Η ηδονοθηρική παράσταση «Τα χρόνια της αθωότητας», που ανεβαίνει στη Στέγη, έχει ως πρωταγωνιστή έναν από τα πιο σοβαρά ‒με μεγάλη απήχηση‒ τρολ του fb. Μια ευκαιρία, λοιπόν, να δούμε αν άνθρωπος και διαδικτυακό προφίλ ταυτίζονται. Βρεθήκαμε στην Πλατεία Προσκόπων (Αερόστατο) μετά το ραντεβού του στον οδοντίατρο και πριν την πρόβα στη Στέγη. «Μ’ αρέσει εδώ. Βλέπεις φυσιολογικούς ανθρώπους γύρω σου. Ούτε δηθενιές ούτε ποτά σε βαζάκια» θα πει.
Από μικρός ήσουν έτσι;
Τι εννοείς; Στραβός; Δεν ξέρω, μωρέ, αν είναι θέμα στραβομάρας. Απλώς ποτέ δεν έκανα αυτά που έκαναν οι άλλοι… ξέρεις σε τι αναφέρομαι… Όχι γιατί είχα κάποια καλύτερη άποψη για τα πράγματα ‒ απλά δεν μου έβγαινε. Ποτέ δεν ήμουν των μπαρ, των διακοπών ή του οπωσδήποτε να κάνουμε το καλοκαίρι μπάνια σε νησί. Βέβαια πολλές φορές ακολούθησα την παρέα ‒δεν μπορούσα και να κάνω αλλιώς‒ και φυσικά ταλαιπωριόμουν. Πόσο όμως να μείνεις σπίτι σαν τη μουρλή; Έβγαινα λοιπόν μαζί τους, σιχτίριζα, γυρνούσα και κλεινόμουν μέσα. Μετά περνούσε ο καιρός, ξεχνούσα πόσο είχα ταλαιπωρηθεί και ξαναέβγαινα για να αρχίσει ο ίδιος κύκλος. Κάπως έτσι δεν είναι και η ζωή; Ξεχνάς και κάνεις πάλι τα ίδια. Πάντως μπορείς να μου εξηγήσεις πού γαμώτο βρίσκουν τα λεφτά όλοι αυτοί οι συνάδελφοί μου και βγαίνουν κάθε ημέρα στα μπαρ και πάνε και διακοπές;
Αυτομαστιγώνεσαι συχνά;
Άπειρες φορές και για χρόνια. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς όταν απέναντί μου είχα ανθρώπους που τους άρεσαν τα απλά καθημερινά ωραία πράγματα. Αυτοί χαιρόντουσαν κι εγώ αναρωτιόμουν γιατί. Τα τελευταία χρόνια το σταμάτησα. Έχω αποδεχτεί πια πως δεν είναι πρόβλημα που δεν μπορώ να κάτσω με τις ώρες σε ένα μπαρ. Δεν ξέρω και τι να λέω. Μια γνωστή μου ηθοποιός μου έλεγε πως έμειναν, προχθές, σ’ ένα μπαρ τέσσερις ώρες. Τρελάθηκα. Μα τι έλεγαν τέσσερις ώρες, μπορείς να μου πεις;
Ούτε με φίλους δεν μπορείς να περάσεις τόσο χρόνο;
Τώρα είπες τη μεγάλη κουβέντα. Βαριέμαι την έννοια της φιλίας. Έχω δύο κολλητούς, και φτάνει. Όμως τι να λέω μαζί τους; Πάλι τα προβλήματά μου; Πενήντα χρόνια τα λέω, κουράστηκαν και αυτοί κι εγώ. Ή μήπως να λέμε τι είδαμε χθες στην τηλεόραση; Ένα από τα καλά που έχει το θέατρο είναι πως σου προφέρει στιγμές κοινωνικότητας λόγω των προβών και μετά μπορείς να επιστρέψεις στην ησυχία σου.
Αν με ενδιαφέρουν, ναι. Μωρέ, τελικά το μόνο που αξίζει σε αυτή τη σύντομη ζωή είναι οι άλλοι. Δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από το να έχεις κατορθώσει, πριν φύγεις από τη ζωή να έχεις βάλει τον εγωισμό σου στην άκρη για δύο τρεις ανθρώπους λέγοντας «δεν γαμιέται ας τους συμπεριφερθώ καλά». Νομίζω είναι το μόνο που αξίζει.
Αλήθεια, αν δεν βγαίνεις όπως λες, πώς ζεις;
Όταν δεν παίζω, κάθομαι σπίτι και διαχειρίζομαι την κατάθλιψή μου. Απλά τα πράγματα.
Η ενασχόληση με το fb ήρθε ως αντίδοτο;
Δεν πολεμιέται η κατάθλιψη. Πάντως ναι, το fb είναι πολύ καλή παρέα αν νιώθεις μόνος, όπως για μένα ήταν και μια καλή ευκαιρία να βγάλω καμιά γκόμενα, την εποχή που δεν έπαιζε σχέση. Γενικά δεν το παίρνω πάρα πολύ στα σοβαρά, αλλά δεν θα πω πως δεν με νοιάζει πόσα λάικ θα κάνει μια ανάρτησή μου. Γιατί όποιος το λέει είναι ψεύτης. Κλείσ’ το τότε, άνθρωπέ μου, και πήγαινε και καλλιέργησε βιολογικές πατάτες. Επίσης πρέπει να δεχτούμε πως είτε ανεβάζεις τα βυζιά σου είτε καλλιτεχνικές φωτογραφίες το σίγουρο είναι πως το κάνεις για να ψαρέψεις πελάτες. Εγώ απλά δεν καταλαβαίνω κάποιον που ανεβάζει κάθε μέρα μόνο καλλιτεχνικές φωτογραφίες. Μου φαίνεται ψεύτης, γιατί και ο Νταβίντσι να ήσουν κάποτε θα βαριόσουν να το κάνεις. Βέβαια το να θέλεις να παρουσιάσεις τον εαυτό σου ως κάτι καλύτερο από αυτό που είσαι, είναι θεμιτό. Απλά εγώ το βαριέμαι και προτιμώ αυτούς που θέλουν να βγαίνουν πιο ανθρώπινοι και ειλικρινείς, καθόλου μονοδιάστατοι.
Σχολιάζουμε τα προφίλ ανθρώπων του θεάτρου ‒ κυρίως των σκηνοθετών. Παραδεχόμαστε αμφότεροι πως μας αρέσει το χαλαρό προφίλ του Νίκου Μαστοράκη, μου περιγράφει ένα σκηνικό μ’ έναν σκηνοθέτη που σβήνει οποιοδήποτε σχόλιο δεν βοηθάει στο να καθιερώσει το προφίλ του καθαγιασμένου δημιουργού.
Αναρωτιέμαι τι λες στα παρασκήνια, αφού δεις μια παράσταση.
Ωχ, είναι από τις πιο δύσκολες πίστες. Στις σπάνιες περιπτώσεις που μου αρέσει μια παράσταση τα πράγματα απλοποιούνται. Το πρόβλημα είναι στις άλλες. Γι’ αυτές εφαρμόζω το εξής σύστημα. Μπαίνω μέσα και λέω με δυνατή και καθαρή φωνή «πολύ ωραία ήταν παιδιά, μπράβο» και φεύγω. Ή έχω ήδη εξαφανιστεί και στέλνω μήνυμα «έπρεπε να φύγω, πολύ ωραία ήταν, μπράβο».
Γιατί, μωρέ, να με πειράξει; Ας έκαναν καλύτερες παραστάσεις. Για θέατρο μιλάμε, μην τρελαθούμε κιόλας. Δεν είμαστε και στην ευαίσθητη ηλικία που μια παράσταση μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας για να την αντιμετωπίζουμε με απίστευτο δέος.
Γνωρίζεις έστω και έναν που να σου έχει πει πως του έχει αλλάξει τη ζωή μια παράσταση; Μόνο τον Χωραφά έτυχα που είπε πως του άλλαξε τη ζωή μια συναυλία των Doors.
Μπορεί να συγκριθεί μια συναυλία των Doors του 1967 με μια παράσταση, ας πούμε, του Χουβαρδά το 2017; Έτσι κι αλλιώς πιστεύω πως η μουσική είναι πιο επιδραστική. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για μουσική του ΄68. Ομολογώ πως θα γούσταρα να ασχοληθώ με τη μουσική, αλλά δεν προέκυψε. Δεν με πήγε κανένας… και έτσι όταν παράτησα το Πολυτεχνείο βρέθηκα στο θέατρο.
Κώστας Κουτσολέλος @Θανάσης Καρατζάς
Αν το ήθελες πολύ δεν θα το έκανες;
Τώρα ακούς τα λόγια ενός 47άρη. Όταν εγώ αναφέρομαι σε μουσική αναφέρομαι στη ροκ. Και από τη στιγμή που μέχρι τα 27 μου ‒να μην σου πω τα 22 μου‒ δεν έμαθα μουσική δεν υπήρχε μετά ποτέ λόγος να μάθω. Θα γελούσε ο κόσμος αν έκανα ως 30άρης και 40άρης ροκ.
Ξεκίνησες πιστεύοντας πως θα κατακτήσεις τον κόσμο;
Φυσικά, τι το ρωτάς; Έφτυσα αίμα μέχρι να συνειδητοποιήσω πως όχι μόνο δεν κατάφερα σπουδαία πράγματα αλλά και πως τελικά δεν είμαι τίποτα σπουδαίο. Αυτό το ομολόγησα στον εαυτό μου πριν από πέντε χρόνια και τότε συνέβηκε το εξής: χαλάρωσα υποκριτικά. Σταμάτησα να έχω την αγωνία να λάμπω και ξέρεις το παράδοξο; Αυτό ακριβώς με κάνει να λάμπω στη σκηνή. Φαντάζομαι πως αυτό ισχύει και στη ζωή. Όταν δεν σε ενδιαφέρει να αρέσεις, με κάποιον τρόπο αρέσεις. Το ίδιο ισχύει κι αν θέλεις να ρίξεις μια γκόμενα. Όταν είσαι χαλαρός, πέφτει πιο εύκολα.
Το ότι δεν γουστάρεις το αλισβερίσι φταίει που δεν έχεις συνέχεια δουλειά;
Όχι, καθόλου. Κοίτα, πιστεύω πως είμαι ένας ηθοποιός που φέρνει εις πέρας τους ρόλους, μάλλον με καλό τρόπο. Το θέμα είναι πως μέχρι πριν από λίγα χρόνια ασχολιόμουν με πολύ πειραματικές δουλειές και ήμουν αποκομμένος από το κλασικό ελληνικό θέατρο. Εκεί είναι η δικαιολογία μου για το ότι δεν με φωνάζουν συχνά.
Πέρασες από γκαράζ και υπόγεια;
Τι μου θύμησες τώρα. Τόσο κουραστικό όλο αυτό να βρεις το διαφορετικό χώρο, από ασανσέρ μέχρι τουαλέτες… για να ανεβάσεις μια παράσταση. Ήμουν νέος όμως και το πίστευα όλο αυτό. Ακόμα κι αν μου πεις ότι έκανα κόντρα για την κόντρα. Δεν είναι κακό. Οι Sex Pistols άλλαξαν πίστα γιατί διάβασαν Νίτσε; Όχι φυσικά, και μια χαρά λειτούργησαν. Βασικά με ενδιέφερε να συμβεί κάτι… μια απλή ανθρώπινη στιγμή. Αλλά κουράστηκα. Ίσως και γιατί δεν είχε απήχηση. Ποιος ξέρει, μπορεί να φταίμε κι εμείς που ό,τι κοτσάνα σκεφτόμασταν την ανεβάζαμε και την ονομάζαμε περφόρμανς. Από την άλλη βλέπεις πως το θέατρο τα τελευταία 5-6 χρόνια έχει γίνει πιο συντηρητικό. Ξανά και ξανά Άμλετ, σκηνοθετημένος από κάποιον καταξιωμένο, με τρόπο που είναι κατανοητός στο ευρύ κοινό, αλλά και λίγο πειραγμένος. Όμως γιατί το ψάχνουμε; Η τέχνη δεν δείχνει να είναι νεκρή; Από πότε έχει να συμβεί κάτι στο θέατρο που να ταράξει τα πράγματα; Άσε που πηγαίνεις σε μια ‒εξαιρετική, ας πούμε‒ παράσταση, τη χειροκροτάς και γυρνάς σπίτι σου όπως θα γυρνούσες από ένα καλό εστιατόριο. Μπορεί να λέω και βλακείες αλλά, βρε παιδί μου, όλα πια σου έρχονται στο χέρι. Ένα ελληνάκι τη δεκαετία του ’60 για να βρει ένα δίσκο των Rolling Stones έπρεπε να ψάξει για να τον βρει, να ψάξει τρόπο να τον ακούσει… Όλο αυτό ήταν σκάψιμο. Σήμερα μπορεί να τους ακούσει και μέσα στο σούπερ μάρκετ.
Δεν υπάρχει ανάγκη από τους καλλιτέχνες για αναζήτηση;
Μωρέ, δεν φταίνε οι καλλιτέχνες αλλά η εποχή. Σκέφτομαι πως αν πέρυσι πτωχεύαμε, κάτι θα συνέβαινε. Δεν μπορεί να μη μας άλλαζε το ότι θα έπρεπε να περιμένουμε στημένοι στην ουρά με το δελτίο για να προμηθευτούμε από πετρέλαιο μέχρι βασικής ανάγκης πράγματα. Δεν μπορεί θα άλλαζε αυτή η κατασκευασμένη μιζέρια της καθημερινότητας. Αλλά μετά σκέφτομαι πως κάτι τέτοιο θα προκαλούσε μέχρι και εμφύλιο… κι έτσι το ξεχνάω το σεναριάκι. Τελικά έχει ίσως μια λογική το να περάσεις ήσυχα τη ζωή σου κι ας μείνουν οι επαναστάσεις για το μέλλον.
«Τα χρόνια της αθωότητας», όπου πρωταγωνιστείς, στηρίζονται στο βιβλίο του Δούκα Καπάνταη «Αυτοκράτειρα». Σε μια συνέντευξή του ο συγγραφέας απάντησε πως το βιβλίο του είναι σίγουρα μεταξύ άλλων και πορνογράφημα. Ένα κείμενο που έχει γραφτεί έχοντας εν μέρει κατά νου τη σεξουαλική διέγερση των αναγνωστών. Ισχύει;
Ναι νομίζω πως είναι ένα βιβλίο για να καυλώνει ο αναγνώστης. Οι ήρωες ζουν σ’ ένα μελλοντικό πλανήτη και επιζητούν την ηδονή μέσα από πράγματα που τώρα είναι απαγορευμένα. Πήραμε ένα μέρος από αυτό το βιβλίο και φτιάξαμε μια παράσταση που… κάτσε, πώς να σου το πω τώρα, γιατί το θέατρο που κάνει ο Βασίλης Νούλας είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο. Με βάση το κείμενο ο Βασίλης δημιουργεί έναν κόσμο που έχει τα χαρακτηριστικά και της θεατρικής πρόκλησης. Δεν είναι ένα κλασικό θέατρο. Δεν πρόκειται για εικονογράφηση της ιστορίας, αλλά για μια ατμόσφαιρα. Νομίζω ο Βασίλης ξεκινάει με ένα κείμενο το οποίο του αρέσει και κατόπιν φτιάχνει έναν κόσμο λίγο πιο αιρετικό απ’ ό,τι θα περίμενες. Αποφεύγει τη σοβαροφάνεια, γι’ αυτό και στην υποκριτική των ηθοποιών υπάρχει έντονο το στοιχείο της γελοιότητας. Του Νούλα του αρέσουν οι ατέλειες. Τις αφήνει συνειδητά να υπάρχουν, τις ενσωματώνει στην παράσταση… Σίγουρα θα ενοχληθούν κάποιοι θεατές που έχουν συνηθίσει σε πιο καθαρά θεάματα. Τώρα αν κάποιοι θεωρήσουν πρόκληση ότι υπάρχουν πολλές ερωτικές περιπτύξεις πάνω στη σκηνή… τι να πω; Πάντως του Βασίλη δεν τον αφορά η πρόκληση, αυτό που θέλει να κάνει είναι ποίηση.
Τα χρόνια της αθωότητας @Andreas Simopoulos
Τα χρόνια της αθωότητας @Andreas Simopoulos
Εκτός από κάτι γραφικούς της εκκλησίας ποιος θεατής αντιδράει πλέον; Ούτε και αν τον «βρίσεις» …
Ακριβώς, κανένας. Εξάλλου σταματήσαμε κι εμείς να βρίζουμε γιατί δεν έχει νόημα. Αποδείχτηκε δε πως στις περισσότερες περιπτώσεις δεν ήμασταν και πολύ καλύτεροι από αυτούς που βρίζαμε. Έφυγε και η πρώτη νιότη… κι άντε ν’ αρχίζουμε και μαζεύουμε βαλιτσούλες.
Το έργο της Μαρίας Ζαβάκου για τον ψηφιακό εκφοβισμό και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η νέα γενιά ανεβαίνει στη σκηνή σε σκηνοθεσία Γιολάντας Μαρκοπούλου
12°
