Ο Ηλίας Αδάμ σκηνοθετεί, παίζει και μιλάει για τον «Γκάμλετ» στην Athens Voice
Τι είναι στην πραγματικότητα το έργο, μια διασκευή του Άμλετ;
Το έργο είναι ο Άμλετ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, όπως διαβάστηκε το 2016 από εμάς, όλους τους ανθρώπους που δουλέψαμε για αυτή την παράσταση. Είναι μία ανάγνωση που επηρεάστηκε έντονα από τις προσωπικές μας αγάπες, που προπαγανδίζει τους εφηβικούς μας έρωτες και που προσπαθεί να ξορκίσει αυτά που θέλουμε να ξορκίσουμε. Η ονομασία Γκάμλετ προκύπτει απ’ τη ρώσικη εκφορά του Άμλετ και ήρθε αυτόματα όταν διάβασα πέρυσι την ιστορία ενός ανθρώπου στη Ρωσία, που γδύθηκε σε ένα επαρχιακό μπαρ και άρχισε να φωνάζει στη σερβιτόρα να τον σκοτώσει, και αμέσως είπα «αυτός είναι ο Άμλετ». Την πραγματική αυτή ιστορία τη λέμε στην παράσταση, μαζί με άλλες ιστορίες (όπως ας πούμε την ιστορία του breakdown της Britney Spears!), που όλες αφηγούνται την πορεία ενός ήρωα προς την κατάρρευση. Το έργο είναι η διαδρομή ενός ανθρώπου που πέφτει και μετά σηκώνεται, αντιδρά και μας τινάζει τα μυαλά στον αέρα.
Ποιο είναι το μανιφέστο του Άμλετ που έχετε πει ότι προσπαθείτε να γράψετε ξανά;
Ο Άμλετ δεν είναι ένας κανονικός ήρωας θεατρικού έργου. Είναι σαν να είναι παγιδευμένος σε μία ιστορία εκδίκησης, σε μία πλοκή βαρετή και συνηθισμένη και προσπαθεί να αναδυθεί μέσα από τις σελίδες της για να μπορέσει να μιλήσει για τον κόσμο. Είναι σαν να τον έχουν πετάξει σε ένα έργο στο οποίο δεν τον ενδιαφέρει να παίξει -γι’ αυτό ίσως του παίρνει και 6.000 στίχους για να φέρει την αποστολή της εκδίκησης εις πέρας-, αλλά χρησιμοποιεί την ευκαιρία αυτή δημοσιότητας για να βγάλει μανιφέστο για τον κόσμο και για το πόσο σκατά έχει γίνει. Ο Άμλετ παίρνει μία ντουντούκα και αρχίζει να διαμαρτύρεται για τη σαπίλα του κόσμου και να τρολάρει τη σοβαροφάνεια και την υποκρισία του. «Ο Άμλετ είναι ανώμαλος, μας γαργαλάει τα αρχίδια». Ο Άμλετ είναι μια τρυφερή ψυχή, που πληγώνεται και αντί να αυτοκτονήσει αποφασίζει να πει μερικές λέξεις για το πώς ονειρεύεται τον κόσμο. Στην παράσταση προσπαθούμε να αρθρώσουμε ακριβώς αυτόν τον λόγο του ανθρώπου που στην πραγματική ζωή φιμώνεται γιατί «είναι ανώμαλος». Ο Σαίξπηρ δεν έγραψε το πιο φωτεινό έργο όλης της παγκόσμιας δραματουργίας επειδή σκέφτηκε μία βαρετή ιστορία εκδίκησης που δεν παίρνεται ποτέ, αλλά γιατί κατάφερε να γράψει μέσα σε ένα έργο ένα δοκίμιο τεράστιο, ένα δοκίμιο για τον ανθρώπινο πόνο, για το πένθος και για τον τελικό θρίαμβο απέναντι σε αυτό. Αυτά εξερευνούμε εμείς και γι’ αυτό προβοκατόρικα λέμε ότι θα ξαναγράψουμε το μανιφέστο του Άμλετ.
Τι θα δούμε ουσιαστικά στην παράσταση;
Θα δείτε έξι ανθρώπους να σας λένε την ιστορία του Δανού πρίγκιπα, να γελάνε με αυτήν, να την πιστεύουν μέχρι τα βάθη του σώματός τους, να την υπονομεύουν, να τη σχολιάζουν, να κλαίνε, να γελάνε, να χορεύουν, να θρηνούν και μετά να γιορτάζουν, να γλωσσοφιλιούνται, να κάνουν ερωτικές εξομολογήσεις και να διαπράττουν ηλίθια εγκλήματα επειδή τα υπαγορεύει το έργο. Θα γελάσετε και ίσως θα συγκινηθείτε, πιθανόν να προβληματιστείτε και στο τέλος μπορεί να πείτε «δεν κατάλαβα». Κι αν μας ρωτήσετε θα σας πούμε ότι ούτε κι εμείς καταλαβαίνουμε, αλλά αν μας ρωτήσετε και πάλι θα σας πούμε ότι δεν έχει καμία σημασία.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
12°
