«Τι Ζούμε;» - Μια παρέα νέων κωμικών μας επανασυστήνει την επιθεώρηση
Λάμπρος Φισφής και Γιάννης Σαρακατσάνης μας μιλούν για το εγχείρημά τους που βρήκε στέγη στο Θέατρο Βέμπο και απαντούν σε ένα ιδιότυπο “Would You Rather” challenge
Μία παρέα από νεαρούς κωμικούς φιλοδοξεί φέτος να κάνει τον κόσμο να περάσει καλά και να γελάσει ανεβάζοντας στο Θέατρο Βέμπο στο Μεταξουργείο μία παράσταση πολύ διαφορετική ίσως απ’ ό,τι έχουμε μέχρι τώρα παρακολουθήσει και επανασυστήνοντάς μας την επιθεώρηση.
Οι Γιώργος Αγγελόπουλος, Μιχάλης Μαθιουδάκης, Δημήτρης Μακαλιάς, Αλεξάνδρας Ούστα, Ζήσης Ρούμπος, Γιάννης Σαρακατσάνης, Λάμπρος Φισφής, Ειρήνη Ψυχράμη συνεργάζονται πάνω στη σκηνή με τελικό αποτέλεσμα μία παράσταση στην οποία τον πρώτο λόγο έχουν ήρωες της διπλανής πόρτας που μπλέκονται σε σουρεαλιστικές καταστάσεις και στην οποία η πολιτική σάτιρα και οι καρικατούρες απουσιάζουν.
Τι συμβαίνει όταν το κινητό μας χαλάει ή όταν κανείς δεν καταλαβαίνει τι λέει ένας κύπριος ηθοποιός σε μία σειρά; Πώς αντιδρούμε όταν έρχεται να μας σερβίρει ένας ευαίσθητος, βίγκαν σερβιτόρος; Τελικά πουλάει περισσότερο μία αληθοφανής ταινία πορνό; Αυτά είναι μερικά μόνο από τα όσα διαδραματίζονται στη σκηνή του «Βέμπο» σε ένα δίωρο με 14 συνολικά σκετς, ανάμεσα στα οποία παρεμβάλλεται το stand up comedy και πολλά ακόμη πρωτότυπα στοιχεία.
Φωτογραφία: Θανάσης Καρατζάς
Ένα απόγευμα, λίγες ώρες πριν από μία ακόμα παράσταση του «Τι Ζούμε;», συνάντησα στο κέντρο της Αθήνας τον Λάμπρο Φισφή -που υπογράφει τα κείμενα- και τον Γιάννη Σαρακατσάνη που σκηνοθετεί το όλο εγχείρημα προκειμένου να μας πουν περισσότερα για το τελευταίο αλλά και για το τι ΔΕΝ ζούμε τελικά στην καθημερινότητά μας και να απαντήσουν σε ένα ιδιότυπο “Would You rather” challenge.
-Πώς προέκυψε η ιδέα της παράστασης; Πιστεύετε ότι η επιθεώρηση είναι παρεξηγημένη ως θεατρικό είδος;
Λάμπρος Φισφής: Η όλη έμπνευση για το «Τι ζούμε;» ξεκίνησε από τον Μάριο τον Τάγαρη που είναι ο παραγωγός. Έχει μεγαλώσει ως παιδί στις δόξες της παλιάς καλής, ελληνικής επιθεώρησης, είχε πάθος να κάνει μία δική του επιθεώρηση και να τη ξαναφέρει κοντά στον νέο κόσμο, έτσι μας βρήκε και αποφασίσαμε να το κάνουμε: να στήσουμε μία επιθεώρηση που συναντά το comedy show, έρχεται πιο κοντά στο 2017 και να συνδέσουμε πράγματα της παλιάς επιθεώρησης με στοιχεία της νέας κωμωδίας, δίνοντας έναν πιο γρήγορο ρυθμό και αφαιρώντας την πολιτική σάτιρα.
Γιάννης Σαρακατσάνης: Γενικά την επιθεώρηση εμείς την βλέπουμε περισσότερο σαν μία δομική περιγραφή για το πώς είναι μία παράσταση. Δηλαδή έχει αυτοτελή σκετσάκια, απευθύνεται στο κοινό, έχει παρουσιαστή (σ.σ τον Λάμπρο), είναι κωμική κ.τ.λ. Πολύς κόσμος έχει συνδέσει τη λέξη επιθεώρηση με το περιεχόμενο και την αισθητική του εκάστοτε επιθεωρησιακού δημιουργού ή πρωταγωνιστή. Αλλά είναι κρίμα, γιατί ενδεχομένως έτσι στο μυαλό πολλών έχει βγάλει κακό όνομα ενώ δεν φταίει η ίδια… Γι’ αυτό και εμείς επίτηδες το λέμε επιθεώρηση και όχι, για παράδειγμα, comedy show. Για να δείξουμε ότι θέλουμε να επανασυστήσουμε τον όρο.
-Με ποιον από τους χαρακτήρες της παράστασής σας θα μπορούσατε να ταυτιστείτε προσωπικά;
Λ.Φ: Εγώ νομίζω με τον Φώτη, είναι ένας χαρακτήρας ο οποίος έχει ένα gag σε όλη την παράσταση, ότι απλά παίρνει τον πούλο συνεχώς. Δεν είναι ότι είμαι αυτός ο χαρακτήρας, απλά μπορώ να νιώσω τι σημαίνει κάθε τόσο να προσπαθείς και να παίρνεις τον πούλο από παντού. Νομίζω ότι συμβαίνει σε όλους μας, να κάνεις μεγάλες προσπάθειες και τελικά αυτές να μην πετυχαίνουν. Οπότε μ’ αρέσει πολύ αυτός ο χαρακτήρας.
Γ.Σ: Με το ίδιο αίσθημα που περιγράφει ο Λάμπρος, εγώ θα ταυτιστώ με έναν άλλο χαρακτήρα της παράστασης, τον Κύπριο, ο οποίος προσπαθεί να επικοινωνήσει όμως λόγω γλώσσας κανείς δεν τον καταλαβαίνει και ενώ έχει τη λύση σε πολλά πράγματα, οι άλλοι όχι μόνο δεν τον καταλαβαίνουν, αλλά στο τέλος τον σκοτώνουν κιόλας.
-Τελικά τι ΔΕΝ ζούμε; Τι είναι αυτό που (μας) λείπει περισσότερο από την καθημερινότητά μας;
Γ.Σ: Νομίζω ότι πρέπει όλοι να βρούμε το παραπάνω νόημα της ζωής μας, αν το θέμα μας είναι ποιο κινητό θα πάρουμε, τι ζώδιο είναι ο άνθρωπος που θα βγούμε για ποτό και αν θα πάρουμε το τάδε τραπεζάκι από τα ΙΚΕΑ, τότε δεν ζούμε… Το εντυπωσιακό με τα κείμενα του Λάμπρου είναι ακριβώς το ότι όλα ακουμπούν σ’ αυτόν τον άξονα, σχολιάζουν και καυτηριάζουν την επιφανειακότητα των προβλημάτων μας, στα πλαίσια της pop κουλτούρας και των social media. Ο Λάμπρος έχει βρει αυτό το πράγμα και το κοροϊδεύει όσο πρέπει.
-Πώς θα περιγράφατε με μία μόνο λέξη τους υπόλοιπους συναδέλφους σας με τους οποίους μοιράζεστε τη σκηνή;
Γ.Σ: Δημήτρης Μακαλιάς: ο επαγγελματίας
Μιχάλης Μαθιουδάκης: ο χομπίστας
Γιώργος Αγγελόπουλος: ο Αμερικάνος
Λάμπρος Φισφής: ο αρχηγός
Λ.Φ: Ζήσης Ρούμπος: το εργαλείο
Αλεξάνδρα Ούστα: η έκπληξη
Ειρήνη Ψυχράμη: η ενέργεια
Γιάννης Σαρακατσάνης: το νόημα
-Ποιο είναι το στοιχείο που σας αρέσει περισσότερο στον άλλον και στον τρόπο που δουλεύει; Υπάρχει κάτι που σας εκνευρίζει;
Γ.Σ: Αυτό που θαυμάζω στον Λάμπρο είναι το γεγονός ότι είναι ευφυής, είναι πάρα πολύ δουλευταράς και καταφέρνει ακόμα και να υπολογίσει το χρόνο που χρειάζεται για να του έρθει η έμπνευση για να κάνει κάτι. Και το άλλο είναι ότι έχει τεχνογνωσία σε αυτά που κάνει. Όταν πρωτοσυνεργαστήκαμε και κάναμε αυτοσχεδιασμό, με εντυπωσίασε ο τρόπος που μπορούσε να μας μεταδώσει τεχνικά το πώς κάνουμε αυτοσχεδιασμό. Λίγους ανθρώπους έχω συναντήσει στην Ελλάδα που να μπορούν να μεταδώσουν τόσο καλά κάτι. Αυτό που με εκνευρίζει είναι ότι είναι control freak και θέλει τα πράγματα να τα έχει από κοντά. Πάντως, εμένα και όλους τους συνεργάτες μας εμπιστεύεται.
Λ.Φ: Ο Γιάννης είναι ανοιχτός άνθρωπος. Είναι κάποιος που κάνει αυτοσχεδιασμό εδώ και πολλά χρόνια και έχει πάρει όλες τις αξίες και τα μαθήματα που σου δίνει ο αυτοσχεδιασμός, όπως το να είσαι θετικός και να συμπληρώνεις πράγματα σε ό,τι κάνουν ήδη οι συνάδελφοί σου. Μπορεί να προσθέσει πράγματα που δεν είχες καν σκεφτεί και να κάνει καλύτερα όσα έχεις ήδη γράψει, δίνοντάς τους ένα καλύτερο νόημα. Αυτό είναι ένα στοιχείο που ψάχνω πολύ και το χρειάζομαι.
-Ποιο είναι το πρόσωπο που σας έχει εμπνεύσει περισσότερο και σας έχει δώσει κίνητρο για τη δουλειά σας;
Λ.Φ: Νομίζω ότι πολλές φορές το κίνητρο το παίρνεις από κακούς ηθοποιούς και κωμικούς γιατί τους βλέπεις και λες: «εντάξει αν το κάνει αυτός, ίσως μπορώ και εγώ, πόσο χειρότερο μπορεί να γίνει»; Και κάπως έτσι το τολμάς. Πάντως, για εμένα πάντα μία μεγάλη επιρροή ήταν ο Jerry Seinfeld, ένας αμερικανός κωμικός. Μου άρεσε πάρα πολύ το πόσο σύντομα μπορούσε να εκφράσει κάποια πράγματα και το πόσο εύκολα έπιανε τις μικρές λεπτομέρειες της καθημερινότητας. Από όλους παίρνεις κάτι όμως, πιστεύω.
Γ.Σ: Σίγουρα με ενέπνευσε πολύ στα νιάτα μου το χιούμορ των Monty Python και η δυνατότητά τους να «καφρίζουν» καλαίσθητα. Από κωμικούς, μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση, όταν τον ανακάλυψα, ο Eddie Izzard γιατί ήταν σταρ, πολύ αστείος και κατάφερνε να φιλοσοφήσει με το stand up comedy του.
Έχετε να επιλέξετε οπωσδήποτε ένα από τα δύο: Διθυραμβικές κριτικές για το «Τι ζούμε;» στα σημαντικότερα πολιτιστικά sites και τις κυριακάτικες εφημερίδες ή sold-out παραστάσεις;
Λ.Φ: Sold-out παραστάσεις, ξεκάθαρα… Εμένα γενικά οι κριτικές που με ενδιαφέρουν είναι αυτές του κοινού. Στην κωμωδία το πιο ωραίο πράγμα είναι ότι έχει μία πολύ άμεση κριτική, αυτή που έρχεται με το γέλιο ή τη σιωπή κάθε λίγα δεύτερα, εκείνη τη στιγμή πάνω στη σκηνή.
Γ.Σ: Δεν είναι ότι σνομπάρουμε τις κριτικές κ.τ.λ. Απλά, και στην προκειμένη περίπτωση, το ζητούμενο της παράστασης είναι να έρθει ο κόσμος και να γελάει. Και αυτό, όταν πετυχαίνει, φέρνει περισσότερο κόσμο, κάτι που ακριβώς βλέπουμε να συμβαίνει. Συνεπώς, καταλαβαίνουμε ότι πάει καλά.
-Δική σας σειρά στην τηλεόραση με ήρωες που ζουν στην Ελλάδα της κρίσης ή ένα comedy show (βλ. “Big Talk”) στο YouTube;
Λ.Φ: Νομίζω ότι, ξέροντας την πραγματικότητα και θέλοντας να είμαι ρεαλιστής, θα επέλεγα αυτό που είναι πιο ρεαλιστικό με βάση τα τωρινά δεδομένα να συμβεί, άρα το δεύτερο καθώς πλέον είναι πιο εφικτό να κάνεις κάτι μέσω ίντερνετ.
Γ.Σ: Επίσης, βλέποντας τι «πιάνει» και τι όχι στην τηλεόραση σήμερα, εγώ νομίζω ότι το κοινό με το οποίο μοιραζόμαστε ίδια ή παρόμοια αισθητική δεν βλέπει πλέον τηλεόραση. Ακόμα και αν κάναμε δηλαδή μία τέτοια σειρά, πιστεύω δεν θα είχαμε κοινό, γιατί αυτό περνάει περισσότερο το χρόνο του σε πλατφόρμες όπως το Netflix ή το YouTube. Αν σε λίγα χρόνια τα τελευταία μπουν σαν apps σε κάθε smart TV, εκεί μπορεί να αλλάξουν πάλι τα δεδομένα.
-Να έρθει η κόρη σας -σε 15 χρόνια από τώρα- και να σας πει ότι έχει αποφασίσει να γίνει στρίπερ ή ότι είστε εντελώς ατάλαντοι και απορεί πώς κάνατε καριέρα;
Λ.Φ: Κοίταξε, εγώ έχοντας βιώσει ήδη το να μην μπορώ να κάνω την κόρη μου να γελάσει, θα διάλεγα το δεύτερο, γιατί είναι μόνο θέμα χρόνου πλέον το να μπορέσει να μου μιλήσει και να μου πει κατάμουτρα ότι δεν είμαι αστείος. Ας αποφύγουμε λοιπόν το στριπτίζ, χωρίς να έχω κάτι με αυτό βέβαια…
Γ.Σ: Εγώ δεν έχω ακόμα παιδί. Πάντως πιστεύω ότι είναι υγιές στοιχείο του παιδιού να σου χώσει το μαχαίρι εκεί που πονάς και είναι σίγουρα προτιμότερο από το να γίνει ένας ανάστροφος νάρκισσος που θαυμάζει οτιδήποτε κάνει ο μπαμπάς του, παρότι βέβαια αυτό σίγουρα θα το επιδιώξω (γέλια)…
-Τι άλλο κάνετε αυτόν τον καιρό;
Γ.Σ: Εκτός από το «Τι Ζούμε», εγώ έχω γράψει, σκηνοθετήσει και παίζω στην παιδική παράσταση «Οι Εφευρέσεις που άλλαξαν τον Κόσμο» στο θέατρο Γκλόρια, επίσης κάθε Κυριακή κάνουμε τα διαδραστικά «Δείπνα Μυστηρίου» εδώ και πέντε χρόνια στο El Convento del arte –φέτος το έργο λέγεται «Προσεχώς Απόδραση»- και τώρα δουλεύουμε με την θεατρική ομάδα AbOvo για την καινούρια παράσταση που θα κάνουμε στο θέατρο 104 τον Φεβρουάριο.
Λ.Φ: Εγώ προσπαθώ να βγάζω κάθε εβδομάδα καινούριο βίντεο στο κανάλι μου στο YouTube και κάνω περιοδεία με stand up παραστάσεις σε όλη την Ελλάδα.
*Info: «Τι ζούμε;», Θέατρο Βέμπο, Καρόλου 18, μετρό Μεταξουργείο
Κυριακή 21.30, Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
18°
