Η Γαλήνη Χατζηπασχάλη στη σκηνή είναι μια τρικυμία. Kάθε φορά που τη βλέπω νομίζω πως μπαίνω μαζί της σε ένα κουρσάκι στα συγκρουόμενα του Λούνα Πάρκ. Και μου αρέσει αυτό. Από κοντά είναι όμως κάτι τελείως διαφορετικό. Μια γυναίκα ήσυχη, που πατάει γερά τα πόδια στη γη, και που θεωρεί ότι το θέατρο δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια πολύ ωραία δουλειά. Ένας φυσιολογικός άνθρωπος δηλαδή, κι ας παίζει στην παράσταση «Με δύναμη από την Κηφισιά» μια νευρωτική γυναίκα.
«Ο ρόλος μου είναι συμπληρωματικός δύο άλλων γυναικείων ρόλων (σ.σ. ερμηνεύουν η Λυδία Φωτοπούλου και η Έμιλυ Κολιανδρή). Το συναίσθημα και καθόλου η λογική είναι αυτό που μας καθοδηγεί τις τρεις φίλες – η τέταρτη γυναίκα (σ.σ. την ερμηνεύει η Ευδοξία Ανδρουλιδάκη) είναι περισσότερο κριτική απέναντί μας, αν και αλλάζει η στάση της προς το τέλος. Όλες ζούμε μέσα στα στερεότυπα – φοράμε πολύ τακούνι στην παράσταση (και… στα μυαλά). Προσδιοριζόμαστε από τους άνδρες ή την έλλειψή τους –οι άνδρες εδώ μου θυμίζουν τους «Βάρβαρους» στο ποίημα του Καβάφη– και τη “σωτηρία” μας την έχουμε εναποθέσει σ’ ένα ταξίδι στην Ταϊλάνδη που, ίσως, πραγματοποιήσουμε. Είμαστε τελματωμένες, ανήμπορες να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα, γεμάτες νευρώσεις και υστερίες – μια θεατρική σύμβαση της κωμωδίας. Δεν μοιάζω σε κάποια από αυτές τις ηρωίδες, όχι όμως ότι δεν έχω περάσει στη ζωή μου, σε κάποιο βαθμό, παρόμοιες καταστάσεις. Έχω βαπτίσει κι εγώ σαχλαμάρες ως βασικά προβλήματα της ζωής μου, αλλά ευτυχώς για λίγο.
» Είναι παγίδα που είναι τόσο καλογραμμένο το έργο. Νομίζεις ότι έχεις να ερμηνεύσεις έναν πολύ εύκολο ρόλο, αλλά δεν ισχύει. Η λέξη υστερία εδώ δεν είναι το κλειδί, αλλά η λέξη αθωότητα, και αυτή πρέπει να την υποστηρίξεις. Χρειάζεται δε να είσαι σε συνεχή εγρήγορση καθώς πολλές φορές η μία γυναίκα μιλάει πάνω στην άλλη. Στην ουσία είμαστε οι εκφάνσεις των σκέψεων μιας μικροαστής γυναίκας και όχι καρικατούρες.
» Την απόγνωση αυτών των ηρωίδων μπορείς να την αναγνωρίσεις εξίσου και στους άνδρες. Γι’ αυτό δεν το θεωρώ ως ένα αντιφεμινιστικό έργο. Σε αυτό πειμένει και ο Δημήτρης (σ.σ. Καραντζάς, ο σκηνοθέτης). Πρόκειται για μια θλιβερή (υπαρξιακή) κωμωδία που καταγράφει την αδυναμία μας να βγούμε από καταστάσεις που έχουμε χαρακτηρίσει δύσκολες, ακόμη και όταν καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι.
«Τελείωσα το 2000 το ΚΘΒΕ. Είμαι από την Αλεξανδρούπολη και από πολύ μικρή είπα θα γίνω ηθοποιός, χωρίς να είχα εικόνα από το θέατρο. Αγαπημένοι μου ηθοποιοί ήταν η Βουγιουκλάκη, η Βλαχοπούλου, όσους έβλεπα στην τηλεόραση. Κάποιοι με φώναζαν και Τρικυμία, αλλά νομίζω πως το Γαλήνη μου ταιριάζει. Δεν είναι κάποιας γιαγιάς και νομίζω μου δόθηκε από το βιβλίο του Βενέζη.
» Τελειώνοντας έκανα το… αγροτικό μου στη Θεσσαλονίκη είτε παίζοντας στο ΚΘΒΕ είτε σε ομάδες, μέχρι που το 2004 ήρθα Αθήνα. Ξεκίνησα από την αρχή. Βιογραφικά, χτύπησα πόρτες… Η πρώτη που με σκηνοθετεί εδώ είναι η Μάρθα Φριντζήλα στο Πορεία. Σιγά σιγά βρήκα το δρόμο μου. Ήρθαν ρόλοι στο Εθνικό Θέατρο, η συνεργασία μου με τον Νίκο Καραθάνο...
» Οι παρέες στο θέατρο είναι αποτέλεσμα χημείας προσωπικοτήτων, αλλά είναι και ένα βόλεμα. Μαθαίνει ο ένας τον άλλο, ταιριάζεις και τα πράγματα προχωρούν πιο εύκολα. Η δυσκολία είναι ότι δεν μπορείς να μηδενίσεις σε μια ομάδα. Από την άλλη το καλό είναι πως στην “ομάδα” του Νίκου πάντοτε εισχωρούσε και κάποιος ή κάποιοι για να κουνήσουν το σύστημα. Λατρεύω τη φαντασία του αν και είμαι ένας πολύ γήινος άνθρωπος.
» Δεν έχω μπει ποτέ στη διαδικασία να ανακαλύψω αν δεν μου αρέσει κάτι στην υποκριτική μου. Αυτό δεν σημαίνει ότι με θεωρώ πολύ καλή ηθοποιό, όμως με ευχαριστεί αυτό που είμαι και δεν αυτομαστιγώνομαι. Ο λόγος είναι ότι δεν θέλω να ταλαιπωριέμαι, όπως και σιχαίνομαι να είμαι σκληρή με τους άλλους ή με τον εαυτό μου. Θέλω τα πράγματα να είναι από απλά ως απλοϊκά. Δεν μου αρέσει η υπερ-ανάλυση. Ίσως γι’ αυτό, και δεν ξέρω αν είναι από τεμπελιά, προτιμώ τους ανθρώπους ανοιχτά βιβλία.
» Λατρεύω να παίζω στο θέατρο, αλλά ποτέ δεν θα πω το “θέατρο είναι η ζωή μου”. Δεν έχω κανένα απωθημένο με τη διασημότητα. Εξάλλου αν σε ξέρουν και σε έχουν δει πολύ στην τηλεόραση δεν μπορείς και τόσο εύκολα να τους ξεγελάσεις! Είναι ωραίο να σκέφτομαι ότι μπορώ να ζήσω χωρίς να παίζω, ακόμα κι αν ξέρω πως αυτό είναι ένα ψέμα. Η αλήθεια επίσης είναι πως μου αρέσει περισσότερο να είμαι στη σκηνή παρά να βλέπω θέατρο. Γενικά είμαι ένας θετικός θεατής. Θα ήθελα μάλιστα να μπορώ να βλέπω τις παραστάσεις με τον τρόπο που τις έβλεπε ο Μηνάς Χατζησάββας. “Απλά μια παράσταση είναι. Ας τη δούμε”. Τόσο απλά.
»Θα ήθελα να παίζω σε παραστάσεις που θα μπορούσε να τις δει και η γιαγιά μου. Με το ελληνικό κοινό δε δεν έχω κανένα πρόβλημα. Το αγαπάω. Θυμάμαι και φορά που έπαιζα σε ένα θερινό θέατρο κάποιος στην πρώτη σειρά έπαιζε κομπολόι. Δεν με ενόχλησε καθόλου. Λατρεύω, ας πούμε, τις ανοιχτές πρόβες, όπου κόσμος πηγαινοέρχεται. Όλα αυτά με απελευθερώνουν ως ηθοποιό γιατί με διευκολύνουν ώστε να μην αντιμετωπίζω αυτό που κάνω με δέος και τρόμο, ως κάτι ιερό.
» Ο σύζυγός μου είναι καθηγητής ισπανικών κι έχουμε ένα αγόρι κι ένα κορίτσι. Πολλά χρόνια τώρα είναι διερμηνέας στην ΑΕΚ. Εγώ είμαι ΠΑΟΚ, αλλά είναι σωστό να το γράψεις αυτό; (γέλια) Τι να κάνω; Η κόρη μας τραγουδούσε πριν από ημέρες τον ύμνο του Ολυμπιακού, εντάξει παιδί είναι, τι να πω; Πάντως χαίρομαι που ο άνθρωπός μου καταλαβαίνει τα θέματα του θεάτρου κι εγώ τα δικά του προβλήματα. Εξάλλου το ποδόσφαιρο μοιάζει με το θέατρο. Είναι μια ομαδική υπόθεση και στα δύο επαγγέλματα ο ένας παίζει μπάλα με τον άλλο».
Ιnfo: Από 5/10, Θέατρο του Νέου Κόσμου, Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Νέος Κόσμος, 2109212900. «Με δύναμη από την Κηφισιά» των Δημήτρη Κεχαϊδη και Ελένης Χουβιαρά. Σκην.: Δημήτρης Καρατζάς. Πρωταγωνιστούν: Λυδία Φωτοπούλου, Έμιλυ Κολιανδρή, Γαλήνη Χατζηπασχάλη, Ευδοξία Ανδρουλιδάκη.
Ο πρώην γιατρός που αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με το θέατρο, οι πετυχημένες παραστάσεις, οι διακρίσεις και το νέο του έργο στο θέατρο του Νέου Κόσμου
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
6°
