Με τον Τάσο Ιορδανίδη στον ομώνυμο ρόλο και το σκηνοθέτη Λεβάν Τσουλάτζε να καθοδηγεί ένα πολυπρόσωπο θίασο, το σεξπιρικό έργο είναι έτοιμο να γίνει μία από τις επιτυχίες της χρονιάς
Ο Λεβάν Τσουλάτζε είναι πάνω στη σκηνή. Λέει στον Άμλετ πώς να δώσει το τσιγάρο στη μάνα του για να κάνει κι αυτή μία τζούρα. Ο Τάσος Ιορδανίδης (Άμλετ) το κάνει σωστά. Όταν ολοκληρωθεί η σκηνή επιστρέφει στη θέση του στην πρώτη σειρά της πλατείας. Είναι σκεπτικός, φορτισμένος και ταυτόχρονα γαλήνιος. Ένα επαναλαμβανόμενα προτρεπτικό «το πάμε λίγο;» δίνει το σήμα για να περαστούν μεμονωμένες σκηνές, ενώ το ρετρό σαλόνι εποχής του σκηνικού προμηνύει με την πρώτη ματιά ότι θα δούμε μία σύγχρονη θεατρική απόδοση του κλασικού σεξπιρικού έργου. Όλα αυτά στο θέατρο Άνεσις, εννιά ημέρες πριν την επίσημη πρεμιέρα.
Η Οφηλία (Ιωάννα Παππά) δοκιμάζει ένα λευκό κοστούμι που παραπέμπει σε ζουρλομανδύα και η βασίλισσα Γερτρούδη (Πέμυ Ζούνη) την περιμένει για τη σκηνή τους πίσω από ένα εντυπωσιακό σκηνογραφικό τέχνασμα που θυμίζει χαλάσματα ή σπασμένο τοίχο. Γέλια αποφορτίζουν το πάθος του θιάσου, ενώ στους διαλόγους παρεμβάλλονται αρκετά σύγχρονα μουσικά κομμάτια σε συνδυασμό με κλασικά.
«Είναι ένας σύγχρονος Άμλετ», λέει ο Τάσος Ιορδανίδης, «αρκεί βέβαια να αναλογιστούμε ότι ο Σέξπιρ δεν έγραφε για την εποχή του και ήταν ένας συγγραφέας ο οποίος δεν είχε ηθογραφική διάθεση. Ήταν άλλος ο στόχος της γραφής του. Η σκηνοθεσία του Λεβάν εστιάζει σε όλα τα θέματα τα οποία ενδεχομένως περικλείει ένα σεξπιρικό κείμενο αλλά με την κατάλληλη αναλογία. Δεν κάνουμε ένα πολιτικό μανιφέστο μέσω του Σέξπιρ, ούτε ένα κοινωνικό μανιφέστο. Βλέπουμε τους ήρωες και τη διαδρομή τους».
«Νομίζω ότι ακολουθούμε το κείμενο και τα νοήματα του έργου με μεγάλη ειλικρίνεια. Για μένα πρόκειται για οικογενειακή τραγωδία και με αυτή την έννοια η παράσταση θυμίζει περισσότερο Στρίντμπεργκ, αλλά με κείμενο του Σέξπιρ» λέει ο βραβευμένος γεωργιανός σκηνοθέτης Λεβάν Τσουλάτζε.
Ο Άμλετ πάντως βρίσκεται σε καλά χέρια, αφού ο Λεβάν Τσουλάτζε έχει βραβευτεί σε φεστιβάλ του Λονδίνου για το ανέβασμα του «Όπως αγαπάτε/ As you like it», για το οποίο ο «Guardian» του έδωσε το 2012 πέντε αστεράκια και μία πολύ καλή κριτική. Ο ίδιος ανέφερε ότι στο παρελθόν είχε ασχοληθεί κυρίως με κωμωδίες του Σέξπιρ, ενώ αυτή είναι η πρώτη φορά που έρχεται σε επαφή με τραγωδία. «Ο Άμλετ είναι ο ήρωάς μου επειδή είναι παλαιών αρχών. Ο στόχος του δεν είναι να νικήσει και να στεφθεί πρίγκιπας, αλλά θέτει ερωτήματα στον εαυτό του, γι’ αυτό συνθλίβει τα πάντα και καταλήγει να θυσιαστεί ο ίδιος. Δεν μοιάζει, λοιπόν, με τους σύγχρονους ήρωες που επιζητούν τη νίκη. Γι’ αυτό τον αισθάνομαι κοντά μου, έτσι είμαι κι εγώ».
Λίγο αργότερα ο σκηνοθέτης εκμυστηρεύεται τον έρωτά του για τους έλληνες ηθοποιούς. «Είναι ένα μεγάλο ειδύλλιο» λέει, «τους βρίσκω πολύ αυθόρμητους, με δυνατό ένστικτο, που καταλαβαίνουν ό,τι θέλω να πω παρά τα αγγλικά μου, ακριβώς επειδή είναι πολύ ευφυείς και αντιλαμβάνονται με το συναίσθημα».
Τα αισθήματα φαίνεται να είναι αμοιβαία αφού η Πέμυ Ζούνη κάνει λόγο για «συνεργασία-δώρο», η Ιωάννα Παππά μιλά για τη βαθιά ευγένεια του Λεβάν Τσουλάτζε και επισημαίνει ότι «στην παράσταση μπορούμε να αναγνώσουμε και την προσωπικότητά του γιατί είναι μια πολύ δική του, προσωπική προσέγγιση, με την οποία είμαστε όλοι σύμφωνοι. Έχουμε προσπαθήσει, στο βαθμό που μπορούμε, να αποδώσουμε τη συγκεκριμένη ανάγνωση».
Ο Τάσος Ιορδανίδης, που συνεργάζεται φέτος για τρίτη φορά με το σκηνοθέτη, επιβεβαιώνει την επιτυχή συνεργασία αναφέροντας ότι, παρά τις δυσκολίες («είναι μάλλον και το πιο δύσκολο ανέβασμα που έχουμε κάνει μέχρι σήμερα»), «η εμπειρία είναι πάρα πολύ όμορφη γιατί για να κάνεις τέτοια έργα πρέπει οπωσδήποτε να έχεις ένα εχέγγυο σκηνοθετικό. Αυτό εμένα μου το παρέχει ο Λεβάν και χαίρομαι πολύ που έχω αφεθεί στα χέρια του για να φτάσω σε ένα προορισμό».
«Είναι ένα από τα πιο πολυδιάστατα έργα στο σύνολό του και ένας από τους πιο πολυδιάστατους χαρακτήρες του παγκόσμιου ρεπερτορίου. Το πιο επικίνδυνο λοιπόν είναι να αφεθείς στις υποκριτικές σου ευκολίες. Προσπαθούμε να δουλέψουμε όλοι μας, και εγώ, εφαπτόμενοι στις υποκριτικές μας δυσκολίες» συμπληρώνει.
Η Πέμυ Ζούνη μιλά για τη Γερτρούδη, «ένα ρόλο με πολλά ερωτηματικά και κενά, που είναι γραμμένος ανοιχτά ώστε να μπορεί να μετακινηθεί πολύ. Ξεκινάει ως μια γυναίκα ερωτευμένη που θέλει να ζήσει καλά, ώσπου αναγκάζεται στη διαδρομή της να διαλέξει πλευρά και καταλήγει κομμάτια. Είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα διαδρομή, σε ένα διαχρονικό έργο που αφορά τους πάντες».
Μιλώντας για την Οφηλία, η Ιωάννα Παππά εξηγεί πως προσέγγισε το ρόλο με βάση τα συναισθήματα που βιώνει μια ηρωίδα που πληγώνεται παρακολουθώντας την κατάρρευση του Άμλετ. «Η Οφηλία στη δική μας ανάγνωση είναι μία κοπέλα, η οποία έχει την παιδεία μιας νέας γενιάς και αυτό που ορίζει τη συμπεριφορά της είναι η βαθιά κατανόηση που έχει για τα πράγματα και τη ζωή. Οπότε, οποιαδήποτε αδυναμία των ανθρώπων εκείνη την αποδέχεται με αγάπη, τρυφερότητα και κατανόηση. Με ενσυναίσθηση. Γι’ αυτό δεν αντέχει να βλέπει να καταρρέει ένα μυαλό ελπιδοφόρο και νιώθει μία δυστυχία και απελπισία, όχι για την ίδια αλλά για τον Άμλετ».
«Υπάρχει απόλυτη ελευθερία από τον Λεβάν, γιατί όταν ο σκηνοθέτης είναι σαφής, μπορείς, χωρίς να το καταλαβαίνεις, να νιώσεις ότι είσαι απόλυτα ελεύθερος. Αυτό οφείλεται στην προσέγγιση του ίδιου σε συνδυασμό με ένα καταπληκτικό έργο που δίνει την ευκαιρία για κοινωνικές αναγνώσεις. Μέσα από το χαρακτήρα του Άμλετ προσεγγίζονται ζητήματα που αφορούν την ύπαρξη του ανθρώπου. Οι στιγμές που τίθενται, τα διλήμματα και οι μεγάλες ερωτήσεις είναι οριακές» θα συμπληρώσει.
Για τον Άρη Λεμπεσόπουλο (Κλαύδιος) «το ανέβασμα αυτό δίνει τη ματιά του Λεβάν Τσουλάτζε, που καταφέρνει να δώσει στο τραγικό έργο την αναγκαία ελαφρότητα, το χιούμορ και το φως». Ο Θοδωρής Κατσαφάδος που υποδύεται τον Πολώνιο, «το αυτί και τα μάτια του βασιλιά και της βασίλισσας, τον άνθρωπο που στήνει παγίδες και βρίσκει τον θάνατο από μία παγίδα που έστησε ο ίδιος», αναφέρει ότι «θα δούμε ένα έργο που αποδίδεται εικαστικά με μία τολμηρή ματιά, αλλά η ουσία του βγαίνει με έναν πολύ σαφή τρόπο αφού δεν διακυβεύονται διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά ιδέες».
Όλα δείχνουν ότι θα είναι έτοιμοι για την παράσταση, που ήδη σκίζει στην προπώληση.
Φωτογραφία: Θανάσης Καρατζάς
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στο Guide της Athens Voice
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
12°
