Πρόλαβε να συνεργαστεί ως σκηνογράφος με τον πατέρα της Θόδωρο Αγγελόπουλο στην τελευταία ημιτελή ταινία του, και τώρα δημιουργώντας τα σκηνικά και τα κοστούμια για το μπαλέτο της Λυρικής Σκηνής «Ταξίδι στην Αιωνιότητα» επιστρέφει μ’ έναν τρόπο σ’ αυτόν.
«Η εμμονή μου είναι να καταλάβω τι συμβαίνει γύρω μου» λέει η Κατερίνα Αγγελοπούλου. Μιλάμε για τη δουλειά της, για τη συνεργασία της με την Εθνική Λυρική Σκηνή, όπου δημιουργεί τα σκηνικά και τα κοστούμια για την παράσταση μπαλέτου «Ταξίδι στην Αιωνιότητα» που σκηνοθετεί και χορογραφεί ο Ρενάτο Τζανέλλα σε μουσική της Ελένης Καραϊνδρου. Ως νέα δημιουργός αισθάνεται πως ό,τι κάνει πρέπει να έχει σχέση με το σήμερα. Οφείλει να έχει μια ευδιάκριτη, σαφή γραμμή που να δικαιολογεί «γιατί πρέπει τώρα να ανέβει το συγκεκριμένο έργο. Αν μπορεί άνετα να ανέβει οποιαδήποτε άλλη χρονική στιγμή, τότε δεν με αφορά». Ποια ήταν άραγε η σχέση με το παρόν που την οδήγησε στη συνεργασία με την Εθνική Λυρική Σκηνή; «Η αόρατη γραμμή που συνδέει την παράσταση αυτή με τον πατέρα μου. Είναι ένας τρόπος να βρίσκομαι κοντά του... Η μουσική της Ελένης, όσες φορές και αν την ακούσω, θα έχει πάντα σχέση με τον πατέρα μου και το έργο του. Θα πρέπει να μου κάνεις λοβοτομή για να αποκτήσει μια εντελώς καινούργια διάσταση μέσα μου».
Ναι, η Κατερίνα Αγγελοπούλου είναι η μεσαία κόρη του Θεόδωρου Αγγελόπουλου. Όταν ήταν μικρή ήθελε να γίνει πυρηνική φυσικός. Τελικά σπούδασε Μαθητικά, εργάστηκε στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, αλλά δεν αντιστάθηκε στο «κάλεσμα»: σπούδασε σκηνογραφία και πρόλαβε να συνεργαστεί με τον πατέρα της στην τελευταία ημιτελή του ταινία «Η άλλη θάλασσα». Πέρασε οκτώ πυρετικούς μήνες για την προετοιμασία και τα γυρίσματα της ταινίας, μέχρι τη στιγμή του τραγικού δυστυχήματος. Η πρόταση της Λυρικής να κάνει τα σκηνικά και τα κοστούμια για την παράσταση «Ταξίδι στην Αιωνιότητα» προκάλεσε μια αυθόρμητη, άμεση αντίδραση στη σκηνογράφο: «Είπα πολύ εύκολα και γρήγορα ναι στην πρόταση. Πιο πολύ με το συναίσθημα, παρά με τη λογική. Προσπάθησα να ακούσω αυτό που ήθελε ο Ρενάτο και μέσα από τις δικές μου εμπειρίες να φτιάξω ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο θα αναπτυχθεί το όραμά του» και δημιούργησε στο χώρο κάθετες κολόνες και αρκετούς καθρέφτες που προσομοιώνει την αίσθηση του δάσους. «Στο σκηνικό υπάρχει και ένα δέντρο, προφανής αναφορά στο έργο του Θόδωρου Αγγελόπουλου».
Αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε ένα στάδιο μετάβασης: κυριολεκτικά. Έχει επιλέξει ως βάση της το Σαν Φρανσίσκο, είναι έτοιμη να αφήσει ξανά την Ελλάδα. Άλλωστε για χάρη των σπουδών της έζησε για τουλάχιστον δέκα χρόνια στο Λονδίνο – στην αρχή σπουδάζοντας Μαθηματικά στο Imperial College και στη συνέχεια σκηνογραφία στο Central Saint Martin’s. Πέρα από κάποιους προσωπικούς λόγους που την οδηγούν στο Σαν Φρανσίσκο, είναι και η δύναμη των μεγάλων πολιτικών αλλαγών που συντελούνται στο νότο των ΗΠΑ που τη συνεπαίρνει. «Άρχισα να ζω σε μια πολύ πλούσια πόλη με τεράστιο αριθμό αστέγων και εξαιρετικά φτωχών ανθρώπων. Το Σαν Φρανσίσκο έχει την ιστορία του ’60-70, αλλά έχει μεταλλαχθεί σε κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που ήταν. Είναι μια πολύ συντηρητική πόλη με παλιές αμερικάνικες οικογένειες με μεγάλες περιουσίες και από την άλλη έχει απίστευτα πρωτοποριακά πανεπιστήμια, όπως το Berkley και το Stanford, καθώς και 5 κολέγια τεχνών μέσα στην πόλη».
Αυτή την εποχή δηλώνει πως προσπαθεί να παραμένει αισιόδοξη. Ξαναδιαβάζει το «Να έχεις και να μην έχεις» του Χέμινγουέι και ποίηση «τα καταγωγικά: επιστρέφω στον Σεφέρη, τον Έλιοτ, τον Ρίλκε. Ήταν μια περίεργη χρονιά, οπότε γυρνάω σε διάφορα πράγματα για συναισθηματικούς λόγους». Δεν άντεξα να μην τη ρωτήσω ποιες είναι οι τρεις ταινίες που την έχουν καθορίσει περισσότερο: «Το “81/2”, οι “Άγριες φράουλες” και ο “Μεγαλέξανδρος”». Νιώθω πως θέλει να σκηνοθετήσει, «θα δούμε... το έχω σκεφθεί». Είμαι σχεδόν σίγουρη πως γράφει, «ναι, αλήθεια είναι. Γράφω. Όχι τίποτα δημοσιοποιήσιμο, μέχρι τώρα τουλάχιστον...».
«Είτε ξέρουν είτε δεν ξέρουν, αυτό που τελικά μετράει είναι ποιος είσαι» λέει όταν τη ρωτάω για το πόσο αναγνωρίσιμο είναι το όνομά της στο εξωτερικό. Η συνεργασία με τον πατέρα της ήταν ιδιαίτερη. «Πήρε τον καιρό του, αλλά φτάσαμε σε καλό σημείο. Ήταν ένας άνθρωπος που άκουγε και έδινε πολύ περιθώριο στους άλλους να του φέρουν υλικό. Μπορεί να έπαιρνε αυτός την τελική απόφαση, αλλά εφόσον είχες την εμπιστοσύνη του σου άφηνε πολλά περιθώρια. Κι εγώ δεν είχα την εμπιστοσύνη του επειδή ήμουν κόρη του, πιστέψτε με, υπήρξαν τριβές και συγκρούσεις. Δουλεύοντας μαζί του έμαθα εξαιρετικά πολλά σε μικρό χρονικό διάστημα και γνώρισα τον πατέρα μου με άλλο τρόπο, που για μένα ήταν ένα πολύ μεγάλο δώρο. Η δυσκολία ήταν να φτάσεις να διατυπώσεις τη σχέση. Όταν γίνεται αυτό, μετά τα πράγματα κυλάνε πολύ διαφορετικά» εξηγεί. Άλλωστε από μικρή μέσα στο σπίτι άκουγε τον πατέρα της να μιλάει για σενάρια και ταινίες. Τόσο η ίδια όσο και οι αδελφές της είχαν την άνεση να λένε ό,τι σκέφτονται είτε ήταν πέντε ετών είτε δεκαπέντε είτε εικοσιπέντε. «Άλλοτε του άρεσε και άλλοτε όχι αυτό που άκουγε. Άλλοτε το εισήγαγε στο τελικό αποτέλεσμα της δουλειάς και άλλοτε όχι. Και εμένα φυσικά μου ασκούσε κριτική, δεν κρυβόταν, έλεγε και τα καλά και τα κακά».
Οι εκκρεμότητες στην Αθήνα κλείνουν και είναι έτοιμη να αναχωρήσει και πάλι, με μια ενδιάμεση στάση στο Λονδίνο όπου συμμετέχει σε μια θεατρική παράσταση. Τι θα γίνει άραγε με τα πλάνα της ταινίας «Η άλλη θάλασσα» που έχουν ήδη γυριστεί; «Όταν πάρουμε απόσταση από αυτό που συνέβη, θα πάρουμε και απόφαση. Δεν μπορεί κάποιος άλλος να τελειώσει αυτή την ταινία. Ίσως γίνει μια άλλη ταινία που να συμπεριλαμβάνονται τα πλάνα. Δεν ξέρω...».
Ιnfo: 2, 3, 6, 16, 17, 20/3. Στο μπαλέτο «Ταξίδι στην Αιωνιότητα», ο Ρενάτο Τζανέλλα χορογραφεί συνθέσεις της Ελ. Καραΐνδρου και σουίτες του Βίλα-Λόμπος. Θέατρο Ολύμπια, Ακαδημίας 59-61, 210 3662.100, 210 3612.461, 210 3643.725. € 50, 45, 40, 30, 25, 20, 15 (Φ/Π).[Κεντρική Φωτό: Έμμα Πλουμιστού on.fb.me/RyDIJW]
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
16°
