχωράνε».
18°
