Πλησίασε διστακτικά, κρατώντας ένα ντοσιέ. Υπέθεσα ότι είναι βιογραφικό. «Μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Για θέατρο. Σου έφερα κείμενά μου». Ανοίγω το ντοσιέ και διαβάζω: «Μικρά Θεατρικά Αστικού Τύπου». Δηλαδή; «Είναι θεατρικές στιγμές της Αθήνας. Στιγμές γι’ ανθρώπους που κινούνται με το μετρό, που περιμένουν λεωφορείο, που κάθονται σε παγκάκια ή που απλά βιάζονται να φτάσουν στη δουλειά». Διάβασα μία μία τις ιστορίες και ήταν σα να τις ακούω: ο ήχος του μετρό, οι διάλογοι στο πάρκο, οι κουβέντες στη στάση του λεωφορείου.«Τι θα έλεγες αν κάναμε μια θεατρική παραγωγή, τύπου ραδιοφώνου, στο ίντερνετ ;». Κι έτσι χωρίς πολλή σκέψη ανεβάσαμε τα «Αστικά Μονόπρακτα» της Athens Voice – το πρώτο δημόσιο θεατρικό ντεμπούτο της Δώρας Τσόγια.
Η Δώρα Τσόγια γεννήθηκε, μεγάλωσε και σπούδασε στη Θεσσαλονίκη. Συνέχισε σπουδές Ψυχολογίας στην Αγγλία. Τώρα ζει και εργάζεται στην Αθήνα, ως Κλινική Ψυχολόγος. Από το 2007 παρακολουθεί μαθήματα θεατρικής συγγραφής με τον Ανδρέα Φλουράκη. Άλλα της έργα: Οι Θάλασσες (2007), Πλατεία Ελευθερίας (2011, 3ο Βραβείο, Όμιλος Unesco), Κανονικοί Γονείς (2012), Όσο Χρειάζεται (2013).
ΑΓΟΡΕΣ ΧΡΥΣΟΥ (της Δώρας Τσόγια)
Ακούγονται οι ηθοποιοί: Βασίλης Καλής και Βούλα Συμπεθέρου
Ήχος από πάρκο και δρόμο. Κύριος και Κυρία κάθονται σε ένα παγκάκι. Ο Κύριος ταϊζει τα περιστέρια με ψίχουλα από το κουλούρι που τρώει. Κάποια στιγμή προσφέρει λίγο κουλούρι και στην κυρία.
Κύριος: Κουλούρι;
Κυρία: Πολύ σκληρό.
Κύριος: Έχω γερά δόντια εγώ. Ειδικά τα χρυσά μου δόντια, κόβουν πολύ καλά.
Κυρία: Ουυ. Κάθε γειτονιά έχει το δικό της. Πώς έχει το φούρνο της, το κρεοπωλείο της, το το μανάβη της, τώρα έχει και το μαγαζάκι της. Να μην παιδεύονται οι άνθρωποι.
(Μικρή παύση)
Κύριος: Περίεργο δεν είναι;
Κυρία: Είναι πολύ φυσικό. Αν έχεις βραχιόλια, δαχτυλίδια, κάποιο παλιό μενταγιόν που ούτε που θυμάσαι σε ποιον ανήκε κάποτε, που δεν σου χρειάζεται πια, και δεν έχεις να φας, είναι πολύ καλή ανταλλαγή.
(Μικρή Παύση)
Κύριος: Άλλου είδους μαγαζιά θα έπρεπε να ανοίξουν.
Κυρία: Όπως;
Κύριος: Με κατοικίδια. Που δεν τα πουλάνε, τα χαϊδεύουν. Ή με μωράκια, που θέλουν μια αγκαλιά -αυτό να είναι δωρεάν.
Κυρία: Και πού θα βρούμε λεφτά για να φάμε;
Κύριος: Ξέρετε πόσες φορές θα ήθελα εγώ να χαϊδέψω μια γάτα, ένα σκύλο, ένα μωρό, κάτι, και δεν έχω τίποτα; Τι στοιχίζει ένα χάδι;
Κυρία: Μ' ένα βραχιόλι μπορείς να βγάλεις τουλάχιστον δυο τρεις βδομάδες.
Κύριος: Η γάτα σού νιαουρίζει, σού τρίβεται, κάθεται στην αγκαλιά σου. Είναι καλή επιλογή.
Κυρία: Βέβαια δεν πρέπει να έχεις πολλές απαιτήσεις. Πρέπει να αρκείσαι στα λίγα.
Κύριος: Πού να πάρεις όμως γάτα σπίτι σου. Για κονσέρβα ούτε λόγος. Τι θα τρώει;
Κυρία: Ένα πακέτο μακαρόνια, φακές, άντε και καμιά κρέμα.
Κύριος: Μπισκότα, γάλα, λίγο ρύζι.
Κυρία: Τα παξιμάδια πρέπει να τα μουλιάζω.
Κύριος: Τρώνε οι γάτες ρύζι;
Κυρία: Αν τ' ανακατέψεις με λίγο τόνο είναι καλύτερα.
Κύριος: Το σκέτο θα ήταν πιο εύκολο.
(Μικρή Παύση)
Κυρία: Παίρνουν και δόντια. Με ένα δόντι ταΐζεις ένα γατάκι για μήνες. Με δύο ουου, μένει φαγητό και για σένα.
Κύριος: Τρελαθήκατε; Και πώς θα μασάω;
Κυρία: Δε θα τρώτε κουλούρι. Θα χαϊδεύετε όμως τη γάτα.
(Μικρή παύση. Ο Άντρας σηκώνεται)
Κυρία: Φεύγετε;
Κύριος: Πάω απέναντι.
Κυρία: (Φωνάζει για να ακουστεί) Μετά να μου κάνεις το τραπέζι, εε!
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
Στην παράσταση στον Σταυρό του Νότου διηγείται λάιβ τα βιντεάκια του, πιάνοντας από την αστεία πλευρά -και χωρίς παρεξήγηση- την ασυναρτησία του κάθε ζωδίου
Ο διεθνής Έλληνας βαρύτονος και νέος καλλιτεχνικός διευθυντής στο Ολύμπια Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας» μιλάει για τον ρόλο του στον «Αλέκο» στην ΕΛΣ σε σκηνοθεσία Φανί Αρντάν
18°
