«Τι ώρα τελειώνει η παράσταση;» «Ποια παράσταση;» «Του Γιάλομ». Τουλάχιστον δύο φορές άκουσα την ερώτηση στο γκισέ από κυρίους, που έχουν συνοδέψει τις κυρίες τους. Εδώ ο σταρ είναι ο Ίρβιν Γιάλομ. Το φουαγιέ είναι γεμάτο από γυναίκες κάθε ηλικίας, φανατικές αναγνώστριες των βιβλίων του σημαντικότερου εκπροσώπου της υπαρξιακής ψυχοθεραπείας. Οπότε είναι απολύτως λογικό να έρθουν να δουν πώς η νουβέλα του «Ο δήμιος του έρωτα» (εκδ. Άγρα) έγινε θεατρική παράσταση από τον Κώστα Γάκη φέρνοντας στη σκηνή δύο σπουδαίους ηθοποιούς: την Ξένια Καλογεροπούλου και τον Μηνά Χατζησάββα.
O σκηνοθέτης είχε στα χέρια του ένα δυνατό κείμενο. Μια μεταφορά της προσωπικής εμπειρίας του ψυχοθεραπευτή από τις συνεδρίες του με την εβδομηντάχρονη Θέλμα. Γυναίκα εμμονική με τον ολιγοήμερο έρωτά της για τον πρώην ψυχοθεραπευτή της, ανθίσταται στις προσπάθειες του Γιάλομ να της τον ξεριζώσει. Έρωτας, θάνατος, γηρατειά, η αξία της ψυχανάλυσης βρίσκουν εδώ τη θέση τους. Ο Κ.Γ. εφηύρε μια λύση ώστε η παράσταση να μη μοιάζει με αναλόγιο.
Δύο ηθοποιοί/χορευτές (Έλενα Γεροδήμου, Χρήστος Παπαδόπουλος) παρεμβαίνουν στη δράση είτε χορεύοντας είτε ατακάροντας, όπως τα φλας μπακ σε μια ταινία. Η μεν είναι η Θέλμα σε νεαρή ηλικία και ο δε ο πρώην ψυχίατρος που γέννησε στη γυναίκα τον εμμονικό έρωτά της. Επιπλέον, φρόντισε να υπάρχει κίνηση σε όλη τη σκηνή, μετακινώντας τα δύο έπιπλα που φιλοξενούν γιατρό-ασθενή, με το άγχος μήπως ο θεατής «μυρίσει» τις σελίδες του βιβλίου. Πρόκρινε στην παράσταση και το χιούμορ που διακρίνει τη νουβέλα, γιατί μπορεί να έχουμε κάνει στην Ελλάδα το συγγραφέα Θεό αλλά ευτυχώς δεν θεοποιήσαμε την ψυχανάλυση.
Ο Μ.Χ. στο ρόλο του Γιάλομ προκαλεί τη θυμηδία κάθε φορά που κατά πρόσωπο στο κοινό αναρωτιέται για τις μεθόδους του ή αυτοσαρκάζεται. Το ρόλο τον διασκεδάζει, δεν υπάρχει αμφιβολία. Η Ξ.Κ. φρόντισε ώστε η Θέλμα της να δείχνει μια γυναίκα της διπλανής πόρτας. Άλλοτε καταθλιπτική, άλλοτε πεισματάρα και άλλοτε με παιχνιδιάρικη διάθεση, δεν έχτισε μια ασθενή απόμακρη στην ελληνική πραγματικότητα. Οι δυο τους σηκώνουν στους ώμους την παράσταση, κάνοντας να φαίνονται οι ουρές έξω από το θέατρο το πιο φυσιολογικό πράγμα που μπορεί να δει κάποιος στη σημερινή Αθήνα.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
14°
