Μια σύγχρονη εκδοχή του «Δον Ζουάν» ανεβαίνει στη Στέγη από τον Μιχαήλ Μαρμαρινό. Ρωτήσαμε τους 7 άνδρες ηθοποιούς ποια ήταν η γνώμη τους για τον ήρωα του Μολιέρου κι αν αυτή άλλαξε εξαιτίας της παράστασης.
Χάρης Φραγκούλης (Δον Ζουάν)
«Πριν μπω στην παράσταση είχα μια απορία και μια επίγνωση, τώρα έγινε μεγαλύτερη η απορία και μικρότερη η επίγνωση. Θα μπορούσα ίσως να χρησιμοποιήσω επίθετα όπως διαφθορέας, γοητευτικός, ανήσυχος προκειμένου να τον περιγράψω, αλλά δεν θα το κάνω, όχι γιατί δεν ισχύουν αλλά γιατί δεν πρόκειται μόνο περί αυτού. Ο Δον Ζουάν είναι πολύ πιο πολύπλοκος απ’ ό,τι νόμιζα κι αν και ποτέ δεν είχα μια φολκλορική εντύπωση γι’ αυτόν καταλήγω πως είναι κάτι πολύ πραγματικό, φτιαγμένο από αίμα και σκατά και λάσπη…»
Γιάννος Περλέγκας (Σγαναρέλ)
«Κουβαλούσα την ιδέα πως ενσαρκώνει τον αιώνιο καρδιοκατακτητή, πως δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά, και πως πρέπει συνεχώς ν’ αλλάζει. Σήμερα για μένα είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να κερδίσει την ελευθερία του και επομένως το θάνατό του».
«Πριν μου φαινόταν ένας γυναικάς, ένας επιφανειακός ήρωας που ήθελε να επιδεικνύεται και τίποτα άλλο. Ο Δον Ζουάν έχει γεννηθεί όπως παρουσιάζεται –είναι από τη φύση του έτσι–, η προσωποποίηση του ανθρώπου που το μόνο που θέλει είναι να περνάει όπως αισθάνεται. Μονίμως υποκρίνεται προκειμένου να πετύχει το ζητούμενό του, που δεν είναι άλλο από τη σεξουαλική ικανοποίησή του. Ούτε τον πατέρα του σέβεται, ούτε τον υπηρέτη του, παρά μόνο όταν εξυπηρετεί το πάθος του, που είναι το sex. Μόνο τη στιγμή που τον καλεί ο αδελφός της Ελβίρα να “μονομαχήσει” για την τιμή της οικογένειάς του Δον Κάρλος είναι που εκφράζεται πιο ανθρώπινα. Μετά την εμπλοκή μου στη παράσταση, τον κατανόησα και τον βρίσκω ιδανικό για τη μοναδικότητά του, αλλά δεν είναι με τίποτα πρότυπο για να τον ζηλέψει κάποιος – εκτός κι αν είναι ψυχικά ασθενής».
Τάσος Καραχάλιος (Πιερό)
«Ο Δον Ζουάν για εμένα ήταν ένα ξεπερασμένο ανδροκρατικό πρότυπο, ζωντανό όμως στο DNA των ονείρων μου. Τώρα, το όνειρο λιγάκι τρόμαξε... νομίζω».
«Ήταν για μένα η ιστορία ενός εραστή της ανώτερης τάξης. Σήμερα είναι ένας θρύλος κατάκτησης της προσωπικής ελευθερίας, ακόμα και με κόστος ζωής, αλλά και ένας ύμνος σε ένα πάθος τόσο έντονο που δεν μπορεί παρά να επαναληφθεί με έναν καινούργιο έρωτα».
Adrian Frieling (Δον Λουίς)
«Σπούδασα Θεατρολογία στη Γερμανία. Ήξερα και ξέρω ότι ο μύθος του Δον Ζουάν είναι παλιότερος από τον μύθο του Φάουστ. Ο Δον Ζουάν είναι ένας Φάουστ της νότιας Ευρώπης. Ο Φάουστ θέλει να μάθει και να ξέρει, ο Δον Ζουάν θέλει να απολαύσει. Εμείς (και εγώ) είμαστε όλοι ένας Δον Ζουάν... και ένας Φάουστ!»
Ντένης Μακρής (Φρανσίσκ)
«Είναι ένας τύπος με υπερ-ανδρικές δυνάμεις που η φύση του δεν μπορούσε παρά να εκπορθεί ξανά και ξανά το γυναικείο φύλο. Μια φιγούρα με φυσική προέκταση το σώμα της “άλλης”. Εν τη απουσία οποιουδήποτε πλέον χαρακτηρισμού ή κοσμικού επιθέτου μορφοποιήθηκε σε κομμάτι από τα πολλά που κουβαλάω μέσα μου. Ως ένα ακόμη σωματικό/φυσικό φαινόμενο. Κάτι που ούτε αναλύεται, ούτε εξηγείται, ούτε κατανοείται ποτέ σε όλη του την έκταση. Μυθικό και απόλυτα ανθρώπινο ταυτόχρονα».
Με το «ΜΑΜΙ» στρέφεται και πάλι σε μνήμες βιωμάτων, μετασχηματισμένες σε αισθητικό γεγονός. Τα ολόγυμνα σώματα των ηθοποιών ανάγονται σε κινούμενα γλυπτά ιδιαίτερης ομορφιάς.
Ο Πέτρος Ζούλιας σκηνοθετεί ένα κοινωνικό δικαστικό δράμα με τον Γρηγόρη Βαλτινό στον ρόλο του μαχητικού και αδέκαστου δικηγόρου μιας σκοτεινής και περίπλοκης υπόθεσης
14°
