Το θεατρικό μιούζικαλ που σαρώνει αυτή τη στιγμή στις ΗΠΑ έγινε πρόσφατα viral όταν οι συντελεστές του διάβασαν μια επιστολή διαμαρτυρίας στον Μ.Πενς, μελλοντικό αντιπρόεδρο των ΗΠΑ στην κυβέρνηση Τραμπ, προκαλώντας την αντίδραση του μεγιστάνα και μελλοντικού POTUS.
Τι είναι όμως το Hamilton;
Ένα μάθημα ιστορίας στη γλώσσα και στο ύφος της σημερινής εποχής που έχει ενθουσιάσει κριτικούς και κοινό. Θέμα του η ζωή του Alexander Hamilton, «το πρόσωπο στο 10δόλαρο», ενός από τους ιδρυτές των Ηνωμένων Πολιτειών, βασισμένο στη βιογραφία του πολιτικού που έγραψε το 2004 ο ιστορικός Ron Chernow που είναι και ο ιστορικός σύμβουλος του έργου.
Συγγραφέας, συνθέτης και πρωταγωνιστής στο έργο, ένας χαρισματικός 35χρονος Πορτορικάνικης καταγωγής, γιος μεταναστών, ο Lin-Manuel Miranda (πρώτη του μεγάλη επιτυχία ήταν το μιούζικαλ «In the Heights», ένα έργο που παρουσίαζε την κοινότητα των Λατινοαμερικάνων στη Νέα Υόρκη).
Τώρα πια θεωρείται το καινούργιο λαμπρό ταλέντο στις σόουμπίζνες, «ένα νέο είδος ροκ σταρ» όπως τον αποκάλεσαν οι New York Times. Δικαιολογημένα, μια και ο Lin-Manuel γύρισε κυριολεκτικά σελίδα σε αυτό που ήταν μέχρι πριν ένα χρόνο το Μεγάλο Αμερικάνικο Μιούζικαλ γράφοντας εξαιρετικά έξυπνους, κοφτερούς στίχους επάνω σε μουσική hip-hop και r’n b και ανεβάζοντας (αρχικά off Broadway) μία παράσταση στην οποία οι περισσότεροι ηθοποιοί είναι αφροαμερικάνοι και λατίνοι.
Η πρώτη παράσταση δόθηκε τον Φεβρουάριο του 2015 και ήταν αμέσως sold out. Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς μεταφέρθηκε στο Broadway και από εκεί η φήμη του έργου άρχισε να εξαπλώνεται ενθουσιάζοντας κοινό και κριτικούς, παρά τις κάποιες ισχνές αντιρρήσεις που έλεγαν ότι ωραιοποιούνται ακόμα και οι κάποιες όχι και τόσο δοξαστικές στιγμές της ζωής του Hamilton. Το αποτέλεσμα: 16 υποψηφιότητες για τα θεατρικά βραβεία Tony (από τις οποίες κέρδισε τις 11, μεταξύ των οποίων Καλύτερου Μιούζικαλ), βραβείο Grammy για το Καλύτερο Άλμπουμ Θεατρικού Μιούζικαλ για το 2016 και το θεατρικό βραβείο Πούλιτζερ 2016. Από τον περασμένο Ιούλιο έχει κόψει 200 χιλιάδες εισιτήρια και έκανε εισπράξεις σχεδόν 30 εκατομμύρια δολάρια. Αυτή τη στιγμή ένα από τα πιο δυσεύρετα πράγματα στη Νέα Υόρκη (και χρυσο-πουλημένα στη μαύρη αγορά) είναι τα εισιτήρια για το «Hamilton».
Ήδη από τον Σεπτέμβριο κάνει previews και στο Σικάγο, το 2017 θα περιοδεύσει σε όλη την Αμερική και τον Οκτώβριο του 2017 πρόκειται να ανοίξει και στο West End του Λονδίνου.
Τι είναι αυτό που γοητεύει τόσο πολύ στο «Hamilton»;
Ο Lin-Manuel Miranda είπε σε συνεντεύξεις του ότι διαβάζοντας τη βιογραφία ένοιωσε σαν να πρόκειται για ένα μυθιστόρημα του Ντίκενς: από τα χαμηλά στα δυσθεώρητα ύψη. Αυτό ακριβώς αναρωτιέται και στους πρώτους στίχους με τους οποίους ανοίγει η παράσταση:
«Πώς ένα κάθαρμα, ένας ορφανός, γιος μιάς πόρνης και ενός
Σκωτσέζου, που βρέθηκε στη μέση του πουθενά
κάπου στην Καραϊβική από την πρόνοια, φτωχός και τρισάθλιος,
έφτασε να είναι ήρωας και λόγιος;»
Αυτά αναρωτιέται ο Αντιπρόεδρος Aaron Burr, κύριος ανταγωνιστής του Alexander Hamilton και τελικά ο άνθρωπος που τον σκότωσε, στη θρυλική τους μονομαχία. Ο Lin-Manuel Miranda, από τον καιρό ακόμα που έγραφε διαγωνίσματα ιστορίας στο σχολείο, σκεφτόταν αυτή τη μονομαχία σαν την πιο hip hop στιγμή στο μάθημα αμερικάνικης ιστορίας. Το 2012 είπε σε μία συνέντευξή του: «Είναι σαν τις παλιές κόντρες με του ράπερς στο σχολείο. Είναι hip-hop. Είναι Tupac».
Πολιτική, ιστορία και hip hop. «Ένοιωσα σαν να ήμουν ένα κουνούπι που χτύπησα μία ολόκληρη αρτηρία αίματος. Τόση πολλή ιστορία για υλικό. Τόσες πολλές λεπτομέρειες! Το μάντρα μου ήταν πάντα «το πολιτικό πάντα πρέπει να είναι προσωπικό». Όσο για το hip-hop, πιστεύω ότι χρειάζεσαι μία επαναστατική γλώσσα για να περιγράψεις μία επανάσταση».
Η μαγεία του «Hamilton» είναι ότι δεν σε απογοητεύει, αντίθετα σου δίνει πολύ περισσότερα από ό,τι περιμένεις, γράφουν οι κριτικές. «Η μουσική είναι φανταστική και καλύπτει τόσα πολλά στιλ. Τα σκηνικά είναι απλά όμως αλλάζουν συνέχεια, υπάρχει διαρκής κίνηση, οι ηθοποιοί φέρνουν και παίρνουν συνέχεια αντικείμενα στη σκηνή, χωρίς να το καταλαβαίνεις. Οι στίχοι είναι συναρπαστικοί, πανέξυπνοι. Και κυριαρχεί αυτή η ερώτηση που μας δίδασκαν και στο σχολείο – πώς μπόρεσε ένας ταλαιπωρημένος στρατός βρώμικων και κουρελήδων να αντιμετωπίσει αυτόν τον στρατό της υπερδύναμης;»
Ακόμα και η ηθική της παραγωγής μοιάζει να φέρνει έναν καινούργιο αέρα αφού οι παραγωγοί συμφώνησαν στο να μοιράσουν ένα μέρος των κερδών στο αρχικό καστ της παράστασης που βοήθησε να χτιστεί η τεράστια φήμη του έργου και στην πορεία αντικαταστάθηκαν από άλλους.
Και η έκπληξη: Έφηβοι, πιτσιρίκια, σχολεία ολόκληρα εισρέουν στην παράσταση για να απολαύσουν τον Alexander Hamilton με τον Thomas Jefferson να ραπάρουν ο ένας με τον άλλο, συζητώντας για την κρατική τράπεζα της χώρας και το εθνικό χρέος. Ανάμεσά τους και οι δύο νεαρές κόρες Ομπάμα, η Sasha και η Malia.
Στους φανς της παράστασης συγκαταλέγονται ακόμα, από τη Madonna και τον Dick Cheney, μέχρι τον Gay Talese, τον Salman Rushdie, τον Jake Gyllenhaal, τον Rupert Murdoch και φυσικά τον Μπαράκ και τη Μισέλ Ομπάμα, ο ενθουσιασμός των οποίων έγινε ιντερνετικό χάπενινγκ.
Για αυτό το τελευταίο, ας πάμε λίγο πίσω, στις 12 Μαΐου του 2009, όταν ο Lin-Manuel Miranda προσκλήθηκε στον Λευκό Οίκο για να συμμετάσχει στη Βραδιά Ποίησης, Μουσικής & Απαγγελιών, για να ερμηνεύσει κομμάτια από το μιούζικαλ που παιζόταν εκείνη την περίοδο, το «In the Heights». Εκείνος, είχε ήδη αρχίσει να διαβάζει τη βιογραφία του Alexander Hamilton και εντελώς πειραματιζόμενος είχε ξεκινήσει να ηχογραφεί λόγια και μουσικές – ένα project που το είχε ονομάσει προσωρινά «The Hamilton Mixtape». Χωρίς να ειδοποιήσει κανέναν, αποφάσισε να είναι αυτό που θα παρουσίαζε σε freestyle στον Λευκό Οίκο, αυτό που αργότερα έγινε και το τραγούδι που ξεκινάει την παράσταση. Η Πρώτη Κυρία, μετά, δήλωσε ότι «ήταν το ωραιότερο κομμάτι τέχνης οποιασδήποτε μορφής έβλεπε ποτέ στη ζωή της».
Κι ακόμα πιο viral, ένα βίντεο με τον Μπαράκ Ομπάμα να ραπάρει μαζί με τον Lin-Manuel Miranda στο Rose Garden στο Λευκού Οίκου:
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
11°
. 
