«Μπροστά σου το χειρότερο, ώσπου ν’ αρχίσεις να γελάς» Σάμουελ Μπέκετ
«Το 1935 ο σουρεαλιστής Αντρέ Μπρετόν εισήγαγε τον όρο “Μαύρο χιούμορ” για να σηματοδοτήσει μια υποκατηγορία της κωμωδίας και της σάτιρας, στην οποία το γέλιο προκύπτει σαν προϊόν σκεπτικισμού ή και κυνισμού. Σύμφωνα με τον Μπρετόν, επίσης, το Μαύρο Χιούμορ είναι μια “ανώτερη εξέγερση του πνεύματος”» ξεκινάει η ανακοίνωση του καλλιτεχνικού προγράμματος της φετινής θεατρικής σεζόν του θεάτρου Πόρτα, και ο καλλιτεχνικός διευθυντής Θωμάς Μοσχόπουλος υπογραμμίζει το Μαύρο Χιούμορ ως βασικό άξονα της επιλογής των έργων. Η «Δίκη του Κ.» (Φραντς Κάφκα), Το «Μαύρο Χιόνι - το ημερολόγιο ενός μακαρίτη» (Μιχαήλ Μπουλγκάκωφ) και η «Μύτη» (Νικολάι Γκόγκολ) αποτελούν τη βασική τριάδα - κορμό του φετινού ρεπερτορίου, ενώ συνεχίζονται και οι περσινές θεατρικές επιτυχίες για δεύτερη χρονιά. Και βέβαια το πρόγραμμα περιλαμβάνει θέατρο για παιδιά από την «ψυχή» του θεάτρου Πόρτα, την Ξένια Καλογεροπούλου, που μαζί με τον Θωμά Μοσχόπουλο σκηνοθετούν «Ένας Δράκος… μα ποιος Δράκος», και αυτό καυστική σάτιρα, «μιας και δεν τολμάμε να μιλήσουμε για “παιδικό έργο με Μαύρο Χιούμορ” φοβούμενοι τις μηνύσεις απ' όσους ταυτίζουν αυτό το είδος θεάτρου με πακτωμένες με ροζ τούλι, παγιέτα και ηθικά διδάγματα παιδικές παραστάσεις» δίνει το στίγμα ο Θ. Μοσχόπουλος. Συν την παράσταση «Κοίτα» για βρέφη, αφηγήσεις παραμυθιών από την Ξ. Καλογεροπούλου και πολλές ακόμα εκδηλώσεις-δράσεις συνάντησης καλλιτεχνών και τεχνών. Αναμένουμε με ενδιαφέρον...
Αναλυτικά:
Συνεχίζουν για 2η χρονιά…
Ο Θεατροποιός
Του Τόμας Μπέρνχαρντ. Σκηνοθεσία: Ακύλλας Καραζήσης Παίζουν: Νίκος Χατζόπουλος, Νικήτας Αναστόπουλος, Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Άρη Μπαλή, Κλεοπάτρα Τολόγκου| Τετ.-Κυρ. 21.15. Πρεμιέρα: Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2016 Για 10 μόνο παραστάσεις.
Ο «Θεατροποιός», η κωμωδία του Τόμας Μπέρνχαρντ σε σκηνοθεσία Ακύλλα Καραζήση και τον Νίκο Χατζόπουλο σε ρόλο-σταθμό στην πορεία του. Τα θέματα στον κόσμο του Μπέρνχαρντ επαναλαμβάνονται και εναλλάσσονται σαν μουσικά μοτίβα: η φθορά του σώματος, η ήττα της σκέψης, το μάταιο των ανθρώπινων προσπαθειών. Εδώ, ο θεατροποιός Μπρουσκόν φτάνει με τον περιπλανώμενο θίασό του, δηλαδή το γιο, την κόρη και τη γυναίκα του, στο πανδοχείο μιας λιλιπούτειας κοινότητας, προκειμένου να παίξουν για ένα μόνο βράδυ το μοναδικό έργο του Μπρουσκόν, τον “Τροχό της Ιστορίας”. “Μιλώ άρα υπάρχω”. Όλα τα έργα του παράδοξου αυστριακού συγγραφέα Τόμας Μπέρνχαρντ είναι ένας αενάως συνεχιζόμενος μονόλογος. Ήρωες που μιλούν ακατάπαυστα σε μια σκυταλοδρομία χιλιάδων λέξεων. Στο “Θεατροποιό”, αυτός ο μέγας σαρκαστής του μεταπολεμικού κόσμου καταπιάνεται και πάλι με το αγαπημένο του θέμα: μιλώντας για το θέατρο και τους ανθρώπους του, κάνει το πικρό του σχόλιο πάνω στο ίδιο το θέατρο, την ιλαροτραγική του διάσταση, τη ματαιότητά του.
Οι αναστατώσεις του Οικότροφου Τέρλες. Του Ρόμπερτ Μούζιλ. Σκηνοθεσία -Διασκευή: Γεωργία Μαυραγάνη Παίζουν: Βασίλης Σαφός, Γρηγόρης Μπαλάς, Μπλερίμ Δαμπιράι κ.ά |Δευτ.- Τρ. 21.15 Πρεμιέρα: Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2016 Για 10 μόνο παραστάσεις.
Έχοντας αποσπάσει δύο βραβεία σκηνοθεσίας (Γεωργία Μαυραγάνη) και καλύτερης παράστασης της χρονιάς από τα Queer Theatre Awards, οι “Αναστατώσεις του οικότροφου Τέρλες” του Ρόμπερτ Μούζιλ είναι ένα βιβλίο προφητικό, γιατί περιγράφει με ακρίβεια τις δικτατορίες του εικοστού αιώνα. Παράλληλα αποτελεί μια θαυμάσια ανάλυση της εφηβείας καθώς βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Tέσσερις νέοι ηθοποιοί θα αφηγηθούν και θα αναπαραστήσουν την προφητική και σκοτεινή αυτή νουβέλα που παραμένει ακόμη και σήμερα επικίνδυνα επίκαιρη.
Σ’ ένα στρατιωτικό οικοτροφείο της Αυστροουγγαρίας οι νεαροί οικότροφοι θα «συλλάβουν» τον συμμαθητή τους να κλέβει. Δεν θα τον παραδώσουν όμως για να τιμωρηθεί αλλά αντίθετα θα βρουν την ευκαιρία να τον “χρησιμοποιήσουν ως όργανο” ξεσπώντας πάνω του -σχεδόν-ασυνείδητα όλη τους την καταπιεσμένη ορμή και σεξουαλικότητα. Το ιδιαίτερο σε αυτή την ιστορία του Μούζιλ είναι πως το αυτοβιογραφικό περιστατικό των εφηβικών του χρόνων αποτελεί μια άριστη αφορμή, μια παραβολή της μετέπειτα ευρωπαϊκής ιστορίας αλλά και της ανθρώπινης φύσης με όλα τα πάθη και τις αντινομίες της.
Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο. Από το Patari Project. Σκηνοθεσία: Σοφία Πάσχου Παίζουν: Γιάννης Γιαννούλης, Θεοδόσης Κώνστας, Θάνος Λέκκας, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, Αποστόλης Ψυχράμης | Κυρ. 11.00 & 15.00 Πρεμιέρα: Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2016
Βασισμένο σε μια ιδέα του Θωμά Μοσχόπουλου, υπό τους ήχους της μουσικής του Sergei Prokofiev, από τους Patari Project. Που σημαίνει, έξι ηθοποιοί κι ένας πιανίστας ανεβαίνουν σε ένα πιάνο, που μετατρέπεται σε «πατάρι» και έτσι όλα μπορούν να συμβούν. Οι κολοκύθες γίνονται άμαξες, τα ποντίκια γίνονται άλογα, τα παλιά παπούτσια γίνονται γυάλινα γοβάκια. Αλλά και ο χορός γίνεται αφήγηση, η αφήγηση κοντσέρτο, και μια ολόκληρη ιστορία χωράει σε μια νότα! Κι έτσι, η Σταχτοπούτα και ο Πρίγκιπας μεγαλώνουν, ενώ οι μεγάλοι ξαναγίνονται παιδιά. Όλα αυτά συμβαίνουν πάνω στο πατάρι χωρίς μαγικά ραβδιά, παρά μόνο με το σώμα, τη φωνή και την παλλόμενη μουσική ενός από τους σπουδαιότερους συνθέτες του εικοστού αιώνα. Πολύ πέρα από τα όρια μιας σύγχρονης ματιάς στο μύθο της Σταχτοπούτας, το έργο μιλάει για τον αγώνα για ανεξαρτησία, τη νίκη πάνω στα στερεότυπα κι έναν έρωτα που έρχεται να λυτρώσει από τα προσωπικά δεσμά. Από 4 έως 104 χρονών...
Ανοίγουν Αυλαία…
Η «Δίκη του Κ.» (Φραντς Κάφκα), Το «Μαύρο Χιόνι - το ημερολόγιο ενός μακαρίτη» (Μιχαήλ Μπουλγκάκωφ) και η “Μύτη” (Νικολάι Γκόγκολ) αποτελούν τη βασική τριάδα- κορμό του φετινού ρεπερτορίου και είναι παραστάσεις που εμπνέονται από τη λογοτεχνία.
Η Δίκη του Κ.Από την Δίκη του Φραντς Κάφκα. Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος Παίζουν: Σωκράτης Πατσίκας, Μιχάλης Συριόπουλος, Κίττυ Παϊταζόγλου, Θάνος Λέκκας, Μάνος Γαλάνης, Ειρήνη Μπούνταλη, Παντελής Βασιλόπουλος, Μιχάλης Μιχαλακίδης, Ελένη Βλάχου, Φοίβος Συμεωνίδης | Παρ.- Κυρ. 21.15. Πρώτη παράσταση: Παρασκευή 18 Νοεμβρίου.
«Κάποιος θα πρέπει να είχε συκοφαντήσει τον Γιόζεφ Κ., καθώς χωρίς να έχει κάνει τίποτε κακό, ένα ωραίο πρωί συνελήφθη». Έτσι αρχίζει ένα από τα πιο εμβληματικά μυθιστορήματα του εικοστού αιώνα. Ο Γιόζεφ Κ., ανώτερος υπάλληλος τραπέζης και καθ’ όλα αξιοπρεπής πολίτης, ειδοποιείται από μια σειρά οργάνων μιας ακαθόριστης ανώτερης Αρχής, ότι πρόκειται να δικαστεί για κάτι που κανείς δεν τον πληροφορεί ως προς το τι είναι ακριβώς ούτε και ο ίδιος μπορεί να προσδιορίσει τι του καταλογίζεται. Ένα όμως είναι σίγουρο: θα δικαστεί κάποια στιγμή, παρ' ότι είναι ελεύθερος να συνεχίσει τη ζωή του όπως πριν. Κατόπιν τούτου, μπλέκει σε έναν γκροτέσκο εφιάλτη στον οποίο βυθίζεται σταδιακά όλο και πιο βαθιά προσπαθώντας αφενός να καταλάβει τη λειτουργία του συστήματος που τον διώκει μέσα από τους παρανοϊκούς γραφειοκρατικούς μηχανισμούς που εμφανίζει και ταυτόχρονα να βρει, μέσα από τους προσωπικούς δαιδάλους του νου του, τη ρίζα της ενοχής που του προσάπτουν. Υπάρχει ένα σύστημα που τον συνθλίβει άδικα ή είναι και ο ίδιος ένα ακόμα γρανάζι που ενισχύει το σύστημα και την πολυπλοκότητα;
Όπως σημειώνει ο Θ. Μοσχόπουλος, εξηγώντας την επιλογή του να σκηνοθετήσει Κάφκα: «Ο Κάφκα “χρεώνεται” και κάτι για το οποίο ελάχιστοι συγγραφείς θα μπορούσαν να καυχηθούν. Μια νέα λέξη στο παγκόσμιο λεξιλόγιο για να προσδιοριστεί μια πολύ συγκεκριμένη κατάσταση και ατμόσφαιρα. Η λέξη “καφκικός”. Μια λέξη που αυτόματα απαντά στην παραπάνω ερώτηση. Άραγε πόσοι από εμάς θυμούνται εποχές που ο χαρακτηρισμός “καφκικές” να ήταν πιο ταιριαστός; Πολιτικολογούμε; Καθόλου. Ενεργοποιούμε τους πιο σαρδόνιους επιβιωτικούς μηχανισμούς μας. Όπως άλλωστε σημειώνει ο μελετητής του Κάφκα Franz Baumer, ο Κάφκα δεν αρθρώνει “κάποιο πολιτικό δόγμα, αλλά μια πνευματική κατάσταση και μια κριτική ευαισθησία που το κύριο όπλο της είναι η ειρωνεία και το χιούμορ.”»
Το αυτοβιογραφικό Θεατρικό Μυθιστόρημα του Μπουλγκάκωφ, που έγραφε παράλληλα με το «Μαιτρ και Μαργαρίτα» και άφησε λόγω του θανάτου του ημιτελές (1936-1939), αποτυπώνει με χιούμορ και διαβρωτικό σαρκασμό την θέση του καλλιτέχνη σ’ ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, εστιάζοντας συγκεκριμένα στην περιπέτεια ενός συγγραφέα μπλεγμένου στα γρανάζια του Θεάτρου Τέχνης της Μόσχας επί Στάλιν.
Χάρη στη διεισδυτική γραφή του Μπουλγκάκωφ ανακαλύπτουμε τα περίφημα χαρακτηριστικά του Θεάτρου Τέχνης εκείνης της περιόδου και τον άρρητο εμφύλιο στο εσωτερικό του ως τον παραλογισμό της τυπολατρίας και της γραφειοκρατίας που επικρατούσε στο θέατρο κατ’ εικόνα του σταλινικού καθεστώτος. Κι από την εμμονή με τον πειραματισμό –που ο Μπουλγάκωφ παρωδεί ξεκαρδιστικά– ως την υποχονδριακή ιδιοσυγκρασία του ίδιου του μυθικού δασκάλου και σκηνοθέτη Στανισλάβσκι, που επηρέαζε καταλυτικά και τη διαμόρφωση του καλλιτεχνικού προϊόντος, όπως εν προκειμένω και του έργου που κρίνεται εδώ και το οποίο είναι καταδικασμένο ποτέ να μην ανέβει…
Μύτη. Η εκδοχή των Patari Project της κλασικής νουβέλας του Νικολάι Γκόγκολ. Σκηνοθεσία: Σοφία Πάσχου. Παίζουν: Γιάννης Γιαννούλης, Θεοδόσης Κώνστας, Ηλίας Μουλάς, Κίττυ Παϊταζόγλου, Εριφύλη Στεφανίδου, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος | Δευτ.- Τρ. 21:15 Πρεμιέρα: Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2017.
Όταν ο υπουργικός πάρεδρος Κοβαλιόφ αντιλαμβάνεται ότι στη θέση που κατείχε μέχρι πρόφατα... η μύτη του, βρίσκεται πλέον μια λεία επιφάνεια, την ίδια, μάλιστα, στιγμή που η καθ’ όλα συμπαθής εξοχή του προσώπου του βρίσκεται σ’ ένα καρβέλι ψωμί που κρατά στα χέρια του ο μπαρμπέρης του, Ιβαν Γιακόβλεβιτς, όσο να ’ναι προβληματίζεται...
Κι ερχόμαστε να αναρωτηθούμε: πώς είναι να ξυπνάς και να έχεις χάσει κάτι που το θεωρείς δεδομένο; Πώς είναι να ισορροπείς στο χείλος του γκρεμού ή στην άκρη της καρέκλας; Πώς είναι να σε διαπέρνα...ο ήχος; Με όχημα πάντα την ιδιαίτερη αισθητική και κινησιολογία τους οι Patari Project, βουτάνε στο γκροτέσκο και παράδοξο σύμπαν της Μύτης του Γκόγκολ δημιουργώντας ένα νέο θεατρικό έργο με απόλυτα- όπως λένε πάντα- σύγχρονη ματιά. Αυτή τη φορά «πατάρι» θα γίνουν οι καρέκλες των θεατών στην πλατεία του θεάτρου...Όλα θα αντιστραφούν...
Θέατρο για παιδιά
Ένας Δράκος… μα ποιος Δράκος; Διασκευή του Δράκου του Γιεβγκένι Σβαρτς. Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος Παίζουν: Σωκράτης Πατσίκας, Τιμόθεος Θάνος, Μιχάλης Μιχαλακίδης, Μάνος Γαλάνης, Ειρήνη Μπούνταλη, Παντελής Βασιλόπουλος, Ελένη Βλάχου, Τάσος Δημητρόπουλος | Σάββ. 17:00 και Κυρ. 11:00 Πρώτη παράσταση: Κυριακή 18 Δεκεμβρίου.
Καυστική σάτιρα αποτελεί και το έργο που επιλέξανε για το «οικογενειακό» τους θέαμα (κοινώς “παιδικό”), βασισμένο στο «Δράκο» του Γιεβγκένι Σβάρτς. Σε μια καστροπολιτεία κάπου μακριά, ένας Δράκος είχε εγκατασταθεί μόνιμα εδώ και χρόνια. Ήταν χωρίς αμφιβολία αυτός που όριζε τις τύχες όλων των κατοίκων της. Και σιγά-σιγά οι άνθρωποι της πολιτείας τον συνήθισαν. Δεν τους τρόμαζε όπως στην αρχή. Άλλωστε δεν απαιτούσε και πολλά…μόνο κάθε τόσο να τρώει μια κοπέλα που οι κάτοικοι του πρόσφεραν σε αντάλλαγμα για την ασφάλεια και την προστασία που τους παρείχε. Όταν είναι η σειρά της Έλσας, της κόρης του Καρλομάγνου η οποία νιώθει σχεδόν περήφανη που θα θυσιαστεί για το καλό των συμπολιτών της, φτάνει στην πόλη ο γενναίος ιππότης Λανσελότο…Ένα παραμύθι όπου ένας ενήλικος μπορεί εύκολα να αναγνωρίσει την καυστική και καθόλου αφελή σάτιρα που κρύβει... Μια σάτιρα για τα τρομαχτικά όσο και γελοία πρόσωπα της εξουσίας και τις μεταμφιέσεις της, τις κοινωνικές φυλετικές και λοιπές διακρίσεις, τις προκαταλήψεις, τα στερεότυπα, τον κομφορμισμό και τη χειραγώγηση της σκέψης.
Μετά την περσινή βρεφική παράσταση της Ξένιας Καλογεροπούλου «Έλα, έλα», η παράσταση «Κοίτα» απευθύνεται σε βρέφη από 8 μηνών έως νήπια 4 χρόνων. Ξυπνάει, παίζει, κρύβεται, φυσάει, ρίχνει, ανάβει, σβήνει, φοράει, χορεύει, βρέχει, πίνει, νυστάζει, μαμά... ΚΟΙΤΑ!
Το ΠΟΡΤΑ συνεργάζεται για πρώτη φορά με το Μικρό Θέατρο Αγρινίου και παρουσιάζει τη βρεφική παράσταση «Κοίτα!», την ιστορία μιας ολόκληρης μέρας ενός μωρού μέσα στο σπίτι. Ανακαλύπτει ήχους και σκιές, κρύβεται, εμφανίζεται και παίζει με ό,τι του μοιάζει με παιχνίδι. Φτερά που πετούν, μπάλες που πέφτουν, χρώματα που αλλάζουν, νερό που κυλάει κι ένα μωρό που λίγο λίγο γίνεται παιδί. Η μαμά είναι κάπου εκεί γύρω ή και δεν είναι, αλλά κάθε φορά που κάτι σημαντικό συμβαίνει, εκείνο έχει την ανάγκη να μοιραστεί μαζί της την έκπληξη και τη χαρά της ανακάλυψης.
Θεατροπαιδαγωγικά
Παραμύθια με την Ξένια. Μέρα και ώρα συνάντησης: Το πρώτο Σάββατο κάθε μήνα στις 15:00 Πρώτη συνάντηση: Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2017. (4 έως 8 χρόνων) 3ος χρόνος
Αφηγήσεις παραμυθιών απ' όλον τον κόσμο για τους μικρούς ακροατές από την «ψυχή» του θεάτρου Πόρτα, την Ξένια Καλογεροπούλου. Ιστορίες που θα ζωντανέψουν πάνω στη σκηνή και ύστερα θα παρασύρουν τα παιδιά σε δράσεις και παιχνίδια με την Άννα Παπαφίγκου, ενώ η Ξένια θα συζητά με τους συνοδούς τους για την αναγκαιότητα της προφορικής αφήγησης.
Τρίτη χρονιά συνεργασίας για το Πόρτα και τη θεατρική ομάδα ΠΑΠΑΛΑΝΓΚΙ, που φέτος περιλαμβάνει τη νέα εκπαιδευτική παράσταση «(Δεν) είμαι ΠΡΟ», που απευθύνεται στα μεγαλύτερα παιδιά του δημοτικού και σε μαθητές γυμνασίου και λυκείου. Σε μια χιουμοριστική ιστορία-μάθημα αντι-bullying για το κυνήγι της δημοφιλίας στο σχολείο, δύο φίλοι αφηγούνται την ιστορία της γνωριμίας τους και πώς ο ένας προκειμένου να τραβήξει την προσοχή του άλλου, αποφάσισε να υιοθετήσει όλους τους πιθανούς «ρόλους», αλλά ξέχασε να είναι ο εαυτός του. Η παράσταση παρουσιάζεται μέσα στη σχολική τάξη.
Άλλες Παράλληλες
Για τρίτη χρονιά, το ΠΟΡΤΑ συνεχίζει το παράλληλο πρόγραμμά του. Φέτος, οι Τρίτες Παράλληλες αλλάζουν μέρα, μεταφέρονται την Πέμπτη και γίνονται… Άλλες Παράλληλες. Σ’ ένα πρόγραμμα τεσσάρων κύκλων, σημαντικοί καλλιτέχνες ανεβαίνουν στη σκηνή και παρουσιάζουν μουσικές, χορευτικές παραστάσεις και performances.
1ος Κύκλος: Μουσική - Περί Έρωτα
Πέντε σύμμεικτα ακροάματα σχετικά με τον Έρωτα και τις πνευματικές και σαρκικές πτυχές του. Για τη δημιουργία κάθε μίας Πέμπτης προσκαλούνται ένας μουσικός και ένας συγγραφέας και ένας ηθοποιός και ένας εικαστικός και ένας σκηνοθέτης, μία ομάδα πέντε...ειδικών επιστημόνων δηλαδή! Αυτές οι ομάδες εργασίας συνέρχονται κρυφά και σε σύντομο χρόνο σχηματοποιούν ένα κάποιου τύπου γεγονός, που είναι μία τολμηρή συναυλία κλασικής μουσικής ερανισμένη από τις τολμηρές εργασίες και τις τολμηρότερες απόψεις εκπροσώπων των υπολοίπων αδελφών τεχνών.
2ος Κύκλος: Χορός - Ίρις Καραγιάν
Η νέα δημιουργία της Ίρις Καραγιάν είναι ένα έργο που ασχολείται με την κατασκευή ενός ζωντανού, εναλλασσόμενου τοπίου που ο θεατής καλείται να παρακολουθήσει διανοητικά και μέσω των αισθήσεων, ενεργοποιώντας την φαντασία του για την πρόσληψη της σκηνικής αφήγησης. Σε αυτή την παραγωγή εμπλέκει συνθετικά τον ήχο, την κίνηση και το φως με στόχο τη δημιουργία ενός συνολικού παλμού που αποτελείται από ανεξάρτητα, ετεροχρονισμένα και συγχρονισμένα ερεθίσματα.
3ος Κύκλος: Χορωδία Ανέργων - Ελένη Ευθυμίου
«Όσα δε μπορούν να ειπωθούν, μπορούν να τραγουδηθούν». Μία παράσταση για την Εργασία με αφορμή αληθινές ιστορίες ανθρώπων που αυτοπροσδιορίζονται ως «άνεργοι». Επί σκηνής ένα σύνολο προσώπων, που έτυχε να αναζητούν εργασία, σε μία χώρα με περιορισμένες ευκαιρίες και αβέβαιο μέλλον. Δε γνωρίζονται μεταξύ τους, αλλά τώρα μοιράζονται εμπειρίες από τη ζωή τους, φόβους, ελπίδες και…τραγουδούν. Το τραγούδι τους δεν είναι λυπημένο, το τραγούδι τους έχει απεύθυνση. Μία κραυγή αισιοδοξίας, μία πρόταση για δημιουργία έξω από το πλαίσιο της μισθωτής εργασίας. Όλοι μαζί οι “εκτός πλαισίου” επινοούν ένα νέο, ανεξερεύνητο, δικό τους “πλαίσιο”, και εκφράζουν τη δύναμη του συνόλου και την έμπνευση για ζωή.
4ος Κύκλος: Μουσική - Συναυλίες
Μετά την επιτυχία των συναυλιών της Νατάσσας Μποφίλιου με το ξεχωριστό πρόγραμμα “Κιβωτός”, το Πόρτα φιλοξενεί τον Μάιο δημοφιλείς καλλιτέχνες σε διαφορετικές κι απρόσμενες εμφανίσεις, που θα συζητηθούν.
* Το Θέατρο Πόρτα προσφέρει την δυνατότητα σε 300 φίλους του να παρακολουθήσουν δωρεάν όλες τις παραστάσεις και τις δραστηριότητές, αποκτώντας το πάσο Φίλων στην συμβολική τιμή των 50 ευρώ. Το Πάσο θα εξασφαλίζει μοναδικά προνόμια, όπως συμμετοχή σε συζητήσεις με τους σκηνοθέτες, τους ηθοποιούς και τους άλλους συντελεστές των παραστάσεων, προσκλήσεις σε επίσημες πρεμιέρες κ.ά.
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
Στην παράσταση στον Σταυρό του Νότου διηγείται λάιβ τα βιντεάκια του, πιάνοντας από την αστεία πλευρά -και χωρίς παρεξήγηση- την ασυναρτησία του κάθε ζωδίου
Ο διεθνής Έλληνας βαρύτονος και νέος καλλιτεχνικός διευθυντής στο Ολύμπια Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας» μιλάει για τον ρόλο του στον «Αλέκο» στην ΕΛΣ σε σκηνοθεσία Φανί Αρντάν
15°
