Οι Nova Melancholia (ΝΜ) διακονούν με ασκητική ευλάβεια το έργο της εικαστικής περφόρμανς στο υψηλότερο επίπεδο που θα μπορούσε κανείς να ελπίζει για την ελληνική σκηνή. Το φετινό καλοκαίρι πήραν τα λουτρά τους με ανερυθρίαστητόλμη και φαντασία στη γυμνιστική παραλία της Πειραιώς 260, που άνοιξε για να προσφέρει στους φεστιβαλικούς λουόμενους μια Batida de coco και λίγο καρπούζι σε ρυθμούς post-gay Βραζιλιάνικου καρναβαλιού.
Σε κάθε περίπτωση, η στρατηγική των νεο-μελαγχολικών είναι πολύ συγκεκριμένη: Ένα φιλοσοφικό ή λογοτεχνικό κείμενο χρησιμοποιείται ως λεκτικό φόντο «μπροστά» από το οποίο επιτελούνται πολλαπλές δράσεις ως vias negativas, για να φτάσει κανείς πίσω σε ένα άλλο νόημα του κειμένου, το οποίο συγκεφαλαιώνει τις δράσεις και το κείμενο σε ένα τρίτο, παραστασιακό νόημα. Αυτό που συνήθως κυμαίνεται στις παραστάσεις των ΝΜ είναι η συμφωνία των δράσεων με το κείμενο, αν και τις περισσότερες φορές οι δράσεις είναι ανακόλουθες. Στα Θερμά θαλάσσια λουτρά συμβαίνει, ωστόσο, και κάτι άλλο. Η παράσταση αντλεί το κλίμα μιας νωχελικής καλοκαιρινής ισοτονικότητας από τα διηγήματα του Η. Χ. Παπαδημητρακόπουλου, η οποία όμως διακόπτεται από την ευφρόσυνη βαρύτητα ενός ποπ τραγουδιού ή μιας φέτας καρπουζιού. Τίποτε, παρ' όλα αυτά, δεν παραμένει μονόχορδο ως κλίμα καθώς παρεισφρέει πάντα κάτι που θα ανατρέψει τον τόνο της σκηνής. Ειδικότερα στο φινάλε, το πράγμα πήρε διαστάσεις Queer Αποκαλύψεως, όταν μια vamp Βασίλισσα (Δ. Χατζηπαυλίδου) με γιρλάντες ολέθριου καρναβαλιού προειδοποιεί υπό τους επικούς ρυθμούς του Marc Almond ότι η θάλασσα ακόμα τραγουδάει για τους πνιγμένους από έρωτα. Τίποτε, λοιπόν, δεν είναι όπως φαίνεται κάτω από την αυτάρεσκη καλοκαιρινή ραστώνη.
Ο Β. Νούλας είναι ένας εικαστικός σκηνοθέτης που οργανώνει τις παραστάσεις του με όρους κινηματογραφικής συμπαράταξης δράσεων, χρησιμοποιώντας συχνά το assemblage εικόνων μέσα στην εικόνα. Δεν είναι όμως η μέθοδος που κάνει τις παραστάσεις σημαντικές, ούτε μόνον η αισθητική τους ιδιαιτερότητα. Είναι η δύναμη της αναφορικότητας, η οποία εκπορεύεται από το πολιτισμικό κεφάλαιο ενός καλλιτέχνη που παραμένει συγκινητικά πιστός σε όλα τα διάφωνα (χωρίς καμιά διολίσθηση στον μελοδραματισμό).
Η στρατηγική της παράστασης χρησιμοποίησε ευφυώς τη δύναμη της συνεκδοχικήςαναφορικότητας προς δύο κατευθύνσεις: την ειρωνεία και τη μελαγχολία. Όταν, για παράδειγμα, ακούστηκε η μαγευτικήμουσική από την ταινία του Kaneto Shindō το Γυμνό νησί (οι κάτοικοι του οποίου έπρεπε να κουβαλάνε διαρκώς νερό για να ποτίζουν την άγονη γη), η Χατζηπαυλίδου εμφανίζεται να κουβαλάει στην πλάτη της δυο πλαστικούς κουβάδες με νερό (με τη μέθοδο των κινέζων πωλητών νερού). Έπειτα, όμως, εμφανίζεται η συν-εκδοχή: Μια εύσωμηγκέισα με κιμονό (Β. Κυριακουλάκου) που ξαφνικά φοράει τα γυαλιά της Ν. Μούσχουρη και αρχίζει να τραγουδάει το Μίλησέ μου μπροστά από ένα αυτοσχέδιο σιντριβάνι σε μια στιγμή ριζικήςανάσχεσης κάθε εκτροπής προς το μελοδραματικό.
Και όταν τα λουτρά έγιναν λασπόλουτρα, οι γυμνοί λουόμενοι περιβλήθηκαν τη λάσπη στα χρώματα του «πρωτόγονου»Χορού του Henri Matisse και άρχισαν να χορεύουν, επιτελώνταςτονπίνακα ως συν-εκδοχές του.
Η θέσμιση των υλικών είναι μια επιλογή που καθορίζει την αισθητική του Νούλα και έχει έναν βαθύ ιδεολογικόσυμβολισμό. H επανάχρηση των ευρημένων υλικών δεν έχει μόνο σκηνική λειτουργικότητα, αλλά προβάλλει ταυτοχρόνως την αγιοποίηση του πεταμένου, του απορριγμένου, του χρησιμοποιημένου, όπως φυσικά και την άρνηση της μεγάλης φόρμας προς όφελος μιας αισθητικής του καθημερινού. Αυτή τη φορά ήταν το χώμα με τους άπειρους κοσμογονικούς, αλλά και θανατολάγνουςυπαινιγμούς του πίσω από το προφανές καλοκαιρινόυπόστρωμά του.
Ένας συνάδελφος φεύγοντας από την παράσταση μού είπε: «Δεν μπορώ τόσο Kitsch, βρε παιδί μου!». Ωραία παρατήρηση, αλλά θα πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι εδώ πρόκειται για μια κυρίαρχηαισθητική του Ευρωπαϊκού Θεάτρου, που επιθυμεί να μεγεθύνει το καθημερινό πέρα από τα όρια του ανεκτού (αν και τα Θερμά θαλάσσια λουτρά θεωρώ ότι είναι η πιο καλλιεπής αισθητικά παράσταση των NM). Επιπλέον, οι νεοελληνικές πλαζ είναι το κατεξοχήν πεδίο άσκησης της πιο κακόγουστηςθερινήςελευθεριότητας και η δουλειά των ΝΜ είναι ένα υπόρρητο κριτικόσχόλιο στις θεσμικές αποδοχές της «κλασικής» νεοελληνικής αισθητικής και ηθικής. Το καλοκαίρι αυτό δυοαγόρια ταΐζονται στην παραλία της Πειραιώς, ερωτοτροπώντας και μαχαιρώνοντας ο ένας το καρπούζι του άλλου, ενώ οι ειρωνικές αναφορές στη νεοελληνική αυταρέσκεια επιβοηθήθηκαν δραστικά και από το πρώτο διήγημα, όταν και πολύ χαλαρά δυο νεοελληνίδες Κυρίες συζητούσαν για μερσεριζέυφάσματα και τις επιδόσεις των παιδιών τους με αφοπλιστικήταξικήανωτερότητακαλοκαιρινήςηδυπάθειας (Β. Κυριακουλάκου - Α. Σαραντοπούλου). Και μολονότι οι σαγιονάρες και τα βατραχοπέδιλα των λουομένων ήταν γεμάτα άμμο, όπως και τα δικά μας όταν πηγαίνουμε στην παραλία, τα χέρια τους κρατούσαν τα καρπούζια του Τσόκλη ή πετούσαν κουβάδες με νερό (Ελλάδα και τα δύο).
Η Β. Κυριακουλάκου είναι μια ηθοποιός που θαυμάζω εδώ και πολλά χρόνια. Εκτός από απίθανη κωμική στόφα κατέχει και την ευαισθησία μεγάλης δραματικής ηθοποιού. Ήδη όμως από το Αηδίασμα (2008) είχε αποδείξει ότι διαθέτει την καλλιτεχνικήτόλμη και την αισθητικήθρασύτητα που απαιτεί το είδος της περφόρμανς. Επιπλέον, με την υπέροχηγυμνότητά της υπερασπίζει τη γοητεία του γυναικείου σώματος στην πιο αντι-mainstreamεκδοχή της.
Η Α. Σαραντοπούλου είναι το άνθος της σκηνικής σαγήνης των ΝΜ χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν γίνεται αδυσώπητημορφικά, όταν αυτό απαιτείται, εκτοπίζοντας με τον χορό της κάθε αντίπαλο δέος. Ως Γοργόνα ήταν ομορφότερη και από αυτήν την αδελφή του Μ. Αλέξανδρου.
Ο Α. Κουβούσης υπεραθλητικός, όπως πάντα, έδωσε με απαράμιλληεκφραστικότητα όλες τις ερωτικές και ζωικές δράσεις του.
Η Δ. Χατζηπαυλίδου είναι πλέον μια μορφή του σύγχρονου σωματικού θεάτρου στη χώρα μας.
Η Γ. Καρύδη έφερε στη σκηνή την σπαρακτικήτραγικότητα των θρήνων του ΜαύρουΟρφέα του Marcel Camus με την επίγνωση μιας σαγηνευτικήςειρωνείας (ειδικότερα ως καρναβαλική Αφροδίτη του Boticelli σε φελιζόλ κοχύλια).
Η Ε. Καραγιώργη ευαίσθητα συγκινητική και εκφραστικότατη.
Ο Α. Γκρίτσης απέδειξε ότι δεν είναι μόνο ένας σπουδαίοςδραματικόςηθοποιός (με λεπτά ημιτόνια και προσεκτικές ειρωνικές ανοικειώσεις), αλλά τόλμησε την εκφραστικήσωματικότητα που τον καταχωρίζει πλέον σε ένα είδος και εκτός του θεάτρου του Λόγου.
Ο Κ. Τζημούλης έδωσε το φως της παρα-θεριστικής νωχέλειας, αλλά και με πινελιές λευκής επίσταξης. Τα κοστούμια του και τα σκηνικά αντικείμενα (όπως και τα τουρμπάνια) έφεραν το κλίμα και την ειρωνική αίσθηση μιας ολέθριαςκαλοκαιρινήςεορτής.
Είναι πλέον καιρός οι ΝΜ να εκτείνουν τα σκηνικά τους εγχειρήματα και προς άλλες κατευθύνσεις. Πρέπει οπωσδήποτε να κάνουν τις Ευμενίδες στην Επίδαυρο, οι οποίες, αντί άλλης θειότητας, θα ασπάζονται τα Αποσπάσματα του Ζενέ ή τον ΜεγάλοΑνατολικό του Εμπειρίκου.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
15°
