Η Μάρω Παπαδοπούλου, που έκανε αίσθηση δύο χρόνια πριν ως Ζυστίν στον μονόλογο Ντε Σαντ στροβιλίζεται σε μια απολαυστική εναλλαγή ρόλων στον Πλούτο του Αριστοφάνη. Η ηθοποιός παίζει, τραγουδά και χορεύει, στο ρυθμό της σκηνοθεσίας του Τσέζαρις Γκραουζίνις, της μουσικής του Δημήτρη Θεοχάρη και του Αριστοφανικού κειμένου.
Τι σχέση έχεις με τον Αριστοφάνη, τον αγαπάς, τον βαριέσαι, σε φοβίζει;
Δεν είχα πολλή σχέση με τον Αριστοφάνη προ Πλούτου, εκτός από το ότι είχα παρακολουθήσει πριν χρόνια την αναβίωση της παράστασης των Ορνίθων του Κουν. Συγκινητική.
Νομίζεις πως το ελληνικό κοινό έχει συνδέσει τα έργα του με το καλοκαίρι, τις περιοδείες, ακόμη και την Επίδαυρο; (Ίσως και να νομίζει ότι δεν προορίζονται να ανέβουν σε κλειστούς χώρους;)
Ναι, νομίζω ότι κάπως έτσι είναι. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και με μια συγκεκριμένη αισθητική. Με την ύπαρξη οπωσδήποτε κάποιων ηχηρών ονομάτων στη διανομή και με τις βωμολοχίες.
Πως αισθάνεσαι όταν βγαίνεις στη σκηνή και παίζεις τη Φτώχεια, σήμερα;
Αισθάνομαι μια μικρή «ικανοποίηση». Η Πενία ξέρει τι θα συμβεί με τον Πλούτο. Είναι κάπως υπεράνω. Η ατάκα στο τέλος «...εσείς θα με φωνάξετε ξανά» για μένα συνδέεται πολύ με αυτό που ζούμε σήμερα.
Τι σχέση έχεις με τη φτώχεια, έχετε «γνωριστεί»;
Με τη φτώχεια όπως την εννοεί το έργο, δηλαδή να δουλεύεις, να ξοδεύεις όσα αντέχεις και να μην περισσεύει τίποτα, ναι, τα τελευταία χρόνια κάπως έτσι ζούμε. Συνηθίζεις να μην αποζητάς παραπάνω από όσο σε παίρνει, δεν είναι κακό αυτό. Βέβαια την ένδεια να μην έχεις για τα στοιχειώδη: φαγητό, υγεία, ένα σπίτι ζεστό, που βιώνουν πολλοί άνθρωποι σήμερα, όχι δεν την έχω ζήσει.
Και με τον πλούτο; Ποιον άνθρωπο θεωρείς αληθινά πλούσιο;
Πλούτο με την έννοια του πακτωλού χρημάτων και της πολυτελούς διαβίωσης δεν έχω βιώσει προσωπικά. Σαφώς πιστεύω ότι ο Πλούτος έγκειται στις δυνάμεις, στην αισιοδοξία, στην καλλιέργεια, στην ανθρωπιά που έχουμε μέσα μας.
Στη δικαιοσύνη πιστεύεις; Όταν οι νόμοι δεν επαρκούν μπορείς να ελπίζεις στη …θεία δίκη;
Δυστυχώς σήμερα είναι δύσκολο να εμπιστευτείς τους θεσμούς και την πολιτική. Στη θεια δίκη δεν ξέρω αν πιστεύω, αν και συχνά άκουγα στο σπίτι μου το «εδώ πληρώνονται όλα» και πιάνω και τον εαυτό μου να το επαναλαμβάνει κάποιες φορές. Θέλω πάντως να μπορώ να πιστεύω ακόμα στον άνθρωπο και στη δυνατότητά του να αλλάζει προς το καλύτερο, τον εαυτό του και την κοινωνία.
Η οπτική ενός Eυρωπαίου σκηνοθέτη για την αρχαία ελληνική κωμωδία σε βρήκε σύμφωνη; Υπήρξαν αντιρρήσεις από μέρους σου στις πρόβες;
Η οπτική του συγκεκριμένου σκηνοθέτη, ναι, με βρίσκει σύμφωνη γιατί έχει ένα μαγικό τρόπο, μέσα από την προσωπική του οπτική να φτάνει στο μεδούλι ενός έργου, ανεξαρτήτως εποχής και ρεπερτορίου. Οι πρόβες είναι πεδίο ανταλλαγής ιδεών, απόψεων, δεν είναι ένα ατελείωτο «ναι». Όμως όταν σε επίπεδο αρχής εμπιστεύεσαι τον σκηνοθέτη και αυτός εσένα, πρόκειται για μια δημιουργική και ευχάριστη διαδικασία.
Θα έλεγες πως είσαι μία ηθοποιός που πειθαρχεί ή που βγάζει γλώσσα στο σκηνοθέτη;
Γενικά στη ζωή μου πειθαρχώ για τον κοινό σκοπό. Έτσι μεγάλωσα. Όλα χρειάζονται πάντως στην τέχνη και στη ζωή, και η πειθαρχεία και η απειθαρχία, στις σωστές αναλογίες.
Ποια είναι η στιγμή/σκηνή στην παράσταση που κινδυνεύεις να βάλεις τα γέλια;
Στις πρώτες παραστάσεις βάζαμε τα γέλια με τις ατάκες του Δικαίου και του Νεαρού· τώρα κάπως συνηθίσαμε, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι θα προκύψει.
Στα χρόνια που γνωρίζεις τον Τσέζαρις Γκραουζίνις και συνεργάζεσαι μαζί του στο θέατρο, θα έλεγες πως τον έχει αλλάξει η Ελλάδα και ο συγχρωτισμός του με τους Έλληνες;
Ο Τσέζαρις δεν ήταν ποτέ ο τυπικός βορειοευρωπαίος, γι’ αυτό νομίζω τον τράβηξε η Ελλάδα. Βρήκε εδώ ζεστό κλίμα, ανεμελιά, συζήτηση, ωραίες ταβέρνες και φρέντο εσπρέσο. Το κυνικό, καυστικό του χιούμορ και το πολύ διάβασμα νομίζω δεν θα τα χάσει ποτέ.
Τι είναι αυτό που έμαθες συμμετέχοντας στο ανέβασμα αυτής της παράστασης;
Έμαθα για ακόμη μια φορά ότι σημασία δεν έχει τι κάνεις, αλλά πως το κάνεις. Ότι με διασκεδάζει να παίζω τη γριά και ότι έχω πολύ καλή φωνή!
Δες βίντεο της παράστασης εδώ:
Θέατρο Εμπορικόν: Σαρρή 11, Ψυρρή, 210 32 11 750. Πλούτος του Αριστοφάνη σε μετάφραση Κ.Χ.Μύρη και σκηνοθεσία Τσέζαρις Γκραουζίνις. Σκηνικά-κοστούμια Κέννυ Μακ Λέλαν. Μουσική Δημήτρης Θεοχάρης. Με τους: Απόστολο Πελεκάνο, Παναγιώτη Αθανασόπουλο, Τάσο Αντωνίου, Δημήτρη Κουρούμπαλη, Αποστόλη Ψαρρό, Γιώργο Παπανδρέου. Παραστάσεις: Τετάρτη έως Κυριακή στις 21:00.
Ο πρώην γιατρός που αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με το θέατρο, οι πετυχημένες παραστάσεις, οι διακρίσεις και το νέο του έργο στο θέατρο του Νέου Κόσμου
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
10°
