«Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα χώρο συνάθροισης, ο οποίος θα μπορούσε να ήταν οπουδήποτε στη γη, αν και η εντύπωση που δίνει, θα έλεγα, ταιριάζει σε κάποια βορειοευρωπαϊκή χώρα. Σ’ αυτό το χώρο διαφορετικοί άνθρωποι με διάφορες κινησιολογικές ιδιαιτερότητες ή εμμονές συναντιούνται, συνδιαλέγονται, φλερτάρουν, αλληλεπιδρούν ο ένας με τον άλλο, δημιουργούν σχέσεις... Στην πραγματικότητα είναι 16 μοναχικοί άνθρωποι (ηθοποιοί, χορευτές και μουσικοί) που για την επικοινωνία τους χρησιμοποιούν το λόγο, το χορό και τη μουσική. Συζητούν και στοχάζονται για τον έρωτα, την τέχνη, τη δημιουργία, τον κόσμο, το θάνατο, την καταστροφή, όλα όσα απασχολούν το σύγχρονο άνθρωπο. Είναι χαρακτήρες, αλλά και δεν είναι, γιατί ο καθένας κουβαλάει και την προσωπικότητα του ηθοποιού ή του χορευτή.
Τις σκέψεις και τις ενορμήσεις τους τις προκαλούν οι 4 εποχές. Αναλόγως την εποχή αλλάζει και το ταμπεραμέντο της κατάστασης. Στην άνοιξη μιλάμε για τη δημιουργία, στο καλοκαίρι για τον έρωτα, στο φθινόπωρο για τη μελαγχολία, στο χειμώνα για την καταστροφή και το θάνατο. Φυσικά υπάρχουν και εναλλαγές, απλά αυτά είναι τα κεντρικά θέματα. Όμως, υπάρχει και ο άνεμος.
Είναι καταλυτικός ο τρόπος που αυτός επιδρά στις ζωές τους. Ο άνεμος μπορεί να είναι αναζωογονητικός, αλλά μπορεί να είναι και καταστροφικός. Γιατί μπορεί να είναι αεράκι ή να γίνει τυφώνας. Ο άνεμος είναι και η αόρατη πηγή ζωής. Μπορεί να φέρει τυχαία σε εμάς ένα χαρτάκι που έχει γραμμένο ένα τηλέφωνο και να ξεκινήσει μια σχέση, αλλά μπορεί να πάρει και να διώξει μακριά κάτι από τη ζωή μας.
Αυτή η παράσταση έχει τη σφραγίδα των παραστάσεων που έχω κάνει παλιότερα για το Εθνικό, την “Μπόσα Νόβα” και τον “Τιτανικό”. Αν και τα στοιχεία της γραφής μου παραμένουν ίδια έχει μια διαφορετική αισθητική. Η ιδέα και η ανάπτυξή της είναι δική μου, αλλά δέχτηκε τις παρεμβάσεις, στην πορεία των προβών, όσων συμμετέχουν. Έτσι δίπλα στα κείμενα που έγραψε η Ξένια Αηδονοπούλου υπάρχουν και κείμενα που έχουν προκύψει μέσα από τη διαδικασία των αυτοσχεδιασμών. Η μουσική που ακούγεται είναι “Οι 4 εποχές” του Βιβάλντι, μουσική του Σούμπερτ, μουσικές που δημιουργήθηκαν μέσω των αυτοσχεδιασμών, πρωτότυπα κομμάτια που έγραψε ο Δημήτρης Μαραμής, αλλά και κάποια γνωστά τραγούδια με αναφορές στο άνεμο.
Δεν είναι πάντα εύκολο να συνυπάρχουν στη σκηνή ισάξια ηθοποιοί και χορευτές και ο ένας να δανείζεται από την τέχνη του άλλου. Εδώ χαίρομαι γιατί μέσα σε 10 ημέρες από τότε που ξεκινήσαμε υπήρξε χημεία. Όπως και ότι επιτέλους συνεργάζομαι με ανθρώπους που χρόνια θέλαμε να δουλέψουμε μαζί.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
12°
