Η σκηνοθέτρια Ελένη Σκότη μιλάει για το... πρόβλημα που δημιούργησε ο Μάρλον Μπράντο στο έργο, και θα ήθελε να δούμε το έργο του Τένεσι Ουίλιαμς με παρθένο μάτι
«Πόσο θα ήθελα να μπορούσαμε να βλέπαμε το “Λεωφορείο ο Πόθος σαν να μην έχουμε ακούσει ποτέ και τίποτα γι’ αυτό. Καλώς ή κακώς όμως κουβαλάει μια απίστευτη κληρονομιά με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να έχουμε μια προαποφασισμένη άποψη για το πώς πρέπει να είναι η Μπλανς. Το πώς πρέπει να είναι ένας Στάνλεϊ Κοβάλσκι. Το πρώτο του ανέβασμα στο θέατρο όσο και η μεταφορά του στον κινηματογράφο καθόρισαν, φοβάμαι, το βλέμμα μας. Όταν πρωτοανέβηκε το έργο στο Μπρόντγουεϊ και το ρόλο του Κοβάλσκι ερμήνεψε ο Μάρλον Μπράντο, η Τζέσικα Τάντι που έπαιζε την Μπλανς αναρωτιόταν και ρωτούσε συνεχώς το σκηνοθέτη τους Ελία Καζάν “Μα γιατί αγαπούν τόσο πολύ τον Κοβάλσκι;”. Στην πραγματικότητα αγαπούσαν τον Μάρλον Μπράντο. Μέχρι και ο Τενεσί τον ερωτεύτηκε, γι’ αυτό και αποδέχτηκε αυτή την αθωότητα που έδινε ο Μπράντο στο ρόλο, πως δήθεν ο Κοβάλσκι άθελά του έκανε όλες αυτές τις πράξεις – εξαιρετική βέβαια η ερμηνεία του. Στο επόμενο ανέβασμα του έργου, χωρίς την παρουσία του Μπράντο, φάνηκε πως ο Κοβάλσκι κάνει συνειδητά το κακό. Για μένα αυτή είναι και η πιο σωστή ανάγνωση...
Χρόνια μαζί με τον Γιώργο Χατζηνικολάου θέλαμε να το ανεβάσουμε. Το αποφασίσαμε γιατί απηχεί και ένα σημερινό προβληματισμό. Αναγνωρίσαμε στο έργο ένα κοινωνικό πλαίσιο, το οποίο και θελήσαμε να τονίσουμε. Τη θέση του απέναντι στους “περιθωριακούς”, στους ανθρώπους που νιώθουν απ’ έξω. Γιατί σήμερα, όπως και τότε, ενοχλούμαστε από τον διαφορετικό, ίσως γιατί μας θυμίζει και πράγματα για εμάς. Δεν αντέχουμε δίπλα μας μια Μπλανς Ντιμπουά. Γι’ αυτό και στο ανέβασμα του έργου δεν θελήσαμε να εννοηθεί πως η Μπλανς από χαρακτήρα μόνο οδηγήθηκε εκεί που οδηγήθηκε. Θελήσαμε να δείξουμε πως το περιβάλλον ήταν αυτό που την οδήγησε στο τέλος.
Η Μπλανς είναι μια γυναίκα που θέλει να ζήσει, επιθυμεί το ωραίο, το όμορφο και το ποιητικό. Είναι ευάλωτη και υπερευαίσθητη, αλλά δεν θέλει να το δείχνει. Γι’ αυτό και θέλησα να ερμηνεύσει το ρόλο η Κόρα Καρβούνη, που εξωτερικά δείχνει τόσο δυναμική. Η Μπλανς έχει αρχές, απλά αναζητά να καλύψει το μεγάλο κενό που αισθάνεται μέσα της. Όλο αυτό είναι που δημιουργεί και τις παρεξηγήσεις. Ο πόθος στο Λεωφορείο δεν είναι ο πόθος της Μπλανς για τους άνδρες ή για τον Κοβάλσκι, αλλά ο πόθος για επιβίωση και ζωή, ο πόθος για ωραίες μνήμες και παρελθόν.
Ο Τένεσι Ουίλιαμς πήγαινε με βίαιους άνδρες, οι οποίοι τον κακοποιούσαν, ένιωθε απέχθεια για τον εαυτό του επειδή άφηνε να συμβεί όλο αυτό, αλλά ξυπνούσε το πρωί και έγραφε σαν να μην είχε συμβεί τίποτα το προηγούμενο βράδυ. Ήθελε απελπισμένα να αγαπηθεί, αλλά μην έχοντας την αυτοπεποίθεση έφτανε στα άκρα και προτιμούσε την αυτοκαταστροφή. Ο Ουίλιαμς είναι η Ντιμπουά.»
Διαβάστε τη συνέντευξη της Κόρας Καρβούνη για το ρόλο της Μπλανς Ντιμπουά.
Ο πρώην γιατρός που αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με το θέατρο, οι πετυχημένες παραστάσεις, οι διακρίσεις και το νέο του έργο στο θέατρο του Νέου Κόσμου
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
5°
