Αισθάνομαι πως θέλω να αναλύσω κάθε πτυχή της παράστασης «Το Πράσινό Μου το Φουστανάκι», έτσι ώστε να μοιραστώ το μοναδικό αυτό ταξίδι στο οποίο με έστειλε η Τζούλη Σούμα από την έναρξη μέχρι τις τελευταίες λέξεις της πάνω στη σκηνή, όμως από την άλλη δεν θέλω να χαλάσω σε κανέναν υποψήφιο θεατή τη χαρά να ανακαλύψει τα πάντα μόνος του με το που βρεθεί στο θέατρο.
Πέρσι αγαπήθηκε όσο λίγα θεατρικά έργα της σεζόν και απέσπασε αποκλειστικά διθυραμβικές κριτικές (ευτυχώς, γιατί αν συνέβαινε κάτι διαφορετικό θα ήμουν αναγκασμένη να πάρω προσωπικά τηλέφωνο όποιον δεν του άρεσε και να ζητήσω εξηγήσεις) και φέτος επιστρέφει στο φιλόξενο θέατρο Beton 7 κάθε Δευτέρα και Τρίτη από τις 16 Οκτωβρίου μέχρι και τις 21 Νοεμβρίου.
Ως μονόλογος, το «Πράσινο Μου το Φουστανάκι» της Λένας Κιτσοπούλου είναι ένα roller coaster συναισθημάτων γεμάτο με ανατροπές, προκλητικό χιούμορ και μία υπόγεια μοναξιά που όταν πια έρχεται στην επιφάνεια σε πιάνει απροετοίμαστο και τελικά σε τσακίζει. Η Τζούλη Σούμα δίνει όλο της τον εαυτό κατά τη διαδικασία της ενσάρκωσης του ρόλου και δεν σε αφήνει να αφαιρεθείς ή να χαλαρώσεις ούτε για μία στιγμή.
Μιλήσαμε για πολλά.
Καταρχάς θα ήθελα να μου πεις πώς ακριβώς συνέβη και διάλεξες να ανεβάσεις τον συγκεκριμένο μονόλογο. Πότε τον διάβασες για πρώτη φορά, τι ένιωσες και πως αποφάσισες να τον «κάνεις δικό σου»;
Η πρώτη φορά που διάβασα το Το Πράσινό Μου Το Φουστανάκι ήταν τον Οκτώβριο του '16 δηλαδή ακριβώς έναν χρόνο πριν. Ενώ εγώ και η σκηνοθέτης Μαρια Αιγινίτου ξεκινήσαμε με σκοπό να ανεβάσουμε κάτι τελείως διαφορετικό, μέσα από διάφορες συγκυρίες και ανατροπές καταλήξαμε σε αυτόν τον μονόλογο, αφού πολύ γρήγορα και άμεσα μας τον εμπιστεύτηκε η Λένα Κιτσοπούλου. Όταν λοιπόν το πρωτοδιάβασα ένιωσα ένα μεγάλο σοκ. Δεν ήξερα από πού πρέπει να ξεκινήσω, από πού να το πιάσω. Ένιωσα ότι ακροβατώ σε ένα τεντωμένο σχοινί χωρίς κάτω να υπάρχει δίχτυ ασφαλείας.
Επειδή σε γνωρίζω σαν άτομο, στην συγκεκριμένη παράσταση ενσαρκώνεις ένα ρόλο που… πιο κόντρα δεν γίνεται! Αντιμετώπισες δυσκολίες όταν έπρεπε να τον φέρεις σε ζωή; Μπόρεσες τελικά να βρεις κοινά σημεία με τον πραγματικό σου χαρακτήρα;
Πολλοί φίλοι και γνωστοί μου αλλά και άτομα που δεν με ξέρουν καλά αναρωτήθηκαν γιατί αποφάσισα να ενσαρκώσω τον συγκεκριμένο ρόλο γιατί όπως λες είναι κάτι κόντρα στην προσωπικότητά μου.Και εγώ η ίδια έτσι πίστευα στην αρχή! Όμως δεν υπάρχει κάτι πιο γοητευτικό για έναν ηθοποιό από το να αναλαμβάνει ένα ρόλο που δεν του θυμίζει τον εαυτό του και να ψάχνει κοινά στοιχεία ανάμεσα στις δύο προσωπικότητες. Δουλεύοντάς το ανακάλυψα πως η ψυχολογία της ηρωίδας μοιάζει πάρα πολύ με την δική μου ψυχολογία, αλλά και του καθένα μας. Όπως έλεγα στις πρόβες, είναι σαν να φοράμε όλοι ένα παλτό που το εξωτερικό είναι διαφορετικό αλλά η φόδρα είναι η ίδια.
Το «από μέσα» όπως λέει και η ηρωίδα, δεν αλλάζει. Άλλα κοινά στοιχεία που βρήκα είναι η ψυχική δύναμη με την οποία προσπαθεί να αντεπεξέλθει στις δύσκολες στιγμές και η απελπισία που νιώθει πολλές φορές όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά. Όμως από τον πάτο που πιάνει πάλι προσπαθεί να ανέβει.
Όταν υποδύεσαι τον ίδιο (εξαιρετικά απαιτητικό) χαρακτήρα έναν ολόκληρο χειμώνα δεν είναι δύσκολο να τον αφήνεις πίσω στον χώρο του θεάτρου και να συνεχίζεις τη ζωή σου ως Τζούλη; Υπήρξαν μέρες που ένιωσες πως σε είχε κυριεύσει η ζωή κάποιου άλλου;
Κατά την διάρκεια των προβών κυρίως, νομίζω δεν υπάρχει ηθοποιός που να μην ταυτίζεται εξολοκλήρου με τον ρόλο. Εγώ περπατούσα στον δρόμο, έπαιρνα το μετρό, έβγαινα με φίλους και μέσα μου ήμουν η ηρωίδα όχι η Τζούλη. Όταν αρχίζουν οι παραστάσεις, αυτό σταδιακά μειώνεται. Αυτό το ότι ένας ρόλος σε κυριεύει ισχύει αλλά νομίζω όχι έτσι όπως το αντιλαμβάνονται οι θεατές. Σημαίνει πως τον έχεις «ντυθεί» ουσιαστικά σαν ένα πολύ ωραίο ρούχο που σου πηγαίνει και καμαρώνεις όσο το φοράς. Δεν είναι δηλαδή κάτι το αρνητικό που σε ταλαιπωρεί.
Πες μου το αγαπημένο σου ευτράπελο από μία από τις προηγούμενες παραστάσεις σου.
Να σου πω την αλήθεια δεν υπήρξε! Η παράσταση είναι πολύ άμεση σε σχέση με το κοινό, με ορισμένα στοιχεία standup comedy και μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει κάτι ευτράπελο. Θα ήθελα να συμβεί κάτι τέτοιο γιατί θα έπρεπε να αντιμετωπίσω ως ηρωίδα εκείνη την στιγμή. Ίσως τώρα που θα το ανεβάσουμε ξανά στο θέατρο Beton 7 να γίνει κάτι απρόοπτο, αλλά ευχάριστο όχι δυσάρεστο και ελπίζω να έχω την ετοιμότητα να το εντάξω στην παράσταση με ευστροφία.
Τι πιστεύεις ότι θα αλλάξει τώρα που το Φουστανάκι μετακομίζει στο θέατρο Beton 7;
Η industrial αισθητική του Beton 7 θα μπορούσε να ταιριάζει στα off Broadway θέατρα της Νέας Υόρκης και είχε μεγάλο ενδιαφέρον να διαμορφώσουμε την παράσταση σε έναν καινούριο χώρο σαν αυτόν. Παρόλο που η ουσία του μονολόγου είναι η ίδια, εγώ ελπίζω να προσεγγίσω τον ρόλο με μεγαλύτερη υποκριτική ωριμότητα. Η διάθεσή μου είναι μεγάλη και αχόρταγη. Επιθυμώ να προσθέσω κι άλλα ενδιαφέροντα πράγματα στην ερμηνεία.
Ποια είναι μία άποψη της ηρωίδας που υποδύεσαι με την οποία συμφωνείς απόλυτα και μία με την οποία διαφωνείς κάθετα;
Η άποψη με την οποία συμφωνώ πάρα πολύ είναι ένα απόσπασμα από τον δεκαπεντασύλλαβο που λέει
Ταυτίζομαι με την απελπιστική πίεση που βιώνει ένας σύγχρονος άνθρωπός να επιδεικνύει τα συναισθήματά του, κυρίως μέσω των social media. "Χαμογέλα και ας μην το θέλεις" δηλαδή. Δύσκολα θα βρω κάτι που δεν συμφωνώ αλλά υπάρχουν στιγμές που απογοητεύεται και σκέφτεται να κάνει κακό στον εαυτό της που για εμένα είναι λάθος.
Όταν παρακολούθησα την παράσταση, αυτό που με συγκίνησε περισσότερο ήταν η ανάγκη της ηρωίδας να μην πνιγεί στην μοναξιά της, μία μοναξιά πολύ βαθιά που δεν φεύγει με ένα μεθύσι ή ένα βράδυ μακριά από το σπίτι. Πιστεύεις πως όλοι μας είμαστε τελικά μοναχικά όντα; Είναι εφικτό να νικηθεί η μοναξιά μας;
Ναι πιστεύω ότι είμαστε μοναχικά όντα. L’enfer, c’est les autres όπως έχει πει και ο Sartre δηλαδή η κόλαση είναι οι άλλοι. Η ηρωίδα όντως βιώνει μία βαθύτατη μοναξιά την οποία προσπαθεί να ξορκίσει και θεωρώ πως όλοι μας περνάμε από αντίστοιχες φάσεις και γνωρίζουμε άλλους που ζουν τις δικές τους μοναξιές. Είναι αναπόφευκτο κομμάτι του ανθρώπου.
Τι μουσική πρέπει να ακούσω μία μέρα πριν έρθω να δω την παράσταση;
Εγώ πριν την παράσταση ακούω jazz κάνοντας το ζέσταμά μου. Πιστεύω πως ταιριάζει γάντι γιατί η jazz είναι μία μουσική που μπορεί να γίνει απίστευτα μελαγχολική αλλά και τρομερά ανεβαστική. Επομένως διάλεξε το κομμάτι σου, βάλτο δυνατά στα ακουστικά και έχεις βρει το τέλειο soundtrack για την παράσταση.
Ποια η συμβουλή σου για τους νεαρούς ηθοποιούς του σήμερα που προσπαθούν να ζήσουν το όνειρό τους στην Ελλάδα του 2017;
Επειδή έχει τύχει να κάνω αρκετά μαθήματα σε νέους ηθοποιούς για να περάσουν στις δραματικές σχολές τους, αυτό που λέω πάντα είναι πως για να ασχοληθείς με την οποιαδήποτε τέχνη πρέπει να είσαι διατεθειμένος να αφοσιωθείς απόλυτα σε αυτήν. Αφοσίωση και πίστη είναι τα δύο βασικά συστατικά. Πρέπει επίσης να μην μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό, να μην μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου να κάνει κάτι άλλο. Η τέχνη είναι εξαιρετικά απαιτητική και χρειάζεται πολλές θυσίες.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Μαρια Αιγινίτου
Σκηνικά: Γιάννης Θεοδωράκης
Κοστούμια: Νίκος Καρδώνης
Κίνηση: Φαίδρα Σούτου
Μουσική: Σπύρος Παρασκευάκος
Φωτισμοί: Δημήτρης Μπαλτάς
Φωτογραφίες: Αντώνης Λέκκος
Μακιγιάζ: Βαγγέλης Θώδος
Σχεδιασμός αφίσας – flyer: Ανδρέας Πούρνος
Από Δευτέρα 16 Οκτωβρίου μέχρι και Τρίτη 21 Νοεμβρίου 2017
Ο πρώην γιατρός που αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με το θέατρο, οι πετυχημένες παραστάσεις, οι διακρίσεις και το νέο του έργο στο θέατρο του Νέου Κόσμου
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
4°
