Ο «Άνεμος» ανέβηκε στο Εθνικό Θέατρο. Ένας από τους πρωταγωνιστές του, ο Ορφέας Αυγουστίδης, μας μεταφέρει την εμπειρία του να είσαι εκτεθειμένος σε τόσα (δημιουργικά) μποφόρ.
Κάπου στο πουθενά, 12 άνθρωποι συναντιούνται τυχαία, μιλούν, ερωτεύονται, βρέχονται, τρέχουν, λικνίζονται, χορεύουν, τραγουδούν, παρασύρονται από τον άνεμο... και πραγματοποιούν την προσωπική τους πορεία μέσα στις τέσσερις εποχές του χρόνου υπό τους ήχους του Σούμπερτ, του Βιβάλντι, αλλά και του Δημήτρη Μαραμή, που ερμηνεύονται live επί σκηνής... Ο ένας από αυτούς, ο Ορφέας Αυγουστίδης, μας μίλησε.
Τι ήταν πριν και τι μετά την παράσταση για εσένα ο «Άνεμος»;
Η δημιουργία αυτής της παράστασης έχει το χαρακτηριστικό της εμπλοκής όλων των πρωταγωνιστών, και των συντελεστών πέραν του σκηνοθέτη και της Ξένιας Αηδονοπούλου, που είχε την ευθύνη της δραματουργίας. Αυτό σημαίνει ότι μπήκαμε βαθιά στη διαδικασία να δούμε τι σημαίνει «άνεμος», και τι θα μπορούσε να είναι για τον καθένα. Έτσι, στην παράσταση υπάρχουν πολλά στοιχεία του καθενός μας κι ας μην είναι τόσο ορατά. Για μένα άνεμος είναι, όπως λέμε και στην παράσταση, κάτι που σε φέρνει πιο κοντά, κάτι που μπορεί να σε ηρεμήσει και ταυτόχρονα να σε ταράξει.
Καθαρτικός και καταστροφικός ταυτόχρονα;
Έναν άνεμο τον αισθανόμαστε όπως όλοι, αλλά η επίδραση που θα έχει εξαρτάται από τη φάση και τη διάθεσή σου εκείνη τη στιγμή. Μπορεί να φυσάει ο ίδιος αέρας, από την ίδια κατεύθυνση, με τα ίδια μποφόρ και να σε χτυπάει ακριβώς στην ίδια πλευρά όπως τους άλλους, κι εσύ, ανάλογα από το πώς είσαι, μπορεί να νιώσεις λύτρωση και ένα καθαρμό, ή αφόρητο κρύο και ταραχή – κάπως έτσι δεν επιδρούν όλα τα πράγματα στη ζωή μας; Αν είσαι ανοιχτός στο να ερωτευτείς, όταν έρθει ένας άνθρωπος δίπλα σου και σε εμπνεύσει θα θελήσεις να δοκιμάσεις μαζί του. Αν δεν είσαι έτοιμος να «ανοιχτείς» και να συναντήσεις τον άνθρωπο που ενδεχομένως θα μπορούσε να σου αλλάξει τη ζωή, δεν θα το επιτρέψεις να συμβεί, γιατί θα τρομάξεις.
Ο θεατής αφήνεται να ερμηνεύσει ό,τι συμβαίνει στη σκηνή, ανάλογα με τη διάθεσή του ή την προσωπικότητά του;
Έτσι. Κι εμείς που βρισκόμαστε πάνω στη σκηνή το βλέπουμε. Από εκεί δημιουργείται κάτι το οποίο είναι τόσο ανοιχτό, που κάπως φεύγει, και ξεπερνώντας το πρώτο και το δεύτερο επίπεδο προχωράει πιο πέρα... Αν αφεθείς στο ταξίδι η παράσταση μπορεί να γίνει συναρπαστική. Αλλά είναι πολύ προσωπική υπόθεση το τι παίρνει κάποιος από την τέχνη. Ούτως ή άλλως, η παράσταση ένας διάλογος είναι. Κάποιος δίνει κάτι από τη σκηνή, και αν ο θεατής το πιάσει θα το επιστρέψει φορτισμένο με την ενέργειά του. Το ζητούμενο ενός διαλόγου δεν είναι να συμφωνήσεις, αλλά αυτή η ανταλλαγή.
Στο τέλος, όταν η φύση εισβάλλει και ο άνεμος σαρώνει τα πάντα, μένεις μόνο εσύ ως ένας «παράφρων προφήτης»... Πώς το εκλαμβάνει ο θεατής όλο αυτό;
Δεν πρόκειται στην κυριολεξία για κάποιο προφήτη, αλλά για κάποιον που θα μπορούσε να σου διηγείται κάτι που συνέβη τότε ή θα συμβεί αύριο... Αυτή η σκηνή μοιάζει περισσότερο με μια μνήμη από έναν κόσμο που δεν έχει έρθει ακόμα. Είναι περισσότερο η αίσθηση της κατάστασης παρά η περιγραφή της. Δεν ξέρω πώς φαίνεται στους θεατές. Λέω αυτό που νιώθω εγώ. Βασικά όσο λιγότερο το εξηγείς, τόσο πιο καθαρό είναι.
Πώς είναι να συνεργάζεσαι με τον Κωνσταντίνο Ρήγο;
Είναι μια εξαιρετική συνεργασία. Δεν έχω ξανακάνει χοροθέατρο ή υβριδικό θέατρο - devised theater και είναι κάτι τρομακτικά ενδιαφέρον. Από την άλλη, ο Κωνσταντίνος Ρήγος είναι απελευθερωτικός. Σε απελευθερώνει από τα στεγανά σου, και δεν έχεις συνειδητοποιήσει πώς έχει συμβεί. Αλλά και η συνεργασία με τους χορευτές με ενθουσίασε, γιατί είναι έξι υπέροχα πλάσματα. Δουλευταράδες! Μας εμπνέει τους ηθοποιούς να βλέπουμε νέους ανθρώπους να δουλεύουν τόσο σκληρά, με τέτοιο ζήλο.
Μια μεγάλη μουσικοθεατρική παραγωγή, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Θάνου Αλεξανδρή, που μας γυρίζει πίσω στην Ελλάδα των δεκαετιών του ’80 και του ’90
Την αγαπήσαμε για τη θρυλική της ατάκα «Σας αγαπώ». Τώρα τη συναντήσαμε με αφορμή την παράσταση «Blue Train», στην οποία πρωταγωνιστεί και της ζητήσαμε να μας μιλήσει για όλα.
