Το «Κεκλεισμένων των Θυρών» (Huis Clos) του Ζαν Πωλ Σαρτρ, σταθμός του υπαρξιστικού θεάτρου, παρουσιάζεται στο Θέατρο ΠΚ από το Σάββατο 18 Φεβρουαρίου.
Πρόκειται για μια σύγχρονη προσέγγιση του έργου, που όμως διατηρεί τη διαχρονικότητα της φιλοσοφίας του Σαρτρ αναδεικνύοντας τα νοήματα του κειμένου και τους υπαινιγμούς του συγγραφέα. Παίζουν οι ηθοποιοί Βαλίσια Βύζα, Έλενα Θωμοπούλου και Απόστολος Χατζής, σε σκηνοθεσία Μαργαρίτας Αμαραντίδη.
Τη μετάφραση υπογράφει ο Αλέξανδρος Βαμβούκος και τη μουσική ο Gautier.
Για το έργο:
Οι τρεις βασικοί χαρακτήρες του έργου (Γκαρσέν, Ινές, Εστέλ) συναντιούνται μετά θάνατον, άγνωστοι μεταξύ τους, εγκλωβισμένοι σε έναν χώρο απροσδιόριστο, κατά τ’ άλλα οικείο, για να αναμετρηθούν με το παρελθόν τους, να ομολογήσουν πως έχουν υπάρξει θύτες και θύματα την ίδια στιγμή, και τελικά να διαπιστώσουν πως θα είναι έρμαια της μεταξύ τους αλληλεπίδρασης εις το διηνεκές.
Με αυτόν το τρόπο ο Σαρτρ επιθυμεί να φέρει στο φως το θέμα των προσωπικών επιλογών και τη χάραξη μιας ηθικής που συμφωνεί με αυτές, όσο ο άνθρωπος ζει και έχει τη δυνατότητα να πλάθει την πραγματικότητά του. Θίγει το θέμα του «καθωσπρεπισμού» και της υποκρισίας, αλλά συγχρόνως και τις επιπτώσεις που προκαλεί η αλήθεια. Ανοίγει επί σκηνής έναν διάλογο αντικρουόμενων θέσεων που οδηγεί τους χαρακτήρες του έργου σε «αδιέξοδο», προσκαλώντας έτσι τους θεατές να πάρουν θέση σε σχέση με τα «αδιέξοδα» της δικής τους ζωής κάνοντας τις επιλογές τους πράξη στο παρόν.
Λοιπόν; Ποια είναι η δική σας «κόλαση» σε αυτή τη ζωή και τι θα κάνατε για να διεκδικήσετε τον δικό σας επί γης «παράδεισο»;
Σχετικά με το έργο και τον συγγραφέα:
Το «Κεκλεισμένων των Θυρών» (Huis Clos), το πιο πολυπαιγμένο θεατρικό έργο του Ζαν Πωλ Σαρτρ, το οποίο γράφτηκε και πρωτοπαίχτηκε το 1944, παραμένει χαρακτηριστικά επίκαιρο λόγω του θεματικού του άξονα σχετικά με τη γνώση του εαυτού μέσω του άλλου. Είναι το έργο από το οποίο προέκυψε η περίφημη ρήση «η κόλαση είναι οι άλλοι», καθώς οι ήρωες του περνούν από το ασυνείδητο στο συνειδητό. Πρόκειται για ένα κείμενο αλληγορικό, με έντονη θεατρικότητα που κάνει τις λέξεις να ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια του θεατή.
Ο τίτλος του έργου επίσης συμβάλει σε αυτό, υπονοώντας «δίκη», «συνωμοσία», «προσωπική υπόθεση» και μέσω αυτού του πλαισίου κάνει τους χαρακτήρες του έργου πομπούς του νοήματος και της φιλοσοφίας του.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
11°
