Στο θέατρο επικρατεί απόλυτη ησυχία. Στη σκηνή βρίσκονται η Ελισάβετ Μουτάφη και η εξαιρετική Ντίνα Κώνστα, η οποία για τρίτη φορά ερμηνεύει τον καταλυτικό ρόλο της μητέρας. Ο Σωτήρης Χατζάκης τούς δίνει οδηγίες κρατώντας στο χέρι ένα πούρο. Χαμογελάει και με ρωτάει: «Σε ενοχλεί; Γιατί με τα αντικαπνιστικά έχουμε τρελαθεί!». Η παράσταση ξεκίνησε την προηγούμενη Παρασκευή, αλλά βλέποντάς τους ένα μήνα πριν ένιωθα ότι ξεκινούσε την επόμενη μέρα. Κάτω από τη σκηνή οι ρόλοι χάνονται. Ο Γιώργος Νινιός κρατάει ένα αναπηρικό καροτσάκι στο οποίο θα πρέπει να κάθεται η Ντίνα Κώνστα. «Μέσα στο έργο το καροτσάκι σπάει –μου εξηγεί ο σκηνοθέτης– και έπρεπε να βρούμε έναν τρόπο ούτως ώστε να μην πέφτει κάτω η ηθοποιός. Ο Νινιός, εξπέρ σε τέτοια, φτιάχνει εδική πατέντα με το καρότσι και όλοι τον χαζεύουν. «Τι σου ’φερε ο Νινιός! Γιαγιά τούρμπο θα σε κάνει! Αυτό δεν είναι καρότσι, formula 1 είναι, θα απογειωθείς» λέει ο Χατζάκης και όλοι γελάνε. Παρακολουθώ την απόλυτη αφοσίωση του Νινιού την ώρα της πρόβας. Μετά την παράσταση; «Περνάει αρκετή ώρα μέχρι να ξαναγυρίσω σε εμένα» μου λέει. Κάποια στιγμή το δημιούργημά του με το καροτσάκι έχει τελειοποιηθεί και εξηγεί στη Μουτάφη: «Ελισάβετ, εσύ να την κρατάς όπως θα κάθεται η γιαγιά (σ.σ. σύμφωνα με το έργο)…». «Γιαγιά να σε πουν εσένα!» φωνάζει η Κώνστα. «Κάθε μέρα θα μου στέλνεις ένα mail ότι είσαι ζωντανή μετά τη σκηνή» λέει ξεκαρδισμένος ο Χατζάκης. Γι΄ αυτόν το έργο «είναι κομβικό για την ελληνική δραματουργία. Σημασία όμως έχει κάθε γενιά να το βιώνει με τη δική της ματιά. Έχει θέμα διαχρονικό: τι γίνονται οι άνθρωποι όταν γερνούν και πώς τον αντιμετωπίζουν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας όταν είναι παραγωγικά άχρηστος. Πρόσφατα το είδα σε μία ταινία με τον Κλιντ Ίστγουντ, το “Grand Torino”. Στην πρόβα ο Χατζάκης δεν τους δίνει απλά οδηγίες πώς να σταθούν, αλλά τους εξηγεί το χαρακτήρα του κάθε ρόλου και χιλιάδες άλλα πράγματα. Για τον Γιώργο Νινιό, από την άλλη, οι πρόβες είναι «παρένθεση σε ένα παραμύθι που όλοι μαζί συντελούν στο να γίνει πραγματικότητα».
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
12°
