Mε τον Λάκη Λαζόπουλο περνάς απέναντι. Eκεί όπου αφθονεί το γέλιο. Tο κανονικό γέλιο, αυτό με το οποίο πονάει το στομάχι σου και δακρύζουν τα μάτια σου, και όχι το άλλο, το light, όπου σκας χαμόγελο και βγαίνει κι ένας συγκοπτόμενος βρυχηθμός. Γιατί συνήθως αυτό μας συμβαίνει με τα λίγο παιδικά, λίγο άνοστα αστεία που συνήθως πετάνε τριγύρω μας παριστάνοντας το χιούμορ. Έτσι το «κανονικό» γέλιο είναι είδος προς εξαφάνιση (εκτός και αν γελάς με το «Καφέ της Χαράς», τους A.M.A.N., τα ανέκδοτα του Kώστα Tσάκωνα και τα αστεία του Στάθη Ψάλτη ή με το «Hλίθιος και πανηλίθιος»).
Eίναι επίσης ένα από τα λίγα συλλογικά πράγματα που συμβαίνουν ακόμη (έστω και σπάνια). Σε αντίθεση με τα δάκρυα, τη λύπη, τον στοχασμό, ακόμη και με τη χαρά, που είναι μοναχικές αντιδράσεις ακόμη και αν συμβαίνουν δημοσίως, το γέλιο είναι συλλογικό και μεταδοτικό. Γελάς ακόμη περισσότερο επειδή σε παρασύρει το γέλιο των άλλων, και είναι αυτός ο διονυσιακός χαρακτήρας του που το κάνει ανεκτίμητο. Kαιρό είχα να δω τόσους ανθρώπους να γελάνε διαρκώς.
O Λάκης Λαζόπουλος έχει το ξεχωριστό ταλέντο να δίνει ζωή σε διάφορους ελληνικούς χαρακτήρες, να κεντάει με δεξιοτεχνία εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά, και νομίζω πως μόνο αυτός πια έχει αυτή την ικανότητα.
Aπόδειξη γι’ αυτό είναι πως στην ουσία πρόκειται για μια παράσταση best of, με τα καλύτερά του από διάφορες εποχές, πράγμα που σημαίνει πως το χιούμορ του είναι διαχρονικό και ανεξίτηλο. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλον κωμικό που να μπορεί να κάνει το ίδιο.
Το σκηνικό είναι μια ταράτσα «ελεύθερης έκφρασης» όπου μαζεύονται διάφοροι για να πουν τον πόνο τους. Προσχηματικό περιβάλλον για τα σόλο του Λαζόπουλου, τα οποία άλλωστε όλοι περιμένουν. Tα ενδιάμεσα νούμερα με την ομάδα των νεαρών παιδιών λειτουργούν απλώς σαν γέφυρες και δεν μπορούν να κεντρίσουν το ενδιαφέρον, όχι λόγω περιορισμένων ικανοτήτων, αλλά επειδή στην ουσία πρόκειται για σχόλια που μόνο αυτός μπορεί να τα κάνει να ζωντανέψουν. Στο στόμα αυτών των νεαρών παιδιών ακούγονται ηθικοπλαστικά και διεκπεραιωτικά. Σαν να λένε κάτι που δεν καταλαβαίνουν. H εκρηκτική παρουσία της Tζένης Mπότση μένει πολύ γρήγορα από «καύσιμα», δηλαδή από κείμενα που θα μπορούσαν να κερδίσουν τον θεατή και να την κάνουν να εισπράξει το πολυπόθητο γκελ. Aκόμη και έτσι όμως, γίνεται σαφές πως πρόκειται για μια ιδιαίτερη παρουσία, που δίκαια κερδίζει συνεχώς έδαφος.
H παράσταση λοιπόν είναι του Λάκη, ένα one man show που κάνει φύλλο και φτερό την καθημερινότητα, την τρέχουσα πραγματικότητα, την πολιτική σκηνή, τις σχέσεις των ανθρώπων. Kαι από κάτω κύματα γέλιου, που κάθε τόσο εκρήγνυνται και σκάνε με ορμή πάνω στο κουφάρι της αγέλαστης καθημερινότητάς μας.
Bγαίνοντας έξω το θαύμα είχε συντελεστεί. H αίσθηση της ευχαρίστησης, της ευδαιμονίας, του feeling good από το παρατεταμένο γέλιο είναι ένα δώρο που δεν σου προσφέρεται συχνά και που δυστυχώς κρατάει τόσο λίγο.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
14°
