Συνέντευξη με τον Αργύρη Πανταζάρα με αφορμή την παράσταση «Μητρόπολη» με την ομάδα Momentum για το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.
Τη «Μητρόπολη» που εμπνεύστηκε, σκηνοθετεί και παίζει ο Αργύρης Πανταζάρας για το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου απαρτίζουν αγγελιαφόροι αρχαίων ελληνικών τραγωδιών. Λίγες ημέρες πριν την πρεμιέρα, τού ζητήσαμε να μας συστήσει την ομάδα Momentum και το σκεπτικό της παράστασης.
Έχεις μιλήσει δημόσια για την ανάγκη η τέχνη να αποκτήσει συνείδηση και επαφή με τα όσα δραματικά συμβαίνουν σήμερα, αλλά και να γίνει μέρος της οικοδόμησης του αύριο. Σε τι βαθμό και με ποιο τρόπο αυτή η ανάγκη βρίσκει χώρο έκφρασης στη «Μητρόπολη»;
Ο πολιτισμός μας είναι σαν μια χαλασμένη μηχανή. Αυτή τη μηχανή θέλουμε να την ανοίξουμε, να την εξετάσουμε, να μάθουμε ποιο ήταν το πρόβλημα, τι δεν πήγε καλά και να καταφέρουμε να την ξαναβάλουμε σε κίνηση. Η «Μητρόπολη» είναι ένας «νέος τόπος» έκπτωτων αγγέλων, εξόριστων ανθρώπων από τα ίδια τα γεγονότα. Είναι αυτοί που δεν μπορούν να πάνε ούτε μπροστά ούτε πίσω και κατέληξαν να ανήκουν στο πουθενά... Ο λόγος τους έχει ειπωθεί και ταυτόχρονα δεν τους ανήκει πια ο λόγος. Αυτός ο λόγος είναι «εγκλωβισμένος» στη σιωπή και στη μνήμη. Θέλουμε να σπάσουμε κάθε είδους σιωπή, να μην επιτρέψουμε να σβηστεί η ιστορία από τη μνήμη.
Το πέρασμα από την υποκριτική στη σκηνοθεσία σχετίζεται επίσης με την ανάγκη να δημιουργηθεί απ’ το μηδέν ένα project που συνομιλεί με το σήμερα;
Ξεκίνησα από θεατής, έγινα ηθοποιός και τώρα έρχομαι να συνθέσω και να συντονίσω και άλλους καλλιτέχνες. Αναλαμβάνω την ευθύνη και με τους εκλεκτούς μου συντελεστές θα δημιουργήσουμε ενόν πολλαπλασιασμό «ορμής».
Εκτός από τον «πόνο, τη βία, το θάνατο», στο κείμενο της παράστασης αναφέρονται και τα «θαύματα». Γίνονται θαύματα σήμερα;
Για να φτιάξεις μια παράσταση, έναν κόσμο, θέλεις φως και σκοτάδι, ήχο και μελωδία, χώρο και υλικά, δομή και σύνθεση και κυρίως αυτούς που εκπροσωπούν τον κόσμο. Έχω την τύχη να συνεργάζομαι με ανθρώπους που έχουν υψηλή αντίληψη για το θέατρο, το σινεμά, αλλά και για την τέχνη στο σύνολό της. Ο θίασος και οι συντελεστές ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει έρευνα, επικοινωνία και ακρίβεια. Ο σχεδιασμός φωτισμού είναι από τον διακεκριμένο στον κινηματογράφο, διευθυντή φωτογραφίας Γιώργο Καρβέλα. Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι της Λουκίας Χουλιάρα, επίσης διακεκριμένη στο χώρο του κινηματογράφου και του θεάτρου, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Τη «νοημοσύνη του σώματος» τη «γυμνάζει» ο Ηλίας Χατζηγεωργίου και τη μουσική-ηχητική σύνθεση υπογράφει ο Γιώργος Πούλιος, που διακρίνεται όχι μόνο για τη μουσική που γράφει αλλά και για τη δραματουργική του αντίληψη στον ήχο και στο χώρο. Τέλος η στενή μου συνεργάτις σε όλο το δημιουργικό κομμάτι και αγαπημένη μου φίλη Ελίνα Μαντίδη, ένας άνθρωπος με σημαντικές συνεργασίες στο ενεργητικό του. Ταυτόχρονα είμαστε σε ανοιχτό διάλογο με ανθρώπους που γνωρίζουν το θέατρο, το λόγο και την ιστορία, όπως σκηνοθέτες, ηθοποιούς, μεταφραστές, ποιητές, και διαμορφώνουμε μαζί το «ύφος» και το «ήθος» της παράστασής μας... Πώς θα μπορούσε αλλιώς να δομηθεί μια νέα «Μητρόπολη»;
Στην παράσταση είναι όλοι νέοι ηθοποιοί. Με ποιο σκεπτικό έγινε η διανομή;
Προσπαθώ να μεταδώσω την ανάληψη ευθύνης και θέσης απέναντι στα πράγματα, απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό... και πάνω στη σκηνή, αλλά και εκτός σκηνής. Πρώτα απ’ όλα θαυμάζω τον καθένα ξεχωριστά για αυτό που είναι. Η επιλογή έγινε με κριτήριο τον κοινό παλμό και βρασμό που μας διακατέχει. Είμαστε φίλοι, και απόλυτοι επαγγελματίες.
Θέλουμε και οφείλουμε να πάρουμε θέση απέναντι στα γεγονότα. Καλούμαστε να υπερασπιστούμε την «ορμή» μας, αλλά και να την τιθασεύσουμε, να την αρθρώσουμε και να τη μεταδώσουμε.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
11°
