Τη γνωρίσαμε οι περισσότεροι πριν λίγα χρόνια στη βραβευμένη ταινία του Αλέξανδρου Αβρανά «Miss Violence» και πέρυσι τη βλέπαμε στον «Αύγουστο» του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Σήμερα πρωταγωνιστεί στο σπουδαίο έργο του Ερρίκου Ίψεν «Η Αγριόπαπια», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, ο οποίος θα την εμπιστευτεί ξανά στη νέα του παράσταση «Το Ευχαριστημένο» που ξεκινά από 22 Φεβρουαρίου, επίσης στο θέατρο Πορεία. Από ανήσυχη έφηβη, η Σίσσυ Τουμάση εξελίχθηκε σε υποσχόμενη ηθοποιό με σημαντικές συνεργασίες χάρη σε έναν συνδυασμό τύχης και σκληρής δουλειάς, όπως λέει η ίδια. Το κλασικό έργο του Ίψεν μπορεί να είναι για εκείνη πρόκληση, αλλά κοντά σε συντελεστές που θαυμάζει, αποτελεί την «πιο ωραία της συνεργασία».
Δείτε όσα μας είπε για την ίδια και τη δουλειά της με αφορμή το αφιέρωμα της Athens Voice στα νέα και ανερχόμενα πρόσωπα της χρονιάς.
» Η «Αγριόπαπια» είναι από εκείνα τα δράματα, που κάποιες φορές δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις. Αυτό είναι ένα κοινό στοιχείο με τον «Αύγουστο», παρόλο που τα δύο έργα δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Στον «Αύγουστο» πέρασα υπέροχα, αγάπησα πάρα πολύ το έργο και την ομάδα και μου ήταν δύσκολο όταν αποφάσισα να βρεθώ φέτος στην «Αγριόπαπια». Έφυγα με κλάματα στην κυριολεξία. Ήταν όμως μία επιλογή με γνώμονα την επιθυμία μου να αναμετρηθώ με ένα κλασικό έργο.
» Είναι ένα πολύ δύσκολο έργο η «Αγριόπαπια» του Ίψεν, ήταν και μεγάλη πρόκληση γιατί είμαστε ένας πολύ μεγάλος θίασος 14 ατόμων, οπότε υπήρξαν αρκετές δυσκολίες μέχρι να συντονιστούμε όλοι εμείς και να βρούμε έναν κοινό πυρήνα ώστε να προχωρήσουμε. Όταν το βρήκαμε, τότε όλα έγιναν πολύ πιο εύκολα και νομίζω ότι είναι η πιο ωραία μου συνεργασία μέχρι τώρα. Χαίρομαι να συνεργάζομαι με ανθρώπους τόσο καλούς και καταξιωμένους. Με κάνει κι εμένα καλύτερη, μαθαίνω κοντά τους.
» Το βασικό θέμα του έργου είναι το ζωτικό ψεύδος, πρόκειται δηλαδή για τις ψευδαισθήσεις που δημιουργούμε όταν δεν αντέχουμε την αλήθεια. Είναι η αυταπάτη που προτιμάμε να ζούμε. Αυτό είναι ένα θέμα που με απασχολούσε πάντα, πολύ πριν διαβάσω το έργο του Ίψεν, το οποίο έκανα με αφορμή αυτή τη συνεργασία. Νομίζω ότι ο άνθρωπος έχει την ανάγκη του ζωτικού ψεύδους και ότι όλοι ζούμε σε ένα βαθμό με τα ψεύδη μας, τόσο συλλογικά, όσο και ατομικά.
» Μπήκα λοιπόν κι εγώ πάλι στην κλασική διερώτηση για το αν πρέπει και είναι καλό να αποκαλύπτεις την αλήθεια με όποιο κόστος. Πάντα έλεγα ότι έπρεπε να λέμε την αλήθεια όσο σκληρή κι αν είναι, βλέποντας όμως πόσο καταστροφικό είναι αυτό στο έργο, άρχισα να έχω κάποιες αμφιβολίες. Πέρασα δηλαδή και στην αντίπερα όχθη όσον αφορά αυτό το δίλημμα, αλλά κατέληξα πάλι στην αρχική μου πεποίθηση ότι η αλήθεια είναι κάτι καθαρό και μάλλον προτιμάς να πονάς με την αλήθεια από το να είσαι ευτυχής στο ψέμα.
» Ο ρόλος της αντιδραστικής, κυνικής έφηβης που είχα στον «Αύγουστο» ήταν πιο κοντά σ’ εμένα σε σχέση με το ρόλο της Χέντβιγκ στην «Αγριόπαπια». Πέρασα μία εφηβεία καπετάν φασαρίας. Μετά ηρέμησα. Στον νέο μου ρόλο, την Χέντβιγκ, υποδύομαι ένα μικρότερο κορίτσι με το οποίο μας συνδέει μία παιδικότητα και αθωότητα, στοιχεία που έχω μέσα μου κι εγώ και προσπάθησα να τα φέρω στην επιφάνεια. Βούτηξα λίγο σε ένα στάδιο παιδικό, πριν την άγρια εφηβεία. Η ηρωίδα μου είναι βέβαια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση και μεγαλώνει σε πολύ συγκεκριμένες συνθήκες, αλλά βλέπω σ’ εκείνη ένα πραγματικά φωτεινό πλάσμα. Την έχω αγαπήσει.
» Είναι ο πιο δύσκολος ρόλος που έχω κάνει ποτέ μέχρι τώρα γιατί έχει πάρα πολύ μεγάλη διαδρομή και βιώνει μία βίαιη απώλεια. Μπόρεσα να συνδεθώ με αυτό το στοιχείο. Μέσα σε μία στιγμή αλλάζει όλη της η πραγματικότητα και θυσιάζει τα πάντα για να σώσει ό,τι μπορεί. Αυτός ο απόλυτος τρόπος που έχει, χαρακτηρίζει τα παιδιά, είναι στοιχείο αθωότητας. Αυτός ο αυθορμητισμός και η απώλεια ήταν οι συνδετικοί κρίκοι με μένα, τα στοιχεία στα οποία μπόρεσα να βασιστώ.
» Λόγω του παρουσιαστικού μου παίζω συνήθως το κοριτσάκι που κάτι παθαίνει, ή το βιάζουν ή πεθαίνει ή κάτι κακό του συμβαίνει. Θα ήθελα κάποτε να δοκιμαστώ και στο ρόλο του θύτη. Όταν ήμουν στη σχολή δεν μου άρεσε καθόλου που πάντα έκανα τη μικρή. Στην πορεία βέβαια το αποδέχτηκα γιατί τι να κάνουμε, με αυτή τη φάτσα δεν μπορώ να κάνω τη γιαγιά. Πλέον απολαμβάνω ό,τι κάνω.
» Ηθοποιός πάντως, περισσότερο για τον κινηματογράφο έγινα. Είναι αυτό που αγαπώ και ιδανικά αυτό θα ήθελα να κάνω μόνο. Να κάνω ταινίες και να μπορώ να ζω από αυτό. Δεν τρέφω αυταπάτες, εννοείται πως δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί κάτι τέτοιο, το 2018 στην Ελλάδα. Αγαπώ το θέατρο, αλλά το σινεμά είναι κάτι άλλο. Η πιο ολοκληρωμένη μορφή τέχνης γιατί εμπεριέχει μέσα της και όλες τις υπόλοιπες. Μία παγκόσμια γλώσσα χωρίς σύνορα. Ως ηθοποιός, αυτό που με εξιτάρει είναι οτι ο φακός τα πιάνει όλα. Καταγράφει κάθε στιγμή αλήθειας. Δύσκολα ξεγελάς την κάμερα.
»Το «Miss Violence»του Αλέξανδρου Αβρανά ήταν η πρώτη μου δουλειά αμέσως μετά τη σχολή και κάτι πολύ σημαντικό για μένα. Ήταν η πρώτη μου επαφή με τον κινηματογράφο και μία επιβεβαίωση ότι θέλω να κάνω ταινίες. Ήταν μεγάλο σχολείο. Εκεί έμαθα πάρα πολλά. Δεν με βαραίνει η επιτυχία αυτής της δουλειάς, είναι κάτι που έκλεισε. Άλλωστε κάθε δουλειά είναι διαφορετική. Στο σινεμά έχω κάνει επίσης μία ταινία μικρού μήκους της Φαίδρας Τσολίνα, το «Έκδυσις» και τώρα τελείωσα τα γυρίσματα για μια ταινία του Γιώργου Γεωργόπουλο με τον πολύ μεγάλο τίτλο «Δε θέλω να γίνω δυσάρεστος, αλλά πρέπει να μιλήσουμε για κάτι πολύ σοβαρό». Εκεί παίζω πάλι μία μικρούλα (σ.σ. γελάει). Παίζει ο Όμηρος Πουλάκης, η Κόρα Καρβούνη, η Ιωάννα Παππά, η Ιωάννα Κολλιοπούλου κα. Δε θέλω να αποκαλύψω πολύ το σενάριο, αλλά πάλι δεν έχω καλό τέλος.
» Από κινηματογραφικούς σκηνοθέτες αγαπώ πολύ τον Louis Malle, τον Haneke, τον Zvyegintsev, τον Nicolas Winding Refn, τον Roy Anderson, τον Wim Wenders και τόσους άλλους που δεν μου έρχονται στο νου αυτή τη στιγμή. Μία ταινία που αγαπώ πολύ είναι το «Alice in the cities». Παρακολουθώ και ευρωπαϊκό και ανεξάρτητο αμερικάνικο και Hollywood στα κέφια μου. Δεν σνομπάρω τίποτα. Το κάθε τι είναι αυτό που είναι. Έχω δει πράγματα που μου άρεσαν και με άγγιξαν κι ας ήταν cheesy.
Info: Η Σίσσυ Τουμάση πρωταγωνιστεί στην «Αγριόπαπια» στο θέατρο Πορεία & από τις 22 Φεβρουαρίου θα συμμετέχει στην παράσταση «Το Ευχαριστημένο» επίσης στο θέατρο Πορεία.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
