- CITY GUIDE
- PODCAST
-
26°
Στον Αιμίλιο Χειλάκη αρέσει να ανεβάζει παραστάσεις-τρικλοποδιές
Ενθουσιάζεται επίσης που στην παράσταση «Ταρτούφος ή Οι απατεώνες» ο κόσμος ανακαλύπτει πώς σ’ ένα κλασικό κείμενο κρύβονται σύγχρονες ερωτήσεις, αλλά και που μπορεί και παίζει με τον Άλκη Κούρκουλο σαν παιδιά.
![330732-684596.jpg 330732-684596.jpg](/images/1074x600/3/jpg/sites/default/files/article/2016/11/16/330732-684596.jpg)
«Είναι μεγάλη η ιστορία μου με τον “Ταρτούφο” του Μολιέρου. Έχω ασχοληθεί δύο φορές με τον “Δον Ζουάν” στο παρελθόν. Και ο λόγος που γράφτηκε ο “Δον Ζουάν” ήταν ο “Ταρτούφος”. Υπήρχε το 1664 στο Παρίσι μία μεγάλη διαμάχη βασιλιά και εκκλησίας. Ο Λουδοβίκος ήθελε να διώξει όλους τους ψευτο-θρησκευόμενους που λυμαίνονταν στην αυλή του. Το έργο καταγγέλλει μία μεγάλη κάστα που στο όνομα της θρησκείας πίεζαν για πολιτικές αποφάσεις. Νομίζω ότι ο Μολιέρος διαβλέπει στον “Ταρτούφο” ότι η αστική τάξη έρχεται να επαναλάβει όλα όσα έκαναν οι προνομιούχοι ευγενείς και πως η νέα οικονομική δύναμη της Ευρώπης κρύβεται κι αυτή πίσω από την εκκλησία, όπως ακριβώς έκαναν στην Αυλή του βασιλιά.
Δεν θέλω να μιλήσω για καμία τάξη ή κάστα ανθρώπων, για καμία μεγάλη αστική τάξη. Προσωπικά θέλω να θέτω ερωτήσεις. Δεν καιροσκοπώ, δεν θα μιλήσω για την πολιτική κατάσταση γύρω μας ούτε για την κατάσταση στην Ευρώπη. Αν και φίλοι από το εξωτερικό, που έχουν δει την παράσταση, μου λένε ότι μιλάει ακριβώς γι’ αυτό. “Αυτή είναι η Ευρώπη σήμερα. Kρύβεται πίσω από τους θεσμούς και για όλα φταίνε οι τράπεζες και οι αγορές…” Η παράσταση που σκηνοθετήσαμε μαζί με τον Μανώλη Δούνια έρχεται να μιλήσει για τον τρόπο που ζούμε και ίσως την ανάγκη να επαναπροσδιορίσουμε τον τρόπο που διαχειριζόμαστε όλα όσα έχουμε κερδίσει, το γεγονός ότι κρυβόμαστε πίσω από ανθρώπους που αποθεώνουν τα ψεύτικα λόγια. Γι’ αυτό και ο πλήρης τίτλος είναι “Ταρτούφος ή Οι Απατεώνες”. Απατεώνες είναι όλη η οικογένεια που κατηγορεί τον Ταρτούφο για υποκρισία.
Η φόρμα που ακολουθήσαμε προέκυψε από το ίδιο το έργο. Υπάρχει ρίμα στον “Ταρτούφο”, ο Μολιέρος τον έγραψε σε δωδεκασύλλαβο Αλεξανδρινό. Εμείς διαλέξαμε το ρυθμό του δεκαπεντασύλλαβου. Δίνοντας το κείμενο για μετάφραση στο μεγάλο ποιητή Γιώργο Μπλάνα είχα ήδη μία βασική θέση για το πώς θα ακουστεί ο λόγος του Μολιέρου: πυκνός, αστείος, κωμικός, βαθύς, σκοτεινός. Δεν μπορείς με τίποτα να έχεις νατουραλιστική κίνηση όταν έχεις δεκαπεντασύλλαβο. Δες τους δημοτικούς μας χορούς: όταν ακούγεται ένα δημοτικό τραγούδι σε δεκαπεντασύλλαβο δεν έχει ελεύθερη όρχηση. Στον “Ταρτούφο” λοιπόν έχουμε τη φόρμα που υπαγορεύει ο λόγος, αλλά και αυτήν που προκύπτει από έναν κόσμο που γέρνει. Η έλλειψη ισορροπίας αποτυπώνεται στο σώμα των ηθοποιών και στο σκηνικό. Όλο το εικαστικό κομμάτι της παράστασης ξεκινάει από το λόγο. Βέβαια κάθε φόρμα χρειάζεται και τη στιγμή της διάρρηξής της. Μία τέτοια στιγμή είναι η σκηνή που έχουμε φτιάξει με τον Άλκη Κούρκουλο, που υποδύεται τον Οργκόν, τον αστό που έχει βάλει τον Ταρτούφο στο σπίτι του. Είναι η σκηνή που πέφτουν οι μάσκες. Αυτή είναι και μία σκηνή κατά την οποία δίνουμε μεγάλη χαρά στο παιδί που κρύβουμε μέσα μας και οι δύο. Παρόλο που τα πράγματα είναι πολύ σκληρά και βίαια. Χαιρόμαστε σαν μικρά αγοράκια που παίζουν.
Καμιά φορά έρχονται στα καμαρίνια άνθρωποι που έχουν διαβάσει τον “Ταρτούφο” και θέλουν να τους εξηγήσω γιατί κάναμε διάφορα πράγματα στην παράσταση. Είναι η καλύτερή μου. Γιατί μου δίνουν την ευκαιρία να τους εξηγήσω ότι το θέατρο δεν είναι μόνο αναπαράσταση. Είναι ένα πεδίο απόψεων. Μου αρέσει που ανακαλύπτουν ότι ο Μολιέρος έχει μιλήσει για το κράτος και την Εκκλησία, για πράγματα δηλαδή που μίλησαν ο Μπακούνιν και ο Μαξ Βέμπερ διακόσια χρόνια πριν από τον καθένα τους. Μου αρέσει να ανεβάζω παραστάσεις που έχουν μία τρικλοποδιά: να νομίζεις ότι βλέπεις κάτι πολύ κλασικό, αλλά από κάτω να έχει πολύ μεγάλα twists, ανατροπές. Από τη μία να βλέπεις περούκες, μακιγιάζ εποχής και να ακούς δεκαπεντασύλλαβο και από κάτω να υπάρχει μία ολόκληρη πολιτική θέση για το τι είναι ο πολίτης της Ευρώπης σήμερα.
Είναι πολύ σημαντικό να έχεις κάποιον δίπλα σου που σου θυμίζει ότι αυτό που πας να κάνεις πρέπει να γίνει αντιληπτό απ’ το κοινό. Ο Μανώλης Δούνιας δεν είναι απλά συνσκηνοθέτης και φίλος, είναι το τρίτο άτομο στην εταιρεία που έχουμε με την Αθηνά Μαξίμου. Ο τρόπος που σκέφτεται ο Μανώλης με ηρεμεί: σε κάθε σκέψη μου μπορεί να υπάρχει ένα αντίβαρο. “Τώρα εγώ αυτό δεν το καταλαβαίνω” μου λέει όταν έχω μία τρελή ιδέα. Με βοηθάει να καταλαβαίνω πότε έχω χαθεί μέσα σε ένα concept, με γλιτώνει από τις ιδεοληψίες μου. Πάντως, στο τέλος της ημέρας συμφωνούμε.
Με έχουν αποκαλέσει “στοχοπροσηλωμένο” και νομίζω πως είναι μεγάλη αλήθεια για μένα. Αν, ας πούμε, θέλω να πάω στο φεγγάρι, θα πρέπει να σπουδάσω, να περάσω εκπαίδευση πιλότου, να πάω στη NASA, να περάσω εκπαίδευση αστροναύτη και ίσως μετά από δεκαπέντε χρόνια να καταφέρω να πάω στο φεγγάρι. Θα ακολουθήσω όλη τη διαδικασία. Δεν είμαι ο άνθρωπος που θα προσπαθήσει να πετάξει με τα χέρια. Βάζω ένα στόχο και μετά ψάχνω όλες τις παραμέτρους για να βρω τον τρόπο που αρμόζει ώστε να μπορέσω να το κάνω. Έτσι έχουν γίνει όλες οι δουλειές που έχω κάνει τα τελευταία οχτώ χρόνια.
Μου αρέσουν οι μεγάλες σκέψεις, οι μεγάλοι στόχοι, οι μεγάλοι ρόλοι και θέλω να τους ακολουθώ. Αν δεν αναμετρηθείς με κάτι πάρα πολύ μεγάλο, αν δεν το ονειρευτείς και το επιθυμήσεις, πώς θα γίνεις καλύτερος;»
Ιnfo: Θέατρο Τζένη Καρέζη, Ακαδημίας 3, 2103636144.
Πρωταγωνιστούν: Αιμίλιος Χειλάκης, Άλκης Κούρκουλος, Ράνια Οικονομίδου, Αθηνά Μαξίμου, Άγγελος Μπούρας, Γιάννα Παπαγεωργίου, Αλέξανδρος Βάρθης, Γιώργος Λιάντος, Τσιμάρας Τζανάτος, Φραγκίσκη Μουστάκη.
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
![](/images/w400/3/jpg/files/2024-02-02/final-voice-choice4.jpg)
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ο μεγάλος σκηνοθέτης μάς μιλά για την Ορέστεια που παρουσιάζει στην Επίδαυρο
Ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά μιλάει για τη νέα του παράσταση-πλατφόρμα
Και ακόμα: «Μήδεια» στο Παλλάς, «Ηρακλής μαινόμενος» στο Κηποθέατρο Παπάγου, Yamammoto Noh Theatre στο Σχολείον της Αθήνας, 3 δουλειές της bijoux de kant
Μισός αιώνας (και βάλε) Σταμάτης Φασουλής και ό,τι συμβαίνει στην επιθεώρηση θα έχει πάντα το στίγμα του
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής Γιώργος Κουμεντάκης παρουσίασε το νέο, φιλόδοξο, πολυσυλλεκτικό και ευρείας απεύθυνσης πρόγραμμα
Καθώς η «Amalia Melancholia» έρχεται στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, η συγγραφέας του βιβλίου «Ο κήπος της Αμαλίας» (εκδόσεις Πατάκη) γράφει για τη «βασίλισσα των φοινίκων»
Τι κάνουν ο βραβευμένος σεναριογράφος και η καταξιωμένη ηθοποιός στο Μέγαρο της Παλαιάς Βουλής; Τους ζητήσαμε να αποκωδικοποιήσουν τις «Ετυμολογίες», αυτή τη διαφορετική παράσταση-«ημερίδα»
Ένας τετράποδος ντετέκτιβ αναλαμβάνει να εξιχνιάσει τη δολοφονία ενός άλλου σκύλου. Η βία και η μη απόδοση δικαιοσύνης βρίσκονται στο επίκεντρο της νέας παράστασης του γνωστού σκηνοθέτη
Η «ψυχή» του studio αρχαίου δράματος γράφει για το Διεθνές Εργαστήριο Αρχαίου Δράματος του Εθνικού Θεάτρου
Οι εκδηλώσεις της πρώτης εβδομάδας του θεσμού
Μιλήσαμε με τους βραβευμένους συγγραφείς Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη και Βίβιαν Στεργίου για τις ηρωίδες που εμπνεύστηκαν από την «Εκάβη» και την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη
Η διακεκριμένη σκηνοθέτις μάς συστήνει τη νέα, υπαρξιακή και ιδιαίτερη για την ίδια, δουλειά της και μας προσκαλεί σε έναν κόσμο… ανάποδο
Ο ανερχόμενος δημιουργός μιλά για όσα του έχει προσφέρει η διεθνής προβολή και διαδρομή των παραστάσεών του
Και ακόμα:«Μιντάτι» από την Τζένη Αργυρίου, «Ιεροτελεστία της άνοιξης» από τον Ροζέρ Μπερνάτ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου σκηνοθετεί ένα από τα σπουδαιότερα έργα του μεγάλου ποιητή στο αρχαίο θέατρο Επιδαύρου
Μιλήσαμε με τον ηθοποιό Χαλίλ Αλιζάντα και την σκηνοθέτρια Γιολάντα Μαρκοπούλου για τον ρόλο που παίζει η τεχνολογία στον μετασχηματισμό των οικογενειακών δεσμών των προσφύγων και μεταναστών
«Η αγαπημένη του κυρίου Λιν» με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, «50 χρόνια, μια νύχτα» από τον Μάνο Καρατζογιάννη, αφιέρωμα στον Λευτέρη Βογιατζή και άλλες παραστάσεις αυτή την εβδομάδα
Το αντιπολεμικό έργο του Ευριπίδη στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από τη ματιά του διακεκριμένου Ρώσου σκηνοθέτη Τιμοφέι Κουλιάμπιν
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.