Μετά από 150 sold out εμφανίσεις στη Θεσσαλονίκη, η επιτυχημένη παράσταση του Δημήτρη Μπασλάμ ήρθε στην Αθήνα. Η απίθανη ιστορία του διάσημου σεφ Αγησίλαγου από το ομότιτλο βιβλίο του και το μουσικό CD μετουσιώνεται σε μια πολύχρωμη γιορτή, με κουκλοθέατρο και ζωντανή μουσική. Οι κούκλες, δια χειρός Δήμητρας Γιοβάνη, παίρνουν σάρκα και οστά από τους τρεις ηθοποιούς και δύο μουσικούς που ντύνουν μουσικά την ιστορία.
Ο Αγησίλαγος είναι ένας χαριτωμένος λαγός-σεφ. Ζει στο σπίτι του στο δάσος, μαγειρεύοντας ευφάνταστες συνταγές, με μεγάλη ποικιλία υλικών. Όμως, μια μέρα ξυπνά με μαγουλάδες! Πανικόβλητος, αποδίδει την αιτία του προβλήματος στο φαγητό που τρώει. Ξεκινά, λοιπόν, ένα περιπετειώδες ταξίδι αναζήτησης της μίας, ιδανικής τροφής που θα τον γιατρέψει. Τρώγοντας, όμως, με μονομανία τα υλικά, που νομίζει ως ιδανικά, αλλάζει χρώμα σύμφωνα με το χρώμα της τροφής που καταναλώνει. Έτσι, συνεχίζει την αναζήτησή του πότε κόκκινος, πότε πράσινος και πότε κίτρινος. Ανταμώνει στο δάσος ένα δέντρο που μιλά, έναν παράξενο γιατρό πελεκάνο, έναν αχτένιστο ασβό με λουστρίνια, μια καμήλα με μπικίνια, έναν ιπποπόταμο σε δίαιτα… ιπτάμενα λεμονόψαρα κι ένα ερωτευμένο παπιγιόν, οι οποίοι ο καθένας με τη σειρά του, προσπαθούν να τον πείσουν ότι κάνει λάθος...
Ο Δημήτρης Μπασλάμ είναι μουσικός και συγγραφέας παραμυθιών. Γράφει μουσική και στίχους με αφετηρία τα παιδιά και τους εφήβους. Είχε συμμετοχή ως μουσικός στην εγχώρια δισκογραφία και έχει διδάξει στο Τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής στο ΤΕΙ Ηπείρου. Τον Δεκέμβριο του 2005 εκδίδει το πρώτο του παιδικό παραμύθι, τον «Γαργαληστή». Ακολουθούν ο «Αγησίλαγος» το 2007, η «Θυμωμένη Μπετονιέρα» το 2009, το «Λέω να Πετάξω» το 2011, «Τα παπούτσια του Βαρύτονου» και «Η Σοφία, μια μέλισσα που της άρεσε να διαβάζει». Το 2013 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Εικονογραφημένου Παιδικού Βιβλίου για τη «Θυμωμένη Μπετονιέρα» και μπήκε στη Λίστα White Ravens της Διεθνούς Παιδικής Βιβλιοθήκης του Μονάχου. Με αφορμή ττις παραστάσεις του Αγησίλαγου στην Αθήνα ρωτήσαμε τον δημιουργό του για την αφετηρία αυτού του φανταστικού ταξιδιού...
Μετά τη βράβευσή του στο φεστιβάλ Ολυμπίου Μπριός, αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να κατηφορίσει από τα δάση του Βορρά στις κοιλάδες του Νότου. Επίσης αποφάσισε πως οι παραστατικές τέχνες του ταιριάζουν. Το θέατρο έμοιασε μονόδρομος κι έτσι το τόλμησε. Το Κέντρο Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος του Ιδρύματος Μείζονος Πολιτισμού τον υποδέχτηκε. Η συγκυρία μοναδική. Οι συντελεστές επίσης, οπότε... αβάντι μαέστρο! Όχι. Λάθος. Αυτό είναι από την εποχή που τραγουδούσε....
Ποια είναι τελικά τ’ αγαπημένα φαγητά του Αγησίλαγου;
Οι αγκινάρες ογκρατέν, τα λιαστά καρότα, και οι σουσαμόσουπες βελουτέ. Τώρα τελευταία επηρεασμένος από τον Γάλλο Hevre’ This, ξετρελαίνεται για αφρό σέσκουλου με έξτρα βιταμίνες του συμπλέγματος Β σε ατμό μαρμελάδας!
Ποιοι είναι οι βασικοί λόγοι για να δει ένα παιδί την παράσταση του Αγησίλαγου; Αφορά μόνο τα παιδιά;
Ξεκινώ λέγοντας πως προτιμώ στις παραστάσεις μου να βλέπω ολόκληρη την οικογένεια. Είναι ωραίο και χρήσιμο πιστεύω να αισθάνεται το παιδί την παρουσία και τη συμμετοχή του γονιού. Είναι ένας λόγος που κρατάμε και το εισιτήριο χαμηλό εξάλλου. Το παιδί δεν χρειάζεται παραπάνω λόγο για να δει μια παράσταση από το να διασκεδάσει και χωρίς καν να το καταλάβει να ευαισθητοποιηθεί και να αντιληφθεί απλές ή και πιο δύσκολες έννοιες. Συγκεκριμένα για τον Αγησίλαγο, τα παιδιά νομίζω αντιλαμβάνονται πεντακάθαρα τα προβλήματα της μονομανίαςσε σχέση με τη διατροφή και οι μεγαλύτεροι την επικινδυνότητα της μονομανίας στην κοινωνία και στις ανθρώπινες σχέσεις.
Πως σας προέκυψε η ανάγκη αλλά και η έμπνευση συγγραφής παιδικών παραμυθιών;
Έγινα μπαμπάς, άρχισα να θέλω να λέω παραμύθια στην κόρη μου, έπειτα να τα γράφω, να τους βάζω μουσική, να φτιάχνω εικόνεςκαι τέλος να μπαίνω κι εγώ μέσα σε αυτό το μικρό σύμπαν που δημιουργείται κάθε φορά. Έπειτα όπως τα παιδιά, λέω... ‘ θέλωκιάλλο’!
Πως αισθανθήκατε όταν είδατε τον Αγησίλαγο να παίρνει σάρκα και οστά μέσα από την παράσταση; Και πως αισθανθήκατε στην πρώτη επαφή του με το κοινό του;
Με μία λέξη: θαυμάσια! Το να βλέπεις μια κούκλα να ζωντανεύει μπροστά σου και να συμπληρώνει μία-μία τις εικόνες που έχεις μέσα στο μυαλό σου είναι πραγματικά θαυμάσιο. Ειδικά όταν αυτό γίνεται μαζί με τους ηθοποιούς που εμψυχώνουν τις κούκλες, τότε αυτό αποκτά κι ένα ακόμα σπουδαίο για μένα χαρακτηριστικό, τη συνέργεια.Στο κοινό βλέπω μάτια γουρλωμένα από χαρά, τα χαμόγελα των γονιών, ενίοτε ξεκαρδιστικά γέλια, αγάπη και έγνοια για τον Λαγό μας. Τι άλλο να θέλω από αυτήν την επικοινωνία;
Μουσική για θέατρο και κινηματογράφο, μουσική δισκογραφίας, διδασκαλία στο Πανεπιστήμιο, συγγραφή παιδικών βιβλίων, συναυλίες. Πόσο εύκολα μπορείτε να περνάτε από το ένα στο άλλο με τόσο πετυχημένο και φροντισμένο τρόπο; Ξεχωρίζετε κάποιο απ’ όλα;
Ευχαριστώ κατ’ αρχάς για το πετυχημένο και φροντισμένο! Το προσπαθώ.Αυτό που συμβαίνει είναι απλώς ότι το ένα με ξεκουράζει από το άλλο. Και πάλι από την αρχή. Ευτυχώς όλα μαζί κάνουν πολλές φορές κάτι ολόκληρο, ένα σύνολο. Επίσης, έχω δυο-τρεις φίλους που εμπιστεύομαι, που όταν αντιληφθούνότι κάτι απ’ όλα αυτά δεν το κάνω με δημιουργικό τρόπο με μαζεύουν.
Ποιες θα είναι οι επόμενες μουσικές και συγγραφικές σας περιπέτειες;
Το επόμενο είναι ένα CD που ετοιμάσαμε με τον Φώτη Σιώτα. «Λέω να Πετάξω» ο τίτλος και είναι μια ιστορία για τη μέρα και τη νύχτα, τη ζωή και τον θάνατο. Θα κυκλοφορήσει, ευελπιστώ, μέσα στον Νοέμβριο.
«Θέατρον», Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος», Πειραιώς 254, Ταύρος, 212 254 0300. Η παράσταση απευθύνεται σε παιδιά προσχολικής ηλικίας, καθώς και στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Είσοδος: 8€, σχολικές παραστάσεις: 6€. Έναρξη: 11 πμ. Προπώληση: «Θέατρον», www.theatron254.gr, 212 254 0300, www.viva.gr. Aπό 15 Οκτωβρίου. Κάθε Κυριακή.
Ο πρώην γιατρός που αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με το θέατρο, οι πετυχημένες παραστάσεις, οι διακρίσεις και το νέο του έργο στο θέατρο του Νέου Κόσμου
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
