Ο Ρομπ, όταν γεννήθηκε, αρνιόταν να βγει από την κοιλιά της μητέρας του και για πολλούς μήνες άφηνε μόνο το ποδαράκι του να φανεί στους ανθρώπους. Όταν πήγε στο σχολείο, μαθήτευσε στην Τάξη των Αγροτών, αντί όμως να γίνει ένας καλός αγρότης, όπως είχε όλα τα φόντα, έγινε ένας καλός serialkiller που σκότωσε τη μητέρα του, τον πατέρα του κι άλλους καλούς ανθρώπους.
Ο Ρομπ, όπως όλοι αυτοί οι μαθητές, κακοποιήθηκε από τα άλλα παιδάκια στο σχολείο και κυρίως από αυτά που φοιτούσαν στην Τάξη των Παιδεραστών και συνήθιζαν να εκσπερματώνουν μέσα στην τσάντα του.
Ο Ρομπ έμαθε το στοματικό σεξ και το πώς να δίνεται σε άντρες από την Αδελφούλα του, κι έτσι πρόσφερε το φονικό του χέρι γεμάτο αίματα και σπέρματα στον κόσμο του, σκοτώνοντας και ξανασκοτώνοντας εν Αγάπη. Ήταν όμως και που έκοβε τον μηρό του απρόσεχτα κοντά στους όρχεις, επειδή ζήλευε και ήθελε να έχει περίοδο, όπως τα κορίτσια.
Αυτά που οι άλλοι έβρισκαν άσχημα, ο Ρομπ τα έβλεπε όμορφα. Αυτά που οι άλλοι έβρισκαν κακά, ο Ρομπ τα έβλεπε καλά. Κι αυτά που οι άλλοι έβρισκαν «Θάνατο», ο Ρομπ τα έβλεπε «Έρωτα», θέλοντας σαν ιερουργός του Μίθρα να ενωθεί με τον φαλλό του Ηλίου.
Ο Ρομπ που με τον βίο του έγινε μια οντολογία του Σαδομαζοχισμού, είναι εντέλει και η οντολογία του φονικού χεριού και της Απόλαυσης. Το χέρι αυτό με το οποίο σκότωνε και αγαμούσε τους ανθρώπους, το έστρεψε εντέλει στον εαυτό του με τον πιο ερωτικό τρόπο, χώνοντάς το μέχρι τον αγκώνα στον πρωκτό του και δηλαδή φιστάροντας το «είναι» του. Με αυτή τη θαυμάσια πλαστογράφηση του φόνου και του Έρωτα ο Ρομπ εφευρίσκει εκ νέου τον Εαυτό του, κάνοντας το σώμα του ένα τοπίο παραγωγής ανορθόδοξων Απολαύσεων μακριά από την επικράτεια των σεξουαλικών οργάνων (όπως μας ειδοποιεί και ο Άγιος Φουκώ). Κι έτσι ο Ρομπ αντί να γίνει Αγρότης, έγινε ένας ομοφυλόφιλος serial-killer και το πιο αυτοερωτικό Υποκείμενο που θα μπορούσε να ήταν ο Άγγελος του Γιώργου Κατακουζηνού, ίσως και ο αλήτης Ζαν Ζενέ, αν δεν ήταν μια υπερηθική μορφή πέρα από το Καλό και το Κακό και πέρα από τον ανθρώπινο «πολιτισμό».
Το μόνο βέβαιο είναι πως ο Ρομπ/Rob του Ευ. Φιλίππου είναι μια πράξη εμπράγματης αντίφρασης του Ρομπέρτο Τσούκο του Κολτές σε κάτι πιο απλό, πιο ερωτικό και πιο ομοφυλόφιλο.
Ο Ρομπ/Rob φαίνεται πως χρησιμοποιεί τη δέκατη σκηνή του έργου του Μπ.-Μ. Κολτές ως δραματουργική συνθήκη. Εκεί, οι περαστικοί επισκέπτες ενός πάρκου αντιμετωπίζουν ηδονοβλεπτικά την ομηρία μιας γυναίκας και του γιου της από τον Τσούκο, ενώ ταυτόχρονα δαιμονοποιούν το νεαρό δολοφόνο. Σαν μέλος ενός αστικού Χορού, ο κάθε περαστικός δίνει τη δική του εξήγηση για το «έγκλημα» και για την προσωπικότητα του εγκληματία σύμφωνα με μια προσωπική ηθική και εμπειρία του κόσμου του. Ο Ρομπ όμως στο έργο του Φιλίππου είναι νεκρός και δεν εμφανίζεται ποτέ, όπως ακριβώς συμβαίνει και σε έναν άλλο ερωτικό Μύθο, τον μύθο του Σεμπάστιαν από το Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι.
Έτσι και στην παράσταση στήνεται μια επιμνημόσυνη τελετή για τον Ρομπ στην οποία συμμετέχουν κάποιοι απλοί άνθρωποι που τον γνώρισαν, όπως το κορίτσι που αγαπάει τον Ρομπ (Α. Παπούλια), ο άντρας που θέλει να του μοιάσει (Μ. Σαράντης), ο φίλος του Ρομπ (Β. Μαγουλιώτης), η διευθύντρια του σχολείου που πήγαινε ο Ρομπ (Σ. Σιάμου), η μητέρα του και πρώτο θύμα του (Μ. Σκουλά), ο πατέρας του και δεύτερο θύμα του (Γ. Κλίνης), η εκνευριστική πωλήτρια και τρίτο θύμα του (Ε. Σαουλίδου), ο αστυνομικός επιθεωρητής (Χ. Λούλης), η μικρή αδερφή του (Ε. Ρίζου) και ο Δεσμοφύλακας που ερωτεύτηκε τον Ρομπ (Κ. Αβαρικιώτης). Όλοι διηγούνταν την εμπειρία τους από τον Ρομπ, οι περισσότεροι όμως με μια μαζοχιστική υποτέλεια θύματος του «Συνδρόμου της Στοκχόλμης». Στην πραγματικότητα όμως ο Ρομπ δεν στάθηκε πρόσωπο, αλλά δείκτης μέτρησης κάθε προσωπικής ή και τρέχουσας Ηθικής, η οποία ακυρώθηκε φονικά από τη νέα Ηθική του ήρωα.
Τα Μέλη της Τελετής με Ελεγκτή τον Αστυνομικό Επιθεωρητή ήταν παραταγμένα κατ' ενώπιον πίσω από μια μεγάλη σειρά τραπεζιών και σηκώνονταν για να καταθέσουν τη μαρτυρία τους. Με τα υπέροχα και αστραφτερά πολύχρωμα κοστούμια τους (Ι. Τσάμη) συγκεντρώθηκαν νεκροί και ζωντανοί σε έναν χώρο Καθαρτήριο, νομίζοντας ότι πήγαιναν σε δεξίωση της Barbie και του Ken, αν και ειρωνικώς βρέθηκαν σε μια «Σαρτρική» μετα-Κόλαση.
Στη μέση περίπου της παράστασης, και όπως συμβαίνει συχνά σε Ιερές Τελετές, τα μέλη της Εκκλησίας πέρασαν σε μαζική καταληψία που τα έτρεψε σε οργιαστικά συμπλέγματα σωμάτων και εκστατικές δράσεις. Οι εικόνες που ήρθαν στο μυαλό μας, πέρα από τον Διόνυσο το 69 του Performance Group και το ParadiseLost του Living Theatre (και όλη αυτή την παραστασιακή παράδοση των sixties), ήταν πολλές. Τα ερωτικά συρσίματα των σωμάτων πάνω και κάτω από το τραπέζι (Ενός Λεπτού Σιγή, Δ. Παπαϊωάννου), τα ανεβάσματα των ποδιών με τα ανεστραμμένα γόνατα (Πρώτη Ύλη, Δ. Παπαϊωάννου), τα συμπλέγματα σε στιλ Ύδρας (Körper, S. Watltz), όλα έφτιαχναν μια στιγμή διαλυτικής Έκστασης με καρέκλες, τραπέζια και σώματα (σαν φόρο τιμής στο Café Müller της Pina Bausch).
Το Άνθος της Διανομής
Αν και σχεδόν ο κάθε ηθοποιός είχε έναν μεγάλο μονόλογο με τυπικό σχήμα (αμφιθυμία, κρεσέντο/κορύφωση, λύση), υπήρχε κατά περίπτωση σημαντική υφολογική διαφοροποίηση μέσα ένα ωραίο υποκριτικό σύνολο.
Ξεχωρίζω την έξοχηενοχική ή και ειρωνική αμφιθυμία του ηττημένου ερωτικά Αβαρικιώτη ως Δεσμοφύλακα, τον αγχώδη μελοδραματισμό της Σκουλά, τη συνταρακτικά λεπτή ψυχογραφία του Κλίνη ως Πατέρα, τον έξοχα ψυχρό αμοραλισμό της Σιάμου ως Δασκάλας του Ρομπ, τη βαθιά δυναμική απλότητα της Παπούλια, την εκφραστική καθαρότητα της Ρίζου, τον ευαίσθητα αυστηρό Λούλη και την εντυπωσιακή δυναμικότητα της Σαουλίδου.
Ο Μ. Σαράντης έδωσε με λεπτεπίλεπτοβάθος και σαγήνη τον ερωτικό αντικατοπτρισμό του Ρομπ, και ο σπουδαίος Β. Μαγουλιώτης με κατανυκτική ψυχολογική ακρίβεια και μαζοχιστική ανυστεροβουλία Αγίου έκλεισε την παράσταση με τον καλύτερο τρόπο.
Τέλος, η μουσική δραματουργία του μεγάλου Δημήτρη Καμαρωτού τοπογράφησε ηχητικά το «Καλό» και το «Κακό», πλάθοντας ένα περιβάλλον έγχορδου «Παράδεισου» με πινελιές «Κόλασης».
Φιστάροντας πορτοκάλια
Όπως φαίνεται και στο τρέιλερ της παράστασης, το φαγητό που προσφέρθηκε στο μνημόσυνο του Ρομπ ήταν πορτοκάλια τα οποία ξέσκιζαν οι συνδαιτημόνες με τα δάχτυλά τους για να απολαύσουν τον ζουμερό καρπό τους, ρουφώντας τον λαίμαργα. Και με όλη αυτή τη συμβολολογία για το Κακό, τη Βία και τον Έρωτα, ο Ρομπ θα μπορούσε να θεωρηθεί ένας νεοφώτιστος ομοφυλόφιλος ήρωας που η παραδοσιακή Γκέι Θεωρία θα έβλεπε ως επικίνδυνη ιδεολογικά απεικόνιση μιας σεξουαλικότητας, ενώ στην πραγματικότητα είναι μια «νατουραλιστική» αποτύπωση της ανθρώπινης Αντίφασης και της ηθικής λειτουργίας ενός Κόσμου «όπου το κακό είναι ο μόνιμος νόμος» και «το καλό είναι απλώς μια προσπάθεια, δηλαδή μια ακόμη ωμότητα που επικάθεται στην άλλη» (ΑντονένΑρτώ, «Επιστολή Τρίτη για την Ωμότητα», 1932).
Τέλος, ο Ρομπ/Rob είναι μια παράσταση μάθημα για το πώς τρώγονται τα πορτοκάλια, που μας καλεί να πάρουμε θέση ελεύθερα από μπρος ή από πίσω. Κι όλα αυτά με την Ηθική της Χλεύης και της Αποθέωσης και με τον λογότυπο του γνωστού sex-shop που ειδικεύεται στα σύνεργα του σαδομαζοχισμού, «ROB OF AMSTERDAM».
Ένας πρωκτός καταπίνει μια γροθιά.
Αναρωτιέστε γιατί μιλάω μ’ αυτόν τον τρόπο, με τόση χάρη!
Θα σας πω αφού πάω να κατουρήσω.
Επέστρεψα τώρα.
Οι ηθικολόγοι λατρεύουν τα στήθη στα οποία επιτίθενται. Μιλάω για τον τρόπο που η ποίηση με έκανε ελεύθερο.
(Απότοποίηματου Frederick Seidel «Drinking in the Daytime»)
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
14°
