«Δεν γελάω εύκολα και δεν μου αρέσουν ούτε οι παραστάσεις ούτε οι άνθρωποι που μου υποδεικνύουν πότε πρέπει να γελάσω ή που κάνουν κάτι μόνο και μόνο για να προκαλέσουν το γέλιο. Αντιπαθώ το χιούμορ που έχει αποκαλύψει τον εαυτό του πριν φτάσει σε εμένα, και εκτιμώ το έμμεσο χιούμορ της μεταφοράς...
Τους ΤρειςΕυτυχισμένους δέκα χρόνια τους έχω στο μυαλό μου για να τους ανεβάσω. Το αποφάσισα τώρα γιατί ένιωσα την ανάγκη να ασχοληθώ με κάτι που θα λειτουργούσε ως αντίβαρο στα έργα-ογκόλιθους με τα οποία είχα καταπιαστεί τη χρονιά που πέρασε. Καθώς είναι ένα έργο-παιχνίδι πίστεψα πως "παίζοντάς" το θα μπορούσα να ξεφύγω από το σκοτεινό κόσμο της Ορέστειας, του Ριχάρδου ή του Μπρεχτ... Όμως, επειδή μάλλον είμαι θύμα μιας επαγγελματικής διαστροφής, αποδείχτηκε πως δεν επρόκειτο για μια απλή, ευχάριστη ανάσα.
Εύκολα μπορείς να ξεγελαστείς και να πιστέψεις πως εδώ δεν έχουμε τίποτα περισσότερο από μια εξαιρετική κωμωδία-σχόλιο πάνω στον γάμο και την απιστία. Στηριζόμενος σε αυτή την επιφανειακή ανάγνωση, μπορείς απλά να δημιουργήσεις μια φοβερά διασκεδαστική παράσταση. Αν όμως μπεις στον πειρασμό να κοιτάξεις λίγο πιο βαθιά, τότε ξαφνικά ανακαλύπτεις πόρτες που σε βάζουν στο σουρεαλισμό και τη μελαγχολία, σε δωμάτια όπου καθρεπτίζονται οι κοινωνικές συμβάσεις. Μπορεί και να σε τρομάξει αυτός ο κόσμος και να πεις "προτιμώ να μείνω στην επιφάνεια". Εμείς παραμείναμε και θελήσαμε να τον ψάξουμε.
Το παιχνίδι της απάτης και της απιστίας έχει την ευχάριστη αλλά και τη σκληρή του όψη. Μας απασχόλησε πολύ η δεύτερη και αυτή τελικά μας οδήγησε σε μια παράσταση-αιώρηση μεταξύ αφρού και... σκοταδιού. Εξάλλου δεν πιστεύω στις παραστάσεις που "σερβίρουν" συνέχεια σαμπάνια. Το πιο πιθανό είναι να μεθύσεις και να σου μείνει ένας πονοκέφαλος. Εδώ, σου μένει ένα χαμόγελο και αν το θελήσεις έχεις κρατήσει και ένα πιο βαθύ σχόλιο για την ανθρώπινη ύπαρξη».
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
12°
