«Θα πεθάνω αν πεθάνεις». Το τρυφερό θρίλερ για την άγρια νιότη που έλειπε από την πόλη
Στις πρόβες του έργου που σκηνοθετεί η Έλενα Πέγκα θυμάσαι πώς είναι η δίψα για ζωή, αποδοχή, επανάσταση. Νέοι στα όρια για έναν οργασμό συναισθημάτων.
Κάτι καινούργιο ανεβαίνει στην Αθήνα τις πρώτες μέρες του 2017. Μια ιστορία για τα καλά και τα κακά παιδιά που κάτι μας θυμίζουν. Για εκείνα τα αθώα βλέμματα που μετά το σχολείο, κλείνουν ξαφνικά ραντεβού με τη βία και την ενηλικίωση, αλλά και για τα χρόνια εκείνα που η ζωή μπορούσε ακόμα να εκπλήσσει, κάνοντάς μας να τη λιγουρευόμαστε κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Το «Θα πεθάνω αν πεθάνεις» είναι η λαίμαργη δίψα μιας παρέας νέων που θέλουν να δοκιμάσουν τα πάντα και το κάνουν άτσαλα, ως συνήθως. Ξεπερνούν τα όρια και θυμίζουν γνώριμες καταστάσεις, έρωτες, άγχη, ανασφάλειες, άγουρες σκέψεις και ακατάσχετη επιθυμία για όλα και για τίποτα.
Φεύγοντας από την παράσταση, το πιο πιθανό είναι να θέλεις να ακούσεις μουσική και να διαβάσεις το περιοδικό της εφηβείας σου για να θυμηθείς τον εαυτό σου, τα κουλ, φοβισμένα ή προχώ παιδιά και τις μέρες που ανακάλυπτες ακόμα την σεξουαλικότητα, δοκίμαζες τη γεύση της παράβασης, έλεγες μεγάλες κουβέντες, ήθελες τα έντονα πάθη και ξυπνούσες με το «θέλω να τα ζήσω όλα».
Το σενάριο μιας 26χρονης Σουηδής πέφτει στα χέρια της Έλενας Πέγκα και η θεατρική του μεταφορά μοιάζει να γράφτηκε στην Αθήνα. Αυτό που συμβαίνει σε ένα τόσο δα πεζοδρομημένο στενάκι στην άκρη της πόλης είναι κάτι τελείως καινούργιο που ταιριάζει απόλυτα με τη γειτονιά του Βοτανικού. Νέα συγγραφέας, νέοι ηθοποιοί και ένα νέο θέατρο (Χώρος Θέατρο) συνευρίσκονται εκεί που τελευταία αναδύεται μία καινούργια καλλιτεχνική σκηνή. Μποέμ κόσμος και καλλιτέχνες πληθαίνουν σε εκείνα τα σοκάκια και κάνουν ακόμα και τα βουλκανιζατέρ να μοιάζουν ρομαντικά.
Το σύγχρονο έργο της Anna Maria Nygren παίζει με το φως και το σκοτάδι, την τρυφερή παιδικότητα και το ξύπνημα της άνοιξης, έχει βία, παράβαση, πείραμα και πόθο για ζωή, όλα στα άκρα. Μοιάζει σαν να τρύπωσες στα στέκια ή τις παρέες που ίσως ως παιδί σε φόβιζαν, μα ήθελες να ανήκεις. Αν είσαι γονιός μαθαίνεις όσα θέλεις (ή καλύτερα δεν θέλεις) να μάθεις για τα παιδιά σου. Ένα βλέμμα από την κλειδαρότρυπα στις underground παρέες κι ένα κοντινό στα σημερινά παιδιά που μοιάζουν κάπως μόνα και τελικά όλο και λιγότερο με παιδιά. Εκείνα που αργά ή γρήγορα χάνουν την αθωότητα, παραμελούνται από τους γονείς, απομονώνονται, νιώθουν θυμό, θέλουν να τα σπάσουν όλα, ζουν σαν να μην υπάρχει αύριο και μιλούν για επανάσταση, μπλεγμένη με άτσαλη σεξουαλικότητα, άχαρη ενηλικίωση και αγωνία για τη μέρα που «δε θα υπάρχει κάποιος να τα νοιαστεί». Μια ματιά σ’ εκείνους που διψούν για κίνδυνο και ζητούν απεγνωσμένα έναν οργασμό συναισθημάτων για να πάψουν να βαριούνται.
Κάπου μεταξύ Coldplay και Vanilla Ice, ακούς γνώριμες ατάκες: «γαμημένα nice», «υπερωραίο» και πολλά «ρε συ». Σαν να ήσουν στον ηλεκτρικό δίπλα σε μία παρέα εφήβων, μόνο που το ιδιαίτερο σκηνικό της παράστασης θυμίζει ένα παράξενο λούνα παρκ, κάτι σαν τσίρκο ή παιδότοπο που μεταμορφώνεται σε αρένα γκρεμισμένης παιδικής φαντασίας. «Κάπως έτσι είναι… Αυτή είναι η γαμημένη επιθανάτια αγωνία… Τώρα όμως θα διασκεδάσουμε μέχρι θανάτου. Όλοι μας», λέει η άνετη, επικίνδυνα προχώ και τολμηρή Aura και το πάρτι αρχίζει. Δύο κορίτσια και δύο αγόρια καταφεύγουν πίσω από μία εργατική εστία την ώρα που οι γονείς τους κάνουν εκεί μία γιορτή. Στα μάτια τους η μαμά και ο μπαμπάς απλώς «μεθοκοπάνε» κι εκείνοι βρίσκουν ευκαιρία να πειραματιστούν με τα όρια, τον κίνδυνο, τον έρωτα, την βία και την παραβατικότητα.
«Το έργο μιλά για το τι σημαίνει εγκατάλειψη, μη αποδοχή, άρνηση. Τα παιδιά που δεν είναι παιδιά, που δεν ξέρουν πώς να ζήσουν, που είναι αποκομμένα από τον κόσμο των ενηλίκων, μιμούνται πράξεις και λόγια ενός κόσμου σκοτεινού και κατεστραμμένου. Στον κόσμο τους όλα είναι αμφίσημα. Η αγάπη έχει την δύναμη να σώσει αλλά και να καταστρέψει την ίδια στιγμή. Όπως τα παιδιά που μεγαλώνουν σε αυτόν τον κόσμο που αδιαφορεί για αυτά, έτσι και εμείς είμαστε σε έναν κόσμο που αδιαφορεί για μας και εμείς για αυτόν, είμαστε αυτά τα παιδιά που δεν ξέρουμε τι σημαίνουν οι πράξεις μας, που τις κάνουμε ενώ τις φοβόμαστε, ενώ δεν ξέρουμε τι κάνουμε», λένε οι συντελεστές.
Τι μας είπαν η σκηνοθέτης Έλενα Πέγκα και οι ηθοποιοί:
«Επέλεξα το έργο γιατί το βρήκα πολύ γουστόζικο. Βλέπεις τον κόσμο των νέων παιδιών που φαίνονται μικρομέγαλα κι έχουν τα απόλυτα συναισθήματα τύπου «θα πεθάνω», σε ένα τρελό παιχνίδι, που μιμείται τον κόσμο των μεγάλων. Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον να δω την ιστορία να ζωντανεύει θεατρικά, γιατί πρόκειται για κάτι διαφορετικό απ’ ότι βλέπουμε συνήθως, ξεφεύγει από τα συνηθισμένα. Έχει μεγάλη αμεσότητα και μιλάει για οικείες καταστάσεις και εμπειρίες. Η κοινωνική κριτική υπάρχει, αλλά είναι υπόγεια γιατί το έργο επικεντρώνεται στην καθημερινότητα. Υπάρχει μια πλοκή που εξελίσσεται, αλλά δίνεται περισσότερο η αίσθηση της νιότης και το ξύπνημα της άνοιξης με έναν βίαιο τρόπο. Στην πορεία συμβαίνει κάτι και ξεχαρβαλώνονται οι σχέσεις, τα πάντα. Μου αρέσει που ανεβαίνει και σε αυτό το νέο θέατρο, στην άκρη της πόλης, έχει αυτό το πιο ροκ που ήθελε η παράσταση». Έλενα Πέγκα
«Με αγγίζει πολύ στο κομμάτι της μοναχικότητας που αναδεικνύει το έργο και το βιώνουμε όλοι. Το βιώνω και σαν ρόλος, αλλά αισθάνομαι γενικά ότι απομονωνόμαστε. Στη ζωή ευθύνεται γι’ αυτό σε μεγάλο βαθμό η τεχνολογία, στο έργο είναι άλλοι παράγοντες, αλλά συνδέομαι στο κομμάτι της έλλειψης επικοινωνίας, της εύκολης παραίτησης, της μοναξιά…». Αλεξάνδρα Ταβουλάρη
«Σαν Hannes, ο ρόλος που υποδύομαι είναι ένα εύθραυστος, ισορροπημένος, φωτεινός και υγιής χαρακτήρας που έρχεται αντιμέτωπος με μια βία και ένα σκοτάδι, που δεν επιθυμεί καθόλου. Ένας κόσμος καταρρέει κι εκείνος προσπαθεί να στηριχτεί σε μία φωτεινή και διαυγή γραμμή που εκείνος έχει επιλέξει. Υπάρχει επίσης ένα αίσθημα πνιγμού και για να συνεχίσεις προσπαθείς να κρατηθείς από κάτι, είτε αυτό λέγεται οικογένεια ή φιλία». Ορέστης Καρύδας
Τι κυριαρχεί η τρυφερότητα ή παραβατικότητα, ρωτάω; «Μία σκληρή τρυφερότητα», λέει η Κατερίνα Μισιχρόνη, «κυρίως παραβατικότητα», λέει ο Ορέστης Καρύδας, «κάτι σκληρό κι απότομο, μια βίαιη ενηλικίωση», η Αλεξάνδρα Ταβουλάρη και ο Γιώργος Βουβάκης βλέπει μια ισορροπία των δύο: «Μου θυμίζει τα ηλιοτρόπια της Σάρα Κέιν, είναι ένα σκοτεινό τοπίο, αλλά τα τρυφερά στοιχεία κυριαρχούν».
«Ξεκινήσαμε τις πρόβες και στηριχτήκαμε πολύ στα προσωπικά μας βιώματα για την κατασκευή των ρόλων μας. Κάναμε πολλές συζητήσεις. Είναι ένα έργο που αφήνει ανοιχτές πόρτες για να πάρει ο καθένας ό,τι θέλει και του ταιριάζει. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα κατασκεύασμα πειραματισμού και προσωπικής δημιουργίας, στο οποίο συνδράμαμε όλοι. Υπήρχε ένα πλαίσιο από την Έλενα, αλλά ο καθένας έβαλε τα δικά του πράγματα. Μάλιστα στους αυτοσχεδιασμούς που κάναμε βάζαμε στοιχεία των γονιών μας και καταλάβαμε ότι τελικά εμείς είμαστε οι γονείς μας, έτσι υπάρχουν πολλά στοιχεία των γονιών μας και στους ρόλους».
«Σίγουρα υπάρχουν κάποια απτά και σύγχρονα στερεότυπα που φέρουν οι χαρακτήρες μας. Σίγουρα σε μία παρέα νέων κάπως κατατάσσονται αυτοί οι ρόλοι: η πιο ωραία, η πιο άγρια, η πιο ήρεμη, ο psycho, ο πιο ευαίσθητος. Νομίζω ότι το έργο είναι αρκετά επίκαιρο», λέει η Κατερίνα και ο Γιώργος προσθέτει «κανείς από μας δεν είναι ένα πράγμα. Η Aura δεν είναι μόνο επικίνδυνη και ο Hannes δεν είναι μόνο καλός. Όλοι είμαστε όλα, απλώς σε κάθε χαρακτήρα κυριαρχεί ένα στοιχείο».
«Κάποιοι γνωριζόμασταν πιο πριν, αλλά δεν είχαμε ξαναδουλέψει μαζί. Υπάρχει κάτι κοινό μεταξύ μας, ένα σημείο που, παρά τα ετερόκλητα στοιχεία, συναντιόμαστε όλοι, και αυτό είναι όχι μόνο ενδιαφέρον, αλλά και πολύ ωραίο».
Info: 6 Ιανουαρίου - 19 Φεβρουαρίου, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή στις 20.00, Χώρος Θέατρο, Πραβίου 6 (Σπύρου Πάτση και Ορφέως), 7’ από τη στάση Μετρό Κεραμεικός, 2103426736
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
15°
