Η μάνα (Θέμις Μπαζάκα) και η πρωτότοκη κόρη (Μαρία Πρωτόπαπα) μιλούν για το ρόλο τους και το έργο.
Η Θέμις Μπαζάκα για τη Βάιολετ
Κάνω τη μητέρα μιας αμερικάνικης οικογένειας με τρεις κόρες, που την πετυχαίνουμε σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής της, αφού έχει καρκίνο στο στόμα και είναι εθισμένη στα χάπια. Είναι σκληρή ως άνθρωπος, καθώς έρχεται από μια γενιά που υπέφερε πολύ λόγω φτώχειας, αλλά και από μια πολύ βίαιη οικογένεια, κάτι που δεν μπορεί να το ξεχάσει, γιατί ποιος μπορεί να γλιτώσει από τα βιώματά του;
Είναι Αύγουστος με πολλή ζέστη, μόνο που αυτή κρυώνει απίστευτα οπότε θέλει να είναι κλειστά τα πάντα αδιαφορώντας για το πώς νιώθουν οι υπόλοιποι. Ο σύζυγός της έχει εξαφανιστεί μέχρι που ανακαλύπτουν πως αυτοκτόνησε και αυτό γίνεται η αιτία να “πεταχτεί το καπάκι της κατσαρόλας” και να ειπωθούν τα πράγματα με το όνομά τους.
Το έργο μιλάει για την αγάπη μέσα στην οικογένεια, την αγάπη μιας μητέρας προς τα παιδιά της, η οποία πολλές φορές εκφράζεται και με τελείως λανθασμένο τρόπο. Επιπλέον, πρέπει να υπολογίσουμε πως, ως μητέρα, έχει το θέμα που έχουν πολλοί γονείς: χρεώνει στα παιδιά της τα όνειρά της γιατί τα θεωρεί προέκταση του εαυτού της, και τα φορτώνει με ενοχές για το τι έγιναν και τι όχι. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν τα αγαπάει. Το αν η έκφραση της αγάπης της βγαίνει με διαστρεβλωμένο τρόπο είναι άλλο θέμα.
Η κινηματογραφική απόδοση του έργου ήταν πολύ δραματική. Όμως το έργο από γραφής έχει τρομερό χιούμορ και είναι γραμμένο με μια ελαφράδα, που ο Κωνσταντίνος (σ.σ. Μαρκουλάκης, σκηνοθέτης) τη χρωματίζει.
Κατά τη γνώμη μου έτσι έπρεπε να γίνει. Η τραγικότητα αποκαλύπτεται πιο καλά μέσα από τη χρήση του χιούμορ.
Η Μαρία Πρωτόπαππα για την Μπάρμπαρα
Οκλαχόμα. Μια επίπεδη γη που βράζει, λόγω ζέστης. Η γενιά των γονιών είναι μια γενιά που μεγάλωσε σε μεγάλη φτώχεια, την εποχή της αμερικάνικης κρίσης. Αυτή έπλασε τραχείς χαρακτήρες και καθόρισε και τον τρόπο που μεγάλωσαν τα παιδιά τους. Εγώ είμαι μια από τις τρεις κόρες μιας οικογένειας με γονείς που έρχονται από αυτή τη γενιά. Αν και στερημένοι, οι γονείς μας έκαναν τα πάντα προκειμένου να προοδεύσουμε· τελικά, όμως, δεν καταφέραμε κάτι το φοβερό. Εκεί αρχίζει η σύγκρουση και η ερώτηση τι κάνεις με την κληρονομιά που σου δίνεται προσπαθεί να λάβει την απάντηση.
Το ότι η σύγκρουση στο έργο είναι μεταξύ εμού και της μητέρας είναι γιατί έχουμε την ίδια ιδιοσυγκρασία. Είμαι εριστική, κυνική και σκληρή, οπότε μπορούμε να μαλώσουμε ως ίσος προς ίσον. Μπορείς να με δεις και ως την πιο πιστή αντανάκλασή της. Γι’ αυτό και σε εμένα χρεώνει τα περισσότερα απωθημένα της. Απωθημένα που αφορούν τη γενιά της.
Είναι απίστευτο πως ενώ το έργο δεν δείχνει να εισχωρεί σε βάθος καθώς έχει τη δομή μιας δραματικής κομεντί, τη στιγμή των ομολογιών κάτι συμβαίνει και αποκαλύπτεται σε όλο το μέγεθος η αποσύνθεση των σχέσεων. Είναι ένα (θεατρικό) κόλπο που κάνει αυτό το έργο ξεχωριστό και πραγματικά ενδιαφέρον. Με το τέλος του νιώθω πως κάτι έχει συμβεί, ειδικά όταν πρέπει να απαντήσεις στην ερώτηση “παραμένεις δίπλα σε έναν άνθρωπο που σου κάνει τη ζωή σου μαρτύριο ή τον εγκαταλείπεις;”. Πρέπει να αφήσεις πίσω σου ένα (δηλητηριασμένο) περιβάλλον και να προχωρήσεις μπροστά, αδιαφορώντας για τους ανθρώπους που σε μεγάλωσαν; Να το μεγάλο ερώτημα και είναι κάτι που με απασχολεί και σε προσωπικό επίπεδο.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
17°
