«Η αλήθεια είναι πως κάτι συνέβηκε στην προσωπική μου ζωή που μου θύμισε το συγκεκριμένο έργο του Τένεσι Γουίλιαμς κι έτσι ήταν –σχεδόν– αυτονόητο ότι έπρεπε να ασχοληθώ μαζί του. Εξάλλου ένιωθα την ανάγκη να σκηνοθετήσω ένα αμιγώς θεατρικό κείμενο γι’ αυτό και στην παράστασή μας θα το ακούσουμε ατόφιο, χωρίς επιπλέον προσθήκες ή αφαιρέσεις.
»Εκείνο που είναι διαφορετικό από τις κλασικές προσεγγίσεις, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το σκηνικό χώρο, είναι πως σε εμάς το έργο διαδραματίζεται στον κήπο του Σεμπάστιαν. Νομίζω πως με αυτό τον τρόπο ο Σεμπάστιαν υπάρχει στο έργο όχι μόνο μέσα από τις διηγήσεις των άλλων, αλλά και από κάτι που ο ίδιος δημιούργησε ή τις αντιδράσεις του κήπου στο άκουσμα του ονόματός του. Θα έλεγα πως αυτός ο κήπος προσδίδει στο έργο μια μεταφυσική διάσταση και εξυπηρετεί τη βασική ιδέα της παράστασης που κρύβεται σε ένα μπουκέτο από τριαντάφυλλα.
»Αυτό που με ιντριγκάρει πολύ στο έργο είναι η τελευταία αφήγηση, που αν και αναφέρεται σε ένα τόσο τραγικό γεγονός –υπενθυμίζω ότι ένα πλήθος αγοριών επιτίθεται στον Σεμπάστιαν που τα φλερτάρει και τον “κατασπαράσσει”– έχει μια αμφισημία. Ο Γουίλιαμς το αφηγείται με έναν τρόπο ώστε να μη γνωρίζουμε αν ο Σεμπάστιαν νιώθει εκείνη τη στιγμή φόβο ή έλξη θανάτου.
»Το άλλο που για μένα έχει τεράστιο ενδιαφέρον είναι ο τρόπος που κάθε χαρακτήρας, ανάλογα με τους φόβους και το ποιος είναι, αντιμετωπίζει την αλήθεια. Η Κάθριν, το κορίτσι που ήταν δίπλα στον Σεμπάστιαν στο τέλος του, θα αφηγηθεί την ιστορία έχοντας να αντιμετωπίσει τη λύπη αλλά και τις ενοχές γιατί δεν κατάφερε να τον σώσει. Η αφήγησή της δείχνει μια υπερβατική αγάπη στο πρόσωπο του Σεμπάστιαν. Περιγράφει το τραγικό γεγονός σαν ένα έργο τέχνης, όπως η ίδια φαντάζεται ότι θα ταίριαζε στον ίδιο.
»Κι εδώ είναι άλλο ένα σημείο που αποκαλύπτει την ανάγνωσή μας. Ο Σεμπάστιαν ήταν ένας ποιητής. Γι’ αυτό το τέλος του αντιμετωπίζεται σαν να ήταν το τελευταίο του ρεαλιστικό ποίημα. Ένα τέλος που όλοι οι ήρωες θα το αποδεχτούν σαν να έχουν βρει κομμάτι του χαρακτήρα τους μέσα του.
»Από την άλλη, ενώ οι περισσότερες παραστάσεις θέλουν να βλέπουν τη μητέρα του Σεμπάστιαν, Βάιολετ, ως μια γυναίκα που δεν θέλει να μάθει την αλήθεια, στη δικιά μας, η επιθυμία της να τη μάθει συγκρούεται με την επιθυμία της να κρατήσει “αμόλυντη” την εικόνα του γιου της. Σε αυτή την ανάγνωση μας οδήγησαν και η περιγραφή που κάνει η ίδια στην αρχή του έργου για το πώς κατασπαράσσουν τα πουλιά τα μικρά χελωνάκια. Αυτό δεν είναι και το τέλος του Σεμπάστιαν;
»Τέλος, για εμάς το πλήθος των παιδιών δεν συμβολίζει ομοφοβικές ενοχές – κάθε άλλο. Το γεγονός δε ότι ο Γουίλιαμς δεν καταδικάζει την πράξη των παιδιών, αλλά επιμένει πως πρόκειται για πεινασμένα παιδιά, έχει την αξία του και μας συνδέει και με σημερινά γεγονότα. Ο Σεμπάστιαν δεν είναι ένας μάρτυρας με τη θρησκευτική έννοια, είναι ένας άνθρωπος που βρίσκεται μάρτυρας της απελευθέρωσης των ενστίκτων».
Δείτε πληροφορίες για την παράσταση στο Guide της Athens Voice.
Μια παράσταση ευχάριστη στη θέαση, δουλεμένη στη λεπτομέρεια, με άψογη καθοδήγηση των ηθοποιών, ώστε να κινηθούν με δεξιοτεχνία στην κόψη μεταξύ κωμωδίας και δράματος
Με αφορμή τη νέα τους θεατρική συνεργασία, μιλήσαμε με τους δύο ηθοποιούς για ένα έργο γραμμένο από δύο παλιότερους μεγάλους του θεάτρου και της κωμωδίας
Ο γνωστός Ιταλός σκηνοθέτης αναλαμβάνει για πρώτη φορά να σκηνοθετήσει Έλληνες ηθοποιούς, προσεγγίζοντας τον «Γυάλινο κόσμο» μέσα από μια δική του, «πειραγμένη», και γι’ αυτό καλοδεχούμενη, οπτική
