«Χρόνια συζητούσαμε με τον Γιώργο Γάλλο τη “Μήδεια”. Πρόκειται για μια παράσταση που εκτός από το κείμενο του Ευριπίδη στηρίζεται και στις σημειώσεις του Παζολίνι για το σενάριο της ομώνυμης ταινίας με πρωταγωνίστρια τη Μαρία Κάλλας. Αφορούν κυρίως τα σιωπηλά πλάνα. Το σενάριο δεν αντιμετωπίζει τη Μήδεια μόνο ως προδομένη γυναίκα, αλλά ως μια ηρωίδα που χάνοντας την πνευματικότητα και την ιερότητα εξαιτίας του έρωτα καταλήγει “σε μια έκταση χωρίς νόημα”. Για μένα όλο αυτό γίνεται και αφορμή για την έρευνα πάνω στην προσπάθεια ανάκτησης μιας ταυτότητας, το τι μπορεί να συμβεί όταν μια διονυσιακή μορφή έρχεται σε επαφή με μια λογοκρατούμενη κοινωνία.
Ο λόγος της τραγωδίας ακούγεται σε μετάφραση Μίνωα Βολανάκη. Υπάρχει αναπαράσταση και φυσικά εμπλοκή με τους ρόλους. Υπάρχουν όμως και στιγμές όπου βγαίνουμε από την τραγωδία για να δημιουργηθεί μια συνομιλία με το υλικό του Παζολίνι – με το πώς η Μήδεια θα μπορέσει να βρει ξανά τη σχέση της με το φως και τον ήλιο. Αυτό είναι και το βασικό επιχείρημα της παράστασης.
Τρεις ηθοποιοί αποφασίζουν να θέσουν τον εαυτό τους στη συνθήκη αυτού του κειμένου. Διά στόματός τους ακούγονται όλοι οι διάλογοι και όλα τα επιχειρήματα. Όλα γίνονται από αυτούς, ακόμα και η αποκάλυψη του ήλιου θα γίνει με τα χέρια τους. Η Μήδειά μας δανείζεται για λίγο την ανθρώπινη ύπαρξη πριν περάσει σε μια τελείως διαφορετική πνευματική κατάσταση. Η γυναικεία και η ανδρική πλευρά ενυπάρχουν στους ήρωες και αναλόγως της στιγμής προκρίνεται η κάθε μία από τις δύο.
Η Μήδεια έχει ακυρώσει τη θηλυκή της πλευρά ευθύς εξαρχής. Πρώτα ακύρωσε την ιδιότητα της κόρης και της αδελφής, αφού σκότωσε τον αδελφό της για να γλιτώσει με τον Ιάσονα από τον πατέρα της. Το ότι σκοτώνει τα παιδιά της έχει μια απόλυτη συνέπεια με το πριν της. Στο πρώτο επεισόδιο που εμφανίζεται, έχει πει τη φράση “τρεις φορές να δω τον Χάρο με τα μάτια μου στη μάχη, παρά να ξεγεννήσω μια φορά”. Αυτό αυτομάτως σε βάζει σε μια διαδικασία να ψάξεις να βρεις ποια είναι και αν υπάρχουν, με την τυπική έννοια, τα ανδρικά και τα γυναικεία χαρακτηριστικά των ηρώων.
Στην παράσταση υπάρχουν και χωρία από το έργο “Μήδειας υλικό” του Χάινερ Μίλερ και μία παράγραφος από τη “Μήδεια” του Ζαν Ανούιγ. Το πρώτο επεισόδιο με την Τροφό το λένε και οι τρεις ηθοποιοί από κοινού. Είναι το κούρδισμά τους. Μετά εναλλάσσονται στους ρόλους, αλλά ας πούμε πως ο Γιώργος Γάλλος κρατάει το νήμα της Μήδειας – όπου μπαίνουν στο ρόλο και οι άλλοι από την περιέργεια γιατί λέει αυτό που λέει. Ο Χρήστος Λούλης έχει το νήμα όλων των ανδρών που έρχονται σε επαφή με τη Μήδεια – αν ακούσει κανείς τον Ιάσονα, τον Κρέοντα και τον Αιγέα συνειδητοποιεί πως και οι τρεις έρχονται με την ίδια απολυτότητα για να καταλήξουν εξίσου ηττημένοι. Είναι σαν να επαναλαμβάνεται η ίδια σκηνή, μέσα από άλλα θέματα, για το ασύμπτωτο των δύο φύλων. Ο Μιχάλης Σαράντης κρατάει το νήμα του εξωτερικού παρατηρητή –τροφός, χορός, αγγελιοφόρος–, δηλαδή είναι εμπλεκόμενος αλλά δεν παίρνει θέση.»
Μια παράσταση ευχάριστη στη θέαση, δουλεμένη στη λεπτομέρεια, με άψογη καθοδήγηση των ηθοποιών, ώστε να κινηθούν με δεξιοτεχνία στην κόψη μεταξύ κωμωδίας και δράματος
Με αφορμή τη νέα τους θεατρική συνεργασία, μιλήσαμε με τους δύο ηθοποιούς για ένα έργο γραμμένο από δύο παλιότερους μεγάλους του θεάτρου και της κωμωδίας
Ο γνωστός Ιταλός σκηνοθέτης αναλαμβάνει για πρώτη φορά να σκηνοθετήσει Έλληνες ηθοποιούς, προσεγγίζοντας τον «Γυάλινο κόσμο» μέσα από μια δική του, «πειραγμένη», και γι’ αυτό καλοδεχούμενη, οπτική
