Η Μπέσυ Μάλφα υπογράφει την πρωτότυπη αυτή μουσική παράσταση και μιλάει στην A.V.
Ο Σέξπιρ αποτελούσε ανέκαθεν πηγή έμπνευσης για τους δημιουργούς, οι ήρωές του και η βαριά μοίρα των ονομάτων τους πρόκληση. Τώρα, ήρωες με ονόματα όπως Ιάγος, Μακμπέθ, Άμλετ, θα συναντηθούν σε ένα «σκοτεινό» μπαρ με το όνομα «Πυρ».
«Δεν πρόκειται να αποκαλύψω τι θέλω να πω με αυτό το έργο, ξέρω όμως ότι ο κόσμος θα γελάσει πολύ με αυτή την ιστορία, με αυτή τη μαύρη γελοιογραφία θανάτου» λέει στην A.V. η δημιουργός του Μπέσυ Μάλφα. Πολυτάλαντη ηθοποιός η ίδια, με σπουδές μουσικής και χορού, υπογράφει ένα έργο παράξενο, μουσικό, κωμικό και τραγικό, τρελούτσικο και ευφάνταστο, με τίτλο “No Shakespeare please”, όπου μια παρέα ταλαντούχων ηθοποιών παίζουν, χορεύουν και τραγουδάνε, εξελίσσοντας το δεύτερο μέρος της παράστασης σε μια ροκ συναυλία. Ιδανικό μέρος για την παρουσίασή της η μουσική σκηνή Casablanca.
«Η πρώτη γραφή του έργου έγινε το 1997. Το διορθώνω τα τελευταία δώδεκα χρόνια και αυτή είναι η τελευταία γραφή του» μας λέει η Μπέσυ Μάλφα. «Τότε» προσθέτει «είχα μόλις γεννήσει τις δίδυμες κόρες μου, το χέρι μου γλιστρούσε από μόνο του στο χαρτί και οι ήρωές μου ζωντάνεψαν επίσης από μόνοι τους».
Επτά είναι τα πρόσωπα του έργου, οι Λαγός, Ιουλία, Μακμπέθ, Οθέλος, Άμλετ - Όλιβ, Οφηλία, Ρωμαίος. Θα συναντηθούν στο μπαρ και θα ζήσουν τον έρωτα, το σεξ, την ίντριγκα, ερχόμενοι αντιμέτωποι με την εξυπνάδα ή τη βλακεία τους, με τα πάθη τους και ό,τι άλλο συνθέτει ένα χαρακτήρα – μέχρι να οδηγηθούν στη λύτρωση.
Η Μπέσυ Μάλφα λατρεύει τους ηθοποιούς που συμμετέχουν σε αυτή την παράσταση για τρεις, όπως λέει, πολύ σοβαρούς λόγους: «Πρώτον, γιατί είναι όλοι πολύ φίλοι, δεύτερον όχι μόνο γιατί δεν δίστασαν αλλά, αντίθετα, γουστάρουν πολύ να εκτεθούν ανεπανόρθωτα και τρίτον γιατί πίστεψαν σε αυτό το έργο». Στη σκηνή, σε… ροκ κατάσταση από την πίεση του χρόνου και της πρόβας, οι Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Ζέτα Δούκα, Κρατερός Κατσούλης, Κώστας Ζαχαράκης, Κατερίνα Παπουτσάκη, Μπέσσυ Μάλφα, Ορέστης Τζιόβας.
«Είναι μια ροκ όπερα» λέει η συγγραφέας του έργου «γιατί καταρχήν η μουσική της παράστασης που έγραψε ο Νίκος Παπουτσάς είναι ροκ, γιατί εγώ είμαι ροκ και γιατί ο Σέξπιρ ήταν, είναι και θα είναι σε κάθε περίπτωση πιο ροκ από όλους μας».
Η αντίστροφη μέτρηση αρχίζει, οι ήρωες μεταμορφώνονται. Φώτα, μουσική, «No Shakespeare» παρακαλώ, ή μάλλον «Ροκ Shakespeare».
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
14°
