Η Βίκυ Αδάμου, ο Πάρις Ερωτοκρίτου, η Ιωάννα Καμπυλαυκά, η Άρτεμις Λαμπίρη, η Αμάλια Μπένετ, ο Johnny O, η Κατερίνα Σκιαδά και η Πέρσα Σταματοπούλου, σταθεροί συνεργάτες του Καλλιτεχνικού Δικτύου του Κινητήρα, συναντούν τους επαγγελματίες και τους ερασιτέχνες της Ομάδας του, σε μια παράσταση («Έρωντας») εμπνευσμένη από τον έρωτα ως αντίσταση. Ρωτήσαμε τους δημιουργούς να μας απαντήσουν στην ερώτηση: Είναι ο έρωτας πιο ισχυρός από την επανάσταση;
Άρτεμις Λαμπίρη
«Κάποιοι θα έλεγαν πως ο έρωτας είναι επανάσταση. Για μένα ο έρωτας είναι σχεδόν τρόπος ζωής. Η επανάσταση δημιουργείται εξ ορισμού από μια αντίθεση. Ο έρωτας δημιουργείται ακόμα και χωρίς τη θέληση μας κάποιες φορές. Χρειάζεται να "ερωτευτείς" μια ιδέα για να την υπηρετήσεις μέχρι την επανάσταση. Μα χρειάζεται πνεύμα και οργάνωση. Ο έρωτας τα σαρώνει όλα. Είναι δυο έννοιες που εκπροσωπούν κάτι τελείως διαφορετικό για μένα. Μη συγκρίσιμες. Επανάσταση τώρα! Κι ο έρωτας έρχεται...»
ΠέρσαΣταματοπούλου
«Έρωτας και Επανάσταση μου μοιάζουν τόσο αλληλένδετα που δε μπορώ να σκεφτώ ποιο προηγείται του άλλου. Σα να εμπεριέχεται το ένα μέσα στο άλλο και να χρειάζεται το ένα το άλλο. Ποιός έρωτας και ποια επανάσταση δεν ξεκινούν από μία σπίθα, δεν έχουν χαμένους και κερδισμένους, δε θέλουν τόλμη και πίστη, δεν ονειρεύονται το υπέρτατο και βιώνουν πολλές φορές την πιο ακραία μορφή καταστροφής και λεηλασίας; Ο έρωτας είναι από τη φύση του επαναστατικός και η επανάσταση έχει ψήγματα ερωτισμού. Και τα δύο θέλουν σάρκα και ψυχή».
«Δεν έχω ζήσει επανάσταση. Νομίζω πως σε κάθε περίπτωση μιλάμε για εσωτερικές διεργασίες που κινούνται υπόγεια και ξεσπούν τη κατάλληλη στιγμή ώστε να αιφνιδιάσουν τα θύματά τους. Ο έρωτας είναι μια επανάσταση· απέναντι στη λογική, το σώμα, την οικογένεια, την κοινωνία. Ο έρωτας για μένα βρίσκεται στα πιο παράδοξα μέρη. Στον ερχομό της άνοιξης, σε ένα χειμωνιάτικο μπάνιο στη θάλασσα, στα γέλια με τα παιδιά μου, σε μια νέα συνεργασία, μια υπέροχη πρόβα, ακόμα και σε μια ιδέα που ψάχνει έδαφος να υλοποιηθεί. Κάπου εκεί τοποθετώ την επανάσταση: στην καθημερινή μας αντίσταση στον φόβο για το αύριο. Και τώρα μου έρχεται η ερώτηση: η επανάσταση είναι έρωτας; Ίσως δεν έχω επαναστατήσει αρκετά για να ξέρω».
Αμάλια Μπένετ-Κατερίνα Σκιαδά:
«Τόσες ατελείωτες δυνάμεις φέρουν την αλλαγή. Πώς να μετρήσεις το αποτέλεσμα της αγάπης, του μίσους, της οργής, της άγνοιας και της επανάστασης;»
«Ο δικός μου Έρωντας είναι η εμμονή με τη δύναμη που ασκεί κάτι πάνω μου, ώστε να μπορεί να με αναστήσει ή να με σκοτώσει. Η έλξη που ξαφνικά νιώθεις για έναν άνθρωπο, είναι κινητήριος δύναμη για να αναπνεύσει το σώμα σου και να δεις με άλλα μάτια τον κόσμο γύρω σου. Αυτό που θα παρουσιάσω μιλά για τη ζωή που παίρνει ζωώδη μορφή, όταν παρασύρεται από την ερωτική έλξη. Ο έρωτας είναι σαφώς πιο ισχυρός από την επανάσταση. Ο έρωτας επιβιώνει μέσα στις χειρότερες αλλά και τις καλύτερες συνθήκες».
Ιάσονας Βενετσανόπουλος
Το πρόγραμμα
Βίκυ Αδάμου
«Έρωντας-πορνό»
Όταν ο έρωτας αποδεικνύεται σκάρτος, άπιστος, άπιαστος, άκυρος έως και λίγος. Μια ματιά από την κλειδαρότρυπα στο σαλόνι ενός μεσήλικου ζευγαριού που χάθηκε στη μέση μια ιδανικής σχέσης.
Πάρις Ερωτοκρίτου
«Ψυχολογια Συριανού Συζύγου (ΨΣΣ) ή πώς να σταματήσεις να είσαι ερωτευμένος»
“Ντρέπομαι να το ομολογήσω. Επεράσαν οκτώ μήνες αφ’ ότου υπανδρεύθην και είμαι ακόμα ερωτευμένος με τη γυναίκα μου, ενω ο κυριότερος λόγος δια τον οποίον την επήρα ήτο, ότι δεν μου ήρεσκεν διόλου η κατάστασις ερωτευμένου.” Με αυτό τον τρόπο ξεκινά ο Εμμανουήλ Ροΐδης το διήγημα του ‘Ψυχολογία Συριανού Συζύγου’ (1894). Μετά τον μήνα του μέλιτος ο πρωταγωνιστής επιστρέφει, περνούν οχτώ μήνες και παραμένει πιο ερωτευμένος από ποτέ. Όσο περνάει ο καιρός διαπιστώνει ότι ο έρωτας αντί να κοπάσει έχει φουντώσει και εκεί αρχίζουν τα προβλήματα: συνεχείς υποψίες και εφιαλτικές νύχτες, αποτελούμενες από υποψήφιους εραστές, ύποπτα γράμματα, εκνευριστικές χοροεσπερίδες και την “προκλητική” συμπεριφορά της γυναίκας του.
Αμάλια Μπένετ & Κατερίνα Σκιαδά
«Κλίμακα Ρίχτερ»
Η αγάπη είναι ένας σεισμός που αρχίζει από το βάθος της γης. Μια μέτρηση για το μέγεθος της αγάπης σε μια πιο πλούσια κλίμακα από το 1 έως το 10. Η αγάπη είναι μια δύναμη που κινείται και μεταβάλλεται. Μια μέτρηση για τις δυνάμεις και τις συνέπειες σε μικρές ιστορίες αγάπης χρησιμοποιώντας μια κλίμακα από 1 έως 10... Μια δύναμη που ξεχύνεται από τα σώματα των εραστών και αναστατώνει την επιφάνεια της ζωής.
Johnny O - Ιωάννα Καμπυλαυκά
«Ερωτεύομαι άρα υπάρχω…»
Έρωντας, Αντιγόνη, Κινητήρας, αγάπη και έμπνευση. Ο έρωτας ως το σημαντικότερο καύσιμο για το ταξίδι. Μικρές καθημερινές σχέσεις που μεταμορφώνουν το σώμα μας, δίνοντας έτοιμες καθαρές εικόνες ερωτικής επιθυμίας και τρέλας ή αλλιώς εικόνες ζωής.
Πέρσα Σταματοπούλου
«Απόσταση Αναπνοής»
Μια σπουδή πάνω στα σώματα που προσπαθούν να επικοινωνήσουν. Αναγνωρίζονται, εκτίθενται, συνυπάρχουν, απογυμνώνονται με σκοπό να έρθουν όλο και πιο κοντά, σε απόσταση αναπνοής. Μικρές, προσωπικές ιστορίες γίνονται η γέφυρα προσέγγισης, ανακάλυψης και αποδοχής και το σώμα πέρα από σχήμα, όγκο και φύλο βουτάει στο άλλο χώμα, όπως ο ερωτευμένος βουτάει με μια ανάσα στο συναίσθημα που τον κυριεύει.
Άρτεμις Λαμπίρη
«Ο έρωτας σαν αγάπη»
Μια αίσθηση μικρής αδυναμίας / μια αίσθηση γυμνής προσωπικής στιγμής / μια αίσθηση διαφάνειας / εύθραυστος / μια αίσθηση / εγώ κι εσύ - εμείς; / κουνιούνται κι άλλοι μαζί μου ή η πραγματικότητα ολόκληρη; / είσαι ο βασιλιάς μου, άρα εγώ τι είμαι; … αστεία λες…κι εγώ ο βασιλιάς σου είμαι, σιγά μην είμαι υπήκοος. Είμαι; Όχι, όχι αποκλείεται… / όλα είναι εκεί που πρέπει. Στη θέση τους.
Καλλιτεχνική Διεύθυνση και Συντονισμός Ομάδας: Αντιγόνη Γύρα
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
13°
