«Οι λέξεις που είπαμε» με τον Μάξιμο Μουμούρη

Μπλε μάτια, ζεστό χαμόγελο και μια απλότητα που σε κάνει να νιώθεις ότι γνωρίζεστε χρόνια. Τον συναντήσαμε λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα της «Νίκης» του Χρήστου Χωμενίδη, η οποία ανεβαίνει στο «ΘΕΑΤΡΟΝ» σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή.

Στο τηλέφωνο ακουγόταν στριμωγμένος λόγω χρόνου. Τελικά κλείσαμε το ραντεβού στο οποίο έφτασε μόλις  πέντε λεπτά καθυστερημένος, χαμογελαστός, με το κράνος στο χέρι. Παραγγέλνει ένα μαύρο τσάι, το οποίο έπειτα αλλάζει σε σούπα λαχανικών, βγάζει μπουφάν και ένα σακουλάκι ξηρούς καρπούς από την τσάντα. Μου εξηγεί ότι έχει σηκωθεί από τις 7μιση να ετοιμάσει τα κορίτσια για το σχολείο και ήρθε κατευθείαν από το κολυμβητήριο, οπότε πρέπει να ανακτήσει δυνάμεις.

Μια σύζυγος και τρεις κόρες από 3 ετών έως 8. Πώς είναι η ζωή στο σπίτι με 4 γυναίκες;

Η καθεμία έχει τις απαιτήσεις της. Οι μικρές έχουν τις περισσότερες…. Θα έλεγα πως είναι πάρα πολύ ζωντανή η συγκατοίκηση.

Υπάρχουν φορές που οι κόρες κάνουν κόμμα εναντίον σου;

Όχι, τώρα, είμαι η λατρεία τους. Θέλω να πω, πως επειδή είμαι το μόνο αρσενικό μέσα στο σπίτι, έχω την πρωτοκαθεδρία και το μονοπώλιο.

Εσύ ηθοποιός, η σύζυγος πολιτικός (σ.σ. Νάντια Γιαννακοπούλου, π. βουλευτής Μεσσηνίας με το ΠΑΣΟΚ ). Σίγουρα έχετε πολύ πιεστικά ωράρια. Πώς τα βγάζετε πέρα;

Έχουμε βοήθεια αλλά μας σώζει η οργάνωση.  Όσο περισσότερο τηρείς το πρόγραμμα τόσο λιγότερες σκοτούρες έχεις.

Ποιος είναι πιο οργανωτικός;

Η γυναίκα μου. Εγώ περνάω φάσεις. Σε μια φάση το ακολουθώ, σε άλλη διαλύομαι. Αλλά αν μπεις σε πρόγραμμα, καλό πρόγραμμα, είναι όλα τέλεια. Λειτουργούν όλα με ηρεμία...

Πού να βρεθεί ηρεμία, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά πολιτικά ζητήματα. Στο σπίτι κάνετε πολιτικές συζητήσεις;

(γελάει) Για το σπίτι μου μιλάμε! Κοίταξε, εγώ ποτέ δεν ήμουν πολιτικοποιημένος. Τα τελευταία χρόνια πολιτικοποιήθηκα ‒όπως όλοι μας‒ απότομα, με ένα βίαιο τρόπο θα έλεγα. Πολλοί βρεθήκαμε σε όλο αυτό  αντιδρώντας με  το συναίσθημα και…  φάγαμε τα μούτρα μας. Πολλές φορές υπάρχουν διαφωνίες όσον αφορά τους τρόπους και τις πρακτικές αλλά στο σύνολο είμαστε σε κοινά λημέρια.

Οι μικρές έρχονται να σε δουν στο θέατρο;

Τώρα αρχίζει η οκτάχρονη. Θα έρθει να δει τη “Χίμαιρα” γιατί είχε δει πριν 1μιση χρόνο μισή πρόβα, και της έχει μείνει που δεν είδε όλη την παράσταση. Οι μικρές με έχουν δει σε παιδική παράσταση. Στον «Τρωικό Πόλεμο» είχε πλάκα. Έκανα τον Έκτορα και όταν με σκότωνε ο Αχιλλέας δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. Τις κρατούσε η μάνα τους για να μην έρθουν πάνω στη σκηνή φωνάζοντας. Την δεύτερη φορά το είδαν πιο ήρεμα.

Στην τηλεόραση σε παρακολουθούν;

Όχι. Γενικά θεωρώ πως πρέπει να προστατεύονται τα παιδιά από τη δημόσια παρουσία μας, με την έννοια πως δεν είναι ακόμα σε θέση να ξεχωρίσουν τις δύο εικόνες.  Εντάξει, ξέρουν τι κάνουμε αλλά είναι άλλο να το φαντάζονται κι άλλο να σε βλέπουν να το κάνεις καθημερινά.

Η σειρά «Η λέξη που δεν λες» θίγει ένα πολύ ευαίσθητο θέμα, τον αυτισμό. Ήξερες πως να αντιμετωπίσεις τον Παυλή;

Η πρώτη φορά που γυρίστηκε αυτή η σειρά ήταν στο Ισραήλ το 2010, και τα δεδομένα ήταν πολύ συγκεκριμένα σε ό,τι αφορά στον αυτισμό. Όταν γυρίζαμε εμείς το 2016 είχαν αλλάξει ήδη πολλά πράγματα. Ο Θοδωρής (σ.σ. Παπαδουλάκης, σκηνοθέτης) το έψαξε πάρα πολύ και μας έβαλε σε όλο αυτόν τον κόσμο. Προσωπικά, παρακολούθησα ξένες ταινίες και ντοκιμαντέρ, όπου άνθρωποι με αυτισμό μιλούσαν για τον εαυτό τους, αλλά και ο περίγυρός τους προκειμένου να αποκτήσω μια αίσθηση για το πώς έπρεπε να πλησιάζω τον Παυλή στις σκηνές.

Η ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη να μιλήσει ανοιχτά γι’ αυτό;

Όχι βέβαια! Σιγά που εμείς με μια τηλεοπτική σειρά είναι δυνατόν να κάνουμε μια ολόκληρη κοινωνία να μιλήσει ανοιχτά. Νομίζω όμως πως αν βοηθήσουμε κάποιους που έχουν ακόμα διλλήματα για το αν πρέπει να πουν ή όχι αυτή τη λέξη, ή όσους έχουν μια υποψία πως μπορεί το παιδί τους να είναι αυτιστικό και αρχίσουν να  το ψάχνουν, τότε αυτό είναι τεράστιο κέρδος. Είμαστε μια κοινωνία με τεράστια ταμπού σε πάρα πολλά ζητήματα και δυστυχώς περιθωριοποιούμε τους ανθρώπους που είναι πιο ιδιαίτεροι. Μέσα στη διαδικασία της έρευνας  που κάναμε για τον αυτισμό, έβλεπα κέντρα στο εξωτερικό για παιδιά με αυτισμό που ήθελα να πάω κι εγώ! Ήταν σε φάρμες με ζώα, γιατί είναι αποδεδειγμένο πως για ένα παιδί που έχει αυτισμό η επαφή με τα ζώα είναι πολύ σημαντική. Εμείς ως χώρα δεν έχουμε τίποτα. Τα κλείνουμε σε τσιμεντένιους τοίχους, που ονομάζουμε ειδικά σχολεία. Η κόρη μου στο δημοτικό προαυλίζεται μαζί με παιδιά «ειδικού σχολείου». Από την πρώτη μέρα που μου μίλησε της έδωσα να καταλάβει ότι μπορεί να συνυπάρξει μαζί τους, να μάθει, να κάνει υπομονή και να δει γιατί το κάθε παιδί είναι έτσι. Χαίρομαι που το έχει καταλάβει και δεν μου έχει ξαναπεί κάτι, που έχει μάθει να συνυπάρχει αρμονικά μαζί τους.

Περνάμε στη «Νίκη». Το «ελληνικό μυθιστόρημα της χρονιάς» έγινε η παράσταση της χρονιάς. Πες μου για το ρόλο σου...

Κάνω τον πατέρα του Χωμενίδη, τι άλλο να σου πω; (γελάει)

Σε νεαρή ηλικία φαντάζομαι...

Ναι. Όταν μίλησα μαζί του μου λέει «πρόσεξε κάνεις τον πατέρα μου». «Τι βάρος είναι αυτό που πετάς πάνω μου;», θυμάμαι πως του απάντησα. Ο Αλέξανδρος Στρόφαλης στο έργο (ο πατέρας του Χωμενίδη, δλδ.) είναι ένας άνθρωπος που μπορεί και επιβιώνει, ενώ η οικογένειά του ξεκληρίστηκε από πολύ νωρίς. Έχει τεράστια δύναμη και μπορεί να αντιμετωπίσει τα πάντα. Έρχεται από μια πολύ καλλιεργημένη οικογένεια κι αυτό του δίνει τις βάσεις να ξεχωρίζει με έναν δικό του, ιδιαίτερο, τρόπο. Παίρνει αποφάσεις που δεν τον ενδιαφέρει αν είναι αρεστές ή όχι. Ο Χωμενίδης μου είπε ότι είμαι το ροκ στοιχείο της παράστασης και σάστισα. Σκέφτηκα πως μάλλον έπρεπε να ξαναδώ το ρόλο γιατί δεν το είχα καθόλου έτσι στο μυαλό μου (γελάει). Εντάξει, καταλαβαίνω τι εννοεί. Ο Στρόφαλης επεμβαίνει στην πορεία των γεγονότων της οικογένειας της Νίκης με σκοπό να την αλλάξει. Προσπαθεί να βοηθήσει τη Νίκη, η οποία έχει ζήσει και ωραίες και δύσκολες στιγμές, να ξεφύγει από την κακοδαιμονία 20 χρόνων.

Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεσαι με το Σταμάτη Φασουλή;

Ναι. Είναι η τρίτη που μου το προτείνει αλλά τις προηγούμενες δύο δεν μπορούσα για διάφορους λόγους. Τη μία περιμέναμε το πρώτο μας παιδί, τη δεύτερη είχα ήδη κλείσει μια άλλη παράσταση και δεν προλάβαινα. Ο Σταμάτης δουλεύει με τρομερό χιούμορ και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Χωρίς καμία σοβαροφάνεια, όλα στο φως, κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ. Κι εγώ έχω φτάσει πια σε ένα σημείο που οι επιλογές μου να δουλέψω με κάποιον κλίνουν πάντα στο αν μπορώ να επικοινωνήσω μαζί του, όχι απλά αν είναι καλός ηθοποιός ή σκηνοθέτης. Μπορώ να επικοινωνήσω, να δουλέψω με καθαρότητα; Τότε θα το κάνω.

Οπότε είσαι στη Χίμαιρα, στη Νίκη... Η μετάβαση από τον ένα ρόλο στον άλλο πώς γίνεται;

Με μηχανάκι (γέλια). Προσπαθώ να απομονώνω τα χαρακτηριστικά και τις ανάγκες κάθε ρόλου τις στιγμές που χρειάζεται και λειτουργεί σαν μηχανισμός πια. Είναι όμως σημαντικό να μη χάνω τον εαυτό μου μέσα σε αυτό, να λειτουργώ και αυθόρμητα...

Εδώ, η κυρία που κάθεται στο τραπέζι δεξιά μας στο Φίλιον, και είχε στήσει «διακριτικά» αυτί καθ' όλη τη διάρκεια της συζήτησης αποφασίζει να επέμβει. Ζητά συγνώμη για την ενόχληση, του δίνει συγχαρητήρια για τη «Χίμαιρα» και τη σύζυγό του την οποία είχε πετύχει συμπτωματικά πάλι να της παίρνουν συνέντευξη στο διπλανό τραπέζι και ρωτά λεπτομέρειες για την πρεμιέρα της «Νίκης». Στο τέλος υπόσχεται πώς θα πάει. Το παράδειγμά της μιμήθηκε και η κυρία εκ των αριστερών μας, η οποία και αυτή με τη σειρά της έπλεξε εγκώμιο στον Μάξιμο. 

Κινηματογράφος παίζει καθόλου;

Ναι, γύρισα και μια ταινία τώρα το Δεκέμβρη. Λέγεται Live Better, σε σκηνοθεσία Βασίλη Κεχαγιά. Έπρεπε να γίνει πολύ άμεσα, βρεθήκαμε γρήγορα και την κάναμε – ήταν ωραία στιγμή . Δεν την έχω δει ακόμα, μοντάρεται!

Τελικά από όλα αυτά τι προτιμάς;

Εξαιτίας της φετινής μου εμπειρίας…  το χειμώνα θέατρο, και το καλοκαίρι τηλεόραση ‒  γιατί ήταν ωραία στα Χανιά(γέλια).  Ό,τι γίνεται με ωραίους όρους είναι καλοδεχούμενο. Ίσως αν έπρεπε να διαλέξω θα έλεγα θέατρο. Υπάρχουν όμως φορές που συνειδητοποιείς ότι μπορείς να αισθανθείς και μπροστά στην κάμερα τόσο όμορφα όσο στο θέατρο. Αν δεν είναι καλή η συνεργασία, δεν είσαι πουθενά καλά.

Είναι καλή ή κακή περίοδος φέτος για το θέατρο;

Πιστεύω ότι περνάει μια καλή περίοδο, συμβαίνουν πολλά πράγματα. Το κακό είναι ότι ανάμεσα στα πολλά, θα δεις και τετριμμένα. Υπάρχει όμως τεράστια γκάμα επιλογών. Από αμιγώς εμπορικά μέχρι μικρές σκηνές που σε εκπλήσσουν ευχάριστα.

Πριν δύο χρόνια είχες κάνει ένα βήμα στη σκηνοθεσία. Πώς ήταν σαν εμπειρία;

Μου αρέσει πολύ να παίζω αλλά εκεί είναι το κάτι άλλο. Ο ηθοποιός φτιάχνει το σύμπαν του ήρωα, αλλά ο σκηνοθέτης πρέπει να φτιάξει το σύμπαν όλων των χαρακτήρων, να συντονίσει τη συνύπαρξή τους. Τα παιδιά που δούλεψα στην Ερωφίλη ευτυχώς με εμπιστεύτηκαν. Ξεκινήσαμε να διαβάσουμε ένα κείμενο «δύστροπο», με 15σύλλαβο, με ανά δύο στίχους ομοιοκαταληξία, σε κάποια σημεία δυσνόητο. Κι όμως το αποτέλεσμα που βγήκε ήταν πολύ ωραίο και κατανοητό. Ήταν ένα στοίχημα που κερδήθηκε στο βαθμό που ονειρευόμουν.

Έχουμε ήδη σηκωθεί για τη φωτογράφηση. Ο φωτογράφος προσπαθεί να κερδίσει ένα χαμόγελό του. «Πες του κάτι να γελάσει» μου λέει. «Σε λίγο θα δεις τις κόρες σου» και λάμπει το πρόσωπό του...

Info: «Νίκη», από 17/2, Τετ.& Πέμ. 19.00, Παρ. & Σάβ. 20.00, Κυρ. 18.30, Θέατρον Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος», Πειραιώς 254, 2122540000