«Είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση το ανέβασμα του “Ορλάντο”. Όταν το πρωτοδιάβασα στα 16 μου είδα να ζωντανεύει στο βιβλίο της Βιρτζίνια Γουλφ η απόλυτη φαντασίωσή μου: να μπορώ να ζω αιώνες και ποτέ να μη γερνάω. Στα 31 μου, τώρα που ζω μια δεύτερη προσωπική και επαγγελματική ενηλικίωση, το “Ορλάντο” είναι η αφορμή προκειμένου να μιλήσουμε για την απόλυτη βαναυσότητα του “μεγαλώνω”. Η παράσταση μεταξύ άλλων πραγματεύεται τον ατομικό και το συλλογικό φόβο για το θάνατο, το ανεξιχνίαστο ή γι’ αυτό που τελειώνει οριστικά. Όταν όμως μιλάς για το φόβο του θανάτου πρέπει ταυτοχρόνως να μιλάς και για την ευφορία της ύπαρξης. Πάντα μαζί πηγαίνουν αυτά τα δύο. Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο βιβλίο της Γουλφ γιατί γράφτηκε, ως ανάπαυλα, μεταξύ δύο πολύ δύσκολων βιβλίων της, “Τα κύματα” και τον “Φάρο”. Είναι βέβαιο πως το έγραψε με μια δαιμονική χαρά έχοντας στο μυαλό της πόσα ωραία πράγματα μπορεί να γευτεί ένας ελεύθερος από το γήρας και το θάνατο άνθρωπος. Φυσικά αγγίζει και άλλες σκοτεινές πλευρές της ύπαρξης, αλλά το κάνει με ειρωνεία και αυτοσαρκασμό. Υπάρχει διαφορετική αντιμετώπιση του κειμένου: Άλλοι το διαβάζουν ως ένα φεμινιστικό μανιφέστο, άλλοι το αντιμετωπίζουν ως φιλοσοφικό κείμενο, άλλοι ως σάτιρα… Δεν ξέρω αν πρέπει να το δούμε έτσι μονοδιάστατα, και σίγουρα εμείς δεν το βλέπουμε ως φεμινιστικό κείμενο. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα 230 σελίδων και η θεατρική διασκευή του έδωσε ένα σκηνικό χρόνο 70΄, μέσα στον οποίο συντελούνται οι μεταμορφώσεις της ηρωίδας μέσα στους αιώνες. Το κείμενο μεταγράφηκε σε πρώτο πρόσωπο, κάτι που βοηθάει στην καλύτερη θεατρική αφήγηση, ώστε να καταλήξει σε ένα ρεσιτάλ-μαραθώνιο υποκριτικής από την Αμαλία Καβάλη, μια μικρή ηλικιακά ηθοποιό, με την οποία είμαστε καιρό συνεργάτες.
Η Γουλφ λέει κάποια στιγμή μέσα στο έργο “Τι σημασία έχουν τα βραβεία, οι έπαινοι, τα λόγια θαυμασμού, η ή μη αποδοχή… Εμείς γράφουμε για να βρούμε τη φωνή που απαντάει σε μια άλλη φωνή”. Να η υπόσχεση. Να συναντηθεί το κείμενο και η παράσταση με τον κόσμο που θα έρθει. Όσο για την υπόσχεση που δίνω φέτος στον εαυτό μου, αν και ξέρω λίγο πολύ πως πάντα συμβαίνει, είναι πως πρέπει να παραμείνω ανοιχτή για να καλωσορίσω... Να μπορώ να χειριστώ όσα θα έρθουν, με τον τρόπο που θέλω».
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
11°
