Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, ένα χρόνο μετά, επιστρέφει με την «Πρώτη Ύλη» στο Φεστιβάλ Αθηνών.
Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, ένα χρόνο μετά, επιστρέφει με την «Πρώτη Ύλη» στο Φεστιβάλ Αθηνών. Στο γκαράζ της Πειραιώς –θα μπορούσε να είναι κρεοπωλείο (ο κιμάς κόβεται παρουσία πελάτου) ή ξυλουργείο– φέρνει τη νέα «Πρώτη Ύλη», όπως εξελίχθηκε μέσα από μια μεθοδική διαδικασία ανάπτυξης με ενδιάμεσους σταθμούς τη Νέα Υόρκη και το Εδιμβούργο.
Η Ιερά Σινδόνη, σκέφθηκα στιγμιαία καθώς είδα στο Facebook την ανακοίνωση για την έναρξη των παραστάσεων στο Φεστιβάλ Αθηνών – συνοδευόταν από τη φωτογραφία του λευκού πανιού με τα αποτυπώματα των ποδιών του «παραγώμενου» που μεθοδικά καθάριζε ο Δημήτρης Παπαϊωάννου επί σκηνής, με στάλες ιδρώτα να διατρέχουν το μέτωπό του.
Ένα χρόνο μετά, η μετεξέλιξη της «Πρώτης Ύλης» συνεχίζεται – αφού από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη βρέθηκε επί ένα μήνα με residency στη Νέα Υόρκη, στο ΕΜPAC. Εκεί, μέσα από μια διαρκώς γονιμοποιητική διαδικασία, ο Παπαϊωάννου αποφάσισε πως ήρθε η στιγμή να γίνει το πέρασμα στον επόμενο ερμηνευτή. Από τον Tadeu Liesenfeld στον Μιχάλη Θεοφάνους, μια μετακίνηση ουσιαστικά από τον πρωτόπλαστο στον πρωτόγονο.
«Αυτό που κάνω με τον Μιχάλη Θεοφάνους τώρα είναι μια απόπειρα λείανσης της τραχύτητας – και αυτό μοιάζει να είναι αντίστροφο με τη διαδικασία που ακολούθησα με τον Tadeu» μου εξηγεί ο Δημήτρης Παπαϊωάννου. «Αυτό αποδεικνύεται γόνιμο για μένα, γιατί ουσιαστικά ακολουθώ τη διαδικασία που ακολουθεί ο μάστορας όταν επεξεργάζεται το υλικό του».
Παρακολουθώντας την «Πρώτη Ύλη» στο Εδιμβούργο –ως παράλληλη δράση της έκθεσης «From Death to Death and other small tales» της Συλλογής Δημήτρη Δασκαλόπουλου σε συνεργασία με τη Scottish National Gallery of Modern Art– ένιωσα πραγματικά κάποιες ακίδες να χώνονται στο δέρμα παρακολουθώντας το επίμονο και επίπονο σφυρηλάτημα του μαυροντυμένου δημιουργού Δημήτρη Παπαϊωάννου πάνω στο γυμνό «παραγόμενο» Μιχάλη Θεοφάνους (αν και μερικές φορές έμοιαζε να συμβαίνει το αντίθετο...). Με τη σωματική τόλμη και άσκηση να εντείνονται και να δοκιμάζουν νέα όρια σε σχέση με αυτά που είχα δει τον περασμένο Ιούνιο στην Αθήνα. Τώρα και για ένα μήνα, το κοινό θα έχει την ευκαιρία να δει τη μετα-τελετή μεταμόρφωσης της «Πρώτης Ύλης» στο χώρο όπου γεννήθηκε και απ’ όπου είμαι σίγουρη ότι θα εκκινήσει ξανά (σαν το τραπέζι-καράβι που διασχίζει «σφυρίζοντας» τη σκηνή).
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
11°
