«Διαφορετικοί άξονες καθόρισαν την προσέγγισή μας. Ο βασικός είναι το πώς μεμονωμένα άτομα συντονίζονται σε ένα σύνολο και μια φωνή. Το πώς δηλαδή χρησιμοποιώντας κομμάτια της προσωπικότητάς σου μπαίνεις σε μια δουλειά συνόλου. Αυτή η διαδικασία θα είναι εμφανής και στην παράσταση.
Άλλος άξονας είναι η σχέση μεταξύ αυτού που οδηγεί και αυτού που ακολουθεί – μια σχέση που αλλάζει στην πορεία. Εξερευνάμε επίσης σε ποιο βαθμό ο Διόνυσος είναι το alter ego του Ευριπίδη, αλλά και του σκηνοθέτη. Θέλουμε να παρατηρήσουμε πως μέσω της επιρροής του στον Πενθέα επηρεάζει και παρασύρει και το θεατή.
Το πώς ο Πενθέας, μια περίκλειστη προσωπικότητα που συμβολίζει την αντίσταση στους εισβολείς και στο ξένο, επηρεάζεται από την είσοδο του Διονύσου. Μια τέτοια στάση δεν είναι μόνο θεατρική, αλλά έχει και την κοινωνική της αναγωγή. Ο Πενθέας είναι ένας προσκολλημένος άνθρωπος, πιστός σε έναν κανόνα, και υποφέρει από αυτό. Στο πρωτότυπο ο Διόνυσος είναι τιμωρητικός. Για μένα όμως ο αφανισμός που προκαλεί δεν είναι το τέλος του κόσμου.
Δεν ξεκινάμε από την αναπαράσταση αλλά από την αφήγηση μέσω μιας ομάδας οκτώ ανθρώπων. Ακολουθούμε πιστά την πλοκή του έργου, μόνο που κάθε πρόσωπο δεν μένει πιστό στο χαρακτήρα αλλά εξελίσσεται στη διάρκεια της παράστασης και μπορεί να μπει σε κάποιον άλλο ρόλο ή στο χορό που παρακολουθεί την ιστορία.
Στην ουσία η παράσταση προκαλεί μια συνομιλία με το κοινό. Η φόρμα είναι η ιδεολογία της. Αυτό που πιστεύουμε είναι πως η ειλικρινής προσπάθεια να λύσεις ένα μυστήριο είναι δημιουργική και όχι η λύση της. Η παράσταση θέλει να είναι και μια μελέτη του αρχαίου θεάτρου. Πώς από ένα δρώμενο γύρω από μια φωτιά και έναν ιερουργό μετεξελίχτηκε σε τελετή θριάμβου και πώς έγινε το πέρασμα από τη θεατρική κυκλική σκηνή στο ημικύκλιο της Επιδαύρου, για παράδειγμα. Θέλουμε να περάσουμε από τη μετωπική αντιμετώπιση στην κυκλική, όπου ο αφηγητής χάνει με έναν τρόπο την απεύθυνση και ο θεατής λαμβάνει ενεργά μέρος στα δρώμενα.»
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
14°
