Η Βέρα Κρούσκα έχει γεμάτη ζωή. Της λείπει μόνο ένα πράγμα

Μια φορά είχε πάει στα γυρίσματα της «Μήδειας» του Ντασέν. Έπαιζε η Μελίνα Μερκούρη και ο τότε συζυγός της Κώστας Αρζόγλου. Όπως στεκόταν εκεί η Μελίνα γυρίζει και της λέει «εσύ, γιατί δεν έγινες σταρ;» Την κοίταξε η Βέρα, αλλά εκείνη την πρόφτασε «κατάλαβα… δεν ήθελες».

Ήταν αλήθεια, αφού η Βέρα Κρούσκα που έχω απέναντί μου γελάει και μόνο στο άκουσμα της λέξης. Είναι όμορφη και θα μπορούσε φαντάζομαι να γίνει μία σταρ του κινηματογράφου και του θεάτρου, δεν της ταίριαζε όμως. Λατρεύει τα ζώα, αγαπά τη ζωή, είναι ανεξάρτητη, αυθόρμητη και δεν την ενδιαφέρουν δημόσιες σχέσεις και λοιπά κλειστά σύνδρομα του σιναφιού. Αγαπά τη δουλειά της και παρόλο που ίσως φαίνεται φιλόδοξη, οι φιλοδοξίες της αφορούν το συνολικά καλό αποτέλεσμα και όχι αποκλειστικά τη δική της αυτοεκπλήρωση.

Ηθοποιός γιατί γίνατε; Ήταν το μεγάλο όνειρο ή προέκυψε;

Ποτέ δεν είναι τυχαία τα πράγματα. Ως παιδάκι βέβαια καταλάβαινα πολύ λίγα πράγματα, ό,τι έβλεπα στο σινεμά, γιατί δε βλέπαμε και πολύ θέατρο επειδή δεν είχαμε και πολλά χρήματα για να δούμε. Ήθελα όμως αυτό το χώρο

Τότε δεν ήταν λίγο ριζοσπαστική απόφαση να δηλώσετε στους δικούς σας ότι θα γίνετε ηθοποιός;

Όχι δεν ήταν. Δεν έφεραν ποτέ αντίρρηση οι δικοί μου. Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να κυκλοφορώ μόνη μου παρόλο που ήμουν μικρό κοριτσάκι τότε, τέλη της δεκαετίας του ’60’- αρχές ’70. Δεν ήθελα να με πηγαινοφέρνουν εκείνοι, γιατί όταν αποφάσισα ότι θα ακολουθήσω αυτόν το δρόμο ήταν σα να είπα ότι παίρνω τα πράγματα στα χέρια μου. Ήμουν στην εφηβεία, αλλά ένιωθα ότι μεγάλωσα και θέλω να δουλέψω. Όμως τόσο οι γονείς μου, όσο και τα αδέρφια ήταν πολύ διακριτικοί.

Αν όμως δεν είχατε γίνει ηθοποιός, τι θα μπορούσατε να είστε σήμερα;

(σ.σ.Μετά από σκέψη) Tώρα μου ήρθε! Θα θελα να γίνω Μάρκο Πόλο. Ταξιδευτής δηλαδή και να γυρίσω όλον τον κόσμο. Αυτό είναι το όνειρό μου. Έχω ταξιδέψει πάρα πολύ, αλλά όχι όσο θα ήθελα και θα θελα να ταξιδέψω με έναν τρόπο όχι τουριστικό. Θα θελα να πάω πάρα πολύ στη Λατινική Αμερική που δεν έχω πάει καθόλου, εδώ και κάποια χρόνια θέλω να πάω στην Κούβα και πιστεύω ότι θα το κάνω άμεσα. Αμερική έχω πάει αρκετές φορές και θα ξαναπάω, την Ευρώπη δεν την ξέρω όλη γιατί είναι στα πόδια μας και λέμε θα πάω κάποτε. Θέλω επίσης να πάω πάρα πολύ στο Βιετνάμ.

Επίσης, εξυπηρετώ πολύ τον εαυτό μου. Με γέλασε ο υδραυλικός, φτιάχνω τη βρύση, με γέλασε ο ηλεκτρολόγος, αλλάζω τις λάμπες. Δεν είμαι μια ωραία ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι να μοιράζω αυτόγραφα. Μου αρέσει η κηπουρική, το ψάρεμα… Τώρα θα μου πείτε, αυτό μπορούσα να το κάνω επάγγελμα; Όχι. Αλλά νομίζω ότι θα προσπαθούσα πάρα πολύ αν και δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου εκτός. Μπορώ όμως να φανταστώ τον εαυτό μου εκτός όταν έρθει η ώρα μου. Αν ζήσω αρκετά χρόνια, θα αποσυρθώ σε μία κατάσταση που να μπορώ να απολαύσω πράγματα.

Στο γλυπτό θέατρο Αιξωνής. Φωτό: Θανάσης Καρατζάς

Μέχρι στιγμής δεν έχετε κουραστεί καθόλου από τον λεγόμενο «χώρο»;

Η δουλειά μας έχει πάρα πολλές δυσκολίες, διαφορετικές από αυτές που συναντάς σε άλλα επαγγέλματα .Υπάρχει η δημιουργική ανασφάλεια. Αυτό κάνει τον ηθοποιό να εξελίσσεται. Όμως, εκτός του ταλέντου, το οποίο είναι ένα 20-30% και ορίζεται σαν μια έμφυτη προδιάθεση, χρειάζεται δουλειά. Βέβαια, εκτός από τις όποιες μικροκακίες μπορεί να υπάρχουν, εμείς στο χώρο αυτό αναγνωρίζουμε τον άνθρωπο που έχει δουλέψει και εκείνον που είναι άξιος. Δεν αρκεί να μας δηλώνει ο ίδιος ότι είναι σπουδαίος. Σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του,όταν ρώτησαν τον Μάρλον Μπράντο πώς νιώθει που άλλαξε όλον τον ερμηνευτικό τρόπο των ηθοποιών, απόρησε και απάντησε ότι εκείνος προσπαθούσε απλώς να κάνει τη δουλειά του. Ο καθένας είναι πως πλασάρει τον εαυτό του και η δουλειά αυτή έχει πολύ λίγα κομμάτια δημοσίων σχέσεων παρότι φαίνεται να έρχονται πρώτες. Στην ουσία είναι κούφιες.

Τι κρατάτε από τα χρόνια του κινηματογράφου;

Ήταν μία περίοδος η οποία πέρασε και για την οποία δεν έχω ούτε αγάπη, ούτε μίσος. Ο κινηματογράφος είναι μια τέχνη  μοναδική, δε μου έχουν δοθεί πολλές ευκαιρίες να κάνω ταινίες που θα μπορούσα ή θα ήθελα να κάνω  τώρα πια. Απλώς από την αρχή έχω αφιερωθεί στο θέατρο. Από εκεί ξεκίνησα και στη συνέχεια ήρθε το σινεμά.

Σήμεραθα βλέπατε τις ταινίες σας;

Όχι, αλλά δεν κρατώ και αρχείο, ούτε καν από συνεντεύξεις μου. Είναι κάτι που συμβαίνει εκείνη την ώρα και τελειώνει. Τι να τα κάνω να τα φυλάξω; Άμα έχω κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ θα το δω και ό,τι έκανα ως τώρα στον κινηματογράφο παραμένει δικό μου. Καλό είναι, εγώ το έκανα, καλώς ή κακώς.

Ο Ασυμβίβαστος του Ανδρέα Θωμόπουλου (1979). [58.00]

Μέχρι τώρα τα πράγματα πήγαν όπως ονειρευόσασταν;

Το δικό μου το όνειρο ξεκινούσε την ίδια τη μέρα και τελείωνε την επόμενη. Δεν έκανα μακρόπνοα σχέδια. Πιστεύω ότι έχω κάνει πολύ καλά πράγματα, με εξαιρετικούς σκηνοθέτες, ηθοποιούς  και συντελεστές, αλλά έχω κάνει και πράγματα ψιλοαδιάφορα. Μπορεί και να φαίνομαι, αλλά δεν είμαι τόσο φιλόδοξη. Έχω μία υποβόσκουσα φιλοδοξία όπως λέω. Η φιλοδοξία μου σταματάει στο ότι θέλω να είναι πολύ καλή η παράσταση στην οποία συμμετέχω. Είτε παίζω πρώτο ρόλο, είτε δεύτερο, θέλω αυτή η δουλειά να πετύχει.

Ξεχωρίζετε αμέσως τον καλό;

Αμέσως! Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη γιατί πραγματικά μέχρι στιγμής έχω βγει αληθινή σε ό,τι έχω υποστηρίξει. Τώρα βρίσκομαι στη σκηνή με δύο υπέροχα κορίτσια.Την Ορνέλλα Λούτη και την Αγάπη Παπαθανασιάδου και νιώθω ότι με έχουν έννοια και αγκαλιά πάνω στη σκηνή. Το ίδιο κι εγώ. Νιώθω πολύ μεγάλη σιγουριά μαζί τους. Έχουν αγάπη γι’ αυτό που κάνουν κι εύχομαι και ελπίζω να προχωρήσουν παρόλο που σήμερα είναι πολύ δύσκολο.

Πώς είναι η κατάσταση σήμερα για έναν νέο ηθοποιό; Θα βγάλει λέτε η νέα γενιά τους «μύθους» του παρελθόντος;

Άλλα χρόνια, άλλες εποχές και άλλα πρότυπα. Έχουμε πραγματικά πάρα πολύ καλούς νέους ηθοποιούς και δεν το λέω γιατί θέλω να είμαι δίπλα στη νέα γενιά. Είναι αλήθεια, έχουμε εξαιρετικούς ηθοποιούς και πιστεύω ότι αν είχαμε μία γλώσσα διεθνή θα έκαναν καριέρα έξω.

Εσείς γνωρίσατε κάποιους μύθους…

Συνάντησα πολύ σημαντικούς ανθρώπους που έπαιξαν πολύ μεγάλο ρόλο και στην προσωπική μου ζωή. Διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα μου και συνέβαλαν σημαντικά στη διαπαιδαγώγηση μου. Έλλη Λαμπέτη, Δέσποινα Διαμαντίδου, Μελίνα Μερκούρη, Μάνος Χατζιδάκης, Νίκος Γκάτσος… Ήμουν τυχερή, γιατί παρόλο που τότε δεν  ήμουν στο επίπεδό τους, ούτε στα χρόνια τους, με αγκάλιασαν και μου έδωσαν τη χαρά να περάσω ώρες μαζί τους.

Νιώσατε ποτέ σταρ;

Α μόνο αυτό δεν έχω νιώσει. Μπορεί να τραβάει το μάτι αυτός ο τίτλος, αλλά έχει κι ένα κενό στη μέση. Μπορείς όμως να γίνεις σταρ μέσα από τη δουλειά σου. Το σκέτο σταρ είναι πολύ φανταχτερό.

Δε σας πήγαινε εσάς αυτό;

Όχι, γιατί είχα πολύ μεγάλη ευκολία στο φανταχτερό. Ήμουν ξανθιά, ψηλή, πολύ εύκολη λεία για να περάσω σε αυτή τη φάση. Έχω κάνει εξώφυλλα και φωτογραφίσεις, αλλά για τη δουλειά. Δεν έχω κάνει προκλητικά πράγματα, σταριλίκια... Η προσωπική μου ζωή είναι τελείως δική μου, δε θέλω να την κοινωνώ σε κανέναν και τη φυλάω σαν κόρη οφθαλμού.

Φωτό: Θανάσης Καρατζάς

Αγαπηθήκατε από τον κόσμο;

Πάρα πολύ και αγαπιέμαι. Είναι διαρκείας. Δεν είναι αόριστος. Νιώθουν ότι είμαι ένας άνθρωπος δικός τους και χαίρομαι όταν νιώθουν αυτό που νιώθω.

Με τον χρόνο πώς τα πάτε;

Κάποτε διάβασα κάτι που είπε η Μέριλ Στριπ και μου άρεσε πάρα πολύ: «έχω το προνόμιο να γερνώ, ενώ άλλοι δεν έχουν προλάβει να ζήσουν». Αγαπώ πάρα πολύ τη ζωή και κάθε στάδιο. Προσπαθώ να την απολαμβάνω και να μη στεναχωριέμαι όταν απογοητεύομαι από καταστάσεις. Η ζωή είναι εδώ, όσο κάτσει ο καθένας. Είναι πολύ όμορφο να ξυπνάς το πρωί, να βλέπεις τον ήλιο, να ακούς τη θάλασσα, να βλέπεις ανθρώπους. Για το μόνο που δεν είναι να χαίρεσαι είναι οι δυσάρεστες ειδήσεις. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια είναι περισσότερες αυτές οι στιγμές που στρέφουν τους προβολείς στο κακό και το άσχημο και δεν μπορείς να λες «είμαι καλά» και κάπου αλλού να πέφτουν οι βόμβες.

Έχετε κάνει δυνατές φιλίες;

Από το χώρο πολύ λίγες, μια δυο. Άντε τρεις τέσσερις.

Γιατί αυτό;

Κινούμαι πάρα πολύ στον άλλο χώρο. Δεν είμαι του κλειστού κύκλου των ηθοποιών. Μπορώ να πάω μετά από κάπου για ένα φαγητό, αλλά θέλω βρεθώ με κάποιους που δεν έχουν σχέση με τη δουλειά μου. Όπου με βγάλει ο δρόμος ακολουθώ, είμαι ανοιχτή.

Οι περισσότεροι σήμερα είναι επιφυλακτικοί. Εσείς παραμένετε ανοιχτός άνθρωπος;

Δυστυχώς ή ευτυχώς ναι. Ευτυχώς γιατί έτσι έχω την ευκαιρία γνωρίζω πράγματα και σημαντικούς ανθρώπους και δυστυχώς γιατί πληγώνομαι. Όμως είμαι δυνατή γιατί είμαι αδύναμη. Εμένα μου αρέσει να αγναντεύω τη ζωή και κάτι κακό να γίνει συνεχίζω. Το ίδιο και με τις ερωτικές σχέσεις.

Έχετε απωθημένα;

Δε ζω την ηρεμία μου, ζω το χάος που ζουν όλοι, αλλά δεν έχω απωθημένα.

Τι αγαπάτε να κάνετε σήμερα; Πώς είναι η καθημερινότητά σας;

Δουλειές, ταινίες που θα δω στο σπίτι, χάζι στο ίντερνετ. Καφέ με φίλους, το καλοκαίρι κολύμπι στη θάλασσα. Κανένα ταξιδάκι στην Ελλάδα που είναι η πιο όμορφη χώρα στον κόσμο. Δεν το λέω εγώ, είναι αλήθεια γιατί δε βλέπεις συχνά μία χώρα με τόσες εναλλαγές. Πιθανότατα να ετοιμάζω και κάτι για μια νέα πρόταση. Θέλω να ξαναδουλέψω με τον Ένκε Φεζολάρι, μία συνεργασία που με κάνει πολύ χαρούμενη.

Βίρα τις άγκυρες των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή. Εθνικό Θέατρο 1997

Αγαπάτε και τα ζώα, σωστά;

Πάρα πολύ, τα ζώα είναι ο άλλος μου εαυτός. Τολμώ να το πω. Μου λένε πολλοί φίλοι μου ότι έχω ταλέντο να διαλέγω ζώα και ρωτούν πως τα καταφέρνω. Δεν είναι ταλέντο, είναι ο τρόπος που τους φέρομαι που τα κάνει «ανθρωποειδή». Τώρα έχω τρεις γάτες τον Μίου, τον Σίφη και τη Λίζα. Κάποτε είχα μία, τη Χαρούλα τη βασίλισσα, αλλά τώρα την έχασα. Η γάτα είναι ένα ζώο που αγαπώ πάρα πολύ και της μοιάζω πολύ στο χαρακτήρα γιατί είναι ανεξάρτητη. Έχω επίσης κι 7-8γάτες απ’ έξω, αλήτες, οι οποίοι έχουν πάρει είδηση ότι είμαι χάπατο και βρίσκουν τον τρόπο και τρυπώνουν κι έρχονται και τρώνε. Όσο μπορώ βοηθώ και τα στειρώνω. Λατρεύω και  τα δελφίνια, τις φώκιες, τις φάλαινες, ακόμα και τα φίδια. Φοβάμαι όμως τους σκορπιούς που είναι απρόβλεπτοι.Το ίδιο και με τους ανθρώπους. Φοβάμαι τους απρόβλεπτους. Από την άλλη τα ζώα με ηρεμούν πολύ. Μου αρέσει να τους προσφέρω αγάπη, γιατί έτσι  εκτονώνω την αγάπη που έχω μέσα μου. Θα μπορούσα να είχα γίνει πάρα πολύ καλή μάνα, αλλά δεν αποφάσισα να κάνω οικογένεια από επιλογή. Αυτό το διοχετεύω ακόμα και στους φίλους μου και γίνομαι στιγμές προστατευτική.

Δεν το χετε μετανιώσει που δεν κάνατε οικογένεια; Σας λείπει ίσως;

Έχω μάθει πια και δεν έχω απωθημένα. Έχω ζήσει σε μία πάρα πολύ καλή οικογένεια, με μεγάλη αγάπη. Δεν έχω πρόβλημα, απλώς… οι επιλογές μου μπορεί να μην ήταν αυτές που θα με οδηγούσαν σε αυτή την κατεύθυνση. Το χω σκεφτεί πολύ και τελικά νομίζω είχε σχέση με τις επιλογές μου, διαφορετικά μπορεί και να ήταν αλλιώς…

Ένα πράγμα που θα θέλατε να ξαναζήσετε;

Το χάδι της μάνας μου. Μέσα στο θέατρο έζησα την απώλεια και των δύο γονιών μου. Μεγάλη απώλεια. Το άπλωμα του χεριού ήταν ένα καταφύγιο. Παρότι έχω ζήσει πολύ έντονες και σημαντικές ερωτικές σχέσεις, αυτό το χάδι παραμένει το πιο σημαντικό. Σημείο αναφοράς. Θα ήθελα πολύ να μοιάσω στη μάνα μου. Της μοιάζω ήδη σε πολλά πράγματα ως χαρακτήρας. Θα έλεγα ότι ο πατέρας μου είχε αδυναμία σε μένα από τα δύο αγόρια. Κι εγώ είχα πιο εύκολη επικοινωνία μαζί του. Λιγότερο με τη μητέρα μου, γιατί μ’ εκείνη μοιάζαμε  και είχαμε μεγάλους καυγάδες, αλλά φοβερό έρωτα.

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΝΑ ΣΟΥ ΜΩΡΗ»

Στο αυτοβιογραφικό έργο «Πού είναι η μάνα σου μωρή» υποδύεται τη Δήμητρα Πέτρουλα, τη συγγραφέα του ομώνυμου βιβλίου στο οποίο βασίζεται η παράσταση. «Είναι μάστιγα, φοβερό πράγμα για κάθε άνθρωπο, χάνονται ζωές, υπάρχουν διακινητές με στόχο να μπλοκάρουν τις ιδέες, τα πιστεύω μιας χώρας κι έτσι φτάνεις στον εμφύλιο, όπου όλα γίνονται για την εξουσία. Εδώ μπορεί να έχει τελειώσει ο εμφύλιος, αλλά υποβόσκει. Υπάρχουν κατάλοιπα που έχουν περάσει σε συγγενικά πρόσωπα. Πλέον ζούμε έναν οικονομικό πόλεμο στον οποίο συμμετέχουμε κι εμείς».

Τη Δήμητρα Πέτρουλα τη γνωρίζει προσωπικά. Έχει ακούσει αυτά που πρωτοδιάβασε στο βιβλίο της το ’86 και δέχτηκε με μεγάλο ενδιαφέρον να κάνει αυτόν τον μονόλογο για δεύτερη χρονιά. Εξιστορεί στη σκηνή τον ξεριζωμό της οικογένειας Πέτρουλα από τους Χίτες. « Ήταν πολύ σκληρό αυτό που πέρασαν, με μια μορφή το ζουν σήμερα τα προσφυγάκια», λέει.

«Η Δήμητρα Πέτρουλα, είναι μια γυναίκα που δεν κατάφερε, δεν μπόρεσε να κλάψει όταν ζούσε αυτά τα γεγονότα. Έπρεπε να ζήσει και να τα αντιμετωπίσει. Είναι λεβέντισσα, φοβερή γυναίκα, τη θαυμάζω πάρα πολύ. Η ιστορία της οικογένειας και το πως ανταποκρίθηκε η ψυχή της αποτέλεσαν για μένα έμπνευση. Αυτό που έχει οδηγήσει τη ζωή της είναι ότι συγχώρεσε, αλλά δεν ξέχασε κι έτσι πρέπει να κάνουμε  οι άνθρωποι, γενικά».

Δεν είναι όμως δύσκολο πράγμα η συγχώρεση;

Δεν είμαστε και θεοί. Το θέμα είναι κατά κάποιον τρόπο να συμφιλιωθείς. Η Δήμητρα σέρνει αυτόν τον πόνο πάρα πολλά χρόνια. Πρόσφατα έφυγε και ο αδερφός της ο Πέτρος, ο τελευταίος της δεσμός με την οικογένεια. Τότε γύρισε και μου είπε «τώρα είμαι μόνη, τελείως». Το βιβλίο έχει πολλούς αναγνώστες και μάλιστα φανατικό κοινό. Έχει γραφτεί με μελάνι, αλλά πραγματικά έχει γραφτεί με το αίμα της καρδιάς και λέει μόνο αλήθειες. Το «Πού είναι η μάνα σου μωρή;» ήταν  το πρώτο έργο για τον εμφύλιο που ανέβηκε στο θέατρο και οι άλλες παραστάσεις σχετικά με το θέμα ακολούθησαν αργότερα. Είναι ένας χώρος που δεν τον ακουμπούν εύκολα, είναι λίγο δύσκολο για όλους να το πιάσουν, γιατί οι περισσότεροι έχουν κάποιους ανθρώπους που έχουν χαθεί, είτε από τη μία πλευρά, είτε από την άλλη.

Πώς είναι να παίζετε αυτόν τον ρόλο;

Αυτόν τον ρόλο έπρεπε να τον ομολογήσω και όχι να τον παίξω, οπότε είχε διαφορετική προσέγγιση. Έπρεπε να το βιώσω και να το βιώνω κάθε φορά, για να φτιάξω την εικόνα και να γίνω πιστή στο θεατή. Τόσο σε αυτό που ακούει, όσο και στην εικόνα που δημιουργεί ο λόγος. Αυτό ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα. Δεν αρκεί να κάνεις ένα μονόλογο, προσπαθώντας να υποκριθείς μία κατάσταση. Πρέπει να είσαι χείμαρρος. Να μπορείς να μεταφέρεις  χωρίς απόσταση το λόγο, την εικόνα, το γεγονός. Να μην κάνεις απλώς μία συνομιλία με το θεατή, αλλά να μπορείς να τον τοποθετήσεις μαζί σου πάνω στη σκηνή.

Trailer της παράστασης Πού είναι η μάνα σου μωρή;

Είναι δύσκολα δηλαδή τα λεπτά που βρίσκεστε στη σκηνή;

Δε με κουράζει η παράσταση, ούτε είναι πια δύσκολο όλο αυτό. Μόνο όταν τελειώνει αυτή η παράσταση έχω -θα έλεγα- εν μέρει μια ψυχική κόπωση. Παράλληλα έχω και μεγάλη ανακούφιση που μπόρεσα και το έβγαλα εις πέρας. Είναι η πρώτη φορά -παρά τα καλά και δύσκολα πράγματα που έχω κάνει στο θέατρο- που δε μου λένε συγχαρητήρια, αλλά ευχαριστώ. Αυτό στην αρχή με ξένιζε κι έλεγα λάθος θα έκαναν, γιατί ευχαριστώ; Τώρα καταλαβαίνω γιατί και το δέχομαι με μεγάλη χαρά κι ευγνωμοσύνη. Είναι πολύ δύσκολο να σου πει ο άλλος ευχαριστώ. Να χαιρετάς τον κόσμο στο τέλος, να λες ευχαριστώ και να σου λένε κι εκείνοι το ίδιο.

Νιώθετε κοντά σας την ηρωίδα, έχετε κοινά;

Έχουμε ένα κοινό DNA. Εκείνη είναι από τη Μάνη κι εγώ κατάγομαι από τη Σπάρτη. Οι γυναίκες είναι πολύ ανεξάρτητες και υπολογίσιμες, οπότε αν κρίνω από αυτό, έχουμε και οι δύο μία δύναμη. Είμαι ένας άνθρωπος που δεν το βάζω εύκολα κάτω. Δεν χρησιμοποιώ οποιοδήποτε μέσο, αλλά το μέσο το οποίο επιλέγω. Η ηρωίδα είναι μια γυναίκα που προσπάθησε να ζήσει, ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες. Έφυγε, παντρεύτηκε στη Λιβύη, έκανε οικογένεια, γύρισε, χάθηκε με τα αδέρφια της… Είμαστε δυνατές οι γυναίκες.

Info: Πού είναι η μάνα σου μωρή; Παρ. & Σαβ. 21.00, Κυρ. 19.00, Πολυχώρος Vault, Μελενίκου 26, Βοτανικός, 2130356472, 6945993870

Εισιτήριο: 12€

Διάρκεια 60΄

Μονόλογος της Δήμητρας Πέτρουλα 

Ερμηνεία: Βέρα Κρούσκα

Παίζουν επίσης: Ορνέλλα Λούτη, Αγάπη Παπαθανασιάδου

Σκηνοθεσία: Ένκε Φεζολάρι 

Θεατρική απόδοση: Σοφία Αδαμίδου

Σκηνικά-Κοστούμια: Χριστίνα Κωστέα

Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου