Θεατρο - Οπερα

«Το Κουλούρι»

Η νέα αποκλειστική θεατρική παραγωγή της Athens Voice

Λένα Χουρμούζη
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

 Πλησίασε διστακτικά, κρατώντας ένα ντοσιέ. Υπέθεσα ότι είναι βιογραφικό. «Μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Για θέατρο. Σου έφερα κείμενά μου». Ανοίγω το ντοσιέ και διαβάζω: «Μικρά Θεατρικά Αστικού Τύπου». Δηλαδή; «Είναι θεατρικές στιγμές της Αθήνας. Στιγμές γι’ ανθρώπους που κινούνται με το μετρό, που περιμένουν λεωφορείο, που κάθονται σε παγκάκια ή που απλά βιάζονται να φτάσουν στη δουλειά». Διάβασα μία μία τις ιστορίες και ήταν σα να τις ακούω: ο ήχος του μετρό, οι διάλογοι στο πάρκο, οι κουβέντες στη στάση του λεωφορείου.«Τι θα έλεγες αν κάναμε μια θεατρική παραγωγή, τύπου ραδιοφώνου, στο ίντερνετ ;». Κι έτσι χωρίς πολλή σκέψη ανεβάσαμε τα «Αστικά Μονόπρακτα» της Athens Voice – το πρώτο δημόσιο θεατρικό ντεμπούτο της Δώρας Τσόγια.

Η Δώρα Τσόγια γεννήθηκε, μεγάλωσε και σπούδασε στη Θεσσαλονίκη. Συνέχισε σπουδές Ψυχολογίας στην Αγγλία. Τώρα ζει και εργάζεται στην Αθήνα, ως Κλινική Ψυχολόγος. Από το 2007 παρακολουθεί μαθήματα θεατρικής συγγραφής με τον Ανδρέα Φλουράκη. Άλλα της έργα: Οι Θάλασσες (2007), Πλατεία Ελευθερίας (2011, 3ο Βραβείο, Όμιλος Unesco), Κανονικοί Γονείς (2012), Όσο Χρειάζεται (2013).

ΤΟ ΚΟΥΛΟΥΡΙ (της Δώρας Τσόγια)

Ακούγονται οι ηθοποιοί: Γιώργος Γλάστρας + Χριστίνα Χριστοφή

Σκηνοθετική επιμέλεια: Ανδρέας Φλουράκης

Φωτογραφίες: Ελένη Παπαϊωάννου

Στάση λεωφορείου. Άνδρας και κοπέλα περιμένουν. Η τσάντα της κοπέλας πέφτει και αδειάζει στο πεζοδρόμιο.

Άνδρας: Να σας βοηθήσω.

Ο Άνδρας βρίσκει ένα κουλούρι ανάμεσα στα πράγματα που πέσανε, και τρώει ένα κομμάτι.

Κοπέλα: Αυτό ήταν το κουλούρι μου.

Άντρας: Ναι.

Κοπέλα: Φάγατε το κουλούρι μου.

Άντρας: Το ξέρω. Πεινούσα.

Κοπέλα: Και δε θα πείτε ούτε συγγνώμη;

Άντρας: Γιατί να πω συγγνώμη; Πεινούσα.

Κοπέλα: Ναι, αλλά ήταν δικό μου.

Άντρας: Εσείς όμως δεν πεινούσατε.

Κοπέλα: Πώς το ξέρετε;

Άντρας: Αν πεινούσατε θα το είχατε φάει.

Κοπέλα: Το κρατούσα γι’ αργότερα, μήπως πεινάσω.

Άντρας: (Γελάει) Καλό κι αυτό. «Μήπως πεινάσω».

Κοπέλα: Ποιο είναι το αστείο;

Άντρας: Το βρίσκετε σωστό;

Κοπέλα: Ποιο;

Άντρας: Εγώ να πεινάω τώρα και να μην έχω κουλούρι. Κι εσείς να το κρατάτε, μήπως και πεινάσετε “αργότερα”.

Κοπέλα: Εγώ προνόησα όμως.

Άντρας: Ενώ εγώ δεν προνόησα.

Κοπέλα: Εγώ θέλω να νιώθω ασφάλεια. Ότι αν πεινάσω έχω το κουλούρι μαζί μου.

Άντρας: Ενώ ας πούμε εμένα δε με νοιάζει.

Κοπέλα: Πιθανόν.

Άντρας: Κι αν με νοιάζει, αλλά εγώ δεν έχω κουλούρι;

Κοπέλα: Τι να σας πω. Έτσι είναι η ζωή.

Άντρας: Α, μάλιστα. Εύκολα το δέχεστε.

Κοπέλα: Και τι άλλο να κάνω;

Άντρας: Είστε απ’ αυτούς που γεμίζουν τα ντουλάπια τους τρόφιμα, μήπως κι έχουμε έλλειψη κάποτε; Ρύζια, λάδι, αλεύρι;

Κοπέλα: Πιθανόν.

Άντρας: Σοκολάτες, αμύγδαλα, κι αποξηραμένα σύκα;

Κοπέλα: Και τέτοια.

Άντρας: Κι αυτοί που πεινάνε τώρα;

Κοπέλα: Και τι να κάνω;

Άντρας: Να μου δίνατε το κουλούρι σας.

Κοπέλα: Δε μου το ζητήσατε. Απλώς το πήρατε.

Άντρας: Αν σας το ζητούσα θα μου το δίνατε;

Κοπέλα: Πιθανόν.

Άντρας: Όταν σας ζητάει ψιλά κάποιος στο δρόμο, του δίνετε;

Κοπέλα: Δεν είναι το ίδιο.

Άντρας: Ολόιδιο είναι.

Κοπέλα: Και πόσα ψιλά να δώσω; Συνέχεια ζητάνε.

Άντρας: Πόσα πράγματα έχετε στο ντουλάπι σας; Γι’ “αργότερα”;

Κοπέλα: Και τι θέλετε; Να ’ρθείτε να τα πάρετε;

Άντρας: Θα μου τα δίνατε;

Κοπέλα: Αν τα ζητούσατε, πιθανόν.

Άντρας: Τα ζητάω.

Κοπέλα: Κι αν δεν σας τα έδινα, θα τα κλέβατε;

Άντρας: Δεν έχω φτάσει ακόμα σ’ αυτό το σημείο.

Κοπέλα: Άρα δεν πεινάτε και τόσο.

Άντρας: Το θέμα είναι αν εσείς θα μου τα δίνατε.

Κοπέλα: Γιατί να σας τα δώσω;

Άντρας: Γιατί πεινάω. Τώρα, όχι αργότερα.

Παύση

Κοπέλα: Καραϊσκάκη 13, Χαλάνδρι. Πρώτος όροφος. Η κουζίνα είναι στα δεξιά. Πάρε ότι βρεις στο ντουλάπι, αλλά μέχρι τις πέντε να έχεις φύγει.

Του δίνει τα κλειδιά της.

Κοπέλα: Να αφήσεις τα κλειδιά κάτω απ’ το χαλάκι.